ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

«ΕΛ.ΑΣ.»…το μεγαλείο σου

Από πολύ καιρό ήθελα να ασχοληθώ με την κατάσταση που επικρατεί εντός των κόλπων της Ελληνικής Αστυνομίας και με τις επιπτώσεις που αντανακλά αυτή η κατάσταση σε ολόκληρη την κοινωνία. Κάτι όμως η επικαιρότητα, κάτι άλλα θέματα που κάθε φορά μου αποσπούσαν την προσοχή, δεν το είχα καταφέρει. Είναι γεγονός πως το συγκεκριμένο ζήτημα προσπάθησα – λόγω της σπουδαιότητάς του – να μην το εντάξω στο θεματολόγιο των κειμένων μου που αφορούν την τρέχουσα επικαιρότητα, αλλά να περιμένω μια στιγμή όπου το θέμα αυτό να βρίσκεται εκτός του ενδιαφέροντος των αδηφάγων Μ.Μ.Ε.
Να λοιπόν, που βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου παρότι η εικόνα της ΕΛ.ΑΣ. δεν είναι δα και η καλύτερη, τουλάχιστον δε βάλλεται πανταχόθεν όπως συνέβη το τελευταίο διάστημα. Μια καλή επομένως ευκαιρία να εντρυφήσουμε στο ζήτημα.
Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις που προσπαθούν να εξηγήσουν τους λόγους της κακοδαιμονίας που κατατρέχει το όχι και τόσο λαοφιλές σώμα των ανθρώπων που είναι επιφορτισμένοι με την ασφάλειά μας. Θα μπορούσαμε να ομαδοποιήσουμε τις αιτίες σε αυτές που έχουν να κάνουν με την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, σε αυτές που αφορούν τους ίδιους τους αστυνομικούς, και, σε όσες έχουν σχέση με τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία που ζούμε.
Πού μπορεί όμως να φταίει η πολιτική και οι πολιτικοί για την ομολογουμένως οικτρή κατάσταση που παρατηρείται εδώ και χρόνια στην ΕΛ.ΑΣ.; Οι πιο πολλοί οπαδοί αυτής της άποψης, θεωρούν ως βασικό αίτιο την πλήρη και άνευ όρων κομματικοποίηση των σωμάτων ασφαλείας ύστερα από τη Μεταπολίτευση και ιδιαίτερα μετά τη λαίλαπα του 1981 (ΠΑ.ΣΟ.Κ.). Τότε, με πρόσχημα την «αποχουντοποίηση» και το γενικότερο ξεκαθάρισμα του χώρου από ακραία στοιχεία, έγιναν σαρωτικές αλλαγές που αρχικά μούδιασαν τους ένστολους συμπολίτες μας και στη συνέχεια τους οδήγησαν στην αδράνεια από φόβο μήπως αποτελέσουν τα επόμενα θύματα των ΠΑ.ΣΟ.Κ.ικών προγραφών. Εάν δε δήλωνες τότε μετάνοια ή τουλάχιστον εάν δε σιωπούσες, κινδύνευες να βρεθείς από τη μια μέρα στην άλλη «σε μέρη μακρινά κι ονειρεμένα» που δεν τα γνώριζε ούτε ο χάρτης! Βέβαια η κατάσταση αυτή δεν άλλαξε στη συνέχεια, ούτε κι όταν στην κυβέρνηση ήρθε για λίγο η Ν.Δ. Απλά: άλλαξαν τα αφεντικά! Και οι μεν, και οι δε, αντιμετώπιζαν και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την Ελληνική Αστυνομία ως φέουδό τους στο οποίο επιτρέπονται όλα! Έτσι, για παράδειγμα, δεν υπάρχει περίπτωση να επιλεγεί ποτέ ο καταλληλότερος για Αρχηγός, αφού βασικό μέλημα του κάθε υποψηφίου αποτελεί η παρουσία του στους προθαλάμους των πολιτικών γραφείων ή η προϋπηρεσία του σε κάποιον μεγαλόσχημο κομματικό παράγοντα. Το ίδιο ισχύει – τηρουμένων των αναλογιών – και με τους χαμηλόβαθμους αστυνομικούς. Η επιλογή των προσώπων σε θέσεις ή υπηρεσίες – κλειδιά, γίνεται πάντοτε με καθαρά κομματικά κριτήρια και περιλαμβάνουν ανθρώπους με εξ ορισμού μειωμένες αντιστάσεις σε «πιέσεις» πάσης φύσεως.
Έτσι, με τον ασφυκτικό εναγκαλισμό κομματικής – κυβερνητικής εξουσίας και εκπροσώπων της τήρησης των νόμων, ουδείς επιδιώκει να είναι αποτελεσματικός στην εργασία με την οποία είναι επιφορτισμένος, αλλά έχει ως αντικειμενικό σκοπό την απόλυτη πρόσδεσή του σε ένα από τα δύο «άρματα» εξουσίας για να ανελιχθεί περαιτέρω.
Εκτός αυτού, το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων αποδίδει τα αίτια αυτής της κακοδαιμονίας στους ίδιους τους αστυνομικούς κάθε βαθμίδας. Τους κατηγορεί για ανικανότητα, αναποτελεσματικότητα, αυταρχισμό, βία, αγραμματοσύνη και πολλά άλλα «ων ουκ έστιν» αριθμός. Είναι – δυστυχώς για τους φίλους αστυνομικούς – αλήθεια ότι δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα. Πράγματι, κανείς, ούτε οι ίδιοι, δεν αρνείται πως η Ελληνική Αστυνομία είναι από τις πιο ανεκπαίδευτες και αναποτελεσματικές που υπάρχουν (τουλάχιστον) στην Ευρώπη. Η λέξη εκπαίδευση είναι σχεδόν άγνωστη γι’ αυτούς, ενώ οι περισσότερες υποθέσεις «σέρνονται» για πολύ καιρό χωρίς αποτέλεσμα εξαιτίας της ανικανότητας πολλών αξιωματικών κυρίως να τις εξιχνιάσουν. Αν προσθέσουμε και τη ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη των κακοποιών και την ταυτόχρονη καθήλωση των μέσων που διαθέτει η ΕΛ.ΑΣ., τότε το σκηνικό που διαγράφεται, δεν είναι καθόλου ρόδινο! Πιο πολύ όμως ενοχλούν οι πρακτικές ορισμένων αστυνομικών οργάνων, που προσβάλλουν πολλές φορές και τη νοημοσύνη ενός πιθήκου! Ας θυμηθούμε μόνο τον άγριο ξυλοδαρμό ενός φοιτητή στη Θεσσαλονίκη προ καιρού (που ενδεχομένως ήταν πραγματικά υπεύθυνος για όσα τον κατηγορούσαν) από ένστολους που είδαμε στην τηλεόραση, και την ταυτόχρονη προσπάθεια των επικεφαλής τους να τους δικαιολογήσουν με ανακοινώσεις του τύπου «ο νεαρός προσπάθησε να αντισταθεί στη σύλληψη και έπεσε μόνος του σε μια… ζαρντινιέρα». Ας μη θυμηθούμε την «αυτοκρατορική» συμπεριφορά που έχουν ορισμένοι κακοί αστυνομικοί μόλις ανακαλύψουν κάποιον παραβάτη του Κ.Ο.Κ. (ευτυχώς οι περισσότεροι είναι ευγενείς και τις περισσότερες φορές ανεκτικοί σε πολλές μικροπαρανομίες που κάνουμε). Αν σε όλες αυτές τις κατηγορίες προσθέσουμε και μια αίσθηση που λανθασμένα υφίσταται ως τις μέρες μας και «μυρίζει ναφθαλίνη» (ότι δηλαδή οι αστυνομικοί είναι οι «μπάτσοι», οι «χαφιέδες», οι άνθρωποι που αποτελούν το μάτι και το αυτί της εξουσίας και τιμωρούν τους ιδεολογικά αντίθετους συμπολίτες), καταλαβαίνουμε πόσο μίσος υπάρχει γι’ αυτούς τους ανθρώπους από μια μερίδα του πληθυσμού!
Άλλοι πιστεύουν πως και για την τάξη των αστυνομικών, ισχύει ό,τι και για τις άλλες. Πως δηλαδή έχουμε την Αστυνομία που μας αξίζει. Η φράση «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω» δείχνει ταιριαστή στο όλο σκηνικό και δικαιολογεί πολλές από τις υπάρχουσες δυσλειτουργίες. Όταν δηλαδή εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που είμαστε (δεμένοι πίσω από τα κόμματα, έτοιμοι να «εξυπηρετήσουμε» για να «εξυπηρετηθούμε», υπηρέτες δουλικοί στους ανωτέρους μας και τύραννοι δεσποτικοί στους υφισταμένους μας κ.ά.), τότε πώς μπορούμε να περιμένουμε από τους ανθρώπους που αποτελούν κομμάτι αυτής της ιδιοτελούς κοινωνίας να είναι διαφορετικοί;
Εν προκειμένω θα θέταμε και μια σειρά ερωτήματα προς μελέτη: Θα αντέχαμε έναν αστυνομικό με βάση τους κανονισμούς να πυροβολεί (και γιατί όχι να σκοτώνει) έναν κλέφτη επειδή δε σταμάτησε όταν τον κυνήγησε; Θα δεχόμασταν ξαφνικές «επισκέψεις» στο σπίτι μας ανά πάσα στιγμή σε περίπτωση που θεωρούμασταν ύποπτοι για την τέλεση ενός εγκλήματος; Θα θέλαμε ένα κράτος αστυνομοκρατούμενο κατά τα πρότυπα της Αμερικής; Κάμερες ασφαλείας στους δρόμους που θα ελέγχουν κάθε μας κίνηση;
Οπωσδήποτε οι ευθύνες που βαρύνουν τους αστυνομικούς για την ως τώρα αδράνειά τους, είναι βαριές. Οι ληστείες, οι κλοπές, οι βιασμοί και οι πάσης φύσεως εγκληματικές ενέργειες, αποτελούν πλέον καθημερινότητα για όλους. Όσο και να ευθύνονται γι’ αυτές οι σπείρες αλλοδαπών και εγχώριων παραδοσιακά έκνομων στοιχείων (τσιγγάνοι κ.λπ.), πρέπει επιτέλους να γίνει κάτι. Για να γίνει όμως αυτό το κάτι, θα πρέπει και εμείς οι υπόλοιποι να αλλάξουμε. Η κοινωνία να δείξει εμπιστοσύνη επιτέλους στην αστυνομία και να αποδεχτεί τον ρόλο και την ύψιστη αποστολή της Αστυνομίας. Οι πολιτικοί να αντιληφθούν πως η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και να αφήσουν επιτέλους τους αστυνομικούς να ανασάνουν ελεύθερα, χωρίς κομματικούς εναγκαλισμούς και να αποκτήσουν την πολιτική βούληση που θα επιτρέψει σ’ αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τους όπως αυτοί γνωρίζουν καλύτερα. Οι δικαστικοί λειτουργοί να τους εμπιστευτούν περισσότερο, και να μην επιτρέπουν να κυκλοφορούν προκλητικά ελεύθεροι όσοι συλλαμβάνονται για κάθε λογής παρανομία (έχετε δει ποτέ αυτούς που συλλαμβάνονται για επεισόδια στο Πολυτεχνείο ή σε άλλες αξιόποινες πράξεις των γνωστών αναρχικών και λοιπών ομοίων τους να τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη;). Βέβαια και οι ίδιοι πρέπει να δείξουν εμπράκτως πως αξίζουν αυτή τη στήριξη από την κοινωνία!
Οι αστυνομικοί εν τέλει, είναι παιδιά του λαού. Προέρχονται από τον λαό, αγωνίζονται για τον λαό. Αν ήταν βλαστάρια πλουσίων και εχόντων, δε θα σταδιοδρομούσαν σε αυτό το τόσο κοινωνικά απαξιωμένο Σώμα. Θα σπούδαζαν στην Εσπερία Διεθνείς Σχέσεις, Οικονομικά, Πολιτικές Επιστήμες, όπως οι γόνοι των ισχυρών. Οι πλούσιοι εξάλλου έχουν μπράβους και ιδιωτικές αστυνομίες να τους προστατεύουν! Αντίθετα οι έλληνες αστυνομικοί εργάζονται συχνά υπό αντίξοες συνθήκες, κακοπληρωμένοι, απαξιωμένοι για ό,τι κάνουν ή δεν κάνουν, με τον φόβο της τιμωρίας εάν οι πράξεις τους δεν είναι «πολιτικά ορθές», με τον κίνδυνο των αντεκδικήσεων από κακοποιούς, με την αγωνία πως ίσως να μη γυρίσουν σπίτι τους ζωντανοί μετά την εργασία τους. Μας χρειάζονται και τους χρειαζόμαστε. Νομίζω ότι για όλους αυτούς τους λόγους που ίσως να μην είχαμε σκεφτεί ποτέ, αξίζουν περισσότερη στήριξη. Δε συμφωνείτε;

Υ.Γ.1: Είναι πολύ ευχάριστη η αίσθηση να μη νιώθει κανείς σαν τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή ως «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Έτσι δεν έχω παρά να ευχαριστήσω όλους εκείνους που είτε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (E – mail), είτε με επιστολές τους στο σχολείο που εργάζομαι, είτε τέλος τηλεφωνικά, συμμερίζονται τις απόψεις μου, ζητούν διευκρινήσεις, εκφράζουν διαφωνίες για ορισμένα θέματα. Τελευταία ευχάριστη έκπληξη την περασμένη εβδομάδα η επιστολή που έλαβα από τον κ. Γ. Παπαδόπουλο, που εκφράζει τις απόψεις του για άρθρο που είχα δημοσιεύσει στις 5 Ιουνίου με τίτλο: «Εθνική αφασία». Συμφωνώ απόλυτα με τις παρατηρήσεις του και υπόσχομαι πως θα επανέλθω στο θέμα μόλις οι περιστάσεις το απαιτήσουν. Το ίδιο οφείλω να κάνω και με τον αγαπητό αναγνώστη κ. Λεωνίδα που μου εξέφρασε τις απόψεις και τις αγωνίες του για το άρθρο της 29ης Μαΐου με τίτλο: «Γιατ’ είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει» μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Ευχαριστώ κι αυτόν για τα καλά του λόγια και τις παρατηρήσεις του.
Υ.Γ.2: Τελικά δεν πέτυχα στον αρχικό σκοπό μου. Το κείμενο αυτό που γράφτηκε τώρα για να είναι εκτός επικαιρότητας, μετά το τελευταίο σκάνδαλο (κρούσμα βίας εις βάρος κρατουμένων) που ξέσπασε, εξελίχθηκε σε πιο επίκαιρο από ποτέ. Μια μόνο ερώτηση για το γεγονός: Γιατί επιλέχτηκε αυτή η στιγμή ενώ το συμβάν είχε λάβει χώρα εδώ και έναν χρόνο και από ποιους;