ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

ΟΜΙΛΙΑ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣΑι ΕΝ ΤΩι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩι ΚΕΝΤΡΩιΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΤΗι 27η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010

Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι,
Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες,
Χτες, φεύγοντας από το σχολείο, με πλησίασε μια μαθήτρια και με ρώτησε αν θα μιλήσω σήμερα. Όταν της απάντησα καταφατικά, αυτή συνέχισε: «Μπορείτε σας παρακαλώ να είστε πιο σύντομος και να τα πείτε πιο απλά;».
Με αυτές τις σκέψεις βρέθηκα εδώ πάνω, προσπαθώντας να σκεφτώ κάτι σύντομο και απλό, σύμφωνα με την παράκληση που σας ανέφερα.
Είχα σκοπό να σας μιλήσω για τους ενδόξους προγόνους μας, για τις ηρωικές τους πράξεις, για την ηγεσία του τόπου εκείνης της εποχής. Η παρατήρηση όμως της μαθήτριας με προσγείωσε απότομα.
Έτσι αποφάσισα να σας μιλήσω για κάτι πιο πεζό· Για την οικογένεια του πατέρα μου. Τώρα τι σχέση μπορεί να έχουν αυτοί οι άνθρωποι με τη γιορτή; Τι έκαναν πια και πρέπει να μάθουμε γι’ αυτούς; Κάντε λίγη υπομονή και θα το μάθετε…
Οι ρίζες μας κρατάνε από ένα μικρό χωριουδάκι κρυμμένο στις πλαγιές του Ταϋγέτου, στον δρόμο για τη Σπάρτη. Εκεί γεννήθηκαν και έζησαν ο παππούς και η γιαγιά μου. Ο Βασίλης και η Γιαννούλα. Παντρεύτηκαν τρία χρόνια πριν τον πόλεμο, νέοι, φτωχοί, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση (τα χρόνια εκείνα το να γνωρίζει κανείς γραφή κι ανάγνωση ήταν αρκετό). Μέσα σ’ ένα χρόνο έκαναν ένα αγόρι, τον Παναγιώτη. Δυο χρόνια μετά, το 1940, ο πόλεμος χτύπησε και τη δική τους πόρτα. Ο παππούς δεν έτρεξε να κρυφτεί, να παραστήσει τον «αντιρρησία συνείδησης», να πάρει απαλλαγή στράτευσης για «ψυχολογικούς» λόγους όπως πολλοί τηλεοπτικοί αστέρες του σήμερα…Έτρεξε να καταταγεί στον στρατό με ενθουσιασμό και αγάπη για την πατρίδα. Όπως έτρεξαν σύσσωμοι οι Έλληνες που ένιωσαν τον τόπο τους να απειλείται, να κινδυνεύει…
Δεν ήταν ούτε πολεμοκάπηλοι, ούτε ονειρεύονταν πότε θα πάρουν τα όπλα για να σκοτώσουν. Τα πήραν όμως…και πολέμησαν…και σκοτώθηκαν…και τραυματίστηκαν άλλος βαριά, άλλος ελαφρά…
Ανάμεσα στους νεκρούς κι ο παππούς. Η είδηση άργησε να φτάσει στο χωριό. Ο θρήνος μεγάλος. Η γυναίκα του, το δίχρονο παιδί του, δεν θα τον έβλεπαν ποτέ ξανά!
Για σκεφτείτε, ιδιαίτερα οι κοπέλες! Μια γυναίκα εντελώς μόνη, με ένα μωρό στην αγκαλιά, χωρίς χρήματα, και ο πόλεμος να συνεχίζεται…και να ακολουθεί η κατοχή, η πείνα, ο φοβερός εμφύλιος…
Κι όμως, όσο τη θυμάμαι, δεν άκουσα ποτέ από το στόμα της ούτε ένα παράπονο για αυτή την πατρίδα που της πήρε τον άντρα της… Ούτε τον πατέρα μου άκουσα ποτέ να μιλάει άσχημα για την πατρίδα που του στέρησε τον δικό του πατέρα…
Σε λίγο, κατά τη διάρκεια της γιορτής, θα ακούσουμε – ελπίζω – και τα λόγια ανθρώπων που έζησαν τότε, που πολέμησαν τότε, που έχασαν τα πόδια τους τότε…Κανείς τους δεν βαρυγκωμά, κανείς τους δεν κλαίγεται για την αναπηρία που του προκάλεσε η συμμετοχή του στον πόλεμο.
Να παραδείγματα για μίμηση! Να πρότυπα για να ακολουθήσουμε, ιδιαίτερα σήμερα που η πατρίδα περνά δύσκολες στιγμές και αναμένεται να περάσει ακόμα δυσκολότερες στο μέλλον. Χωρίς να ρωτάμε τι θα μας προσφέρει αυτή η πατρίδα, να νοιαστούμε γι’ αυτή. Μπορεί να μη χρειάζεται να πολεμήσουμε με τα όπλα (αυτή τη στιγμή τουλάχιστον), αλλά μπορούμε όλοι μαζί και ο καθένας μας χωριστά να κάνουμε πολλά για τον τόπο μας: οι μαθητές, να αγαπήσουν το σχολείο, τη μάθηση, να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους και να εξελιχθούν στο μέλλον σε σωστούς και έντιμους επαγγελματίες και ύστερα και ικανοί γονείς. Εμείς, οι εκπαιδευτικοί, να αγαπήσουμε περισσότερο το έργο που επιτελούμε, το οποίο εξακολουθεί να είναι εθνικό και θρησκευτικό σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ελλάδος. Να βοηθήσουμε τους μαθητές μας να ενδιαφερθούν γι’ αυτή την πατρίδα, να τη νιώσουν δική τους, να είναι έτοιμοι να θυσιαστούν αν χρειαστεί γι’ αυτή. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν το πιστέψουμε κι εμείς πρώτα.
Γιατί, ας μην ξεχνάμε: το μέλλον αυτού του τόπου εξακολουθεί να επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων…
Σας ευχαριστώ.