ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Ξανά για τις καταλήψεις

Λένε πως για να καταλάβει κανείς έναν λαό, αρκεί να μελετήσει τον τρόπο λειτουργίας της παιδείας του και πολύ εύκολα στη συνέχεια θα μπορέσει να εκφέρει άποψη γι’ αυτόν. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω εάν συμβαίνει αυτό για τους υπόλοιπους λαούς· Αν όμως κρίνω από τον δικό μας, μάλλον το απόφθεγμα αυτό μας αφορά άμεσα και καταλυτικά. Γιατί είναι γεγονός πως μέσα από το εκπαιδευτικό μας σύστημα και τη γενικότερη πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων, αντικατοπτρίζεται ολόκληρη η «ανωμαλία» που χαρακτηρίζει σύσσωμη την ελληνική κοινωνία των τελευταίων χρόνων από το ’80 και εντεύθεν.
Ας δούμε με περισσότερες λεπτομέρειες του λόγου το αληθές: Πρώτα απ’ όλα, σχεδόν κάθε υπουργός Παιδείας (το Θρησκευμάτων ας το αφήσουμε στην άκρη γιατί μόνο τέτοιο δεν είναι αυτό το υπουργείο εδώ και πολλά χρόνια) αφήνει και τη σφραγίδα του στον χώρο όχι χάρη στο έργο του φυσικά, αλλά κυρίως εξ αιτίας των μεταρρυθμίσεων που προσπαθεί να επιβάλλει, αγνοώντας προφανώς τη μοίρα των προ αυτού μεταρρυθμίσεων. Ο μόνος ίσως υπουργός των τελευταίων χρόνων που πέρασε από αυτή την «ηλεκτρική» καρέκλα και δεν ταυτίστηκε το όνομά του με κάποιου είδους αλλαγές στην Παιδεία είναι ο νυν αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. George Παπανδρέου (γι’ αυτό και η θητεία του στο συγκεκριμένο υπουργείο κρίθηκε εξαιρετικά «επιτυχής» και «γόνιμη»). Το ίδιο δε συμβαίνει και στην κοινωνία μας; Μόλις κάποιος προσπαθήσει να αλλάξει κάτι από τις απαρχαιωμένες δομές του «ντοβλετιού» εξεγείρονται οι αφιονισμένες μάζες των «προοδευτικών» και λαμπαδιάζουν την Ελλάδα απ’ άκρου εις άκρον.
Ύστερα, η απουσία ενιαίας πολιτικής, πέρα από μικροκομματικές σκοπιμότητες σε κάποιους βασικούς τομείς (όπως για παράδειγμα στην εξωτερική πολιτική ή την εθνική άμυνα) είναι εμφανέστατη και στην Εκπαίδευση. Προχειρότητα, τσαπατσουλιά και απουσία οράματος για το μέλλον, μας χαρακτηρίζουν τόσο στην άσκηση πολιτικής για την Παιδεία, όσο και στη ζωή μας ολόκληρη! Πότε λειτουργήσαμε προσωπικά ή ομαδικά με προοπτική, σχέδιο ή υπολογίζοντας μια σειρά από παραμέτρους; Το ίδιο κάνουμε και στην Παιδεία: ο κάθε υπουργός καλεί σε διάλογο «κωφών» όλους τους φορείς την εκπαίδευσης, αυτοί κάνουν ότι δεν ακούν, ο υπουργός κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και στη συνέχεια ξεφουρνίζει ένα σχέδιο που το είχε έτοιμο πριν καν ξεκινήσει ο υποτιθέμενος «διάλογος». Αρχίζουν οι αντιδράσεις, των οποίων η διάρκεια και η ένταση ποικίλουν, ανάλογα με την ανθεκτικότητα του εκάστοτε υπουργού στις πιέσεις που θα δεχτεί τόσο από τους «αντιπάλους», όσο και από το εσωτερικό του κόμματός του. Έτσι διαιωνίζεται μια κατάσταση που μπορεί να μη μας τιμά ως χώρα, ωστόσο αντικατοπτρίζει άριστα την ακατανόητη πολλές φορές σχιζοφρένειά μας ως λαού.
Εσχάτως μας προέκυψαν και οι λεγόμενες καταλήψεις· Αρχικά τον χορό έστησαν οι φοιτητές («παλιά μου τέχνη κόσκινο») και στη συνέχεια τον λόγο έλαβαν τα παιδιά των Λυκείων και Γυμνασίων της χώρας (τα Δημοτικά δεν ξεκίνησαν ακόμα, αφού μόλις χτες επέστρεψαν οι απεργοί δάσκαλοι στο έργο τους). Δε γνωρίζω αν συμβαίνουν παρόμοιες κωμικοτραγικές καταστάσεις σε άλλες χώρες (απ’ ό,τι πληροφορούμαι, στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες αυτό το είδος διαμαρτυρίας δεν υπάρχει. Ίσως να γίνεται σε καμμιά χώρα της Αφρικής ή της Λατινικής Αμερικής). Ωστόσο αυτή η κατάλυση κάθε είδους έννομης τάξης και κατάργησης στοιχειωδών δικαιωμάτων των ανθρώπων (όπως αυτό της μάθησης, έστω και αν είναι μειοψηφία στον χώρο τους όσοι διαφωνούν με αυτού του είδους τις κινητοποιήσεις) δεν πιστεύω πως μπορεί να ισχύει αλλού. Μόνο στην Ελλάδα η παρανομία βαφτίζεται «κοινωνικός αγώνας», η παρακώλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας «απάντηση στην υπουργό Παιδείας», οι φθορές σε δημόσια περιουσία «προβληματισμός των νέων για το μέλλον τους».
Βέβαια, ας μη βιαστούμε να κατηγορήσουμε τους νέους αποκλειστικά για όσα συμβαίνουν γύρω μας· Για όσα κάνουν έχουν καλούς «δασκάλους» ολόκληρη την κοινωνία που τους περιτριγυρίζει: τον μπαμπά που κλέβει την εφορία «από καθήκον»· τη μαμά που διορίστηκε με μέσον επειδή χρησιμοποίησε τον τάδε γνωστό πολιτικό («γιατί καλέ, κορόιδα είμαστε εμείς; Και οι άλλοι τα ίδια κάνουν»)· τον αδερφό που πήρε μετεγγραφή από «πανεπιστήμιο» της Βουλγαρίας με τον γνωστό σε όλους τρόπο («ο νέος πάσχει από βαρυτάτη ασθένεια σπανίας μορφής που επιβάλλει την παρουσία του στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα για παρακολούθηση»)· τον θείο που δε φοβήθηκε να κατακάψει δασικές εκτάσεις για να «αξιοποιήσει» το χτηματάκι που του άφησε «η μακαρίτισσα η μάνα» του και στη συνέχεια «λάδωσε» για να χτίσει στο ίδιο σημείο ένα «σπιτάκι» στην εξοχή· τον πολιτικό που ψευδολόγησε, που εξαπάτησε, που συκοφάντησε (χωρίς βέβαια τιμωρία, αφού υπάρχει και η βολευτική «ασυλία»).
Ας μη βιαστούμε να κατηγορήσουμε αποκλειστικά τα παιδιά για τις καταλήψεις, για έναν ακόμα λόγο: Μήπως βρέθηκε κάποιος να μιλήσει σ’ αυτά με τη γλώσσα της ειλικρίνειας και όχι της μπαγαποντιάς και να θέσει τόσο τα ίδια όσο και τους γονείς τους (ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για ανήλικα παιδιά) προ των όποιων ευθυνών μπορούν να κατανοήσουν; Βρέθηκε κανείς από τους δικαστικούς λειτουργούς να τους θυμίσει τι προβλέπει ο νόμος σε περιπτώσεις κατάληψης δημοσίων χώρων από οποιονδήποτε; Βρέθηκε κανείς αστυνομικός να περιφρουρήσει τους σχολικούς χώρους προτού «μπουκάρει» ο «ανθός της νεολαίας» μας μέσα ή να εξωπετάξει τους καταληψίες από τους χώρους αυτούς; Βρέθηκε κανείς δημοσιογράφος να θυμίσει στα παιδάκια που παρασταίνουν τους μικρομέγαλους πολιτικάντηδες για τις συνέπειες που μπορεί να έχουν οι πράξεις τους; Βρέθηκε κανείς γονιός να διαμαρτυρηθεί για την κατάσταση που επικρατεί και να απαιτήσει από την πολιτεία να λάβει μέτρα; Βρέθηκε τέλος κανείς πολιτικός ή υπουργός Παιδείας που να θέσει τα πράγματα ως έχουν και να πάρει σκληρά αλλά αναγκαία μέτρα για την αποφυγή της επανάληψης παρόμοιων καταστάσεων και στο μέλλον;
Το ερώτημα δηλαδή πρέπει να είναι: Έχουν ή όχι το δικαίωμα παιδάκια 13 – 17 ετών να λαμβάνουν αποφάσεις που αφορούν το σύνολο της εκπαιδευτικής πολιτικής και τις οποίες διαχειρίζεται η επίσημα εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου; Έχουν ή όχι το δικαίωμα οι γνωστοί «αγωνιστές», «προοδευτικοί», κομματικοί εγκάθετοι σταλινικών εποχών, αριστεριστές και λοιπές «δημοκρατικές» δυνάμεις να παρακωλύουν την εκπαιδευτική διαδικασία, να προτρέπουν τα παιδάκια να καταλαμβάνουν σχολεία, να τα «οργανώνουν» με υποτιθέμενα «Συντονιστικά» και να τρέχουν από σχολείο σε σχολείο απειλώντας ή κολακεύοντας κατά περίσταση τους μαθητές να συνεχίσουν τους «αγώνες» επειδή ίσως οι ίδιοι βαριούνται να πάνε στα σχολεία τους για να διδάξουν αλλά θέλουν και την «πίττα» του μισθούλη τους ολόκληρη;
Συμπέρασμα: Η υπεύθυνη κυβέρνηση του τόπου θα πρέπει να λάβει σοβαρά μέτρα για την κατάσταση και όχι αποσπασματικά. Ήτοι: Να μην παίζει «κρυφτούλι» με τους μαθητές και να τους εξηγήσει πως αν συνεχιστεί η εμμονή σε τέτοιου είδους ενέργειες θα αναγκαστεί να πράξει τα αυτονόητα. Όπου οι μαθητές επιμείνουν να αρνούνται τη συνέχιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, να τους υπενθυμίσει πως θα συμπληρωθούν ΟΛΕΣ οι ώρες διδασκαλίας που χάθηκαν εξαιτίας των καταλήψεων, με: κατάργηση όλων των εκδρομών (ημερήσιων ή πολυήμερων), μάθημα και τα Σάββατα, περικοπή των διακοπών των Χριστουγέννων και του Πάσχα, καθώς και παράταση του διδακτικού έτους όπου χρειαστεί. Όπου αυτό δεν καταστεί δυνατό, οι μαθητές θα χρειαστεί να επαναλάβουν και τη νέα χρονιά την τάξη στην οποία ήδη φοιτούν. Μόνο όταν οι μαθητές αντιληφθούν πως κάθε ενέργειά τους θα έχει και τις αυτονόητες συνέπειες (που για πολλούς ίσως να είναι μοιραίες) θα καταλάβουν πως δεν είναι η ζωή ένα απέραντο παιχνίδι και θα επανέλθουν – ως οφείλουν – στο πραγματικό έργο τους. Αλλά φοβάμαι πως η υπόθεση αυτή θα έχει και συνέχεια…

Υ.Γ.: Το κείμενο αυτό, όπως σας το παρουσιάζω, είχε δημοσιευτεί πέρυσι στις 31 Οκτωβρίου. Σήμερα είναι 29 του ίδιου μήνα και το κείμενο και πάλι επίκαιρο. Δυστυχώς, είμαι σχεδόν βέβαιος πως θα είναι το ίδιο επίκαιρο και του χρόνου την ίδια χρονική περίοδο. Κι αυτό θα συμβαίνει όσο μια μικρή μειοψηφία ψευτοπροοδευτικών απατεώνων χωρίς εισαγωγικά, θα προσπαθεί να υποκλέψει την υποστήριξη των νέων και να κάνει επαναστατικά γυμνάσια στις πλάτες της κοινωνίας μας. Είναι οι ίδιοι που η μία αρχηγός τους ανερυθρίαστα δήλωσε προεκλογικά στην τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών πως η ίδια που κόπτεται δήθεν για τη δημόσια παιδεία, έστελνε το παιδί της στο Αμερικάνικο Κολέγιο (!!!) και η ίδια συναγωνίζεται τον έτερο «Καππαδόκη» και αριστερό ψάλτη της οξύτητας και του φανφαρονικού ΣΥΝοθυλεύματος, τον κατά δήλωσή του πλουσιότερο βουλευτή του κοινοβουλίου με δεκάδες σπίτια και βίλες, καταθέσεις και μετρητά και πολλά άλλα έσοδα που οι απλοί οπαδοί τους ούτε κατά διάνοια πρόκειται να δουν στη ζωή τους, όσες ζωές και αν ζήσουν! Δεν ξέρω αν έχει παιδιά, ξέρω όμως πως μόνο σε δημόσιο σχολείο δεν θα τα έχει στείλει!!!
Αυτοί είναι που φωνασκούν και κράζουν σαν τα κοράκια εναντίον οποιασδήποτε αλλαγής – καλής ή κακής μου είναι αδιάφορο – στην πολύπαθη Παιδεία. Και θα τους περνάει όσο η συντριπτική αλλά σιωπηλή πλειοψηφία της κοινωνίας θα σιωπά και θα τους ανέχεται να παίζουν με τα παιδιά του λαού! Γιατί με τις καταλήψεις, μόνο πρόοδος δεν πρόκειται να υπάρξει στην εκπαίδευση. Και αυτά τα λίγα που προσφέρουμε εμείς οι δάσκαλοι θα πάψουν να τα δέχονται τα φτωχά παιδιά, τα παιδιά των μη προνομιούχων, που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα των αριστερών ψαλτών της αναξιοκρατίας και της ανικανότητας! Ως πότε αυτή η ανοχή; Δεν είναι καιρός να τους μαζέψει κάποιος;