ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΖΩΝΙΑΝΩΝ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ζωνιανά: Η κορυφή του παγόβουνου

Αποτελεί κοινό τόπο να μιλήσει κανείς για τη γενικευμένη παθογένεια που κατατρέχει τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Όχι πως στο παρελθόν τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα (η στάση αυτή χαρακτηρίζει συνήθως τους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που απ’ τη μια φοβούνται το αύριο επειδή διαπιστώνουν με τρόμο ότι γερνάνε και άρα ο θάνατος έρχεται πιο κοντά, κι απ’ την άλλη θεωρούν εαυτούς ιδανικούς και αξεπέραστους). Ωστόσο θα πρέπει να ομολογήσουμε πως τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο…
Εάν προσπαθήσουμε να βρούμε τέτοια φαινόμενα που μαστίζουν τη σημερινή Ελλάδα και τους Έλληνες, σίγουρα δε θα μας φτάσει ούτε η σελίδα που γράφουμε κάθε Τρίτη, αλλά ούτε και η εφημερίδα ολόκληρη! Θα χρειαστούμε άπειρες σελίδες, ίσως και τόμους ογκώδεις, για να καταγράψουμε με λεπτομέρειες όλα τα στραβά και τα ανάποδα που λαμβάνουν χώρα σ’ αυτόν εδώ τον τόπο!
Τελευταίο κρούσμα το περιστατικό των Ζωνιανών της Κρήτης, όπου ένα ολόκληρο χωριό (προφανώς θα υπάρχουν και ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις) υπέπεσε σε σωρεία εγκληματικών ενεργειών από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη. Μάλιστα όπως χαρακτηριστικά δημοσιεύτηκε χάριν αστεϊσμού (;) σε μια αθηναϊκή εφημερίδα, όποιος «έχανε» το αυτοκίνητό του, πήγαινε εκεί, πλήρωνε τα «εύρετρα» και έφευγε με ισόβια εγγύηση πως δεν πρόκειται να «ξαναχάσει» το όχημά του!
Για όσους ρομαντικούς ή αισιόδοξους αμφισβητούν τα προφανή, θα πάρουμε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας για του λόγου το αληθές:
Στην Παιδεία τα σχολεία είτε υπολειτουργούν, είτε βρίσκονται – όπως κατ’ έθιμον συμβαίνει κάθε τέτοια εποχή – σε κατάληψη. Υπολειτουργούν επειδή ανοήτως πώς, η εκλογική διαδικασία επηρέασε στον μέγιστο βαθμό την εύρυθμη λειτουργία τους. Τρεις μήνες μετά την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και αρκετά σχολεία δεν έχουν ακόμα δασκάλους και καθηγητές! Βρίσκονται σε κατάληψη επειδή μια δράκα αμετανόητων σταλινικών κομματεμπόρων ελπίδας ονειρεύεται πως θα χειραγωγήσει τη νεολαία μας με αυτούς τους άθλιους τρόπους!
Στην Υγεία, ένα ελεεινό αλισβερίσι χρηματισμού όσων εμπλέκονται στη διαδικασία είναι πλέον καθεστώς. Στα νοσοκομεία ανθεί η ρεμούλα, η κακοδιοίκηση και η τριτοκοσμικού χαρακτήρα περίθαλψη. Έχεις χρήματα για να «λαδώσεις» τον κατάλληλο γιατρό; Θα εγχειριστείς! Δεν έχεις; Θα περιμένεις υπομονετικά μέχρι να πεθάνεις! Αλλά και στον ιδιώτη γιατρό να απευθυνθείς, θα σε φορτώσει με μια τσάντα άχρηστα φάρμακα (πώς αλλιώς θα «βγει» το ταξιδάκι που του έταξε η φαρμακευτική εταιρεία;) και θα σε στείλει να κάνεις σειρά εξετάσεων και επισκέψεων σε άλλους συναδέλφους του…
Στη Δικαιοσύνη, όποτε τολμήσεις να απευθυνθείς για να βρεις το δίκιο σου, θα πέσεις μπροστά σε ένα αδιαπέραστο τείχος αδιαφορίας που ορισμένες φορές θα σε κάνει να αναρωτηθείς μήπως βρίσκεσαι κάπου αλλού ή αν θα πρέπει να δώσεις κι εδώ το κάτι τις! Υποθέσεις που εκκρεμούν για χρόνια, πολίτες που σέρνονται στα δικαστήρια για το παραμικρό, αλλά και εγκληματίες που αποφυλακίζονται εν ριπή οφθαλμού χάρη στις «υψηλές» τους γνωριμίες! Ταυτόχρονα κανένας νόμος δεν εφαρμόζεται με «άνωθεν» εντολές!
Στη Δημόσια Διοίκηση το σύστημα έχει πάθει αρρυθμία, αν όχι ανακοπή! Τα γραφεία γεμάτα αργόσχολους που περιφέρονται από γραφείου εις γραφείον για να διασκεδάσουν την ανία τους, ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν πολύ απασχολημένοι σε όποιον τους ζητήσει και το πιο απλό έγγραφο. Απλώνουν βέβαια και ένα σωρό χαρτιά πάνω στο γραφείο τους για να δείχνουν απασχολημένοι και να μην τους πλησιάζει κανείς. Κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδεικνύουν κάθε φορά πως έχουν γεννηθεί για να ταλαιπωρούν τον κόσμο. Κι αυτά στις φυσιολογικές περιπτώσεις. Γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που αν δε δουν το «γραμματόσημο» στον φάκελο που τους παραδίνει ο άμοιρος πολίτης, δεν πρόκειται να τον μελετήσουν στον αιώνα τον άπαντα!
Να αφήσουμε το δημόσιο και να ασχοληθούμε λίγο και με τον καθένα μας προσωπικά; Αγένεια που περισσεύει, απατεωνιά που κυριαρχεί, ψέμα «με ουρά», συμπεριφορά αχαρακτήριστη: Υπάρχει «ουρά» στην οποία περιμένουν δεκάδες συμπολίτες μας; Εμείς θα την παρακάμψουμε («Βιάζομαι, πού να περιμένω εγώ τους αργόσχολους αυτούς;»). Τολμάει κανείς να κάνει λάθος στον δρόμο ή έστω να ακολουθήσει τον Κ.Ο.Κ. σε διατάξεις που δε μας αρέσουν; Η ανοιχτή παλάμη και η εθνική μας πλέον λέξη με τα τρία άλφα θα τον «λούσουν» κυριολεκτικά και μεταφορικά («Πού πας ρε μ…, μέριασε να πάμε στη δουλειά μας!» όπου δουλειά εννοείται ο πρωινός, μεσημβρινός, απογευματινός και βραδινός καφές στην κεντρική πλατεία σε μια από τις κατάμεστες καφετέριες της πόλης).
Να πούμε κι άλλα ή να σταματήσουμε εδώ; Θα έχουμε κανένα όφελος αν συνεχίσουμε την απαρίθμηση; Προφανώς όχι. Όφελός μας θα είναι όμως να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τις αιτίες και να αναζητήσουμε λύσεις, όσο αυτό βέβαια είναι δυνατό.
Τις πταιει λοιπόν για όλ’ αυτά;
Πολλοί ρίχνουν το ανάθεμα στους πολιτικούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν τον τόπο. Αναμφίβολα η ευθύνη τους είναι καθοριστική. Είναι οι άνθρωποι που στα χέρια τους έχουν το μέλλον της χώρας. Χαρακτηριστική νομίζω είναι η καταστροφική για την Ελλάδα οκταετία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από το 1981 έως το 1989 όπου από τα πλέον επίσημα χείλη (του ίδιου του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου) η ρεμούλα έγινε θεσμός αρκεί να μην ξεπερνά κάποια όρια («Είπαμε να κάνει ένα “δωράκι” στον εαυτό του, αλλά όχι και 500.000.000!»), η αξιοκρατία έγινε πλέον κενό γράμμα με την ισοπέδωση των πάντων, ενώ ο θεσμός της οικογένειας εξευτελίστηκε όσο τίποτε άλλο.
Άλλοι βάλλουν εναντίον της παγκοσμιοποίησης και των ξένων προς τον χαρακτήρα του Έλληνα ηθών και θεσμών. Ασφαλώς και έχουν κι αυτοί δίκιο. Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που όλοι μας θυμόμαστε με νοσταλγία τις γειτονιές να σφύζουν από ζωή με τα παιδιά να παίζουν αμέριμνα και τους γονείς τους να μένουν ήσυχοι γι’ αυτά ή από τότε που κοιμόμασταν χωρίς να φοβόμαστε για το τι θα μας ξημερώσει από τις πάσης φύσεως και εθνικότητας μαφίες. Σήμερα η καχυποψία και η περιχαράκωση βασιλεύουν και κανείς δεν μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο.
Υπάρχουν κι άλλες αιτίες που θα μπορούσαμε να επισημάνουμε, όμως νομίζω ότι θα πρέπει να αναφερθούμε στην κυριότερη: σε μας τους ίδιους! Γιατί ναι μεν οι πολιτικοί μας ευθύνονται για πολλές από τις δυσλειτουργίες του κοινωνικού ιστού, όμως όπως εύστοχα παρατηρεί η Παλαιά Διαθήκη «κατά τον λαό και οι ηγέτες του» (Σοφία Σειράχ). Δηλαδή, οι πολιτικοί είναι σαρξ εκ της σαρκός μας και οστό εκ των οστέων μας. Είμαστε λαός απατεώνων; Απατεώνες θα μας κυβερνήσουν! Κλέβουμε την εφορία, τον διπλανό μας σε κάθε ευκαιρία; Θα μας κλέψουν και οι ηγέτες μας! Είμαστε ψεύτες και υποκριτές; Μην απορούμε γιατί οι πολιτικοί που έχουμε είναι άσοι στην ψευτιά και στην υποκρισία! Φταίει η παγκοσμιοποίηση; Φταίνε τα ξένα ήθη που εισήχθησαν στον τόπο μας; Ναι, όμως εμείς τι κάνουμε για να βάλουμε έναν φραγμό σε αυτή τη σήψη; Τι κάνουμε όταν γνωρίζουμε την εγκληματική δράση ανθρώπων που συναναστρεφόμαστε; Τους καταγγέλλουμε ή φοβόμαστε μήπως μας κατηγορήσουν για «ρουφιάνους»; Όταν έχουμε ιδιωτική επιχείρηση αποδίδουμε στην εφορία (δηλαδή σε μας τους ίδιους, αφού τα χρήματα που θα εισπράξει το κράτος θα δοθούν στη συνέχεια στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην άμυνα της χώρας) αυτά που πρέπει; Ακολουθούμε τους νόμους του κράτους ή διαρκώς προσπαθούμε να βρίσκουμε «παραθυράκια» για να αποφεύγουμε τις «κακοτοπιές»; Αν μπορούσαμε, θα παρακάμπταμε τις διαδικασίες με πλάγιο τρόπο ή όχι για να πετύχουμε τους σκοπούς μας;
Συμπερασματικά: Όσο δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι, όσο επιμένουμε να αλλάξουν όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς, όσο τοποθετούμε το μικροσυμφέρον μας πιο πάνω από το συμφέρον του συνόλου, με λίγα λόγια όταν «είμαστε στο εγώ κι όχι στο εμείς» για να παραφράσουμε τον Μακρυγιάννη, τόσο τα φαινόμενα αυτά που όλοι καταδικάζουμε αλλά κανείς δεν κάνει την αρχή να τα ξεριζώσει πρώτα από την αυλή του θα θεριεύουν. Τα Ζωνιανά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Αν θέλουμε να μην καταντήσει η χώρα μας σαν τον βυθιζόμενο «Τιτανικό», οφείλουμε να αφουγκραστούμε τα προβλήματα αυτά και να δώσουμε λύσεις. Ξεκινώντας πρώτα από εμάς τους ίδιους και ύστερα απαιτώντας το ίδιο να συμβεί και σε ολόκληρη την κοινωνία.