Η θεωρία του ενός άκρου

του Πάσχου Μανδραβέλη, εφημ. «Καθημερινή», 23/9/2013

 

     Καλή είναι η θεωρία του ενός άκρου, αλλά υπάρχουν και μερικά πραγματικά ερωτήματα: Αυτοί που έδειραν τον κ. Πάνο Καμμένο τι ήταν ακριβώς; «Θερμόαιμοι του μεσαίου χώρου»; «Φασίστες»; «Προβοκάτορες», κατά την ιστορική ορολογία της Αριστεράς; Κάπως πρέπει να τους ορίσουμε για να μπορούμε να συνεννοούμαστε. Οι άλλοι που έσπαζαν κι έκαιγαν κατά τη διάρκεια της μεγάλης πορείας τι ήταν; «Χουλιγκάνοι της Παρί Σεν Ζερμέν»;

     Σύμφωνοι! Το αίμα παραείναι βαρύ και δεν μπαίνει σε συμψηφισμούς. Κανείς δεν μπορεί να πει: οι μεν έσφαξαν, οι δε έκαψαν, συνεπώς είμαστε στα ίδια· ούτε γάτα ούτε ζημιά. Η καταστολή της παραστρατιωτικής και μαφιόζικης δράσης της Χρυσής Αυγής, που κατέληξε και σε δολοφονίες, είναι προτεραιότητα για την ελληνική δημοκρατία. Η βία, όμως, που φωλιάζει μέσα στην ελληνική κοινωνία είναι ζήτημα επιβίωσης αυτής της Δημοκρατίας. Ακόμη κι αν διαλυθεί το ναζιστικό αυτό μόρφωμα, κάθε είδους βία, από τους προπηλακισμούς πολιτικών μέχρι το σπάσιμο -έστω «μόνο»- τραπεζών και μαγαζιών χρυσού, είναι ακύρωση του δημοκρατικού κανόνα.

     Σ’ αυτήν τη χώρα πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε να συνεννοούμαστε. Και για να συνεννοηθούμε πρέπει να περιγράψουμε σωστά τα προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς κομμάτι του συνταγματικού τόξου. Η Αριστερά, από την οποία γεννήθηκε, έχει πολλούς αγώνες πίσω της για την εγκαθίδρυση και εδραίωση του καλύτερου πολιτεύματος που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Από την άλλη μεριά, όμως, τα κόμματά της έχουν και μιαν αμφίθυμη σχέση με την ουσία της Δημοκρατίας που είναι η νομιμότητα. Παράνομες, ακόμη και βίαιες, πράξεις βαφτίζονται «μαχητικές» και δεν καταδικάζονται χρησιμοποιώντας αντίστροφους συμψηφισμούς. Σε προτροπές πολιτικών αρχηγών για «λιντσάρισμα» κάποιοι σφυρίζουν αδιάφορα, όπως και σε απεχθή συνθήματα «το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει». Ναι, είναι διαφορετικά όταν το αίμα πραγματικά κυλήσει· τότε έχουμε βαρύτατο ποινικό αδίκημα και η αμείλικτη εφαρμογή του νόμου είναι το πρώτο καθήκον της πολιτείας. Αλλά η επιβίωση της εμφυλιοπολεμικής ρητορικής είναι πολιτικό ατόπημα που πρέπει να στιγματίζεται, διότι κάποιοι «οπαδοί της Παρί Σεν Ζερμέν», μπορεί να το πάρουν στα σοβαρά.

     Πρέπει να το καταλάβουμε όλοι, και πρώτη η Αριστερά, που έχει ειδικό ιδεολογικό βάρος στην ελληνική κοινωνία. Η κρίση δεν γεννά τον ναζισμό· του δίνει δικαιολογίες όταν σηκώνει κεφάλι. Και άλλες χώρες είναι σε Μνημόνιο, και σε άλλες κοινωνίες έχουμε περικοπές εισοδημάτων και «κεκτημένων». Αλλά εκεί δεν σφάζουν οι ακροδεξιοί στους δρόμους. Ούτε «θερμόαιμοι οπαδοί του μεσαίου χώρου» καίνε τράπεζες με τους εργαζομένους μέσα.

     Η Χρυσή Αυγή δεν γεννήθηκε στο κενό και στα κοινωνικά φαινόμενα δεν υπάρχει η σχέση ενός αιτίου κι ενός αιτιατού. Η απότομη μεγέθυνσή της είναι συνισταμένη πολλών ιδεολογικών αγκυλώσεων και απεχθών πρακτικών κατά το παρελθόν. Στην ελληνική κοινωνία περισσεύουν η ρητορική και οι πρακτικές της βίας· περισσεύει η ατιμώρητη παρανομία, που καταλήγει ακόμη και σε μαχαιρώματα· περισσεύει ο λαϊκισμός, η ασπρόμαυρη θεώρηση των πραγμάτων του «εμείς ή αυτοί»· περισσεύει ο επίσημος εθνικισμός που φουντώνει τα επικίνδυνα ναζιστικά μορφώματα· περισσεύει και η προχειρότητα των Μέσων.

     Η καταδίκη του φασιστικού φαινομένου είναι αυτονόητο καθήκον κάθε δημοκράτη και η πάταξη των εγκλημάτων της αυτονόητη υποχρέωση της πολιτείας. Όμως απομένει ένα ερώτημα: με τους «θερμόαιμους του μεσαίου χώρου» τι θα κάνουμε; Θα συνεχίσουμε τις εκδηλώσεις συμπαράστασης κάθε φορά που κάποιος από αυτούς συλλαμβάνεται;