Κλήρου εγκώμιον
Με αυτά τα λόγια ο υμνωδός της Εκκλησίας επισημαίνει το μέγα γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια. Εορταζέτω γουν πάσα κτίσις την έγερσιν Χριστού, εν η εστερέωται». Παρατηρώντας τις ακολουθίες των ημερών, στις οποίες επαναλαμβάνεται ο κανόνας της Κυριακής του Πάσχα, διαπιστώνει κανείς πως ανάμεσά τους υπάρχει μια λέξη – κλειδί: το φως! Σε κάθε τροπάριο αυτού του κανόνα, κυριαρχεί ό,τι ομορφότερο μπορεί κανείς να προβάλει για να δείξει την απέραντη χαρά που νιώθει για ένα γεγονός που τον έχει συγκλονίσει. Όλα είναι ημέρα, όλα είναι λαμπρά («Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί…»), όλα είναι φως («…και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως…»), όλα αστραποβολούν («…Χριστόν εξαστράπτοντα…»). Παντού ξεχειλίζει η χαρά και ο χορός («…χόρευε νυν και αγάλλου Σιών…»), η νίκη κατά του θανάτου («Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν…»), η γιορτή και το πανηγύρι («…εορταζέτω δε κόσμος ορατός τε άπας και αόρατος…»).
Η Ανάσταση στη λαϊκή μας παράδοση
Αλλά και ο λαός μας με τα τραγούδια του που είναι ψυχή απ’ την ψυχή του, σάρκα από τη σάρκα του, έχει κι αυτός τον τρόπο του για να διατρανώσει τη μέγιστη χαρά που νιώθει για το συγκλονιστικό γεγονός της Αναστάσεως: «Δόξα να ’χει πάσα μέρα, κι ο Υιός με τον Πατέρα. Και το Πνεύμα το Αγίο, το ζωαρχικό και θείο. Δόξα να ’χουν και τα τρία και η Δέσποινα Μαρία, στ’ς ουρανούς χορός και σχόλη, τον κρατούν οι Αποστόλοι…» τραγουδούν τη μέρα της Λαμπρής οι Κερκυραίοι. «Χριστός Ανέστη μάτια μου, κι έλα να φιληθούμε, πάρε και κλήμα τ’ αμπελιού, κι έλ’ να στεφανωθούμε…Όμορφη που ’ναι η Λαμπρή, απ’ όλες τσι σκολάδες, που βγάζουν την Ανάσταση μ’ ολόχρυσες λαμπάδες…» λέγαν κάποτε στο Μελί της Ερυθραίας στη Μικρά Ασία. Αλλά κι εδώ, στην Πελοπόννησο, τραγουδούσαμε και χορεύαμε κάποτε έναν συρτό καλαματιανό χορό: «Σήμερα μαύρα μου μάτια, σήμερα Χριστός Ανέστη, και στους ουρανούς ευρέθη. Σήμερα τα παλικάρια στέκονται σαν τα λιοντάρια. Σήμερα και τα κορίτσια, στέκονται σαν κυπαρίσσια. Σήμερα κι οι παντρεμένες, είναι λαμπροφορεμένες. Σήμερα και οι παπάδες, λειτουργούν σα δεσποτάδες».
Άλλος ο σκοπός
Όλ’ αυτά θα μπορούσαν να είναι ένα άρθρο για την επομένη του Πάσχα σε μια εφημερίδα ή κείμενα για μια επετειακή ραδιοφωνική εκπομπή ανακατεμένα με κλαρίνα και βιολιά.
Ο σκοπός μας όμως δεν είναι αυτός. Αναλόγου περιεχομένου κείμενα έχουν ήδη δημοσιευτεί ή πρόκειται να δημοσιευτούν κατά κόρον σε κάθε λογής έντυπα. Απλά, σκεφτήκαμε, μέρες γιορτινές που διανύουμε, να δούμε και λίγο τον κλήρο από μια πιο θετική πλευρά που σίγουρα έχει. Γιατί δε φτάνει μόνο να ψέγουμε τους κληρικούς μας για τα σφάλματα που κάνουν. Είναι επιτακτική ανάγκη να βρίσκουμε και τις θετικές πλευρές τους και να τις εξαίρουμε, ως παράδειγμα προς μίμηση τόσο για όσους κληρικούς ολισθαίνουν σε λάθη, όσο και σε εμάς, τους λαϊκούς, που κι εμείς δεν πηγαίνουμε πίσω!
Προλογικά
Πριν ξεκινήσουμε, καλό θα ήταν να κάνουμε μια επισήμανση: οι ιερείς μας δεν είναι υπερκόσμια όντα, εξωγήινοι, που ήρθαν από άλλον πλανήτη και διαθέτουν υπερφυσικές ιδιότητες. Είναι άνθρωποι όπως είμαστε κι εμείς. Από εμάς προέρχονται, με εμάς έχουν να κάνουν, αφού εμείς είμαστε η Εκκλησία του Θεού και όχι μόνο οι τοίχοι των ναών όπως πιστεύουν ορισμένοι. Εφόσον λοιπόν εμείς είμαστε τέτοιοι, κι η εποχή μας είναι αυτή που είναι, ανάλογη θα είναι η ποιότητα και των ιερέων μας, ιδιαίτερα των νέων.
Φιλάργυροι;
Η βασική κατηγορία εις βάρος των ιερέων (κυρίως των έγγαμων) είναι η φιλαργυρία. Κατηγορούν πολλοί συχνά – πυκνά τους κληρικούς ότι πρώτα κοιτάζουν τους πιστούς στην τσέπη, κι ύστερα στο πρόσωπο. Εν πολλοίς, δεν έχουν άδικο. Όντως μεγάλη μερίδα του κλήρου είναι φιλοχρήματη. Περιμένει πώς και πώς να έρθει η Πρωτάγιαση, τα Φώτα, για να εισπράξει ένα σεβαστό ποσό στον οικογενειακό κορβανά. Δεν υπάρχει μυστήριο που να μην πληρώνεται (το «δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δώτε» πάει περίπατο;) πολλές φορές εκβιαστικά, ενώ στα περισσότερα κοιμητήρια η κατάσταση είναι απογοητευτική. Η εικόνα είναι ανάλογη με πολλούς κληρικούς – κυρίως ανώτερους ή ανώτατους – που η εμφάνισή τους όντως είναι προκλητική: κυκλοφορούν με πανάκριβα αυτοκίνητα, φορούν στολές ή άλλα στολίδια αξίας χιλιάδων ευρώ, ενώ επιβαρύνουν με υπέρογκα ποσά τους ναούς που υποτίθεται ότι διακονούν, για έργα «βιτρίνας». Όμως, μήπως κοιτάζοντας τα ελαττώματα του παπά, ξεχνάμε τα δικά μας; Εμείς, ανάλογα με το επάγγελμα του καθενός, δεν επιδιώκουμε να αυξήσουμε τα εισοδήματά μας; Αν κάποιος μας πρόσφερε χρήματα, ποιος θα είχε τη δύναμη να τα αρνηθεί και μέχρι πότε; Δεν είμαστε εθισμένοι στα «φακελάκια»; Δεν πιστεύουμε πως αν δε δώσουμε «κάτι» για το καλό, ίσως να μην εισακουστούμε; Δεν επιθυμούμε να αγοράζουμε συνέχεια και ακριβότερα αυτοκίνητα, ρούχα, να ξοδεύουμε ολοένα και περισσότερα ποσά για «λούσα» και περιττά; Αλλά ας δούμε και τα πράγματα από την πλευρά των ιερέων: Πόσος νομίζετε ότι είναι ο μισθός ενός απλού κληρικού; Θα μπορούσε κανείς να αφήσει τους παχυλούς μισθούς του δημοσίου (εν συγκρίσει με αυτούς των ιερέων) και να γίνει κληρικός; Μπορεί κανείς να ζήσει μια οικογένεια, που συχνά είναι πολυμελής, με ψίχουλα; Τι θα απαντήσει ο παπάς στο παιδί του που θα τον ρωτήσει αύριο γιατί δεν το στέλνει Αγγλικά ή σε άλλα φροντιστήρια που ίσως του είναι απαραίτητα για το μέλλον του; Πώς θα αποπληρώσει τα δάνεια που ίσως έχει φορτωθεί για να τα βγάλει πέρα; Κατηγορούν επίσης πολλοί τους κληρικούς πως ζητούν χρήματα για τα μυστήρια που τελούν. Μα, όταν τελούνται γάμοι ή βαπτίσεις λουσμένα στη χλιδή, με ανθοστολισμούς χιλιάδων ευρώ, νυφικά ανάλογων ποσών, δεξιώσεις σε υπερπολυτελείς αίθουσες εκδηλώσεων, μας ενόχλησε ο ταπεινός παπάς που ζητά – κακώς βέβαια – λίγα ευρώ για να ζήσει κι αυτός την οικογένειά του;
Ηθικές παρεκτροπές
Μια ακόμα συχνή κατηγορία (αυτή τη φορά συχνότερα για τους αγάμους κληρικούς) είναι οι ηθικές παρεκτροπές. Αρκετοί είναι οι λαϊκοί που μόλις βλέπουν έναν ιερέα νέο και χωρίς οικογένεια, διασπείρουν πίσω του διαβολές για την προσωπική του ζωή. Αναρωτιούνται: Μα, είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος, να ζει στον κόσμο αυτόν με τις τόσες προκλήσεις και να μένει αγνός όπως τον θέλει η Εκκλησία; Σίγουρα όχι. Έτσι παρατηρούν κάθε «ύποπτη» κίνησή τους και είναι έτοιμοι να τους πυροβολήσουν. Είχα ακούσει για κάποιον εκλεκτό κληρικό – αρχιμανδρίτη – που έζησε πρόσφατα στη Μεσσηνία, τον π. Επιφάνιο αν δεν κάνω λάθος, ο οποίος όταν επρόκειτο να αργήσει το βράδυ να επιστρέψει σπίτι, έπαιρνε μαζί του και μια άδεια βαλίτσα, έτσι ώστε εάν τον έβλεπε κάποιος τη νύχτα να κυκλοφορεί έξω, να υποθέσει πως επέστρεφε από ταξίδι! Βέβαια, ορισμένες φορές οι κατήγοροι του κλήρου δυστυχώς έχουν δίκιο: πόσοι είναι αυτοί οι κληρικοί που είτε συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω να δοκιμάζουν τον «απαγορευμένο καρπό», είτε βοά ο τόπος για τις πομπές και τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους; Και αν νομίσει κανείς πως το φαινόμενο είναι καινούργιο, πλανάται πλάνην οικτράν: Χαρακτηριστική είναι η αποστροφή από την «Ελληνική Νομαρχία», ένα έργο που πρωτοκυκλοφόρησε το 1806, από έναν ανώνυμο συγγραφέα (πιθανώς τον Αδαμάντιο Κοραή) και που αφορά τους κληρικούς: «Αλλ’ εις ποίον μεγάλον ξεφάντωμα δεν ευρίσκεται μέρος από τους συγκλήτους σου, [απευθύνεται στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας] και ποίος από αυτούς δεν λατρεύει δύο και τρεις αρχόντισσας με άκραν αναισχυντίαν και σχεδόν φανερά; Ο νυν αρχιερεύς των Ιωαννίνων είναι μοιχός [sic] και αρσενοκοίτης, χωρίς την παραμικράν συστολήν». Δεν είναι ασφαλώς ορθό να υποκύπτουν οι κληρικοί μας σε ηθικά παραπτώματα, αλλά ας ρίξουμε μια ματιά και στην ευρύτερη κοινωνία: Οι περισσότεροι γάμοι σήμερα δυστυχώς διαλύονται, ενώ σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας πρόσφατα, πάνω από τους μισούς ή τις μισές συζύγους, απατούν το «έτερον ήμισυ» κατ’ εξακολούθηση! Οι δε πάσης φύσεως ανώμαλες ορέξεις του καθενός, ονομάζονται πλέον κατ’ ευφημισμόν «ομοφυλοφιλία», διεκδικώντας και λαμβάνοντας περίοπτη θέση στην «προοδευμένη» κοινωνία μας. Ζώντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου το άσπρο γίνεται μαύρο και το μαύρο ολόλευκο, λογικό είναι να παρασύρονται ανάμεσα σε όλους και οι ιερείς!
Γίνεσαι κληρικός;
Γενικά, θα λέγαμε, οι ιερείς είναι εύκολος στόχος για σχόλια και πειράγματα, συχνά άδικα. Όσο μικρότερο είναι ένα μέρος – χωριό, κωμόπολη, μικρή πόλη – τόσο μεγαλύτερο είναι το «ενδιαφέρον» των ανθρώπων για το τι κάνει ή τι δεν κάνει ένας παπάς ή μια παπαδιά ή τα παιδιά τους. Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο άδικοι μαζί τους. Ό,τι κάνουν, δεν το κάνουν με αποκλειστικό σκοπό το χρήμα ή την ηδονή. Αν δεν υπήρχε η κλίση προς το λειτούργημα που ασκούν, δεν θα είχαν ακολουθήσει αυτόν τον δύσκολο δρόμο. Διαφορετικά όλοι οι αναγνώστες θα είχαν γίνει κληρικοί, κι όλες οι αναγνώστριες πρεσβυτέρες.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Με αυτά τα λόγια ο υμνωδός της Εκκλησίας επισημαίνει το μέγα γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια. Εορταζέτω γουν πάσα κτίσις την έγερσιν Χριστού, εν η εστερέωται». Παρατηρώντας τις ακολουθίες των ημερών, στις οποίες επαναλαμβάνεται ο κανόνας της Κυριακής του Πάσχα, διαπιστώνει κανείς πως ανάμεσά τους υπάρχει μια λέξη – κλειδί: το φως! Σε κάθε τροπάριο αυτού του κανόνα, κυριαρχεί ό,τι ομορφότερο μπορεί κανείς να προβάλει για να δείξει την απέραντη χαρά που νιώθει για ένα γεγονός που τον έχει συγκλονίσει. Όλα είναι ημέρα, όλα είναι λαμπρά («Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί…»), όλα είναι φως («…και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως…»), όλα αστραποβολούν («…Χριστόν εξαστράπτοντα…»). Παντού ξεχειλίζει η χαρά και ο χορός («…χόρευε νυν και αγάλλου Σιών…»), η νίκη κατά του θανάτου («Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν…»), η γιορτή και το πανηγύρι («…εορταζέτω δε κόσμος ορατός τε άπας και αόρατος…»).
Η Ανάσταση στη λαϊκή μας παράδοση
Αλλά και ο λαός μας με τα τραγούδια του που είναι ψυχή απ’ την ψυχή του, σάρκα από τη σάρκα του, έχει κι αυτός τον τρόπο του για να διατρανώσει τη μέγιστη χαρά που νιώθει για το συγκλονιστικό γεγονός της Αναστάσεως: «Δόξα να ’χει πάσα μέρα, κι ο Υιός με τον Πατέρα. Και το Πνεύμα το Αγίο, το ζωαρχικό και θείο. Δόξα να ’χουν και τα τρία και η Δέσποινα Μαρία, στ’ς ουρανούς χορός και σχόλη, τον κρατούν οι Αποστόλοι…» τραγουδούν τη μέρα της Λαμπρής οι Κερκυραίοι. «Χριστός Ανέστη μάτια μου, κι έλα να φιληθούμε, πάρε και κλήμα τ’ αμπελιού, κι έλ’ να στεφανωθούμε…Όμορφη που ’ναι η Λαμπρή, απ’ όλες τσι σκολάδες, που βγάζουν την Ανάσταση μ’ ολόχρυσες λαμπάδες…» λέγαν κάποτε στο Μελί της Ερυθραίας στη Μικρά Ασία. Αλλά κι εδώ, στην Πελοπόννησο, τραγουδούσαμε και χορεύαμε κάποτε έναν συρτό καλαματιανό χορό: «Σήμερα μαύρα μου μάτια, σήμερα Χριστός Ανέστη, και στους ουρανούς ευρέθη. Σήμερα τα παλικάρια στέκονται σαν τα λιοντάρια. Σήμερα και τα κορίτσια, στέκονται σαν κυπαρίσσια. Σήμερα κι οι παντρεμένες, είναι λαμπροφορεμένες. Σήμερα και οι παπάδες, λειτουργούν σα δεσποτάδες».
Άλλος ο σκοπός
Όλ’ αυτά θα μπορούσαν να είναι ένα άρθρο για την επομένη του Πάσχα σε μια εφημερίδα ή κείμενα για μια επετειακή ραδιοφωνική εκπομπή ανακατεμένα με κλαρίνα και βιολιά.
Ο σκοπός μας όμως δεν είναι αυτός. Αναλόγου περιεχομένου κείμενα έχουν ήδη δημοσιευτεί ή πρόκειται να δημοσιευτούν κατά κόρον σε κάθε λογής έντυπα. Απλά, σκεφτήκαμε, μέρες γιορτινές που διανύουμε, να δούμε και λίγο τον κλήρο από μια πιο θετική πλευρά που σίγουρα έχει. Γιατί δε φτάνει μόνο να ψέγουμε τους κληρικούς μας για τα σφάλματα που κάνουν. Είναι επιτακτική ανάγκη να βρίσκουμε και τις θετικές πλευρές τους και να τις εξαίρουμε, ως παράδειγμα προς μίμηση τόσο για όσους κληρικούς ολισθαίνουν σε λάθη, όσο και σε εμάς, τους λαϊκούς, που κι εμείς δεν πηγαίνουμε πίσω!
Προλογικά
Πριν ξεκινήσουμε, καλό θα ήταν να κάνουμε μια επισήμανση: οι ιερείς μας δεν είναι υπερκόσμια όντα, εξωγήινοι, που ήρθαν από άλλον πλανήτη και διαθέτουν υπερφυσικές ιδιότητες. Είναι άνθρωποι όπως είμαστε κι εμείς. Από εμάς προέρχονται, με εμάς έχουν να κάνουν, αφού εμείς είμαστε η Εκκλησία του Θεού και όχι μόνο οι τοίχοι των ναών όπως πιστεύουν ορισμένοι. Εφόσον λοιπόν εμείς είμαστε τέτοιοι, κι η εποχή μας είναι αυτή που είναι, ανάλογη θα είναι η ποιότητα και των ιερέων μας, ιδιαίτερα των νέων.
Φιλάργυροι;
Η βασική κατηγορία εις βάρος των ιερέων (κυρίως των έγγαμων) είναι η φιλαργυρία. Κατηγορούν πολλοί συχνά – πυκνά τους κληρικούς ότι πρώτα κοιτάζουν τους πιστούς στην τσέπη, κι ύστερα στο πρόσωπο. Εν πολλοίς, δεν έχουν άδικο. Όντως μεγάλη μερίδα του κλήρου είναι φιλοχρήματη. Περιμένει πώς και πώς να έρθει η Πρωτάγιαση, τα Φώτα, για να εισπράξει ένα σεβαστό ποσό στον οικογενειακό κορβανά. Δεν υπάρχει μυστήριο που να μην πληρώνεται (το «δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δώτε» πάει περίπατο;) πολλές φορές εκβιαστικά, ενώ στα περισσότερα κοιμητήρια η κατάσταση είναι απογοητευτική. Η εικόνα είναι ανάλογη με πολλούς κληρικούς – κυρίως ανώτερους ή ανώτατους – που η εμφάνισή τους όντως είναι προκλητική: κυκλοφορούν με πανάκριβα αυτοκίνητα, φορούν στολές ή άλλα στολίδια αξίας χιλιάδων ευρώ, ενώ επιβαρύνουν με υπέρογκα ποσά τους ναούς που υποτίθεται ότι διακονούν, για έργα «βιτρίνας». Όμως, μήπως κοιτάζοντας τα ελαττώματα του παπά, ξεχνάμε τα δικά μας; Εμείς, ανάλογα με το επάγγελμα του καθενός, δεν επιδιώκουμε να αυξήσουμε τα εισοδήματά μας; Αν κάποιος μας πρόσφερε χρήματα, ποιος θα είχε τη δύναμη να τα αρνηθεί και μέχρι πότε; Δεν είμαστε εθισμένοι στα «φακελάκια»; Δεν πιστεύουμε πως αν δε δώσουμε «κάτι» για το καλό, ίσως να μην εισακουστούμε; Δεν επιθυμούμε να αγοράζουμε συνέχεια και ακριβότερα αυτοκίνητα, ρούχα, να ξοδεύουμε ολοένα και περισσότερα ποσά για «λούσα» και περιττά; Αλλά ας δούμε και τα πράγματα από την πλευρά των ιερέων: Πόσος νομίζετε ότι είναι ο μισθός ενός απλού κληρικού; Θα μπορούσε κανείς να αφήσει τους παχυλούς μισθούς του δημοσίου (εν συγκρίσει με αυτούς των ιερέων) και να γίνει κληρικός; Μπορεί κανείς να ζήσει μια οικογένεια, που συχνά είναι πολυμελής, με ψίχουλα; Τι θα απαντήσει ο παπάς στο παιδί του που θα τον ρωτήσει αύριο γιατί δεν το στέλνει Αγγλικά ή σε άλλα φροντιστήρια που ίσως του είναι απαραίτητα για το μέλλον του; Πώς θα αποπληρώσει τα δάνεια που ίσως έχει φορτωθεί για να τα βγάλει πέρα; Κατηγορούν επίσης πολλοί τους κληρικούς πως ζητούν χρήματα για τα μυστήρια που τελούν. Μα, όταν τελούνται γάμοι ή βαπτίσεις λουσμένα στη χλιδή, με ανθοστολισμούς χιλιάδων ευρώ, νυφικά ανάλογων ποσών, δεξιώσεις σε υπερπολυτελείς αίθουσες εκδηλώσεων, μας ενόχλησε ο ταπεινός παπάς που ζητά – κακώς βέβαια – λίγα ευρώ για να ζήσει κι αυτός την οικογένειά του;
Ηθικές παρεκτροπές
Μια ακόμα συχνή κατηγορία (αυτή τη φορά συχνότερα για τους αγάμους κληρικούς) είναι οι ηθικές παρεκτροπές. Αρκετοί είναι οι λαϊκοί που μόλις βλέπουν έναν ιερέα νέο και χωρίς οικογένεια, διασπείρουν πίσω του διαβολές για την προσωπική του ζωή. Αναρωτιούνται: Μα, είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος, να ζει στον κόσμο αυτόν με τις τόσες προκλήσεις και να μένει αγνός όπως τον θέλει η Εκκλησία; Σίγουρα όχι. Έτσι παρατηρούν κάθε «ύποπτη» κίνησή τους και είναι έτοιμοι να τους πυροβολήσουν. Είχα ακούσει για κάποιον εκλεκτό κληρικό – αρχιμανδρίτη – που έζησε πρόσφατα στη Μεσσηνία, τον π. Επιφάνιο αν δεν κάνω λάθος, ο οποίος όταν επρόκειτο να αργήσει το βράδυ να επιστρέψει σπίτι, έπαιρνε μαζί του και μια άδεια βαλίτσα, έτσι ώστε εάν τον έβλεπε κάποιος τη νύχτα να κυκλοφορεί έξω, να υποθέσει πως επέστρεφε από ταξίδι! Βέβαια, ορισμένες φορές οι κατήγοροι του κλήρου δυστυχώς έχουν δίκιο: πόσοι είναι αυτοί οι κληρικοί που είτε συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω να δοκιμάζουν τον «απαγορευμένο καρπό», είτε βοά ο τόπος για τις πομπές και τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους; Και αν νομίσει κανείς πως το φαινόμενο είναι καινούργιο, πλανάται πλάνην οικτράν: Χαρακτηριστική είναι η αποστροφή από την «Ελληνική Νομαρχία», ένα έργο που πρωτοκυκλοφόρησε το 1806, από έναν ανώνυμο συγγραφέα (πιθανώς τον Αδαμάντιο Κοραή) και που αφορά τους κληρικούς: «Αλλ’ εις ποίον μεγάλον ξεφάντωμα δεν ευρίσκεται μέρος από τους συγκλήτους σου, [απευθύνεται στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας] και ποίος από αυτούς δεν λατρεύει δύο και τρεις αρχόντισσας με άκραν αναισχυντίαν και σχεδόν φανερά; Ο νυν αρχιερεύς των Ιωαννίνων είναι μοιχός [sic] και αρσενοκοίτης, χωρίς την παραμικράν συστολήν». Δεν είναι ασφαλώς ορθό να υποκύπτουν οι κληρικοί μας σε ηθικά παραπτώματα, αλλά ας ρίξουμε μια ματιά και στην ευρύτερη κοινωνία: Οι περισσότεροι γάμοι σήμερα δυστυχώς διαλύονται, ενώ σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας πρόσφατα, πάνω από τους μισούς ή τις μισές συζύγους, απατούν το «έτερον ήμισυ» κατ’ εξακολούθηση! Οι δε πάσης φύσεως ανώμαλες ορέξεις του καθενός, ονομάζονται πλέον κατ’ ευφημισμόν «ομοφυλοφιλία», διεκδικώντας και λαμβάνοντας περίοπτη θέση στην «προοδευμένη» κοινωνία μας. Ζώντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου το άσπρο γίνεται μαύρο και το μαύρο ολόλευκο, λογικό είναι να παρασύρονται ανάμεσα σε όλους και οι ιερείς!
Γίνεσαι κληρικός;
Γενικά, θα λέγαμε, οι ιερείς είναι εύκολος στόχος για σχόλια και πειράγματα, συχνά άδικα. Όσο μικρότερο είναι ένα μέρος – χωριό, κωμόπολη, μικρή πόλη – τόσο μεγαλύτερο είναι το «ενδιαφέρον» των ανθρώπων για το τι κάνει ή τι δεν κάνει ένας παπάς ή μια παπαδιά ή τα παιδιά τους. Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο άδικοι μαζί τους. Ό,τι κάνουν, δεν το κάνουν με αποκλειστικό σκοπό το χρήμα ή την ηδονή. Αν δεν υπήρχε η κλίση προς το λειτούργημα που ασκούν, δεν θα είχαν ακολουθήσει αυτόν τον δύσκολο δρόμο. Διαφορετικά όλοι οι αναγνώστες θα είχαν γίνει κληρικοί, κι όλες οι αναγνώστριες πρεσβυτέρες.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου