Πολιτικοί επικήδειοι

του Κώστα Ιορδανίδη, εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 8/9/2013

     Η επέτειος των τριάντα εννέα χρόνων από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ υπήρξε η πιστοποίηση του θανάτου ενός «σοσιαλιστικού κινήματος» που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και εσφράγισε με την πολιτική του τα χρόνια της μεταπολιτεύσεως. Ο σημερινός ηγέτης και οι προηγηθέντες πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ –οι κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, Γιώργος Παπανδρέου και Κώστας Σημίτης– εκφώνησαν απλώς τους επικήδειους λόγους.

     Κάποιοι εξέλαβαν τη δημόσια αυτοκριτική και τους υπαινιγμούς εναντίον αλλήλων ως πιστοποίηση πολιτικής ωριμότητος, ως παράδειγμα δημοκρατικού διαλόγου. Δεν θα αμφισβητήσουμε την κρίση τους. Διερωτώμεθα απλώς πόσοι όντως άκουσαν τις εμβριθείς τοποθετήσεις των ηγετών του ΠΑΣΟΚ, που η εκτενής δημοσιογραφική τους κάλυψη οφείλεται αποκλειστικώς σε επαγγελματική ευσυνειδησία.

     Νοσταλγούν ορισμένοι τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που αφού αυθαιρέτησε βαναύσως επί σειράν ετών, κατέλυσε κάθε έννοια ιεραρχίας, διασπάθισε δάνειο χρήμα και εισροές από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία και τελικώς συνομολόγησε λύση με τους δανειστές, με αποτέλεσμα να βυθισθεί η χώρα στην ύφεση, στην ανεργία στη βίαιη συντριβή της μεσαίας τάξεως.

     Αντιληπτή η νοσταλγία όλων εκείνων, που η διοίκηση του ΠΑΣΟΚ συνέπεσε με τα «καλύτερά τους χρόνια», αλλά η ρέμβη δεν δημιουργεί προϋποθέσεις υπερκεράσεως του σημερινού προβλήματος. Δεν κατέρρευσε απλώς το οικοδόμημα της πλαστής ευημερίας, έχουν εκριζωθεί απολύτως και οι συνθήκες που το είχαν δημιουργήσει, σε επίπεδο παγκόσμιο.

     Οραματίζεται ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλος την αναδημιουργία της κεντροαριστεράς. Μάταιη άσκηση διανοητική, και αναντίστοιχη με τη διαμορφούμενη πολιτική πραγματικότητα, όπως αυτή αποτυπώνεται τουλάχιστον στις διάφορες δημοσκοπήσεις. Η κεντροαριστερά όπως την εννοεί ο κ. Βενιζέλος, ύστερα από διαδοχικές μεταλλάξεις εξέπεσε σχήμα άνευ περιεχομένου.

     Αυτό που διασώζει το ΠΑΣΟΚ τη δεδομένη συγκυρία είναι η συμμετοχή του κ. Βενιζέλου στην κυβέρνηση, η δυνατότητα εξυπηρετήσεως διαφόρων συμφερόντων. Επαναφέροντας το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο κ. Βενιζέλος μπορεί να ελπίζει ότι θα προσελκύσει κάποιους από τους μεταλλαχθέντες σοσιαλιστές που εψήφισαν τον κ. Σαμαρά, και όχι τη Νέα Δημοκρατία, από τον φόβο της κατισχύσεως του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές. Ίσως να ελπίζει και σε κάποιους δυσαρεστημένους της ΔΗΜΑΡ, μετά την αποχώρησή της από την κυβέρνηση συνεργασία. Αλλά αυτό δεν συγκροτεί δυναμική κόμματος εξουσίας, είναι τακτικισμός επιβιώσεως στην εθνική πολιτική σκηνή.

     Το ΠΑΣΟΚ ολοκλήρωσε τον κύκλο του, αφού κυριάρχησε επί σαράντα περίπου χρόνια, αλλά η κληρονομία του –στην πρώτη αρχέγονη της μορφή της– είναι παρούσα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δύσκολο να το αποδεχθούν οι εναπομείναντες οπαδοί του.

     Θα υπάρχουν ασφαλώς κάποιοι παρασυρθέντες από το κλίμα που δημιουργείται σε συνάξεις ατόμων με κοινό παρελθόν και αμηχανία για τα όσα διαδραματίζονται εκτός της αιθούσης, που πιθανόν και προς στιγμήν να διερωτήθηκαν «Ανερχόμεθα;». Αλλά ασφαλώς οι πλέον ψύχραιμοι θα παρατήρησαν «Αντιθέτως, πίπτομεν», για να θυμηθούμε τον Ιούλιο Βερν, στις έξοχες εκείνες μεταφράσεις του παρελθόντος. Δυστυχώς η παρατήρηση δεν ισχύει μόνον για το ΠΑΣΟΚ.

ΣΧΟΛΙΟ: Πικρές αλήθειες που όσο κι αν πονάνε, η εξέλιξη των πραγμάτων τις επαληθεύει...