ΕΚΛΟΓΗ ΝΕΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ

«Ευλογημένος ο ερχόμενος...»

Το Σάββατο του Λαζάρου, ο φιλόχριστος λαός της Μεσσηνίας έψαλλε σύσσωμος το «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» μια ημέρα πριν την τοποθετημένη από την Εκκλησία μας εορτή της εισόδου του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα. Αφορμή για αυτή τη μικρή «παρασπονδία» απετέλεσαν οι ενθρονίσεις των δύο μητροπολιτών (Τριφυλίας και Ολυμπίας, και Μεσσηνίας) που εφ’ εξής θα διαποιμένουν τον λαό της Μεσσηνίας. Των δύο Χρυσοστόμων στους οποίους η στήλη εύχεται ο Κύριος να κατευθύνει τα διαβήματά τους και η ποιμαντορία τους να είναι αντάξια των προσδοκιών και των ελπίδων όλων των χριστιανών.
Διάχυτη είναι γενικά η πεποίθηση των Μεσσηνίων πως η εκλογή τους ήταν πραγματικά επιτυχής και κατευθυνόμενη από το Άγιο Πνεύμα. Η Μητρόπολη Μεσσηνίας είναι γεγονός πως παρά τις αναμφισβήτητες αρετές του μακαριστού πλέον μητροπολίτου Χρυσοστόμου Β΄ (Θέμελη), είχε την ανάγκη από τον ερχομό ενός πιο «ανοιχτού» πνεύματος στον επισκοπικό θρόνο. Ενός ανθρώπου νέου σε ηλικία, με πιο «διευρυμένους» ορίζοντες που να κατανοεί τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής και να τις αντιμετωπίζει χωρίς να φοβάται τις προκλήσεις που ανοίγονται. Ο νέος μητροπολίτης Χρυσόστομος Γ΄ (Σαββάτος) κρίνοντας κανείς από τη φήμη που τον συνοδεύει, καθώς και από τον ενθρονιστήριο λόγο του, είναι έτοιμος να αναλάβει αυτές τις ευθύνες. Αντίθετα, ο θρόνος της Τριφυλίας είχε την ανάγκη ενός ανθρώπου όχι νεωτεριστού, όχι «μοντέρνου», αλλά ενός ανθρώπου που να φέρει την ηρεμία και την ευταξία στην πολύπαθη αυτή μητρόπολη που άθελά της είχε βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα με «σκάνδαλα» που είχαν έρθει στο φως της δημοσιότητος, και όπου το βαθύ γήρας του παραιτηθέντος μητροπολίτου Στεφάνου είχε πλέον αποβεί δυσλειτουργικό και αποτελούσε εμπόδιο τρόπον τινά στην εύρυθμη λειτουργία της. Ο νεοεκλεγείς μητροπολίτης, Χρυσόστομος Σταυρόπουλος, προέρχεται από μια μητρόπολη της οποίας ηγείται ένα πρόσωπο που οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ αναγνωρίζουν ως παραδοσιακό, έντιμο, ηθικό στοιχείο και ικανότατο σε θέματα διοίκησης και εκκλησιαστικής διακονίας. Είναι προφανές ότι για να αποτελούσε τον στενότερο συνεργάτη του μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευσταθίου, έχει ήδη τις καλύτερες των συστάσεων και κάθε επιπλέον σχόλιο περιττεύει.
Η στήλη είχε την ιδέα να απαριθμήσει, χάριν των νέων μητροπολιτών, ορισμένες από τις αρετές που θα ήθελε ο κόσμος με τον οποίο ήρθε σε επαφή να έχουν οι δύο νέοι επίσκοποι. Αυτές τις αρετές, που είναι βέβαιο ότι τις διαθέτουν ήδη, προσφέρει ευσεβάστως ως αντίδωρο.
Το πρώτο πράγμα που ενοχλεί τους πιστούς (ή που προσφέρει κάποιες δικαιολογίες στους απίστους να μη συμμετέχουν στα εκκλησιαστικά δρώμενα) είναι η πολλές φορές περιττή επίδειξη πλούτου από πλευράς κλήρου, ιδιαίτερα των επισκόπων. Ο πολύς κόσμος, ακατάρτιστος και απληροφόρητος, έχει την εντύπωση ότι οι μήτρες, οι πατερίτσες και τα εγκόλπια των μητροπολιτών είναι εξολοκλήρου από χρυσό και διακοσμημένες με πολύτιμα πετράδια, επομένως και αμύθητης αξίας. Δε γνωρίζουν ότι πρόκειται περί επιχρυσωμένων αντικειμένων, όχι ιδιαίτερα μεγάλης αξίας, που διακοσμούνται απλώς από ψεύτικες πετρούλες που γυαλίζουν στο μάτι. Επιπλέον, τα χρυσοποίκιλτα άμφια και κυρίως η μετακινήσεις με απαστράπτουσες μερσεντές όντως σκανδαλίζουν τους πάντες και προκαλούν εύλογα ερωτήματα για το αν ο Χριστός ακολούθησε την ίδια λογική μπαίνοντας στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαΐων…
Ένα επιπλέον παράπονο του κόσμου, είναι η ανακολουθία λόγων και έργων που δυστυχώς χαρακτηρίζει πολλούς εκκλησιαστικούς άνδρες. Τα λόγια βγαίνουν εύκολα απ’ το στόμα του καθενός μας, είτε είναι πιστός, είτε όχι. Αυτά τα λόγια όμως, όταν δεν ακολουθούνται και από πράξεις, μένουν κούφια, κενά περιεχομένου. Φρόνιμο λοιπόν θα ήταν να προσέχουν όχι μόνο τους λόγους τους – αυτοί είναι βέβαιο ότι θα είναι εξαιρετικοί και ιδιαίτερα ενδιαφέροντες – αλλά κυρίως τα έργα και τη βιωτή τους…
Επίσης, θα πρέπει να κατανοήσουν πως ο λαός πλέον δεν αποζητά τους μεγάλους και απόμακρους ηγέτες (αν ρίξετε μια ματιά σε αυτούς που μας κυβερνούσαν πριν από λίγα χρόνια και σ’ αυτούς που ηγούνται των κομμάτων σήμερα θα το καταλάβετε καλύτερα), αλλά τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στον λαό και τα προβλήματά του. Που δεν είναι κλεισμένοι μέσα σε γυάλινα μέγαρα (είτε πρωθυπουργικά, είτε μητροπολιτικά) και από εκεί διαφεντεύουν τις τύχες μας. Είναι επιτακτική η ανάγκη μιας πορείας προς τον λαό, για να τον αγαπήσουν και να αγαπηθούν περισσότερο απ’ αυτόν…
Ο λαός μας λέει και κάτι ακόμα: «Δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι». Να μια παράμετρος που δεν πρέπει να ξεχνούν. Σε ένα μικρό μέρος όπως το δικό μας, όλοι είμαστε γνωστοί απ’ όλους. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, σχεδόν κάθε μας δραστηριότητα – καλή ή κακή – όσο και αν την κρύψουμε επιμελώς, δε μένει για πολύ καιρό κρυφή. Είναι λοιπόν αναγκαίο να επιλέξουν ένα επιτελείο και να συνεργαστούν με ανθρώπους των οποίων το ήθος και οι ικανότητες είναι εγνωσμένης αξίας (και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, κληρικοί και λαϊκοί, που για τον α’ ή τον β’ λόγο βρίσκονταν ως τώρα στην αφάνεια). Είναι βέβαιο πως τέτοιες στιγμές, πολλοί θα είναι αυτοί που θα τους «πλευρίσουν» για να κερδίσουν λίγη εύνοια απ’ αυτούς και στη συνέχεια να την εκμεταλλευτούν. Στο χέρι τους όμως είναι να ξεχωρίσουν την ήρα από το σιτάρι και να εμπιστευτούν εν τέλει ανθρώπους που θα κοσμήσουν με την παρουσία τους τις θέσεις που θα τους εμπιστευτούν, και που με τις ενέργειές τους θα καταστήσουν και αυτόν που τους επέλεξε ευτυχή και ήσυχο για το έργο που επιτελείται. Ας μη δώσουν λοιπόν σημασία στους διάφορους αυλοκόλακες που ήδη θα έχουν παρουσιαστεί και ας προτιμήσουν εκείνους που θα τους μιλούν με παρρησία και θα χρησιμοποιούν τον λόγο της αληθείας απέναντί τους…
Οι περισσότεροι κληρικοί μας συμφωνούν επίσης και σε κάτι ακόμα: αναγνωρίζουν τις πολλές τους αδυναμίες και την απουσία πολλές φορές ιδιαίτερων ικανοτήτων από πλευράς τους, ωστόσο δεν ανέχονται να αντιμετωπίζονται ως «βαρίδια» και ως «μπαλάκια» που τα πετάει ο καθένας από ’δω και από ’κει! Απαιτούν σεβασμό της προσωπικότητας και του έργου τους (έστω κι αυτού του πενιχρού έργου που μπορούν να αποδώσουν) και ζητούν οι πιο πολλοί περισσότερη στοργή και ενδιαφέρον από τους νέους μητροπολίτες. Ζητούν επιμόρφωση, ενημέρωση για ό,τι νέο συμβαίνει στον εκκλησιαστικό χώρο και καλώς εννοούμενη καθοδήγηση από την εκκλησιαστική αρχή στην οποία προσβλέπουν με γνήσια αισθήματα χαράς και αφοσίωσης…
Ο μοναχισμός, που μαζί με τις ενορίες αποτελεί τους πνεύμονες της πνευματικής ζωής των χριστιανών θα πρέπει να αναδιοργανωθεί και να λειτουργήσει με βάση τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας και όπου υπάρχει οποιαδήποτε παρεκτροπή από τους σκοπούς του να διορθώνεται με γνώμονα πάντοτε το συμφέρον των μονών, καθώς και των ίδιων των μοναχών/μοναζουσών που εγκαταβιούν εκεί…
Οι ενορίες θα πρέπει κι αυτές να αναδιοργανωθούν με βάση τις ανάγκες του λαού και του έγγαμου κλήρου. Ο κόσμος δε ζητά υπερβολές. Δεν επιθυμεί ούτε τη μετατροπή τους σε αυστηρές μονές με τις μακρόσυρτες ακολουθίες τους, ούτε σε κέντρα ψυχαγωγίας για καφέ και κουβέντα. Τα κατηχητικά σχολεία, καθώς και οι υπόλοιπες νεανικές δραστηριότητες των τοπικών εκκλησιών (για παράδειγμα η «Αγία Αικατερίνη», η κατασκήνωση που λειτουργεί η Ιερά Μητρόπολη Μεσσηνίας στον Ταΰγετο) έπειτα από μια μακρά περίοδο αδράνειας, θα πρέπει επιτέλους να επαναλειτουργήσουν σε νέες βάσεις, είτε αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις τις εποχής, είτε αποδεχόμενες τον οριστικό ενταφιασμό τους. Σε αυτή την προσπάθεια, αρωγούς θα πρέπει να βρουν οι μητροπολίτες όχι μόνο τους κληρικούς (εκείνοι αυτονοήτως θα πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειές τους) αλλά και όλους εμάς, τους λαϊκούς, που αποτελούμε επίσης το σώμα της Εκκλησίας.
Στο χέρι μας είναι επομένως να συμβάλουμε στην εκκλησιαστική αναγέννηση της Μεσσηνίας. Ας το τολμήσουμε. Μόνο κέρδη θα έχουμε από αυτό. Τόσο εμείς, όσο και η νεολαία μας…