Τι κομίζει για την Ελλάδα το veto
Να λοιπόν που βρέθηκε επιτέλους μια κυβέρνηση στην Ελλάδα που «τα έβαλε» με τους «προστάτες» μας! Έπρεπε να φτάσουμε στο 178ο έτος ύπαρξής μας ως «ελεύθερου» κράτους για να τολμήσουμε το αυτονόητο: Να διεκδικήσουμε για τον εαυτό μας το δικαίωμα στην άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής!
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ VETO
Δε νομίζω να υπήρξε Έλληνας που να μη χάρηκε – πέραν κομματικών ή πολιτικών σκοπιμοτήτων – την όντως γενναία και σθεναρή στάση του Έλληνα πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή απέναντι στις ιδιαίτερα προκλητικές απαιτήσεις των υπερατλαντικών Η.Π.Ανθρώπων που ούτε λίγο, ούτε πολύ, μας ζητούσαν να ξεχάσουμε την ιστορία μας (εξάλλου, τι σημασία μπορεί να έχει για το σήμερα μια διαμάχη για ένα όνομα που έρχεται από το χτες; όπως ανερυθριάστως δήλωσε προ ημερών η αλαζών εις τον κύβο Υπ.Εξ. Κοντολίζα Ράις;).
Ήταν η πρώτη φορά στα χρονικά που ελληνική κυβέρνηση απορρίπτει μετά τόσης βδελυγμίας τις «παραινέσεις» του «Αμερικανικού παράγοντα» και κάνει με αυτόν τον τρόπο πραγματικά υπερήφανους όλους τους Έλληνες ανά τον κόσμο! (Για να μην αδικήσουμε βέβαια και τον μακαρίτη τον Γεώργιο Παπανδρέου, ανάλογα εθνικά υπερήφανη υπήρξε και η στάση που κράτησε ο ίδιος απέναντι στους Η.Π.Ανθρώπους όταν απέρριψε το λεγόμενο «Σχέδιο Άτσεσον»που είχαν σχεδιάσει για «λύση» του Κυπριακού).
Έτσι λοιπόν, με την κατάλληλη προετοιμασία, με την εθνική συναίνεση στην τσέπη και με αφοπλιστική καθαρότητα και αποφασιστικότητα ο Έλληνας πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής είπε το μεγάλο «ΟΧΙ» στον διεθνή διασυρμό της χώρας. Η ευχάριστη έκπληξη βέβαια ήταν η ευκολία με την οποία το ξεστόμισε, αλλά και η συμπαράσταση που βρήκαμε τόσο από χώρες που περιμέναμε να το πράξουν (βλ. Γαλλία και προσωπικά ο Πρόεδρός της Σαρκοζί που οι εγχώριοι ινστρούχτορες αποκαλούν «φασίστα», «ακροδεξιό» κ.λπ.), όσο και από άλλες που η στάση τους ήταν ένας γρίφος πριν τη Σύνοδο του Βουκουρεστίου.
Πέραν βέβαια των πανηγυρισμών που ως Έλληνες δικαιούμαστε – λόγω ταμπεραμέντου – να κάνουμε, θα πρέπει να «ζυγίσουμε» με φρόνηση τα νέα δεδομένα και να σχεδιάσουμε τη νέα τακτική που θα πρέπει να ακολουθήσουμε για την πλήρη ευόδωση των επιδιώξεών μας.
Είμαι σίγουρος πως η υπεύθυνη κυβέρνηση του τόπου, σε συνεργασία με την πολιτειακή και την υπόλοιπη πολιτική ηγεσία της χώρας μας, θα συνεργαστούν και θα μελετήσουν προσεκτικά τα επόμενά μας βήματα χωρίς ασφαλώς τους αυτοσχεδιασμούς του παρελθόντος ή τις διαβεβαιώσεις προς τον αμερικανικό παράγοντα περί υποχωρήσεων που ουδέποτε έγιναν ή ήταν δυνατόν να γίνουν!
Πριν απ’ όλα όμως, θα πρέπει να κάνουμε μια – πρόχειρη για την ώρα – αποτίμηση αυτού του veto που προβάλαμε στο Βουκουρέστι. Τι δηλαδή σημαίνει τόσο για εμάς, όσο και για όλα τα υπόλοιπα κράτη με τα οποία σχετιζόμαστε άμεσα ή έμμεσα αυτή η αντίδρασή μας.
Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Πρώτ’ απ’ όλα, ακόμα κι αν τα πάντα ήταν χαμένα όσον αφορά το όνομα ή τη γενικότερη διαπραγμάτευση, αυτή η κίνηση ήταν βάλσαμο για τις συνεχιζόμενες πληγές του Ελληνισμού: Ο Έλληνας τις τελευταίες δεκαετίες είχε συνηθίσει σε μια ελληνική πολιτική σκηνή όπου κυριαρχούσαν οι γνωστές ελίτ, προερχόμενες εξολοκλήρου εξ Αμερικής, με το βλέμμα πάντοτε στραμμένο προς τον «θείο Σαμ» και τις εντολές του. Ιδιαίτερα μετεμφυλιακά, η εξάρτηση της πολιτικής μας ζωής από τον Αμερικανικό παράγοντα είχε φτάσει σε επίπεδα φανερής υποτέλειας! Ο εκάστοτε πρέσβης των Η.Π.Ανθρώπων εκτελούσε ενίοτε και χρέη Πρωθυπουργού της χώρας μας χωρίς να αντιστέκεται κανείς. Ήταν τόσος ο βαθμός υποτέλειας προς τους Η.Π.Ανθρώπους, που οι διπλωμάτες τους όταν παρουσιαζόταν ένα πρόβλημα για την Ελλάδα, το πρώτο που έκαναν ήταν να πιέσουν τους Έλληνες (είτε έφταιγαν, είτε όχι), επειδή γνώριζαν πως εν τέλει αυτοί θα είναι που θα υποχωρήσουν. Μας χαρακτήριζαν μάλιστα «χάρτινη τίγρη», που μόλις τη «μαλώσουν» από Δυσμάς, στέκεται σούζα σε ό,τι κι αν της πουν! Η κίνηση λοιπόν αυτή, υπήρξε μια γερή δόση εθνικής αυτοπεποίθησης για τους Έλληνες που εδώ και χρόνια είχαν συνηθίσει «να τρώνε τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη» χωρίς να αντιδρούν καθόλου! Να θυμίσουμε την ανοιχτή πληγή της Κύπρου; Τους Έλληνες της Πόλης; Τη Θράκη που θα αποτελέσει οσονούπω το επόμενο μέτωπο του Ελληνισμού; Τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου που εγκαταλείψαμε στην τύχη τους;…Ψυχολογικά λοιπόν, το veto ήταν μια κίνηση – ματ για εμάς τους ίδιους, ανεξαρτήτως της αποτελεσματικότητάς της!
ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ
Ύστερα, ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που ο ξένος παράγοντας μας πήρε στα σοβαρά. Που αποδείξαμε πως αυτό που λέμε το εννοούμε και πως είμαστε έτοιμοι να το υποστηρίξουμε με οποιοδήποτε κόστος για εμάς! Για όσους πιστεύουν πως ήταν εύκολη η κίνηση αυτή, θα πρέπει να θυμίσουμε πως το γεγονός πως κανείς πολιτικός ως τώρα δεν «τόλμησε» να το πράξει – ούτε ο «πολύς» Αντρέας – μαρτυρά το δύσκολον του εγχειρήματος. Πλέον, η Ελλάδα φαίνεται να γίνεται μια υπολογίσιμη δύναμη που «δε βάζει την ουρά κάτω από τα σκέλια» όταν βρυχάται το λιοντάρι εκ Δυσμών και αυτό είναι μια χρήσιμη παρακαταθήκη για το μέλλον. Έτσι λοιπόν οι «φίλοι» μας θα κατανοήσουν επιτέλους πως πέραν των υποχρεώσεων, έχουμε και δικαιώματα που δεν πρόκειται να απεμπολήσουμε έναντι οιασδήποτε πίεσης. Εν πάση περιπτώσει, ας μιμηθούμε και σε κάτι και τους Τούρκους που ξέρουν καλά να παζαρεύουν τη συμμετοχή τους και τη βοήθειά τους προς τους Αμερικανούς και τους λοιπούς «συμμάχους»!
ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ
Αν αναλογιστούμε και το γεγονός ότι τις θέσεις μας στήριξαν ενεργά κι άλλες χώρες με κύρος και ειδικό βάρος στη Νατοϊκή Συμμαχία, τότε συνθέτουμε ένα πολύ όμορφο παιχνίδι στη διπλωματική σκακιέρα που δύναται να μας ευνοήσει τα μάλα στις εξωτερικές μας υποθέσεις. Κι αυτό γιατί είναι παγκοίνως γνωστό το γεγονός ότι μόνος μπορεί να μείνει κανείς για πολύ λίγο. Εάν επιθυμεί να συνεχίσει να επιδιώκει λύση στα προβλήματά του, θα πρέπει να δημιουργήσει τις κατάλληλες συμμαχίες σε διεθνές επίπεδο, ούτως ώστε να οδηγήσει τα πράγματα εκεί που θέλει να οδηγηθούν! Και σ’ αυτό το σημείο η ελληνική διπλωματία τα κατάφερε όχι απλώς καλά, αλλά μάλλον άριστα! Βέβαια, αναφορικά με την αρνητική στάση της Τουρκίας, θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε και αυτό που ο σοφός λαός μας ανέκαθεν προέτασσε όσον αφορά τις σχέσεις μας με την γείτονα «σύμμαχο» και «κουμπάρα»: «Άμα κάνεις Τούρκο φίλο, κράτα κι ένα ξύλο»!
ΤΑ ΣΚΟ(Ρ)ΠΙΑ
Επιπλέον, η σταθερή και σθεναρή στάση του Πρωθυπουργού απέναντι στα Σκό(ρ)πια, επανέφερε το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις: ένα μικρό κρατίδιο, στα πρόθυρα της διάλυσης που θα συμβεί αργά ή γρήγορα, χωρίς ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία, με το μισό περίπου του πληθυσμού του να αποτελείται από Αλβανούς, τριγυρισμένο από κράτη που περιμένουν πότε θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να αρπάξουν ό,τι περισσότερο μπορέσουν, σφετερίζεται με ελεεινό τρόπο ιστορία, σύμβολα, και το χείριστο: ανακινεί ανύπαρκτα μειονοτικά ζητήματα και έχει επιπλέον και αλυτρωτικές διαθέσεις προς τον μοναδικό γείτονα που επιθυμεί μαζί του ειλικρινείς σχέσεις! Συμπτωματικά, αυτός ο γείτονας είναι ο ισχυρότερος στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά λαός της περιοχής! Εάν αυτό δεν είναι αυτοκτονικό, τότε τι μπορεί να είναι; Μήπως οι Σκο(ρ)πιανοί είχαν την εντύπωση πως παριστάνοντας το ποντίκι που βρυχάται, μια μέρα δε θα το πλήρωναν ακριβά; Ή επειδή η Ελλάδα συνεχώς σιωπούσε, θα σιωπούσε στο διηνεκές; Να που ήρθε λοιπόν αυτή η μέρα. Μια μέρα που έθεσε τα πράγματα στη σωστή τους βάση: «Εσείς κύριοι, είστε οι μικρότεροι, οι πιο αδύναμοι, εμείς οι ισχυρότεροι από κάθε άποψη, από εμάς εξαρτάται το μέλλον σας, επομένως εσείς θα υποχωρήσετε αν θέλετε να τα έχουμε καλά» είναι το μήνυμα προς τη γείτονα νεότευκτη και για λίγο ακόμα ζώσα κρατική οντότητα. Τώρα συνεχίζει να φωνάζει. Δεν πειράζει, είμαστε και σ’ αυτό γενναιόδωροι. Οι κραυγές τους θυμίζουν τον κύκνο που πεθαίνοντας βγάζει μια δυνατή κραυγή, γνωστή και ως «κύκνειο άσμα». Αντιλαμβάνονται ότι γι’ αυτούς η είσοδος στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή ένωση αποτελεί προϋπόθεση επιβίωσης, που τώρα απομακρύνεται. Ας αποφασίσουν!
ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ
Για το τέλος κράτησα ένα σημαντικό, το σημαντικότερο ίσως που θα πρέπει να κρατήσουμε απ’ αυτό το veto: την εθνική ομοψυχία, την ενότητα του συνόλου σχεδόν του λαού μας που λειτούργησε ως ασπίδα στις πιέσεις και τους εκβιασμούς. Εάν η αντιπολίτευση σχεδόν στο σύνολό της και ιδιαίτερα ο Γ. Παπανδρέου δεν ομονοούσαν με όσα διακήρυσσε η κυβέρνηση, τότε θα είχε χαθεί πολύτιμο εθνικό κεφάλαιο και η άμυνα που προετάχθη στο Βουκουρέστι θα ήταν οπωσδήποτε λειψή. Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν: Αφού συμπολίτευση και αντιπολίτευση δεν τα βρίσκουν πουθενά, ας συμφωνήσουν επιτέλους στα εθνικά μας θέματα. Είναι κι αυτό μια καλή αρχή για την ευρύτερη συνεννόηση που επιθυμεί ο λαός…
Υ.Γ.: Όλα αυτά βέβαια που προαναφέραμε, ισχύουν μόνο στην περίπτωση που η στάση μας συνεχίσει να είναι ανυποχώρητη και σταθερή. Γιατί αν αρχίσουμε ξανά τις παλινωδίες, τότε «ουαί κι αλίμονο» για τον τόπο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου