Αριστερά παρατράγουδα σε μια Θράκη που χάνεται

του Γ. Χαρβαλιά, εφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 27/04/2014

     Σε επίπεδο εθνομηδενιστικής υστερίας, τύπου Ρεπούση, κινήθηκαν τα κομματικά ανακλαστικά του ΣΥΡΙΖΑ, που επέβαλαν τον «εξοστρακισμό» της μουσουλμάνας Σαμπιχά Σουλεϊμάν και ενίσχυσαν τις υπόνοιες ότι το κόμμα του κ. Τσίπρα είναι κατ’ ουσίαν διαβρωμένο από ακραίες ιδεοληπτικές συνιστώσες ενός έξωθεν «επιδοτούμενου» διεθνισμού.

     Τρεις εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπέστη δεινή ήττα εντυπώσεων με τα απίθανα μπρος πίσω και τις ανεπίτρεπτες παλινωδίες που απέδειξαν ότι ακόμη και για τα πιο ευαίσθητα θέματα, όπως αυτό της Θράκης, αδυνατεί να προτάξει υπεύθυνη εθνική γραμμή. Αντίθετα, τη γραμμή χαράσσουν, ερήμην του αρχηγού, διάφοροι παράξενοι «ακτιβιστές», επαγγελματίες των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», καθώς και στελέχη μη κυβερνητικών οργανώσεων που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Αλλεργία προς τη γαλανόλευκη!

     Όλο αυτό το ασύντακτο ασκέρι των πολυπολιτισμικών μαϊντανών θα μπορούσε, παρέα με τους Τατσόπουλους, να αναζητήσει λαμπρή πολιτική καριέρα στη ΔΗΜ.ΑΡ. των απαλών... ροζ αποχρώσεων. Μάλλον στο κόμμα του κ. Κουβέλη αισθάνονται εγγύτερα, παρά σε μια πατριωτική Αριστερά σαν κι αυτή που θα μπορούσαν να εκφράσουν προσωπικότητες, όπως οι Μανώλης Γλέζος και Μίκης Θεοδωράκης. Γεγονός είναι, όμως, ότι σήμερα βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ και πετυχαίνουν να καπελώνουν τις όποιες σοβαρές φωνές στο εσωτερικό του, όπως για παράδειγμα αυτές που υπέδειξαν στον κ. Τσίπρα την ορθή γραμμή στα γεγονότα της Ουκρανίας.

     Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του θα μας άφηνε αδιάφορους, αν δεν αναδείκνυε τη διαχρονική μικροκομματική προσέγγιση των Ελλήνων πολιτικών στο ζήτημα της Θράκης.

     Με ελάχιστα διαλείμματα στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, η ενσωμάτωση υποψηφίων από τον χώρο της μειονότητας φαινόταν να λειτουργεί ως μονόδρομος για τα εθνικά κοινοβουλευτικά κόμματα. Πλην, όμως, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σαφής ποιοτική υποβάθμιση. Σήμερα οι μουσουλμάνοι υποψήφιοι θεωρούν εθνικό καθήκον τους να το παίζουν «δίπορτο» με το τουρκικό προξενείο και να επισκέπτονται την Άγκυρα για να διαμορφώνουν πολιτικές θέσεις. Παρότι η συμπεριφορά αυτή εκδηλώνεται πλέον απροκάλυπτα, τα ελληνικά κόμματα εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων και των συντηρητικών, κάνουν ότι δεν βλέπουν, με αποτέλεσμα να νομιμοποιείται ντε φάκτο η ανθελληνική δράση του προξενείου. Ακόμη και χριστιανοί αιρετοί της περιοχής διασχίζουν το κατώφλι της τουρκικής διπλωματικής Αρχής για να πάρουν τις ευλογίες του εκάστοτε προξένου, με στόχο να υφαρπάξουν ψήφους της μειονότητας.

     Αυτές οι «ρημάδες» ψήφοι της μειονότητας, για τις οποίες σήμερα χυδαία ξεκατινιάζονται κυβέρνηση και Σύριζα, τείνουν να στείλουν τη Δυτική Θράκη οριστικά στην αγκαλιά της Τουρκίας. Γιατί ανεξαρτήτως ιδεολογικού μανδύα, οι μουσουλμάνοι υποψήφιοι των ελληνικών(!)κομμάτων δηλώνουν απερίφραστα «Τούρκοι» και περιφέρονται αγκαλιά με τη σημαία της «αυτονομίας».

     Η Νέα Δημοκρατία μπορεί σήμερα ορθά να κατηγορεί τον Τσίπρα για υπαναχώρηση στα κελεύσματα του τουρκικού προξενείου, όμως ο «γαλάζιος» συνδυασμός στον Δήμο Κομοτηνής φιλοξενεί ως δημοτικό σύμβουλο τον μειονοτικό εκδότη Σεζέρ Ριζά. Έναν περίεργο τύπο που δηλώνει απροκάλυπτα «Τούρκος πατριώτης» και φωτογραφίζεται με... γιαταγάνια και σουλτανικά κειμήλια μαζί με την οικογένειά του, ως άλλος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής...

     Κι όμως. Σε κοινοβουλευτικό επίπεδο τα ελληνικά κόμματα θα μπορούσαν με μια συμφωνία κορυφής να μην έχουν ανάγκη τις ψήφους της μειονότητας. Τουλάχιστον όχι για να προσφέρουν στέγη σε εξτρεμιστές.

     Ο συμπαγής όγκος των τουρκογενών μουσουλμάνων που επιδεικνύουν μαζική εκλογική συμπεριφορά βρίσκεται στη Ροδόπη. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να εκφραστούν πολιτικά επιλέγοντας «Τούρκο υποψήφιο», το έκαναν με εντυπωσιακή συνέπεια, αποδεικνύοντας ότι επιδέχονται χειραγώγησης. Αλλά όχι από την Αθήνα...

     Το μειονοτικό κόμμα Εμπιστοσύνη του μακαρίτη Αχμέτ Σαδίκ σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις στο διάστημα από το 1989 έως το 1993 απέσπασε σχεδόν ταυτόσημο αριθμό ψήφων (25.000-29.000) και μόνον η θέσπιση του πλαφόν εισόδου στο 3% ανέκοψε την προοπτική μόνιμης «τουρκικής εκπροσώπησης» στην ελληνική Βουλή.

     Από τότε και το τουρκικό προξενείο αποθαρρύνει την αυτόνομη κάθοδο «Τούρκων» σε εθνικές εκλογές, γιατί απλούστατα τα νούμερα δεν βγαίνουν. Και μονοκούκι να ψήφιζαν οι μουσουλμάνοι στους τρεις νομούς, δεν θα μπορούσαν να πετύχουν εκπροσώπηση σε εθνικό επίπεδο. Για τον λόγο αυτόν και τα ελληνικά κόμματα θα μπορούσαν με μια συνεννόηση κυρίων να απορρίπτουν ως υποψηφίους μουσουλμάνους πολιτευτές που δηλώνουν ανενδοίαστα «Τούρκοι». Αλλά πού τέτοια σύνεση; Οι περίπου 100.000 ψήφοι της μειονότητας συνιστούν μιάμιση πολύτιμη μονάδα σε πανελλαδικό επίπεδο! Κι όσο πιο σκληροί εθνικιστές είναι οι υποψήφιοι τόσες περισσότερες ψήφους μπορούν να μαζέψουν!

     Η Τουρκία χειραγωγεί συστηματικά τη μειονότητα και επιδιώκει να δημιουργήσει προπύργια στον συμπαγή όγκο των (μη τουρκογενών) Πομάκων της Ξάνθης. Ομως πέραν κάποιων θορυβωδών επισκέψεων κυβερνητικών αξιωματούχων, έχει αποφύγει να κλιμακώσει την ένταση, ενθαρρύνοντας εξτρεμιστικές δράσεις.

     Στη γλώσσα των διεθνών σχέσεων λέγεται ότι ένα μειονοτικό ζήτημα μπορεί να μετατραπεί σε «αλυτρωτική βόμβα» όταν συντρέχουν οι ακόλουθοι παράγοντες:

- Υπάρχει όμορη «μητέρα πατρίδα» που διεκδικεί εκτός από δικαιώματα και εδαφικά κέρδη.

- Ο ρυθμός γεννητικότητας της μειονότητας είναι σημαντικά μεγαλύτερος από αυτόν του υπόλοιπου πληθυσμού.

- Η μειονότητα έχει διαφορετική θρησκεία από τον κυρίως πληθυσμό.

- Η μειονότητα επιθυμεί την ενσωμάτωσή της στη «μητέρα πατρίδα».

     Στην περίπτωση της Θράκης από τους τέσσερις παράγοντες οι τρεις πρώτοι ισχύουν στο ακέραιο. Ως προς το πληθυσμιακό στοιχείο είναι ενδεικτικό ότι στην απογραφή του 1991 οι μουσουλμάνοι της Θράκης μετρήθηκαν 98.000, ενώ σήμερα, σύμφωνα με νεότερα στοιχεία της περιφέρειας, ξεπερνούν τις 140.000!

     Το ζήτημα είναι αν υπάρχει σε αυτούς τους φιλήσυχους κατά κανόνα ανθρώπους, που ασφαλώς και δεν αποτελούν «ενιαίο τουρκικό πράγμα», ισχυρή βούληση να αποτελέσουν τμήμα της Τουρκίας, όπως υπήρχε π.χ. στους ρωσόφωνους της Κριμαίας.

     Όσο τα κόμματα περί άλλων τυρβάζουν και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται με το αν η μειονοτική Τσιγγάνα, που δηλώνει Ελληνίδα, είναι όργανο του Εμφιετζόγλου ή της αμερικανικής πρεσβείας (γιατί ειπώθηκε κι αυτό το ωραίο) τόσο η μπάλα θα χάνεται και θα ενισχύεται ο ρόλος του τουρκικού προξενείου. Όταν και εφόσον αποφασίσει η Άγκυρα να ανεβάσει το θερμόμετρο για να εκβιάσει μια «Κοσοβοποίηση» της περιοχής, το Αθηνοκεντρικό κράτος είναι βέβαιο ότι θα πιαστεί στον ύπνο...

ΣΗΜ.: Η τελευταία φράση του καλού δημοσιογράφου λέει πολλά...