ΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑ - ΠΡΟΤΥΠΟ

ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ: Μια δασκάλα – πρότυπο

Δεν πάει πολύς καιρός από τη στιγμή που το Κοσσυφοπέδιο κήρυξε μονομερώς την «ανεξαρτησία» του. Με την απροκάλυπτη παρακίνηση του αμερικανικού παράγοντα και των σταθερών πλέον υποτακτικών του στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια βρίσκονται για μια ακόμα φορά στο προσκήνιο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Η «πυριτιδαποθήκη» της Ευρώπης είναι έτοιμη να εκραγεί.
Ας μη βιαστεί ο αναγνώστης να υποθέσει το σημερινό μας θέμα. Όχι, δε θα ασχοληθούμε με το Κοσσυφοπέδιο. Αυτό θα είναι μόνο η αφορμή. Αυτό, και οι μεγαλόφωνες διακηρύξεις των «Προστάτιδων Δυνάμεων» του νέου προτεκτοράτου των Αμερικανών στην περιοχή μας ότι δήθεν η «ανεξαρτητοποίηση» αυτή αποτελεί εξαίρεση μοναδική και ανεπανάληπτη! Μόνο που αυτή τη μοναδική και ανεπανάληπτη εξαίρεση ετοιμάζονται να αιτηθούν και άλλοι που έχουν πάρει σειρά πλέον στο κατώφλι του Ο.Η.Ε. (να θυμίσουμε τη Νότια Οσετία; τους Σέρβους της Βοσνίας; τους Αλβανούς των Σκοπίων; τους Βάσκους της Ισπανίας και άλλους «ων ουκ έστιν αριθμός»;).
Μια τέτοια εξαίρεση μην εκπλαγείτε αν δείτε να ζητούν και οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης (αν και κακώς τους αποκαλούμε πλέον Μουσουλμάνους, αφού με την εγκληματικά αδιάφορη πολιτική μας τους εξαναγκάσαμε σε πλήρη εκτουρκισμό). Βέβαια δεν έχει έρθει ακόμα ο καιρός των απαιτήσεων, αλλά η πορεία των πραγμάτων – δυστυχώς – αυτό μαρτυρά…
Νομίζω πως δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας η ένοχη σιωπή του πρωθυπουργού της χώρας μας όταν στην τελευταία επίσκεψή του στην Τουρκία «εποίησε την νήσσαν» όταν άκουσε τον Τούρκο ομόλογό του να απαιτεί ουσιαστικά συνδιοίκηση στη Θράκη!
Μια σειρά από γεγονότα που συνέβησαν στη Θράκη, αποδεικνύουν ότι πλέον η περιοχή αποτελεί για το ελληνικό κράτος περιοχή «μειωμένης εθνικής κυριαρχίας» (κάπως έτσι δεν ξεκίνησαν τα πράγματα και στο Κοσσυφοπέδιο;). Τελευταίο οδυνηρό περιστατικό που επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές, είναι ο ξυλοδαρμός και οι ανήκουστες απειλές που δέχτηκε μια ΕΛΛΗΝΙΔΑ δασκάλα στο χωριό Μεγάλο Δέρρειο από τους γνωστούς πράκτορες της Τουρκίας στην περιοχή επειδή τόλμησε (!) να πράξει το καθήκον της!
Για όσους έτυχε να έχουν κάποιον «γνωστό» που μερίμνησε γι’ αυτούς και υπηρέτησαν τη στρατιωτική τους θητεία στα «σύνορα» του Ασπροχώματος, το Μεγάλο Δέρρειο βρίσκεται στη Θράκη, και συγκεκριμένα στον νομό Έβρου (ο οποίος υποτίθεται ότι δεν αντιμετωπίζει σοβαρό μειονοτικό πρόβλημα). Γνωστό όμως, και μάλιστα τον μπαμπά της, είχε και η δασκάλα Χαρά Νικοπούλου. Παρότι θυγατέρα του Προέδρου του Αρείου Πάγου, μόλις διορίστηκε (τη σχολική χρονιά 2004 – 5), δεν προτίμησε να υπηρετήσει στο γραφείο του πατέρα της (όπως θα ’κανε κάθε «λογικός» άνθρωπος), αλλά επέλεξε να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε έναν τόπο που πραγματικά τη χρειαζόταν. Έτσι, όχι μόνο επέλεξε αυτό το μικρό χωριό δίπλα στα σύνορα (με την «ιδιομορφία» των κατοίκων του), αλλά «τόλμησε» να πράξει το ανήκουστο: εγκαταστάθηκε εκεί μαζί με τον σύζυγό της για να περνά όλο της τον χρόνο κοντά στα «παιδιά» της! Ήταν τόση η αγάπη της για τον τόπο που δίδασκε, που μετέφερε και τα πολιτικά της δικαιώματα εκεί!
Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα, ξεκινάει και η «Οδύσσειά» της. Η γυναίκα αυτή με την τόση ανιδιοτελή προσφορά της, ξεκίνησε με το όραμα να δώσει ό,τι καλύτερο μπορούσε για να υπηρετήσει το λειτούργημά της. Έτσι η ηρωική ΔΑΣΚΑΛΑ εκτός των καθημερινών μαθημάτων του σχολείου, παρέδιδε δωρεάν μαθήματα τα απογεύματα σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και δυσχέρεια στη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Με τρόπο έμπρακτο απέδειξε ότι ένας άνθρωπος μπορεί – αν το θελήσει – να αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο! Οργάνωσε τους μαθητές της σε χορωδία, στην οποία τα παιδιά ήρθαν περισσότερο σε επαφή με τη γλώσσα, με τον πλούτο της ελληνικής μας παράδοσης, με το ηχόχρωμα της μουσικής μας. Με αυτή τη χορωδία η Χαρά και τα «παιδιά» της, βραβεύτηκαν από το Υπουργείο με ένα δωρεάν ταξίδι στη Θεσσαλονίκη όπου έμειναν σε πολυτελές ξενοδοχείο της πόλης δίνοντας μια μουσική παράσταση. Για να κατανοήσουμε το μέγεθος αυτής της ενέργειας, που κάπου αλλού θα ήταν φυσιολογική, αρκεί να παρουσιάσουμε τα όσα χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ιω. Αγαπάκης στην εφημερίδα «Ανατολή» (τεύχ. Ιανουαρίου 2008): «Για τα περισσότερα παιδιά ήταν το πρώτο ταξίδι έξω από το χωριό τους. Πολλά αντίκριζαν για πρώτη φορά στη ζωή τους τη θάλασσα»!
Η συνέχεια δεν έχει «happy end»: Οι εξτρεμιστικοί κύκλοι που καθοδηγούνται από το Τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής (όπως ο ψευτοϊμάμης του χωριού και ο μουσουλμάνος διευθυντής του σχολείου) ξεκίνησαν άγριο πόλεμο εναντίον της ξεσηκώνοντας και απειλώντας τους κατοίκους αυτού του μικρού χωριού εναντίον της (τους «έκλεβε» φαίνεται την «πελατεία» τους!). Μια μέρα λοιπόν (στις αρχές της φετινής σχολικής χρονιάς) «…μέλη της σχολικής εφορείας ζήτησαν από τη Χαρά να τους δώσει για 2 μέρες τη σφραγίδα του σχολείου προκειμένου να την «δανείσουν» στο Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής ώστε να σφραγίσει κάποιους λαχνούς που προορίζονταν για το ταμείο του σχολείου. Η Χαρά φυσικά αρνήθηκε, τους εξήγησε ότι είναι παράνομο αυτό που ζητούν και τους πρότεινε να φέρουν τους λαχνούς του Τουρκικού Προξενείου στο σχολείο για να τους σφραγίσει η ίδια. Εκείνοι αρνήθηκαν και απόσπασαν τελικά τη σφραγίδα του σχολείου από το μουσουλμάνο διευθυντή παραδίδοντάς την στο Τουρκικό Προξενείο και επιστρέφοντάς την στο σχολείο μετά από 2 μέρες. Όταν το πληροφορήθηκε η Χαρά επισήμανε στο διευθυντή το παράνομο της ενέργειάς του και του έκανε αναφορά στην προϊσταμένη αρχή της.Αυτό στάθηκε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των εξτρεμιστών. Ο μουσουλμάνος διευθυντής κάνοντας μπροστά της άσεμνες χειρονομίες, απείλησε τη Χαρά ότι «αυτό που έκανε θα το πληρώσει», ότι «εδώ είναι Τουρκία» και ότι «δεν πρέπει να τα βάζει μαζί τους διότι είναι κυνηγοί και έχουν όπλα…». Η Χαρά έμεινε άναυδη. Το επόμενο διάστημα όλοι στο χωριό γύρισαν την πλάτη στη Χαρά. Δεν της μιλούσαν και της έδειχναν ότι είναι ανεπιθύμητη αυτή που τους ευεργέτησε με τόση αγάπη. Οι γονείς άρχισαν να μην στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και ξεκίνησε συλλογή υπογραφών στο χωριό με αίτημα την αποπομπή της Χαράς! Επενέβη η προϊσταμένη αρχή. Αντί όμως να δικαιώσει τη Χαρά, επέδειξε ραγιαδισμό απέναντι στους παράνομους ταραχοποιούς συνιστώντας στη Χαρά να ζητήσει, συγνώμη(!) και να αυτοσυγκρατηθεί! Ως συμβιβαστική λύση η Χαρά θα απομακρυνόταν από το χωριό και το σχολείο με τη λήξη της τρέχουσας σχολικής χρονιάς. Μέσα στο «κυρίαρχο» ελληνικό κράτος, ο τουρκικός εθνικισμός και μισαλλοδοξία νίκησαν για άλλη μια φορά. Η «γκιαούρισσα», δασκάλα θα έφευγε. Τα παιδιά θα αφήνονταν έρμαια στο σκοτάδι του μίσους του φανατισμού και της προπαγάνδας των πρακτόρων της Άγκυρας. Τι απέμεινε; Ένα δάκρυ στα μάτια των μαθητών που θα έχαναν την αγαπημένη δασκάλα τους με τα χρυσά μαλλιά και οι ζωγραφιές των τετραδίων τους με τις αφιερώσεις που έγραφαν προς την Χαρά για το «πόσο πολύ την αγαπούν»!…» (βλ. προηγούμενο δημοσίευμα).
Όσοι αγανάκτησαν με όσα διάβασαν, καλό θα ήταν να συγκρατήσουν τον εκνευρισμό τους, αφού δεν ολοκληρώσαμε τα όσα πέρασε η εκλεκτή ΔΑΣΚΑΛΑ: Τα ξημερώματα της 7ης Φεβρουαρίου έζησε τη βία και τον ισλαμικό νόμο μέσα στην Ελλάδα: ένας ντόπιος κάτοικος της επιτέθηκε άνανδρα (ο σύζυγός της απουσίαζε εκτός περιοχής εκείνη τη στιγμή) και τη χτύπησε άσχημα με αποτέλεσμα να χρειαστεί να τοποθετήσει στο χέρι νάρθηκα(βλ. Φώτο)!!!
Μετά απ’ όλ’ αυτά, υπάρχει κανείς εχέφρων που να πιστεύει πως η Θράκη δε θα ’ναι το επόμενο Κοσσυφοπέδιο;
Έλληνες γρηγορείτε!

Υ.Γ.: Τη μεγαλύτερη ανησυχία προκαλεί η απάθεια που επιδεικνύει το κράτος των Αθηνών για όσα συμβαίνουν στις εσχατιές της Ελλάδας. Γιατί αν υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον, μέρος των χρημάτων που πετάει κυριολεκτικά στον βρόντο το κράτος μέσω μυστικών υποτίθεται κονδυλίων σε «ημέτερους» κεκράχτες, θα μπορούσε να το προσφέρει σε πρόθυμους πατριώτες δασκάλους, καθηγητές, υπαλλήλους, που θα είχαν το κουράγιο και τη θέληση, αλλά προ πάντων τον πατριωτισμό να βρεθούν εκεί πάνω και να μείνουν, να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με αυταπάρνηση και αγάπη για την Ελλάδα. Γιατί αν οι Χαρές ήταν πολλές, δεν θα μπορούσε να τις κουνήσει κανείς εγκάθετος του Προξενείου, ούτε οι ίδιες οι ορδές του Αττίλα! Αλλά, το ’παμε και πριν: η Πατρίδα κοιμάται! Θα ξυπνήσει – αν ξυπνήσει – όχι όταν ο νέος Αττίλας χτυπήσει την πόρτα της (αυτό το έχει κάνει ήδη προ πολλού), ούτε όταν αρχίσει να την τεμαχίζει λίγη – λίγη (αυτό περιμένει το «πράσινο φως» από τα «Μεγάλα Αφεντικά» για να το κάνει). Θα ξυπνήσει όταν δει μια μέρα να κυματίζει στην Ακρόπολη η ημισέληνος. Τότε ίσως αντιληφθεί τις εγκληματικές του παραλήψεις, αλλά θα ’ναι αργά! Πολύ αργά!