ΥΓΕΙΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Όπου Θεός βούλεται...

Το θέμα της εβδομάδας που μας πέρασε ηχηρό και αρκούντως θλιβερό: Τελικά η επέμβαση που σχεδιαζόταν να κάνει ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος για να αντιμετωπίσει τον καρκίνο που τον ταλαιπωρούσε, δεν κατέστη δυνατό να πραγματοποιηθεί. Παρά την εξαιρετική φροντίδα που δέχτηκε τόσο στα ελληνικά νοσοκομεία όσο και στα κορυφαία χειρουργικά κέντρα του εξωτερικού, δεν είχε αίσιο αποτέλεσμα.
Ο ίδιος δέχτηκε το γεγονός με περίσσια καρτερικότητα και θάρρος. Ίσως και να πέρασε από το βάθος του μυαλού του το «Γιατί σε μένα Θεέ μου;» που όλοι μας ξεστομίζουμε (το είχε δηλώσει άλλωστε και ο ίδιος σε μια από τις συνεντεύξεις του πριν φύγει για την Αμερική), αλλά πολύ σύντομα πιστεύω το έσβησε από τις σκέψεις του. Κύρια επιθυμία του πλέον η όσο το συντομότερο αναχώρησή του για την Ελλάδα και το έργο του.
Αμέσως μετά άρχισαν να ηχούν τα «τύμπανα του πολέμου»: Έκτακτα δελτία ειδήσεων από όλων των αποχρώσεων τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, πυχαίοι τίτλοι σε εφημερίδες και περιοδικά…Μέσα σε έναν καταιγισμό πληροφοριών που έφταναν συγκεχυμένες στην αρχή από τις Η.Π.Α., οι θεατές/αναγνώστες πληροφορούνταν για την κακή είδηση.
Κακή; Όχι για όλους κακή! Το γεγονός ήταν μια χρυσή ευκαιρία στους γνωστούς απάνθρωπους μηχανισμούς των τηλεδικείων να απαγκιστρωθούν από την κόντρα Βενιζέλου – Παπανδρέου για το ποιος θα αρπάξει από τον άλλο την καθέδρα του αρχηγού του ημιθανούς ΠΑ.ΣΟ.Κ. που είχε πλέον κουράσει τον κόσμο. Έτσι τα δελτία ειδήσεων άλλαξαν θεματολογία (μυρίστηκαν αίμα). Το ίδιο συνέβη και με τις δήθεν ενημερωτικές εκπομπές (που το μόνο που κάνουν είναι να καλούν ημέτερους που είναι βέβαιοι πως θα επικροτήσουν τις απόψεις των οικοδεσποτών τους). Έβλεπα για παράδειγμα σε συγκεκριμένο τηλεοπτικό σταθμό ΜΕGΑ–λης εμβέλειας και γνωστό για τις επιθέσεις του εναντίον της Εκκλησίας και του Αρχιεπισκόπου προσωπικά, να παρελάζουν δεκάδες γιατροί, παραγιατροί, ομότιμοι, επίτιμοι, καθηγητές, χειρουργοί, παραχειρουργοί, εκκλησιαστικοί, παραεκκλησιαστικοί, και να εκφράζει ο καθένας τη γνώμη του στο τι έφταιξε και δεν κατέστη δυνατό εντέλει να χειρουργηθεί ο Μακαριώτατος. Άλλος «καταριόταν» τον Τζάκη που τον ανέλαβε, άλλος κατηγορούσε το ίδιο πρόσωπο για «τσαρλατανισμό», ενώ άλλος δήλωσε χωρίς να κοκκινίζει ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα έπρεπε στην τελική περίπτωση να παραμείνει στην Ελλάδα και να αρχίσει χημειοθεραπείες (για να αφήσει αυτό τον μάταιο κόσμο μια ώρα αρχύτερα, προσθέτω). Εν μέσω αυτών, τιναζόταν να ρωτήσει ή να παρατηρήσει «κάτι» ο γκριζομάλλης τηλεδικαστής «παντός καιρού και θέματος» (ο συγκεκριμένος σχολιάζει από την ακρίβεια, μέχρι τις εξελίξεις στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Από το αν έπρεπε να βρίσκεται πυροσβεστικό όχημα κάπου, μέχρι το συκώτι του Αρχιεπισκόπου και πάει λέγοντας): «Γιατί περίμεναν τόσον καιρό για να τον χειρουργήσουν;» ή «Γιατί κύριε Χ δεν του έκαναν θεραπεία;» ή τέλος «Μα, έπρεπε να περιμένουν τόσο πολύ επιτέλους;». Η ειρωνεία είναι ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος, όσο ο Αρχιεπίσκοπος βρισκόταν σε ακμή, δεν εφείδετο χαρακτηρισμών εις βάρος του και μάλιστα βαρέων. Θυμάμαι τι του «έσουρνε» για το ζήτημα των ταυτοτήτων, για τα εθνικά θέματα, για την ανάμειξή του στην πολιτική, για τις «προτιμήσεις» του προς την άκρα δεξιά και τον Καρατζαφέρη…Ό,τι και να έκανε, ό,τι και να δήλωνε ο Αρχιεπίσκοπος, είχε σίγουρα δύο τουλάχιστον επικριτές: Τον γραφικό πλέον και περιφερόμενο ως αρκούδα σε τσίρκο αρχηγό του Συνασπισμού (τώρα θέλει να τον λέμε ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.) Αλαβάνο και τον εν λόγω κύριο από τις εκπομπές του και τις στήλες της εφημερίδας που «Βήμα – Βήμα» αρθρογραφεί.
Από πίσω φυσικά ακολούθησαν με άφθονα κροκοδείλια δάκρυα και οι υπόλοιποι τηλεοπτικοί αστέρες που είτε ακολουθούσαν την ίδια γραμμή με τον προαναφερθέντα κύριο, είτε δήλωναν πιστοί Χριστιανοί και «φίλοι» του Μακαριωτάτου. Όλοι αυτοί, εν χορώ, «ασέλγησαν» πάνω στην ασθένεια του Αρχιεπισκόπου.
Χαρά όμως δεν είχαν μόνο αυτοί: Ιδιαίτερα ευδιάθετοι φάνηκαν και αρκετοί (πολλοί θα τολμούσα να πω) «άγιοι» πατέρες. Τους είδαμε από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες να «ασελγούν» κι αυτοί με τη σειρά τους: Περιφέρονταν από τηλεοπτικό σε ραδιοφωνικό σταθμό και τανάπαλιν για να εξηγήσουν για ποιον λόγο θα πρέπει να δρομολογηθούν οι εξελίξεις για τη διαδοχή (λες και δε μας έφταναν όσα διαμείβονται καιρό τώρα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.), καθώς και να προειδοποιήσουν τις «αντίπαλες» παρατάξεις «αγίων» πως ο προεκλογικός αγώνας ξεκίνησε και στην Εκκλησία της Ελλάδας ζώντος του Αρχιεπισκόπου. Και για να διαλύσουν κάθε περίπτωση έκφρασης της χριστιανικής τους αγάπης ή έστω ανθρώπινης συμπεριφοράς προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο, εξηγούσαν με μια μικρή ευχαρίστηση ζωγραφισμένη στα χείλη τους: «Μα η κατάσταση της υγείας του είναι μη αναστρέψιμη!» ή «΄Ο,τι κάνεις θα λάβεις! Τα ίδια έκανε κι αυτός στον Σεραφείμ!». Όλα λόγια βγαλμένα από ιεράρχες που διδάσκουν την αγάπη ακόμα και στους εχθρούς μας και που έχουν την απαίτηση να τους αποκαλούμε (μάλλον ειρωνικά) «αγίους»! Αρκετοί μάλιστα είναι αυτοί που μαθαίνω πως έχουν ήδη ξεκινήσει να βολιδοσκοπούν τους λοιπούς «αδελφούς» για μια πιθανολογούμενη υποψηφιότητά τους και μάλιστα πως ήδη έχουν ξεκινήσει οι ομαδοποιήσεις εντός των κόλπων της Ιεράς Συνόδου (κατά το Βενιζελικοί, Παπανδρεϊκοί, Σκανδαλιδικοί, έχουν αναφανεί οι Ανθιμικοί, Ιερωνυμικοί, Ιγνατιακοί, Ευσταθιακοί και ο κατάλογος συνεχώς μακραίνει)!
Αναμενόμενες οι αντιδράσεις των πρώτων. Δυστυχώς όμως, επίσης αναμενόμενες και οι αντίστοιχες αντιδράσεις των δεύτερων! Η κοινωνία, ο ελληνικός λαός, παρατηρεί πλέον την κατάσταση στην Ιεραρχία όχι με οργή ή έστω με κάποια συγκατάβαση: Απλά αδιαφορεί! Και η αδιαφορία είναι χειρότερη από τα δύο προηγούμενα, γιατί προϋποθέτουν ενδιαφέρον γι’ αυτό που διαμείβεται: είτε θετικό, είτε αρνητικό. Όταν όμως αδιαφορεί για όσα συμβαίνουν εκεί μέσα, σημαίνει ότι ο λαός πλέον έχει ξεπεράσει προ πολλού τα δύο προηγούμενα στάδια και έχοντας απηυδήσει πλέον απ’ όλ’ αυτά που βλέπει ή ακούει, φεύγει μακριά για να σώσει ό,τι μπορεί απ’ την ψυχή του!
Με πολύ ενδιαφέρον παρατήρησα επίσης και κάτι ακόμα στις δηλώσεις των ιεραρχών: Δεν υπάρχει πουθενά η ελπίδα της Ανάστασης! Απουσιάζει παντελώς ή έστω από τη συντριπτική πλειοψηφία τους η θεολογία, ο λόγος ο εκκλησιαστικός και περισσεύει το κοσμικό φρόνιμα: Κανείς σχεδόν δεν κάνει λόγο για την ελπίδα που είναι ο Χριστός! Κανείς σχεδόν δε μιλάει για το θαύμα που είναι ένα κομμάτι της ζωής του Χριστιανού! Κανείς σχεδόν δεν αναφέρεται στην προσευχή ή στους τρόπους που η Εκκλησία μας μέσα από τη μυστηριακή ζωή προσπαθεί να ανακουφίσει τον άνθρωπο από τον πόνο και την αγωνία του θανάτου! Όλοι κατηφείς, σκυθρωποί, περίφοβοι για την «τύχη» που επιφυλάσσει η «μοίρα» στον άνθρωπο!
Δε θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα που αντίκρισα στην εξόδιο ακολουθία ενός γείτονα και πολύ αγαπητού σε όλους προσώπου: του πατέρα ενός μοναχού από τον τόπο μας που μονάζει κοντά σε έναν λαμπρό ιεράρχη που βγήκε από τα σπλάχνα της μεσσηνιακής γης και κοσμεί την Ιεραρχία, του μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελετίου: Ανέκφραστος, μειλίχιος, με μια χαρά, πέρα από τη χαρά που ζούμε εμείς, και μια λύπη που μόλις διακρινόταν (χαρμολύπη την ονομάζουν οι Πατέρες της Ορθόδοξης παράδοσής μας). Όλη η θεολογία της Εκκλησίας μας ζωγραφισμένη σε ένα πρόσωπο. Αν μου ζητούσαν ποτέ να μιλήσω για την Ανάσταση και τη μετά θάνατον ζωή, αυτό το πρόσωπο θα προσπαθούσα να περιγράψω…
Μήπως ήρθε η ώρα για λιγότερα λόγια και περισσότερη σιωπή; Και σιωπή όχι αδιαφορίας, αλλά σιωπή για ενδοσκόπηση και θωράκιση των εκκλησιαστικών ηγετών μας με τα πνευματικά όπλα των Χριστιανών: προσευχή, νηστεία, εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού…Γιατί «Όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις»…