ΜΙΑ ΝΗΦΑΛΙΑ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙΟΥ

Όταν περνούν οι Αφγανοί

Τάκης Θεοδωρόπουλος, εφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 26/1/2014

  

Αυθεντική φωτογραφία από το Φαρμακονήσι την εποχή των Ιμίων. 

Τότε που οι στρατιώτες μας εναλλάσσονταν ανά 15ήμερο και ζούσαν σε σκηνές.

          Σε αντίθεση με όσα πιστεύουν οι φωστήρες της Μεγάλης Ένωσης εθνών και λαών, ο ιστορικός του μέλλοντος ελάχιστα θα ασχοληθεί με τις προδιαγραφές των αντιβιοτικών ή με τα λίτρα του νερού που χάνονται κάθε φορά που κάποιος τραβάει το καζανάκι. Υποθέτω ότι, όταν η έρευνά τους φτάσει στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, θα αναζητήσουν τρόπους για να περιγράψουν τα μεταναστευτικά κύματα που συνωθούνταν στη Μεσόγειο και μεταμόρφωναν το ανθρώπινο σύμπαν στη Γηραιά Ήπειρο. Αν μάλιστα, σε αντίθεση με τους σημερινούς πολιτικούς της ηγέτες, διατηρούν την κρίση τους και τη διαύγειά τους, δεν θα κρίνουν τα όσα συνέβησαν ισοπεδώνοντας τις διαφορές και παραβλέποντας τη γεωγραφία. Δεν θα συμπεράνουν, δηλαδή, ότι οι δημοκρατίες του Βορρά αντιμετώπισαν το φαινόμενο με ανθρωπιστικά κριτήρια, ενώ οι χώρες του Νότου τσαλαβουτούσαν σε αρχαϊκές συμπεριφορές που πολλές φορές αποδείχθηκαν δολοφονικές. Όπως οι Ιταλοί στη Λαμπεντούζα, οι Μαλτέζοι στα ανοιχτά της Λιβύης και οι Έλληνες στο Φαρμακονήσι. Το πιθανότερο είναι ότι θα συμπεράνουν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση, εγκλωβισμένη σε ανθρωπιστικά δόγματα και αρχές, δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το σημαντικότερο κοινωνικό πρόβλημα των καιρών. Οι Σκανδιναβοί ήθελαν να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους, οι Γάλλοι διατύπωναν διάφορες θεωρίες περί πολυπολιτισμικής κοινωνίας, ενώ οι Έλληνες και οι Ιταλοί δεν έκαναν καλά τη δουλειά που τους είχαν αναθέσει οι υπόλοιποι εταίροι τους, το έργο του συνοριοφύλακα.

          Η μεγάλη πολιτική ήττα των χωρών του Νότου, και των Ελλήνων πολιτικών που περιφέρουν την εθνική τους υπερηφάνεια στις συναντήσεις κορυφής, είναι ότι δεν κατάφεραν να αναδείξουν το πρόβλημα ως το κατεξοχήν ευρωπαϊκό πρόβλημα. Και η αγαστή συνεργασία μας με τις κεντρικές δυνάμεις στον τομέα των εξοπλισμών, επικερδής επιχείρηση που κίνησε την οικονομία, δεν μεταφράστηκε ποτέ στο πραγματικό πρόβλημα του Αιγαίου, στα μεταναστευτικά κύματα που συνωθούνται στα σύνορα και είναι πολύ πιο απτά από την τουρκική απειλή. Θα μου πείτε, οι πολιτικοί μας δεν είναι σε θέση να προβλέψουν τι θα γράφουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Εδώ με δυσκολία διαβάζουν τους ιστορικούς του παρελθόντος. Όλα αυτά για να πω πως το πρόβλημα της αντιμετώπισης των μεταναστών έχει σίγουρα μια ηθική, ανθρωπιστική πλευρά, έχει όμως και πολλές πολιτικές και κοινωνικές παραμέτρους.
          Πριν από μερικά χρόνια, από την ταβέρνα στο λιμανάκι του Μολύβου όπου καθόμασταν, παρακολουθούσαμε την περίπολο του Λιμενικού να βγαίνει στα ανοιχτά και να επιστρέφει ύστερα από καμιά ώρα. Πολλές φορές είχαν μαζί τους και κάτι ταλαίπωρα πλάσματα, που τα είχαν βγάλει από την θάλασσα. Φίλος μου έλεγε πως μια νύχτα του Φεβρουαρίου είχε εμφανιστεί μια οικογένεια Ιρακινών. Οι άνθρωποι ήταν παγωμένοι και τους περιέλουσε με κονιάκ για να τους ζεστάνει. Στις γύρω ακτές μπορούσες να δεις σκισμένα φουσκωτά που τα βύθιζαν οι δουλέμποροι για να αντιμετωπίσει το Λιμενικό το ανθρώπινο φορτίο ως ναυαγούς. Δεν ξέρω τι σημαίνει να περιπολείς με ένα ταχύπλοο χειμώνα στο φουρτουνιασμένο Αιγαίο και δεν ξέρω πώς ερμηνεύεις την εντολή που σου έχουν δώσει να κάνεις ό,τι μπορείς για να απωθήσεις τους μετανάστες όπου τους βρεις. Άκουσα κι εγώ με φρίκη την αφήγηση του Αφγανού πατέρα, που κλαίγοντας έλεγε ότι έχασε τη γυναίκα του και τα παιδιά του, γιατί, καθώς προσπαθούσαν να ανέβουν στο σκάφος του Λιμενικού, τους κλωτσούσαν για να τους ρίξουν στη θάλασσα. Και αισθάνθηκα ντροπή όταν άκουσα τον κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη να περιγράφει ανενδοίαστα το γεγονός ως ένα επεισόδιο ρουτίνας. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα κάποια δήλωση που θα την γράψει η ιστορία. Περίμενα όμως κάποια σκιά πένθους, κάποιο ίχνος αμφιβολίας, που θα έδειχνε πως ο άνθρωπος αυτός καταλαβαίνει πως οι ανθρώπινες ζωές δεν είναι ζήτημα γραφειοκρατικής διεκπεραίωσης. Κάτι δεν πάει καλά. Και αυτό που δεν πάει καλά δεν είναι ζήτημα που μια ΕΔΕ μπορεί να λύσει.

          Επειδή εδώ και μερικά χρόνια ζω στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, στον κάποτε πυρήνα της μακαρίτισσας αστικής ζωής, οφείλω να πω ότι μου αρέσει να ακούω τα γαλλικά με την προφορά της Δυτικής Αφρικής. Παρ’ όλα αυτά, καταλαβαίνω και τον ηλικιωμένο που ενοχλείται, και ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται ότι ενοχλείται με τον ίδιο τρόπο από τον υπερήφανο ελληναρά όταν καβαλάει το πεζοδρόμιο με το μηχανάκι ή του κλείνει τη διάβαση με το αυτοκίνητό του. Και συμφωνώ ότι το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας έχει πτωχεύσει. Όχι επειδή πιστεύω στη φυλετική καθαρότητα του ηλίθιου χρυσαυγίτη. Αλλά γιατί θεωρώ πως ήταν εξαρχής στρεβλό, επειδή οικοδομήθηκε πάνω στις ενοχές που προκαλούσε η ευρωπαϊκή πολιτισμική υπεροχή στους ίδιους τους Ευρωπαίους. Αυτούς που κάλεσαν τις πρώην αποικίες τους να υπογράψουν ένα σύμφωνο συμβίωσης, όπου ο καθένας θα κρατούσε τα ήθη και τα έθιμά του. Σαν να τους έλεγαν, κρατήστε τα ταμπούρλα σας επειδή έτσι κι αλλιώς τον Μπετόβεν δεν πρόκειται να τον καταλάβετε ποτέ, επειδή ήρθαμε κάποτε να σας τον διδάξουμε με τα όπλα, αλλά αποδειχθήκατε ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Η ζωή αποδείχτηκε πολυπλοκότερη από τη γενική προοδευτική αρχή του «είμαστε ανοιχτοί σε όλα επειδή όλα είναι σχετικά».

          Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό για να το αφήσουμε να ταλαντεύεται ανάμεσα στην αγριότητα της Χρυσής Αυγής, την απανθρωπιά του ελεεινού μας κράτους και τον ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο μητέρας Τερέζας. Το μεταναστευτικό θα κρίνει την πορεία της ελληνικής κοινωνίας, αν δεν βρει την κρίση για να το αντιμετωπίσει.

Υ.Γ.: Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος είναι ένας δημοσιογράφος με ανοιχτό μυαλό και χωρίς ταμπού. Αντιλαμβάνεται νομίζω τον κοινό νου και το τι σκέφτεται ο μέσος άνθρωπος. Στο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης, πιστεύει πως το θέμα δεν είναι απλώς ανθρωπιστικό, αλλά κάτι περισσότερο: πολιτικό, κοινωνικό, εν πολλοίς εθνικό. Η παρουσία στη χώρα μας εκατοντάδων χιλιάδων (ίσως και εκατομμυρίων πλέον) ξένων κάθε λογής και φυλής, χωρίς να γνωρίζει κανείς ποιοι είναι, τον σκοπό της εδώ παρουσίας τους κ.λπ., εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για την επιβίωσή μας: άραγε, τι θα πράξουν οι εδώ μουσουλμάνοι σε περίπτωση μιας ένοπλης σύγκρουσης της χώρας μας με τη γείτονα Τουρκία που συνεχώς εξάγει τα προβλήματά της; Ή τι θα συμβεί όταν το ελληνικό κράτος δηλώσει πλήρη αδυναμία να τους συντηρεί, αφού είναι πλέον ανίκανο να συντηρήσει τους εδώ Έλληνες; Ή τι θα συμβεί όταν πολλοί «αγανακτισμένοι» αρχίσουν να ξαναβγαίνουν στους δρόμους και ξεκινήσουν εξεγέρσεις τύπου «Δεκεμβριανών»; Το θέμα χρήζει της προσοχής μας και της προσοχής όχι μόνο της δικής μας, αλλά και της Ευρώπης η οποία κωφεύει. Χρειάζεται σοβαρότητα και υπευθυνότητα για το ποια Ελλάδα θέλουμε για το μέλλον…Υπάρχει; Ας μου επιτραπεί μια κουβέντα παραπάνω, διότι κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας μου υπηρέτησα την πατρίδα από εκείνες τις περιοχές που σήμερα είναι στο κέντρο της επικαιρότητας (Φαρμακονήσι-Αγαθονήσι) και μάλιστα σε μια κρίσιμη και ευαίσθητη περίοδο για τη χώρα (αμέσως μετά την περίοδο των Ιμίων). Από τη θέση λοιπόν όχι τόσο του ειδικού, αλλά του ανθρώπου που έζησε εκεί και αρκετές φορές περισυνέλεξε πολλούς ανθρώπους από τη θάλασσα ή από τις γύρω βραχονησίδες που τους παρατούσαν οι Τούρκοι δουλέμποροι, οφείλω να πω πως ο Ελληνικός Στρατός και το Λιμενικό έχουν πολλάκις υπερβεί εαυτόν στη διάσωση και φροντίδα όλων αυτών που εισέρχονται παράνομα στον τόπο μας και την επομένη αντί να επιστρέφονται πίσω στην πατρίδα τους, φτάνουν ως έξω από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, καταγγέλλοντας μάλιστα τη χώρα μας και διασύροντάς τη διεθνώς. Κάποιες φορές, θυμάμαι, οι στρατιώτες στους οποίους ήμουν επικεφαλής, προτιμούσαν να μη φάνε το συσσίτιο που τους αναλογούσε, για να προσφερθεί φαγητό σε εκείνους τους ανθρώπους. Αποτελεί τουλάχιστον ντροπή και μέγιστη υποκρισία να κατηγορείται η Ελλάδα για απάνθρωπη συμπεριφορά. Όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι κατήγοροί μας, ας κάνουν μια βόλτα για να εισέλθουν παράνομα στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, τις Η.Π.Α. κ.λπ. και τότε ας ξανάρθουν να μιλήσουμε… Για το τουρκικό παρακράτος που τους στέλνει κατά χιλιάδες στη χώρα μας, ούτε λόγος! Εν προκειμένω, ταιριάζει η γνωστή μας παροιμία: «Αντί να βογκάει ο γάιδαρος, βογκάει το σαμάρι»!