ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2007

Όνειρο χριστουγεννιάτικης νύχτας…

Προχτές παρακολούθησα τις ειδήσεις των 8.00΄ και ένας καταιγισμός συμφορών με κατέκλυσε. Πρώτα είδα ρεπορτάζ από τα καταστήματα τροφίμων (κρεοπωλεία, μανάβικα, ζαχαροπλαστεία, φούρνους κ.λπ.). Ο νεαρός που είχε αναλάβει την παρουσίαση της είδησης θεώρησε σκόπιμο να συμπεριλάβει τα γνωστά παράπονα των καταστηματαρχών: «Πεσμένα τα πράγματα φέτος» έλεγε ο ένας. «Έχουμε πτώση 20% στον τζίρο» αντέτεινε ο άλλος (βέβαια αν ίσχυαν όλ’ αυτά που λένε κάθε χρόνο, σήμερα δε θα έπρεπε να υπάρχει πελάτης σ’ αυτά τα μαγαζιά και να έχουν κλείσει προ πολλού). Η ίδια γκρίνια κι αλλού: καταστήματα ειδών ένδυσης, ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών ειδών, ειδών δώρων, εποχικών…
Οι πελάτες από την άλλη γκρίνιαζαν για τις ανατιμήσεις, διαμαρτύρονταν ότι δεν τους φτάνει ο μισθός τους, κλαίγονταν πως σε λίγο δε θα ’χουν ούτε τα βασικά για να ζήσουν. Έφευγαν όμως με τα χέρια γεμάτα σακούλες με δώρα για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, σέρνοντας καρότσια από τη λαϊκή γεμάτα με τα…«απαραίτητα» τρόφιμα για το εορταστικό τραπέζι: άφθονο κρέας όλων των ειδών, λαχανικά και άλλα, με τα οποία θα μπορούσε άνετα να τραφεί ένας λόχος για μια βδομάδα. Όποιος δεν πιστεύει σε όσα διαβάζει, ας κάνει μια βόλτα στους κάδους απορριμμάτων την επομένη των εορτών για να αντιληφθεί ιδίοις όμμασι του λόγου το αληθές.
Στη συνέχεια είδα τα γνωστά: πολιτικούς να τρώγονται για τις τιμές των αγαθών (τον αρμόδιο υπουργό να καμώνεται πως δε βλέπει πουθενά αυξήσεις και τους αντιπολιτευόμενους να αφρίζουν για τις εξωφρενικές τιμές στην αγορά), τους εκκλησιαστικούς ταγούς μας στολισμένους σα λατέρνες με τα χρυσοποίκιλτα άμφια, πατερίτσες, εγκόλπια κ.λπ. και τις απαστράπτουσες μερσεντές να εύχονται στους πιστούς να εορτάσουν με κατάνυξη και ιεροπρέπεια τις άγιες ημέρες και να στηρίξουν τα φιλόπτωχα ταμεία των ιερών ναών, τους ηθοποιούς, τραγουδιστές, καλλιτέχνες κ.λπ. να μας καλούν να διασκεδάσουμε στα κέντρα που εργάζονται…
Εκείνη τη στιγμή άρχισα να βαριέμαι αφόρητα…Τα μάτια μου βαριά. Έκλειναν με πείσμα κι έτσι παραδόθηκα σε έναν γλυκύτατο ύπνο, ενώ η μικρή οθόνη συνέχιζε το έργο της «ενημέρωσης».
Ξύπνησα λέει ένα πρωί και είδα μια άλλη Ελλάδα: Πιο όμορφη, πιο τακτική, πιο νοικοκυρεμένη…
Πέρασα απ’ το νοσοκομείο για να δω έναν άρρωστο συγγενή μου και τα ’χασα: μπαίνοντας μέσα νόμισα πως βρίσκομαι σε ξενοδοχείο. Μια ευγενέστατη υπάλληλος στην είσοδο με καλημέρισε και με ρώτησε τι θα ήθελα. Της εξήγησα τον λόγο της παρουσίας μου εκεί και αυτή με ενημέρωσε για τη θέση και τον όροφο που βρισκόταν ο άνθρωπός μου. Ανέβηκα αμέσως με τον ανελκυστήρα και έφτασα έξω από το δωμάτιό του. Εκεί βρήκα τον εφημερεύοντα γιατρό να τον εξετάζει και να τον ενημερώνει πως οσονούπω θα του ετοίμαζε το εξιτήριό του μιας και δε συνέτρεχαν πλέον λόγοι για να βρίσκεται εκεί. Μόλις ο γιατρός έφυγε, μια νοσοκόμα έτρεξε να τον ρωτήσει μήπως θα ήθελε κάτι και του θύμησε πως με ένα χτύπημα στο κουδούνι που βρισκόταν πίσω του θα ερχόταν αμέσως για ό,τι ήθελε. Πήγα να ρωτήσω τον γιατρό για την υγεία του συγγενούς μου, αλλά περισσότερο για να του προσφέρω το απαραίτητο «φακελάκι». Αυτός με ευγενικό τρόπο μου υπενθύμισε πως ο ίδιος αμείβεται από την υπηρεσία του και πως θεωρεί ανήθικο να λαμβάνει επιπλέον αμοιβή για να κάνει το καθήκον του!
Έφυγα από ’κει και πήγα στο σχολείο. Εκεί συνάντησα έναν χαρωπό καθηγητή να με περιμένει για να μου εξηγήσει την πρόοδο της ανηψιάς μου. Δεν είχε μάθημα εκείνη την ώρα και βρισκόταν στο σχολείο για να βοηθήσει τον διευθυντή του να τακτοποιήσει την αίθουσα εκδηλώσεων. Δείχνοντας τον ενθουσιασμό του για τη μικρή, μου ζήτησε να μεταφέρω τις ευχές και τα συγχαρητήριά του στους γονείς της. Επειδή είχα πληροφορηθεί για τις ικανότητες του εν λόγω συναδέλφου, τον παρακάλεσα – εάν είχε χρόνο – να έκανε στο παιδί μια δυο ωρίτσες ιδιαίτερο για να βελτιωθεί περαιτέρω. Εκείνος μου δήλωσε ευθαρσώς πως δεν ασχολείται με τα ιδιαίτερα από τη στιγμή που διορίστηκε στο δημόσιο και πως εάν ήθελαν οι γονείς του παιδιού, μπορούσαν να το στέλνουν στα επιπλέον μαθήματα για τους μαθητές του σχολείου που ο ίδιος έκανε στα παιδιά τα απογεύματα χωρίς αμοιβή!
Προχώρησα και μπήκα σε μια δημόσια υπηρεσία: Είδα όλους τους υπαλλήλους μέσα, με σκυμμένο το κεφάλι, να εργάζονται επιμελώς. Ζήτησα ένα έγγραφο που χρειαζόμουν από έναν ευγενέστατο κύριο, ο οποίος χάθηκε προς στιγμήν και εμφανίστηκε λίγο αργότερα ζητώντας μου συγγνώμη για την ολιγόλεπτη καθυστέρηση και κρατώντας στα χέρια το χαρτί που είχα ζητήσει. Μου εξήγησε πως επειδή ήταν παλιό το έγγραφο, έπρεπε να ανατρέξει στα αρχεία της υπηρεσίας που βρίσκονταν στο υπόγειο. Εξ ου και η ολιγόλεπτη καθυστέρηση.
Μετά απ’ αυτή την ευχάριστη εμπειρία, έτρεξα γρήγορα να προλάβω τον ιερέα της ενορίας μου. Ο συγγενής μου που είχε ασθενήσει, ζητούσε τον ιερέα στο σπίτι του για ένα Ευχέλαιο το απόγευμα και ήταν διατεθειμένος να πληρώσει καλά. Του εξήγησα την κατάσταση και τον παρακάλεσα να έρθει. Εκείνος παρότι εξομολογούσε αρκετόν κόσμο εκείνη τη στιγμή, μου είπε πως θα ερχόταν μετά χαράς στον πάσχοντα ενορίτη του, ενώ με επέπληξε που δεν τον είχα ενημερώσει νωρίτερα για να τον επισκεφθεί και στο νοσοκομείο. «Ο σωστός κληρικός» μου είπε, «είναι αυτός που συμπάσχει με τους ενορίτες του και αγωνίζεται μαζί τους να λύσει τα προβλήματά τους». Θεωρώντας εξόχως χριστιανικά τα λόγια του εκλεκτού λευίτη, θεώρησα χρέος μου να του δώσω ένα σεβαστό χρηματικό ποσό για όσα θα έκανε. Αυτός τα πήρε στα χέρια του, τα περιεργάστηκε και μου είπε: «Πιστεύεις πως έγινα κληρικός για τα λεφτά; Πάρε τα χρήματά σου και κράτησέ τα. Εάν θέλεις, ρίξ’ τα στο παγκάρι για τους φτωχούς μας. Εάν πάλι δεν εμπιστεύεσαι τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε τα χρήματα, κράτησέ τα και δώστα εσύ ο ίδιος σε κάποιον που γνωρίζεις ότι τα ’χει ανάγκη»! Συγκλονισμένος από τα εμπνευσμένα λόγια του ιερέα, πήρα ντροπιασμένος τα χρήματα που είχα αποπειραθεί να του δώσω και έτρεξα στο παγκάρι για να τα ρίξω. Βέβαιος για τη σωστή διαχείρισή τους, έκανα ό,τι μου ’πε: τα ’ριξα στο παγκάρι, προσθέτοντας άλλα τόσα μιας και θα πήγαιναν εκεί ακριβώς που έπρεπε: στους ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη!
Φεύγοντας από την εκκλησία, βγήκα στους δρόμους: είδα ανθρώπους προσηνείς, χαμογελαστούς και ευγενικούς. Οι οδηγοί στους δρόμους δεν είχαν το χέρι έτοιμο για να μουντζώσουν τους μπροστινούς τους στο παραμικρό λάθος που θα έκαναν, σταματούσαν κάθε φορά που έβλεπαν πεζό να θέλει να διασχίσει τον δρόμο, δε στάθμευαν τα αυτοκίνητά τους όπου έβρισκαν και όπως ήθελαν!
Η πόλη ήταν ολοκάθαρη. Τα συνεργεία του δήμου περνούσαν κάθε λίγο μαζεύοντας ό,τι κατά τύχη βρισκόταν στον δρόμο, αφού πλέον οι άνθρωποι δεν πετούσαν τίποτα κάτω, φροντίζοντας κι αυτοί τον χώρο στον οποίο ζούσαν.
Εκεί, στον δρόμο, είδα και έναν πολιτικό μας. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως δεν τον ακολουθούσε κανείς. Είχα συνηθίσει τους βουλευτές μας όταν κυκλοφορούν στους δρόμους να έχουν πίσω τους ολόκληρη κουστωδία από παρατρεχάμενους. Ρώτησα κάποιον εάν έχουμε εκλογές σύντομα και μου απάντησε αρνητικά. Αυτή ήταν η δεύτερη και μεγαλύτερη έκπληξη: Μα είναι δυνατόν να κυκλοφορεί βουλευτής στους δρόμους έτσι απλά, χωρίς να έχουμε εκλογές σε λίγο καιρό; Είχα συνηθίσει να τους βλέπω μόνο κάθε τέσσερα χρόνια! Κάθισε σε μια καφετέρια και συζήτησε με οποιονδήποτε τον πλησίαζε. Είχε για όλους έναν καλό λόγο να πει. Παραδέχτηκε τα λάθη του κόμματός του (όπου είχαν γίνει), ενώ δεν υποσχέθηκε σε κανέναν τίποτα. Τους είπε μόνο ότι θα επικοινωνήσει προσωπικά μαζί τους για να μελετήσουν μαζί τρόπους για την επίλυση των προβλημάτων τους. Μόνο σε όσους τον πλησίασαν ζητώντας του μια «θεσούλα» στο δημόσιο απάντησε αρνητικά: τους παρέπεμψε στους γραπτούς διαγωνισμούς του Α.Σ.Ε.Π. που γίνονται πια με τους πλέον αδιάβλητους τρόπους για κάθε διορισμό.
Είδα από μακριά και κάτι εργολάβους δημοσίων έργων, προμηθευτές του δημοσίου, καταστηματάρχες, δημοσιογράφους…Αλλά τη στιγμή που πλησίαζα για να τους δω από κοντά, εκείνη ακριβώς τη στιγμή άνοιξα τα μάτια μου…
Οι ειδήσεις μόλις είχαν τελειώσει και άρχιζε το εκατοστό τριακοστό πέμπτο επεισόδιο της νέας σαπουνόπερας του αγαπημένου μου καναλιού. Μια σειρά βγαλμένη απ’ τη ζωή: ίντριγκες, φόνοι, απάτες, διασπάθιση δημοσίου χρήματος, σύζυγοι που απατούν τους/τις συζύγους τους…
Τότε κατάλαβα πως όλα ήταν ένα όνειρο. Ένα όνειρο όμως που μπορεί να γίνει αληθινό, με μια μόνο προϋπόθεση: Αυτές τις μέρες να προσπαθήσουμε να πλησιάσουμε όλοι μας πιο πολύ τον Χριστό. Να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους αυτός, ένας Θεός, καταδέχτηκε να έρθει στη γη, να γεννηθεί με έναν τόσο ταπεινό τρόπο, να ζήσει μια ζωή γεμάτη ταπεινώσεις και στερήσεις σαν ένας απλός άνθρωπος και να ταπεινωθεί, ακόμα και να σταυρωθεί για όλους εμάς. Να δούμε ποιον δρόμο μας δείχνει με το παράδειγμά του και να τον ακολουθήσουμε όπως οι μάγοι το αστέρι της Βηθλεέμ. Και στο τέλος της διαδρομής θα βρούμε ένα παιδί, το θείο Βρέφος, να μας προσμένει και να μας ευλογεί. Καλά Χριστούγεννα και κάθε καλό σε όλους για τη νέα χρονιά…

Υ.Γ.: Για μερικές εβδομάδες θα μου επιτρέψουν οι καλοί μας αναγνώστες να διακόψουμε την επικοινωνία μας. Η διαδικασία της προετοιμασίας και κυρίως της πραγματοποίησης ενός γάμου είναι αρκετά επίπονη για να μπορέσει κανείς να ασχοληθεί και με τη συγγραφή κειμένων. Υπόσχομαι όμως το συντομότερο δυνατό να βρεθώ και πάλι μαζί σας με περισσότερες δυνάμεις και διάθεση για επικοινωνία. Καλή αντάμωση…