Για μια πραγματικά εθνική πολιτική
Δεν υπάρχει ίσως Έλληνας που να μην παραδέχεται ότι η περίοδος διακυβέρνησης από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. υπήρξε καταστροφική για τα εθνικά μας θέματα. Η εντύπωση που είχε δημιουργηθεί τόσο στον λαό, όσο και στους ξένους παράγοντες, ήταν πως η Ελλάδα είναι η χώρα που με ή χωρίς πίεση υποχωρεί τελικά σε οτιδήποτε της ζητηθεί, όσο οδυνηρό και αν της είναι αυτό! Ιδιαίτερα όταν η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής παραδόθηκε στα χέρια του George Παπανδρέου, η εντύπωση έγινε βεβαιότητα: Ακόμα και «σύντροφοί» του στο ίδιο κόμμα απορούσαν με την ευκολία που η χώρα μας δεχόταν όλα τα κελεύσματα είτε της μοναδικής υπερδύναμης, είτε της Ε.Ε. στα πλαίσια προφανώς της πρόσδεσής μας στο άρμα του δήθεν εκσυγχρονισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Η Κύπρος υπήρξε το πρώτο θύμα αυτών των άτακτων υποχωρήσεων: Με πρόσχημα την επίλυση του χρονίζοντος θέματος, το δίδυμο Σημίτη – George (εφεξής θα χρησιμοποιούμε την απόδοση του ονόματος του Γιώργου Παπανδρέου Αμερικανιστί, καθότι η βασιλομήτωρ – συγγνώμη, αρχηγομήτωρ – Margaret δεν θέλει τίποτε πάνω στο «παιδί» που να θυμίζει την «παλιοελλάδα» και τους «βρωμοέλληνες») προσπάθησε (ευτυχώς ανεπιτυχώς) να κλείσει όπως – όπως αυτό το ζήτημα μέσα από το αμερικανόπνευστο «σχέδιο Ανάν». Για να μη λησμονούμε, ας θυμίσουμε ότι το σχέδιο αυτό προέβλεπε μεταξύ άλλων την αμνήστευση των εγκλημάτων των Τούρκων, την οικονομική αφαίμαξη των Ελλήνων της Κύπρου προς όφελος των Τουρκοκυπρίων και την επιβολή καθεστώτος νεοαποικισμού με την καθιέρωση ενός «δικαστηρίου» που θα το αποτελούσαν ξένες «προσωπικότητες» και που θα έδινε τη «λύση» σε όποιο πρόβλημα παρουσιαζόταν μεταξύ των δύο πλευρών, δηλαδή σε όλα!
Εκτός όμως της Κύπρου, ας θυμίσουμε και το όνειδος των Ιμίων, όπου η χώρα μας υποχρεώθηκε να εκχωρήσει κυριαρχικά της δικαιώματα όχι μόνο επί των συγκεκριμένων βραχονησίδων, αλλά και να αποδεχτεί και την ύπαρξη των λεγόμενων «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, εδαφών δηλαδή υπό ακαθόριστο καθεστώς ιδιοκτησίας, εκφράζοντας και τις ευχαριστίες μας (!!!) προς τους Αμερικανούς (λειτουργώντας προφανώς ως βιαζόμενοι που ευχαριστούμε τον βιαστή μας για τη «θεάρεστη» πράξη του!).
Ας μην ξεχνάμε φυσικά και τις συνεχείς διεκδικήσεις των Τούρκων «φίλων» μας, με τους οποίους χορεύαμε ζεϊμπέκικο στα νησιά μας (μάλλον αυτοί μας χορεύανε στο ταψί): Υφαλοκρηπίδα, συνεχείς παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, απειλές πολέμου σε περίπτωση που κάνουμε χρήση ενός νόμιμου δικαιώματος που μας παρέχει το δίκαιο της θαλάσσης, συνεχείς προκλήσεις, εχθρική στάση έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου μας, προσβολές εναντίον των τελευταίων Ελλήνων της Πόλης και συλήσεις ακόμα και των τάφων των προγόνων τους.
Εκτός φυσικά των Ελληνοτουρκικών, το δίδυμο της συμφοράς κατόρθωσε να βρεθεί η χώρα μας με την πλάτη στον τοίχο και στο θέμα της ονομασίας του κρατιδίου των Σκοπίων: Μέσα από διαρκή αδράνεια και διαρκείς παραχωρήσεις, το κρατίδιο αυτό παρέμεινε αδιάλλακτο και συνεχίζει την αδιαλλαξία του ως σήμερα.
Όταν πριν από ενάμιση περίπου χρόνο η Νέα Δημοκρατία ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, ένα αίσθημα ανακούφισης διαπέρασε όσους Έλληνες ενδιαφέρονται ακόμα για την πατρίδα: Όλοι είχαμε την ελπίδα πως ο κατήφορος στα εθνικά μας θέματα θα σταματήσει επιτέλους και η χώρα μας θα ανακάμψει στηριζόμενη ασφαλώς στα δίκαια που της δίνουν η ιστορία και το διεθνές δίκαιο. Αρχικά, η αίσθηση αυτή δεν διαψεύστηκε· Ο νέος πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και ο πολύπειρος στα διεθνή ζητήματα υπουργός του επί των εξωτερικών Π. Μολυβιάτης αν και βρέθηκαν στη δίνη του κυκλώνα του σχεδίου – τερατουργήματος Ανάν, φρόντισαν με εύσχημο τρόπο να απεμπλακούν απ’ αυτό, αφήνοντας στον Ελληνισμό της Κύπρου την επιλογή ή μη αυτού του σχεδίου, τη στιγμή μάλιστα που όλα έδειχναν πως αυτός θα απέρριπτε αυτό το ανοσιούργημα με συντριπτικό ποσοστό. Σε αυτό ασφαλώς συνέβαλε και η παρουσία του Τάσσου Παπαδόπουλου στον προεδρικό θώκο της Κύπρου ο οποίος με ένα συγκλονιστικό διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό της Κύπρου απέτρεψε τον έσχατο κίνδυνο για τη μαρτυρική μεγαλόνησο. Ήταν η πρώτη νίκη – αντίσταση του Ελληνισμού τα τελευταία 50 χρόνια ενάντια στις προσπάθειες για συνεχή συρρίκνωσή του. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η δήλωση του Κυπρίου Προέδρου όταν επισκέφτηκε πρόσφατα τις Η.Π.Α. ότι η συνεργασία του με την Αθήνα και ιδιαίτερα με τον Πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή είναι η καλύτερη που είχε ποτέ!
Ωστόσο η συνέχεια δυστυχώς διέψευσε τις όποιες μας ελπίδες: Τα ζεϊμπέκικα του George διαδέχτηκαν οι κουμπαριές του Κώστα· Την αδράνεια και την αδιαφορία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για το όνομα της Μακεδονίας η επίσης αδράνεια και αδιαφορία της Ν.Δ. για το ίδιο θέμα· Η δουλοπρέπεια απέναντι στις εντολές των Αμερικανών, σε ευπείθεια ξανά στους ίδιους.
Αντί δηλαδή για πραγματικά εθνικά υπερήφανη πολιτική, η Νέα Διακυβέρνηση συνεχίζει εν μέρει το πρόγραμμα της προηγούμενης. Αγοράζουμε από τους Αμερικανούς αεροπλάνα, την ίδια σχεδόν στιγμή που μας μαχαιρώνουν πισώπλατα αναγνωρίζοντας επίσημα τα Σκόπια ως Μακεδονία, συναντιόμαστε συχνά – πυκνά με τον Πρόεδρο Βους ενώ μας πιέζει να δεχτούμε το νεκρό πλέον τερατούργημα που γέννησε η ανώμαλη σκέψη του για την Κύπρο, σκύβουμε πειθαρχικά το κεφάλι σε ό,τι μας διατάζουν και δεχόμαστε άνευ όρων και προϋποθέσεων τη Νεοθωμανική Αυτοκρατορία του Ερτογκάν να πνίξει το όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης.
Ε, μήπως πρέπει επιτέλους να βρεθεί κάποιος να θυμίσει στις ηγεσίες μας σε ποια χώρα βρίσκονται; Μήπως νομίζουν ότι ζούμε στην Ελβετία ή στην Ισλανδία που τίποτα δεν χαλάει τη μακαριότητα των λαών τους; Μήπως νομίζουν ότι η Ελλάδα μετακόμισε αλλού; Η πολιτική της υποτέλειας και του συμβιβασμού είναι αποδεδειγμένα αδιέξοδη. Οι παραχωρήσεις το μόνο που κάνουν είναι να ανοίγουν την όρεξη στους γείτονες και μη για ακόμα περισσότερα. Μάλιστα στην παγκόσμια πολιτική σκηνή κυκλοφορεί ως ανέκδοτο πλέον η άσκηση της ελληνικής πολιτικής στα εθνικά θέματα. Οι πάντες γνωρίζουν ότι οι Έλληνες είναι πάντοτε οι πιο εύκολοι στις πιέσεις και ότι τελικά δεν εννοούν ποτέ αυτό που λένε, αλλά αρκεί ένα τηλεφώνημα σε αυστηρό μάλιστα τόνο για να υποχωρήσουν ατάκτως από θέσεις που προ ολίγου δήλωναν πως είναι αδιαπραγμάτευτες.
Θα αναρωτηθεί όμως κάποιος: Και τι πρέπει επιτέλους να γίνει για να ξαναγίνουμε χώρα με αυτοσεβασμό που να αντανακλά και να προκαλεί σεβασμό στους άλλους; Βασική προϋπόθεση θα ήταν η σύγκληση εκείνου του ξεχασμένου Συμβουλίου Εθνικής Πολιτικής, όχι μόνο με συμμετοχή της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας του τόπου, αλλά και της στρατιωτικής. Το Συμβούλιο αυτό θα πρέπει να συνεδριάζει σε τακτά διαστήματα αλλά και σε έκτακτες περιπτώσεις και να χαράσσει τη γραμμή που θα ακολουθήσει τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αντιπολίτευση, γιατί η αντιμετώπιση των εθνικών μας θεμάτων δεν είναι υπόθεση μόνο των κυβερνώντων, αλλά ολόκληρου του ελληνικού λαού. Όλες οι κινήσεις θα πρέπει να είναι μελετημένες και μετρημένες, ώστε να αποφέρουν το μέγιστο κέρδος για τον τόπο. Για παράδειγμα ας θυμηθούμε την πολιτική της Αυστρίας στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.· Τι έκανε; Δήλωνε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσει στο θέμα· Μόλις όμως της δόθηκαν ανταλλάγματα (είσοδος και της Κροατίας στην Ε.Ε. που την ενδιέφερε) ανέκρουσε πρύμναν και εν τέλει «πείστηκε». Η Ελλάδα, τόσο κουτή ήταν να μη θέσει ούτε έναν όρο για να συναινέσει στην είσοδο των Τούρκων στην Ε.Ε.; Ας ζητούσε ως αντάλλαγμα μια πρωτοβουλία των Αμερικανών με ευνοϊκή λύση στο όνομα των Σκοπίων! Ας τολμούσε να ζητήσει κάτι!
Η πραγματικά εθνική πολιτική είναι η μόνη που μπορεί να βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων της χώρας μας. Την ασκούμε ή τουλάχιστον είμαστε διατεθειμένοι να την ασκήσουμε; Πολύ φοβάμαι πως όχι· Το πιθανότερο είναι να συνεχίσουμε να βολοδέρνουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα σε έναν Θεό που κάποτε θα βαρεθεί κι Αυτός να μας προστατεύει· Και τότε…
Υ.Γ.: Βέβαια, για να πραγματοποιηθούν αυτά τα αυτονόητα για άλλους λαούς, θα πρέπει να γίνει αυτό βίωμα από τον λαό και απαίτηση προς τους εκάστοτε κυβερνώντες. Ποιος λαός όμως θα το κάνει αυτό; Γιατί ο δικός μας θυμίζει τα λόγια του Μάλκολμ Μακ Λάρεν, σε μια συνέντευξη που είχε δώσει παλιότερα στο «ΒΗΜΑgazino»: «Είμαστε χωρίς καμία εξουσία, ζούμε σαν τα πρόβατα, δεν δίνουμε δεκάρα για κανέναν, προσπαθούμε απλώς να βγάλουμε περισσότερα χρήματα όσο γρηγορότερα γίνεται. Και όλα τα άλλα τα έχουμε χ…να. Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίος ζούμε» Και αυτός είναι ο λαός ο οποίος έχουμε, θα προσθέταμε…
Δεν υπάρχει ίσως Έλληνας που να μην παραδέχεται ότι η περίοδος διακυβέρνησης από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. υπήρξε καταστροφική για τα εθνικά μας θέματα. Η εντύπωση που είχε δημιουργηθεί τόσο στον λαό, όσο και στους ξένους παράγοντες, ήταν πως η Ελλάδα είναι η χώρα που με ή χωρίς πίεση υποχωρεί τελικά σε οτιδήποτε της ζητηθεί, όσο οδυνηρό και αν της είναι αυτό! Ιδιαίτερα όταν η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής παραδόθηκε στα χέρια του George Παπανδρέου, η εντύπωση έγινε βεβαιότητα: Ακόμα και «σύντροφοί» του στο ίδιο κόμμα απορούσαν με την ευκολία που η χώρα μας δεχόταν όλα τα κελεύσματα είτε της μοναδικής υπερδύναμης, είτε της Ε.Ε. στα πλαίσια προφανώς της πρόσδεσής μας στο άρμα του δήθεν εκσυγχρονισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Η Κύπρος υπήρξε το πρώτο θύμα αυτών των άτακτων υποχωρήσεων: Με πρόσχημα την επίλυση του χρονίζοντος θέματος, το δίδυμο Σημίτη – George (εφεξής θα χρησιμοποιούμε την απόδοση του ονόματος του Γιώργου Παπανδρέου Αμερικανιστί, καθότι η βασιλομήτωρ – συγγνώμη, αρχηγομήτωρ – Margaret δεν θέλει τίποτε πάνω στο «παιδί» που να θυμίζει την «παλιοελλάδα» και τους «βρωμοέλληνες») προσπάθησε (ευτυχώς ανεπιτυχώς) να κλείσει όπως – όπως αυτό το ζήτημα μέσα από το αμερικανόπνευστο «σχέδιο Ανάν». Για να μη λησμονούμε, ας θυμίσουμε ότι το σχέδιο αυτό προέβλεπε μεταξύ άλλων την αμνήστευση των εγκλημάτων των Τούρκων, την οικονομική αφαίμαξη των Ελλήνων της Κύπρου προς όφελος των Τουρκοκυπρίων και την επιβολή καθεστώτος νεοαποικισμού με την καθιέρωση ενός «δικαστηρίου» που θα το αποτελούσαν ξένες «προσωπικότητες» και που θα έδινε τη «λύση» σε όποιο πρόβλημα παρουσιαζόταν μεταξύ των δύο πλευρών, δηλαδή σε όλα!
Εκτός όμως της Κύπρου, ας θυμίσουμε και το όνειδος των Ιμίων, όπου η χώρα μας υποχρεώθηκε να εκχωρήσει κυριαρχικά της δικαιώματα όχι μόνο επί των συγκεκριμένων βραχονησίδων, αλλά και να αποδεχτεί και την ύπαρξη των λεγόμενων «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, εδαφών δηλαδή υπό ακαθόριστο καθεστώς ιδιοκτησίας, εκφράζοντας και τις ευχαριστίες μας (!!!) προς τους Αμερικανούς (λειτουργώντας προφανώς ως βιαζόμενοι που ευχαριστούμε τον βιαστή μας για τη «θεάρεστη» πράξη του!).
Ας μην ξεχνάμε φυσικά και τις συνεχείς διεκδικήσεις των Τούρκων «φίλων» μας, με τους οποίους χορεύαμε ζεϊμπέκικο στα νησιά μας (μάλλον αυτοί μας χορεύανε στο ταψί): Υφαλοκρηπίδα, συνεχείς παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, απειλές πολέμου σε περίπτωση που κάνουμε χρήση ενός νόμιμου δικαιώματος που μας παρέχει το δίκαιο της θαλάσσης, συνεχείς προκλήσεις, εχθρική στάση έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου μας, προσβολές εναντίον των τελευταίων Ελλήνων της Πόλης και συλήσεις ακόμα και των τάφων των προγόνων τους.
Εκτός φυσικά των Ελληνοτουρκικών, το δίδυμο της συμφοράς κατόρθωσε να βρεθεί η χώρα μας με την πλάτη στον τοίχο και στο θέμα της ονομασίας του κρατιδίου των Σκοπίων: Μέσα από διαρκή αδράνεια και διαρκείς παραχωρήσεις, το κρατίδιο αυτό παρέμεινε αδιάλλακτο και συνεχίζει την αδιαλλαξία του ως σήμερα.
Όταν πριν από ενάμιση περίπου χρόνο η Νέα Δημοκρατία ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, ένα αίσθημα ανακούφισης διαπέρασε όσους Έλληνες ενδιαφέρονται ακόμα για την πατρίδα: Όλοι είχαμε την ελπίδα πως ο κατήφορος στα εθνικά μας θέματα θα σταματήσει επιτέλους και η χώρα μας θα ανακάμψει στηριζόμενη ασφαλώς στα δίκαια που της δίνουν η ιστορία και το διεθνές δίκαιο. Αρχικά, η αίσθηση αυτή δεν διαψεύστηκε· Ο νέος πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και ο πολύπειρος στα διεθνή ζητήματα υπουργός του επί των εξωτερικών Π. Μολυβιάτης αν και βρέθηκαν στη δίνη του κυκλώνα του σχεδίου – τερατουργήματος Ανάν, φρόντισαν με εύσχημο τρόπο να απεμπλακούν απ’ αυτό, αφήνοντας στον Ελληνισμό της Κύπρου την επιλογή ή μη αυτού του σχεδίου, τη στιγμή μάλιστα που όλα έδειχναν πως αυτός θα απέρριπτε αυτό το ανοσιούργημα με συντριπτικό ποσοστό. Σε αυτό ασφαλώς συνέβαλε και η παρουσία του Τάσσου Παπαδόπουλου στον προεδρικό θώκο της Κύπρου ο οποίος με ένα συγκλονιστικό διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό της Κύπρου απέτρεψε τον έσχατο κίνδυνο για τη μαρτυρική μεγαλόνησο. Ήταν η πρώτη νίκη – αντίσταση του Ελληνισμού τα τελευταία 50 χρόνια ενάντια στις προσπάθειες για συνεχή συρρίκνωσή του. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η δήλωση του Κυπρίου Προέδρου όταν επισκέφτηκε πρόσφατα τις Η.Π.Α. ότι η συνεργασία του με την Αθήνα και ιδιαίτερα με τον Πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή είναι η καλύτερη που είχε ποτέ!
Ωστόσο η συνέχεια δυστυχώς διέψευσε τις όποιες μας ελπίδες: Τα ζεϊμπέκικα του George διαδέχτηκαν οι κουμπαριές του Κώστα· Την αδράνεια και την αδιαφορία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για το όνομα της Μακεδονίας η επίσης αδράνεια και αδιαφορία της Ν.Δ. για το ίδιο θέμα· Η δουλοπρέπεια απέναντι στις εντολές των Αμερικανών, σε ευπείθεια ξανά στους ίδιους.
Αντί δηλαδή για πραγματικά εθνικά υπερήφανη πολιτική, η Νέα Διακυβέρνηση συνεχίζει εν μέρει το πρόγραμμα της προηγούμενης. Αγοράζουμε από τους Αμερικανούς αεροπλάνα, την ίδια σχεδόν στιγμή που μας μαχαιρώνουν πισώπλατα αναγνωρίζοντας επίσημα τα Σκόπια ως Μακεδονία, συναντιόμαστε συχνά – πυκνά με τον Πρόεδρο Βους ενώ μας πιέζει να δεχτούμε το νεκρό πλέον τερατούργημα που γέννησε η ανώμαλη σκέψη του για την Κύπρο, σκύβουμε πειθαρχικά το κεφάλι σε ό,τι μας διατάζουν και δεχόμαστε άνευ όρων και προϋποθέσεων τη Νεοθωμανική Αυτοκρατορία του Ερτογκάν να πνίξει το όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης.
Ε, μήπως πρέπει επιτέλους να βρεθεί κάποιος να θυμίσει στις ηγεσίες μας σε ποια χώρα βρίσκονται; Μήπως νομίζουν ότι ζούμε στην Ελβετία ή στην Ισλανδία που τίποτα δεν χαλάει τη μακαριότητα των λαών τους; Μήπως νομίζουν ότι η Ελλάδα μετακόμισε αλλού; Η πολιτική της υποτέλειας και του συμβιβασμού είναι αποδεδειγμένα αδιέξοδη. Οι παραχωρήσεις το μόνο που κάνουν είναι να ανοίγουν την όρεξη στους γείτονες και μη για ακόμα περισσότερα. Μάλιστα στην παγκόσμια πολιτική σκηνή κυκλοφορεί ως ανέκδοτο πλέον η άσκηση της ελληνικής πολιτικής στα εθνικά θέματα. Οι πάντες γνωρίζουν ότι οι Έλληνες είναι πάντοτε οι πιο εύκολοι στις πιέσεις και ότι τελικά δεν εννοούν ποτέ αυτό που λένε, αλλά αρκεί ένα τηλεφώνημα σε αυστηρό μάλιστα τόνο για να υποχωρήσουν ατάκτως από θέσεις που προ ολίγου δήλωναν πως είναι αδιαπραγμάτευτες.
Θα αναρωτηθεί όμως κάποιος: Και τι πρέπει επιτέλους να γίνει για να ξαναγίνουμε χώρα με αυτοσεβασμό που να αντανακλά και να προκαλεί σεβασμό στους άλλους; Βασική προϋπόθεση θα ήταν η σύγκληση εκείνου του ξεχασμένου Συμβουλίου Εθνικής Πολιτικής, όχι μόνο με συμμετοχή της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας του τόπου, αλλά και της στρατιωτικής. Το Συμβούλιο αυτό θα πρέπει να συνεδριάζει σε τακτά διαστήματα αλλά και σε έκτακτες περιπτώσεις και να χαράσσει τη γραμμή που θα ακολουθήσει τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αντιπολίτευση, γιατί η αντιμετώπιση των εθνικών μας θεμάτων δεν είναι υπόθεση μόνο των κυβερνώντων, αλλά ολόκληρου του ελληνικού λαού. Όλες οι κινήσεις θα πρέπει να είναι μελετημένες και μετρημένες, ώστε να αποφέρουν το μέγιστο κέρδος για τον τόπο. Για παράδειγμα ας θυμηθούμε την πολιτική της Αυστρίας στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.· Τι έκανε; Δήλωνε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσει στο θέμα· Μόλις όμως της δόθηκαν ανταλλάγματα (είσοδος και της Κροατίας στην Ε.Ε. που την ενδιέφερε) ανέκρουσε πρύμναν και εν τέλει «πείστηκε». Η Ελλάδα, τόσο κουτή ήταν να μη θέσει ούτε έναν όρο για να συναινέσει στην είσοδο των Τούρκων στην Ε.Ε.; Ας ζητούσε ως αντάλλαγμα μια πρωτοβουλία των Αμερικανών με ευνοϊκή λύση στο όνομα των Σκοπίων! Ας τολμούσε να ζητήσει κάτι!
Η πραγματικά εθνική πολιτική είναι η μόνη που μπορεί να βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων της χώρας μας. Την ασκούμε ή τουλάχιστον είμαστε διατεθειμένοι να την ασκήσουμε; Πολύ φοβάμαι πως όχι· Το πιθανότερο είναι να συνεχίσουμε να βολοδέρνουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα σε έναν Θεό που κάποτε θα βαρεθεί κι Αυτός να μας προστατεύει· Και τότε…
Υ.Γ.: Βέβαια, για να πραγματοποιηθούν αυτά τα αυτονόητα για άλλους λαούς, θα πρέπει να γίνει αυτό βίωμα από τον λαό και απαίτηση προς τους εκάστοτε κυβερνώντες. Ποιος λαός όμως θα το κάνει αυτό; Γιατί ο δικός μας θυμίζει τα λόγια του Μάλκολμ Μακ Λάρεν, σε μια συνέντευξη που είχε δώσει παλιότερα στο «ΒΗΜΑgazino»: «Είμαστε χωρίς καμία εξουσία, ζούμε σαν τα πρόβατα, δεν δίνουμε δεκάρα για κανέναν, προσπαθούμε απλώς να βγάλουμε περισσότερα χρήματα όσο γρηγορότερα γίνεται. Και όλα τα άλλα τα έχουμε χ…να. Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίος ζούμε» Και αυτός είναι ο λαός ο οποίος έχουμε, θα προσθέταμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου