ΦΩΤΙΕΣ

Η Μεσόγειος φλέγεται…

«…και εγένετο χάλαζα και πυρ μεμιγμένα εν αίματι, και εβλήθη εις την γην·
και το τρίτον της γης κατεκάη, και το τρίτον των δένδρων κατεκάη,
και πας χόρτος χλωρός κατεκάη» (Αποκάλυψη Ιωάννη, η΄ 7)
(«…και έγινε χαλάζι και φωτιά ανακατεμένα με αίμα και ρίχτηκαν στη γη.
Και αυτή η θεομηνία κατέκαψε το ένα τρίτο της γης,
και το ένα τρίτο των δέντρων, και κάθε πράσινο χορτάρι κάηκε και ξεράθηκε»)

Με αυτά τα λόγια μεταξύ άλλων περιγράφει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος στην Αποκάλυψη το άνοιγμα της «έβδομης σφραγίδας». Ένα βιβλίο προφητικό (το μοναδικό του είδους στην Καινή Διαθήκη) όπου μέσα από συμβολικές περισσότερο παραστάσεις, ο Ιωάννης προσπαθεί να περιγράψει ό,τι είδε σε ένα όραμα που του επέτρεψε ο ίδιος ο Θεός να δει, για όσα θα συμβούν πριν και μετά τη Δευτέρα Παρουσία.
Δεν είμαι θεολόγος για να ασχοληθώ με το κείμενο αυτό όπως του αρμόζει. Βέβαια ως προφητικό που είναι, ο καθένας μπορεί να του δώσει διάφορες ερμηνείες που πλησιάζουν ή που αποκλίνουν από αυτό που πραγματικά θέλει να πει ο συγγραφέας. Ωστόσο, τα γεγονότα που σφράγισαν την εβδομάδα που μας πέρασε, δηλαδή ο εξοντωτικά παρατεταμένος καύσωνας που επέπεσε στη χώρα μας και όχι μόνο, καθώς και οι καθιερωμένες πλέον πυρκαγιές που ακολούθησαν μόλις ήρθαν οι πρώτοι άνεμοι, μου έφεραν στο μυαλό εικόνες της Αποκάλυψης. Ίσως σ’ αυτό να συνέτειναν και οι τηλεοπτικές αναφορές σε σκηνικά κολάσεως που περιέγραφαν οι απεσταλμένοι των κανιβαλικών δελτίων των 8.00΄.
Παρά τις γνωστές υπερβολές τους στην περιγραφή της κατάστασης («καμίνι η χώρα», «βάλαμε το θερμόμετρο στην άσφαλτο και είδαμε τον υδράργυρο να σκαρφαλώνει στους 50 βαθμούς Κελσίου», «βιβλική καταστροφή στην Πάρνηθα» κ.λπ.), είναι γεγονός πως η φετινή χρονιά δεν ήταν όπως οι προηγούμενες: Οι βροχές που περιμέναμε τον χειμώνα δεν ήρθαν τελικά, ούτε καν το φυσιολογικό κρύο δεν μας επισκέφτηκε, ενώ η ζέστη κατέφτασε από πολύ νωρίς και μάλιστα ο Ιούνιος, ένας σχετικά ήπιος μήνας, μας άφησε με τον θερμότερο καύσωνα των τελευταίων ετών και με φωτιές σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αν σ’ αυτό το σκηνικό προσθέσουμε και την κατάσταση που επικρατεί σε ολόκληρο τον πλανήτη (παρόμοια κατάσταση στις γειτονικές μεσογειακές και βαλκανικές χώρες, αλλά την ίδια στιγμή πλημμύρες και έντονες βροχοπτώσεις στη Βόρεια Ευρώπη, ακραία καιρικά φαινόμενα σε Αμερική, Αυστραλία και αλλού) τότε τα πράγματα δε φαίνονται να είναι καθόλου καλά. Παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις των αρμοδίων, οι πολίτες του κόσμου έχουν αρχίσει πλέον να ανησυχούν έντονα και να προβληματίζονται για το αύριο των ίδιων αλλά και των παιδιών τους!
Το εφιαλτικό σκηνικό που ξετυλίγεται σιγά – σιγά μπροστά στα μάτια μας, υπογραμμίζουν και οι περισσότεροι επιστήμονες που μελετούν το περιβάλλον και ερευνούν τις επιπτώσεις που έχουν στο οικοσύστημα οι διάφορες παρεμβάσεις του ανθρώπου πάνω στη φύση.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε η δήλωση ενός ειδικού, ο οποίος σε άρθρο του δήλωνε τα εξής ανατριχιαστικά: «Τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, δύο εκατομμύρια εκτάρια δάσους σε ολόκληρο τον κόσμο καίγονται. Τεράστιες εκτάσεις αρχαίων δασών, χιλιάδες είδη ζώων και εκατοντάδες χωριά αφανίζονται από ένα πύρινο μέτωπο χωρίς προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία. Πρόκειται για μια από τις πλέον αποκαλυπτικές οικολογικές καταστροφές σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία οφείλεται τόσο σε φαινόμενα τύπου Ελ Νίνιο, αλλά κυρίως στην ανθρώπινη απληστία και απροσεξία», για να συνεχίσει: «Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του Παγκόσμιου Κέντρου Ελέγχου Πυρκαϊών (Global Fire Monitoring Centre), το οποίο υπάγεται στη Διεθνή Στρατηγική για τη Μείωση των Καταστροφών των Ηνωμένων Εθνών, 23.593 πυρκαϊές μαίνονται σε ολόκληρο τον πλανήτη για περισσότερες από τέσσερις ημέρες. Επισημαίνεται ότι οι πυρκαϊές αυτές είναι μόνο εκείνες των οποίων το μεγάλο μέγεθος τις κάνει ορατές από τους δορυφόρους»!!!
Από όλα αυτά τα εντυπωσιακά, κράτησα περισσότερο ένα: το ότι αυτές οι καταστροφές οφείλονται κυρίως «στην ανθρώπινη απληστία και απροσεξία». Και πράγματι, όπως όλα δείχνουν, ο άνθρωπος είναι αν όχι ο αποκλειστικός, τουλάχιστον ο κύριος υπαίτιος για όσα συμβαίνουν. Είναι αυτό που με τον πιο απλοϊκό τρόπο περιέγραψε ένας αγράμματος ογδοντάχρονος παππούς από ένα ορεινό χωριό σε έναν δημοσιογράφο που κατέγραψε τη συνομιλία τους χάριν των αναγνωστών του. Λέει λοιπόν ο γέροντας: «Αρρώστια, γιε μου! Τι κάνατε στη φύση εσείς οι νεώτεροι με τ’ αμάξια και τις ευκολίες σας; Παριστάνετε ότι τα ξέρετε όλα. Μάθατε πέντε κολλυβογράμματα και νομίσατε ότι με τσ’ ανέσεις θα ζήσετε καλύτερα. Κάψατε τα δάση, χτίσατε τα ρουμάνια, μαζευτήκατε στις πόλεις, καίτε τα έγκατα της γης, ανεβάσατε τη θερμοκρασία, μολύνατε την ατμόσφαιρα, βρωμίσατε τα ποτάμια και τις θάλασσες και τώρα θα ’ρημώσετε τον τόπο και θα ησυχάσετε».
Αυτός ο παππούς, με την αφοπλιστική ειλικρίνεια και απλότητα που διακρίνει κάθε απλόν άνθρωπο, χώρεσε σε λίγες αράδες αυτά που προσπαθούν να δώσουν σε πολύτομα έργα τους εκατοντάδες επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο!
Σύμφωνα βέβαια με έρευνες (όχι δημοσκοπήσεις για το ποιο κόμμα νικάει το άλλο), οι Έλληνες – όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό – δηλώνουν από τους πλέον συνειδητοποιημένους πολίτες της Ευρώπης σε θέματα περιβάλλοντος και οικολογικής συνείδησης. Αυτό ασφαλώς είναι ιδιαίτερα θετικό και ενθαρρυντικό γεγονός που μας τιμά ως λαό. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Μάλλον όχι! Μπορεί να είμαστε όντως πληροφορημένοι για όσα συμβαίνουν γύρω μας και αφορούν το περιβάλλον, μπορεί να δηλώνουμε προνομιακοί φίλοι της φύσης και της οικολογίας, μπορεί ακόμα να ζητούμε από την πολιτεία να θεσπίσει ακόμα αυστηρότερα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος από τους ρυπαντές, αλλά μέχρι εκεί. Όταν έρχεται η στιγμή να εφαρμόσουμε οι ίδιοι αυτά που απαιτούμε μετ’ επιτάσεως να κάνουν οι άλλοι, τότε αμέσως «κάνουμε νερά». Θέλουμε δηλαδή καθαρές θάλασσες, όμως δε μας ενοχλεί να πετάξουμε τα δικά μας λύματα μέσα. Άραγε, γιατί μυρίζει σα φρεσκοανοιγμένος βόθρος το λιμάνι της Κορώνης ή γιατί δεν πίνουν πια νερό από τα πηγάδια τους οι κάτοικοι της Στούπας στη Μάνη; («Σάμπως θα πάθει τίποτα η θάλασσα;»). Θέλουμε να σωθεί η πλούσια πανίδα του τόπου μας που ολοένα και λιγοστεύει, αλλά ζωνόμαστε κάθε Κυριακή και αργία τα ντουφέκια σαν τον Βελουχιώτη και ρίχνουμε σε ό,τι πετάει ή περπατάει («Είμαστε φιλόζωοι και φίλοι της φύσης. Εκτρέφουμε μάλιστα θηράματα για να τα σκοτώνουμε στη συνέχεια με την άνεσή μας»). Ανησυχούμε για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις του φαινομένου του θερμοκηπίου, αλλά όταν έρχεται καύσωνας βάζουμε τα…αιρκουλάρια στο φουλ και ύστερα καταριόμαστε τους υπαλλήλους της Δ.Ε.Η. και την εκάστοτε εξουσία γιατί συμβαίνουν αυτές οι καταραμένες διακοπές που μας εξουθενώνουν («Έσκασα. Να μην ανάψω λίγο το αρκουδίσιον να νιώσω κι εγώ σαν Εσκιμώος στην Αλάσκα;»). Ταυτόχρονα διαμαρτυρόμαστε για τις οικολογικές συνέπειες που θα έχει η χρήση της Μαραθόλακκας μακροχρόνια στον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής, αλλά δεν κάνουμε τίποτα για να διαχωρίσουμε τα ανακυκλώσιμα υλικά από τα απλά σκουπίδια που είναι για τη Μαραθόλακκα, ενώ αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να μην έχει μεριμνήσει η Νομαρχία για λειτουργία Χ.Υ.ΤΑ., φτάνει να μην είναι κοντά στο χωριό ή την περιουσία μας («Σιγά μην κάτσω να ψαχουλεύω τα σκουπίδια μου σα ρακοσυλλέκτης. Ας φτιάξουνε αυτόν τον Χ.Υ.ΤΑ. σε μια ερημική τοποθεσία. Το δικό μας χωριό είναι ακατάλληλο. Να βάλουμε λυτούς και δεμένους να μη γίνει εδώ. Ας πάει αλλού. Τόσα μέρη υπάρχουνε!»). Μας προβληματίζει η κατάχρηση ενέργειας και μάλιστα η εξάντληση των ενεργειακών αποθεμάτων στον πλανήτη, αλλά έχουμε δυο και τρία αυτοκίνητα για να παίρνουμε και το αντίδωρο απ’ του παπά το χέρι καβάλα ωσάν τους Κολοκοτρωναίους, ενώ αν ακούσουμε τίποτα για αιολικά ή ηλιακά πάρκα στα μέρη μας εξεγειρόμαστε χωρίς καν να ξέρουμε τι είναι αυτά και πώς βοηθούν το περιβάλλον για το οποίο κοπτόμαστε («Τι; Θα βάλουμε αυτές τις παλιοανεμογεννήτριες στα χωριά μας να μας χαλάσουνε την…αισθητική του τοπίου μας; Αλλού δεν υπάρχει χώρος να πάνε;»).
Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει κανείς δεκάδες ακόμα περιπτώσεις που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, όμως ο χώρος δεν είναι αρκετός για όλ’ αυτά. Θα ολοκληρώσουμε όμως με τα λόγια του ίδιου ογδοντάχρονου γέροντα που αναφέραμε πριν: «Τι θα παραδώσετε μωρέ στα παιδιά σας; Έναν τόπο ξεπατωμένο, ξερό και άνυδρο, χωρίς σκιά, χωρίς ζωή. Μια κόλαση θα γίνει η ζωή τους. Τι νομίζετε ότι είναι η Δευτέρα παρουσία που λένε τα Ευαγγέλια; Αυτό είναι η καταστροφή».
Λοιπόν, θα ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που μας έχει ρίξει η καλοπέρασή μας, ή θα συνεχίσουμε να οδηγούμαστε με γοργά βήματα προς την καταστροφή;