Με τον Άδωνη γνωριστήκαμε ως συμφοιτητές στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής της Αθήνας. Παρά τις περί του αντιθέτου εντυπώσεις που δίνει από τότε που έγινε ένας celebrity βουλευτής Αθηνών, τω καιρώ εκείνω έδειχνε έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα: λιγομίλητος (μπορείτε να το φανταστείτε αυτό;), εσωστρεφής (αυτό κι αν θέλει φαντασία!) και χωρίς ιδιαίτερες παρέες. Εκείνη την εποχή απείχα από τα πολιτικά δρώμενα του τόπου, με ιδιαίτερη δυσκολία ομολογώ! Προερχόμουν από μια περιοχή (Μεσσηνία) που και να μην ήθελες, έπρεπε κάπου να ανήκεις. Προσωπικά είχα βρεθεί στη δεξιά παράταξη που εκφραζόταν τότε από τη Νέα Δημοκρατία. Απογοητευμένος όμως από τη συμπεριφορά του κόμματος και ορισμένων στελεχών του που θεωρούσαν όποιον ήταν «γραμμένος» στο κόμμα προσωπική τους ιδιοκτησία, είχα αποσυρθεί.
Λίγο νωρίτερα ο Αντώνης Σαμαράς, φέρελπις νέος πολιτικός της παράταξης και συμπατριώτης, «τα είχε βροντήξει» και είχε αποχωρήσει από το «μαντρί» για ένα ζήτημα κατά τη γνώμη μου σπουδαίο: το Μακεδονικό…Παρότι δεν βρισκόμουν στο «κύκλο» των προσωπικών του οπαδών στη Μεσσηνία, θαύμασα τον ανδρισμό και την αποφασιστικότητα του ανδρός και μόλις πληροφορήθηκα πως ετοιμάζει μια καινούργια πολιτική έκφραση, έσπευσα να ενταχθώ στο υπό ίδρυση κόμμα. Μάλιστα σε μια σύσκεψη στελεχών της νεολαίας στην οποία έτυχε να παρευρίσκομαι και η οποία ετοίμαζε τα σχετικά με το φοιτητικό, είχα την ιδέα που τελικά υιοθετήθηκε, να το ονομάσουμε «ΝΕ.Ο.», δηλαδή, «Νέοι Ορίζοντες». Έτσι ξεκίνησε η δράση μου στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας οργανώνοντας το Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα.
Κάποια ημέρα, ο τότε υπεύθυνος της Σχολής μας με πλησίασε και μου μίλησε για κάποιον με ένα περίεργο όνομα από το Ιστορικό που δεν είχε συγκρατήσει, και ο οποίος τον ρωτούσε για τις θέσεις μας και από τη συζήτηση φαινόταν για «δικός μας». Μετά από μερικές προσπάθειες, βρήκα τελικά αυτόν τον συμφοιτητή μου: Ήταν ο Άδωνις! Τον πλησίασα, του εξήγησα κάποια πράγματα για το ποιοι είμαστε, ποιες είναι οι θέσεις μας και του πρότεινα να τον συμπεριλάβουμε στο ψηφοδέλτιό μας. Εκείνος αρχικά ήταν ανένδοτος! Χρειάστηκε πολλή συζήτηση για να τον καταφέρω να κάνει το μεγάλο βήμα: να ξεκινήσει την πολιτική του καριέρα από ένα φοιτητικό ψηφοδέλτιο της νεολαίας της Πολιτικής Άνοιξης του Αντώνη Σαμαρά, τους Νέους Ορίζοντες!
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι του χωριού μου, τον Νέδοντα. Εγώ για μια ακόμη φορά εγκατέλειψα το κόμμα στο οποίο είχα ενταχθεί για τους ίδιους λόγους (κάποιο γελοίο υποκείμενο που παρίστανε τον καθοδηγητή, μου επέστρεψε λογοκριμένο ένα κείμενο που του είχα δώσει για δημοσίευση στο περιοδικό της νεολαίας) και ξαναγύρισα στη γενέτειρά μου ασχολούμενος με την εκπαίδευση (διορίστηκα εν έτει 2004 ως φιλόλογος σε ένα Λύκειο της Μάνης). Πολιτικά απογοητεύτηκα από τη Νέα Δημοκρατία του άχρωμου Καραμανλή, άρχισα να ελπίζω με τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά τον οποίο στήριξα ολόψυχα να εκλεγεί και θαύμασα για την πατριωτική του στάση απέναντι στο Μνημόνιο Ι΄. Φυσικά και αυτός με απογοήτευσε οικτρά τον περασμένο Νοέμβριο με την υπέροχη ακροβασία της συμμετοχής του στη δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου και τη συνεχή διολίσθηση από υποτιθέμενες «κόκκινες γραμμές» (βλ. ημερομηνία εκλογών, υπογραφή σε «προσκυνοχάρτια», αποδοχή του Μνημονίου ΙΙ΄ μετά πολλών επαίνων κ.λπ.).
Για τον Άδωνι τώρα, μάθαινα κατά καιρούς την πρόοδό του και χαιρόμουν: Είχε έναν αξιόλογο εκδοτικό οίκο, εξέδιδε ένα ενδιαφέρον περιοδικό, είχε δημιουργήσει ένα δίκτυο φροντιστηρίων που αφορούσαν την αρχαία ελληνική γλώσσα με πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα, έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές για την ελληνική ιστορία που αναμεταδίδονταν και στην Καλαμάτα, ενώ κάποια στιγμή έμαθα πως έκανε και εκπομπές στον τηλεοπτικό σταθμό του Καρατζαφέρη. Οι ραδιοφωνικές του εκπομπές είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Οι τηλεοπτικές πάλι, καθόλου.
Κάποια στιγμή έμαθα πως επρόκειτο να είναι υποψήφιος βουλευτής στο ΛΑ.Ο.Σ., το κόμμα του Καρατζαφέρη. Δεν συμφώνησα με αυτή του την επιλογή. Ανέκαθεν θεωρούσα ότι ο αρχηγός του ακολουθούσε επικίνδυνα τυχοδιωκτική πολιτική και πως σύντομα θα μετάνιωνε γι’ αυτό που έκανε. Χάρηκα βέβαια που είδα το όνομά του στους βουλευτές που εξελέγησαν στο κοινοβούλιο. Συμφοιτητής, για τον οποίο τρόπον τινά είχα βάλει και το «χεράκι» μου για να ασχοληθεί με την πολιτική.
Τον είδα να κάνει τις πρώτες του εμφανίσεις στις τηλεοπτικές οθόνες φωνάζοντας και διακόπτοντας αγενώς πολλές φορές τους συνομιλητές του. Αναρωτήθηκα: Αυτός είναι ο λιγομίλητος συμφοιτητής που γνώρισα κάποτε;
Τον είδα να παντρεύεται μία celebrity της τηλεόρασης, κάνοντας τον γάμο του δημόσιο θέαμα. Αναρωτήθηκα: Αυτός είναι ο συνεσταλμένος και προσεκτικός συμφοιτητής που γνώρισα κάποτε;
Τον είδα να φτάνει ως το αξίωμα του υφυπουργού ναυτιλίας, ψηφίζοντας την οικονομική και όχι μόνο υποδούλωση του λαού μας. Αναρωτήθηκα: Αυτός είναι ο άνθρωπος που τόσα χρόνια μιλούσε για τα διδάγματα και τις περήφανες απαντήσεις των αρχαίων Ελλήνων στους υποψήφιους κατακτητές τους;
Τον είδα τέλος να μεταγράφεται στο «αδελφό» κόμμα της Νέας Δημοκρατίας χωρίς ίχνος ντροπής για όσα τόσα χρόνια «έσουρνε» εναντίον αυτών που τώρα θα είναι αναγκασμένος να προσκυνά. Αναρωτήθηκα: Μήπως έκανα κανένα λάθος το ’93;
* Για όσους δεν έχουν την αρχαιογνωσία του παλιού μου συμφοιτητή, προσφέρω την απόδοση του κειμένου στα νέα ελληνικά: «Μην έχετε εμπιστοσύνη σε όσους έχουν στα χέρια τους εξουσία, σε όσους είναι άνθρωποι, από τους οποίους δεν υπάρχει καμμία σωτηρία».
Λίγο νωρίτερα ο Αντώνης Σαμαράς, φέρελπις νέος πολιτικός της παράταξης και συμπατριώτης, «τα είχε βροντήξει» και είχε αποχωρήσει από το «μαντρί» για ένα ζήτημα κατά τη γνώμη μου σπουδαίο: το Μακεδονικό…Παρότι δεν βρισκόμουν στο «κύκλο» των προσωπικών του οπαδών στη Μεσσηνία, θαύμασα τον ανδρισμό και την αποφασιστικότητα του ανδρός και μόλις πληροφορήθηκα πως ετοιμάζει μια καινούργια πολιτική έκφραση, έσπευσα να ενταχθώ στο υπό ίδρυση κόμμα. Μάλιστα σε μια σύσκεψη στελεχών της νεολαίας στην οποία έτυχε να παρευρίσκομαι και η οποία ετοίμαζε τα σχετικά με το φοιτητικό, είχα την ιδέα που τελικά υιοθετήθηκε, να το ονομάσουμε «ΝΕ.Ο.», δηλαδή, «Νέοι Ορίζοντες». Έτσι ξεκίνησε η δράση μου στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας οργανώνοντας το Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα.
Κάποια ημέρα, ο τότε υπεύθυνος της Σχολής μας με πλησίασε και μου μίλησε για κάποιον με ένα περίεργο όνομα από το Ιστορικό που δεν είχε συγκρατήσει, και ο οποίος τον ρωτούσε για τις θέσεις μας και από τη συζήτηση φαινόταν για «δικός μας». Μετά από μερικές προσπάθειες, βρήκα τελικά αυτόν τον συμφοιτητή μου: Ήταν ο Άδωνις! Τον πλησίασα, του εξήγησα κάποια πράγματα για το ποιοι είμαστε, ποιες είναι οι θέσεις μας και του πρότεινα να τον συμπεριλάβουμε στο ψηφοδέλτιό μας. Εκείνος αρχικά ήταν ανένδοτος! Χρειάστηκε πολλή συζήτηση για να τον καταφέρω να κάνει το μεγάλο βήμα: να ξεκινήσει την πολιτική του καριέρα από ένα φοιτητικό ψηφοδέλτιο της νεολαίας της Πολιτικής Άνοιξης του Αντώνη Σαμαρά, τους Νέους Ορίζοντες!
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι του χωριού μου, τον Νέδοντα. Εγώ για μια ακόμη φορά εγκατέλειψα το κόμμα στο οποίο είχα ενταχθεί για τους ίδιους λόγους (κάποιο γελοίο υποκείμενο που παρίστανε τον καθοδηγητή, μου επέστρεψε λογοκριμένο ένα κείμενο που του είχα δώσει για δημοσίευση στο περιοδικό της νεολαίας) και ξαναγύρισα στη γενέτειρά μου ασχολούμενος με την εκπαίδευση (διορίστηκα εν έτει 2004 ως φιλόλογος σε ένα Λύκειο της Μάνης). Πολιτικά απογοητεύτηκα από τη Νέα Δημοκρατία του άχρωμου Καραμανλή, άρχισα να ελπίζω με τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά τον οποίο στήριξα ολόψυχα να εκλεγεί και θαύμασα για την πατριωτική του στάση απέναντι στο Μνημόνιο Ι΄. Φυσικά και αυτός με απογοήτευσε οικτρά τον περασμένο Νοέμβριο με την υπέροχη ακροβασία της συμμετοχής του στη δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου και τη συνεχή διολίσθηση από υποτιθέμενες «κόκκινες γραμμές» (βλ. ημερομηνία εκλογών, υπογραφή σε «προσκυνοχάρτια», αποδοχή του Μνημονίου ΙΙ΄ μετά πολλών επαίνων κ.λπ.).
Για τον Άδωνι τώρα, μάθαινα κατά καιρούς την πρόοδό του και χαιρόμουν: Είχε έναν αξιόλογο εκδοτικό οίκο, εξέδιδε ένα ενδιαφέρον περιοδικό, είχε δημιουργήσει ένα δίκτυο φροντιστηρίων που αφορούσαν την αρχαία ελληνική γλώσσα με πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα, έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές για την ελληνική ιστορία που αναμεταδίδονταν και στην Καλαμάτα, ενώ κάποια στιγμή έμαθα πως έκανε και εκπομπές στον τηλεοπτικό σταθμό του Καρατζαφέρη. Οι ραδιοφωνικές του εκπομπές είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Οι τηλεοπτικές πάλι, καθόλου.
Κάποια στιγμή έμαθα πως επρόκειτο να είναι υποψήφιος βουλευτής στο ΛΑ.Ο.Σ., το κόμμα του Καρατζαφέρη. Δεν συμφώνησα με αυτή του την επιλογή. Ανέκαθεν θεωρούσα ότι ο αρχηγός του ακολουθούσε επικίνδυνα τυχοδιωκτική πολιτική και πως σύντομα θα μετάνιωνε γι’ αυτό που έκανε. Χάρηκα βέβαια που είδα το όνομά του στους βουλευτές που εξελέγησαν στο κοινοβούλιο. Συμφοιτητής, για τον οποίο τρόπον τινά είχα βάλει και το «χεράκι» μου για να ασχοληθεί με την πολιτική.
Τον είδα να κάνει τις πρώτες του εμφανίσεις στις τηλεοπτικές οθόνες φωνάζοντας και διακόπτοντας αγενώς πολλές φορές τους συνομιλητές του. Αναρωτήθηκα: Αυτός είναι ο λιγομίλητος συμφοιτητής που γνώρισα κάποτε;
Τον είδα να παντρεύεται μία celebrity της τηλεόρασης, κάνοντας τον γάμο του δημόσιο θέαμα. Αναρωτήθηκα: Αυτός είναι ο συνεσταλμένος και προσεκτικός συμφοιτητής που γνώρισα κάποτε;
Τον είδα να φτάνει ως το αξίωμα του υφυπουργού ναυτιλίας, ψηφίζοντας την οικονομική και όχι μόνο υποδούλωση του λαού μας. Αναρωτήθηκα: Αυτός είναι ο άνθρωπος που τόσα χρόνια μιλούσε για τα διδάγματα και τις περήφανες απαντήσεις των αρχαίων Ελλήνων στους υποψήφιους κατακτητές τους;
Τον είδα τέλος να μεταγράφεται στο «αδελφό» κόμμα της Νέας Δημοκρατίας χωρίς ίχνος ντροπής για όσα τόσα χρόνια «έσουρνε» εναντίον αυτών που τώρα θα είναι αναγκασμένος να προσκυνά. Αναρωτήθηκα: Μήπως έκανα κανένα λάθος το ’93;
* Για όσους δεν έχουν την αρχαιογνωσία του παλιού μου συμφοιτητή, προσφέρω την απόδοση του κειμένου στα νέα ελληνικά: «Μην έχετε εμπιστοσύνη σε όσους έχουν στα χέρια τους εξουσία, σε όσους είναι άνθρωποι, από τους οποίους δεν υπάρχει καμμία σωτηρία».
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου