Μπήκε για τα καλά ο Ιούλιος, ο κατ’ εξοχήν μήνας της θερινής ραστώνης. Πολλοί θεωρούν πως ο Αύγουστος δικαιούται τα πρωτεία, ωστόσο ο ερχομός του πολλές φορές μας αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση επειδή όλοι μας καταλαβαίνουμε πως το τέλος του θα σημάνει και το τέλος του καλοκαιριού και των διακοπών. Αντίθετα ο Ιούλιος προσφέρεται για ξεκούραση, όντας στο μέσον ακριβώς του καλοκαιριού και με τη ζέστη στο κατακόρυφο.
Οι διακοπές των εκπαιδευτικών
Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί που καθόμαστε δυο μήνες το καλοκαίρι χωρίς να κάνουμε το παραμικρό, σε αντίθεση με όλους τους άλλους εργαζόμενους που μοχθούν για να κερδίσουν λίγες μέρες ξενοιασιάς και ανάπαυλας από τις σκοτούρες της καθημερινότητας!
Το να μην εργάζεται κάποιος άνθρωπος αυτή την εποχή μπορεί να του προκαλέσει ιδιαίτερη μαλθακότητα που συνήθως συνεχίζεται και με το άνοιγμα των σχολείων. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει κατά καιρούς από τα χείλη παλιότερων συνήθως συναδέλφων να εκφράζονται παράπονα για τις…λίγες ημέρες ξεκούρασης που είχαμε, για το…κοπιαστικό ωράριο, κ.ο.κ. Υπάρχει όμως και η περίπτωση η ανάπαυλα να οδηγήσει τον εκπαιδευτικό σε δράση και εγρήγορση πνευματική που δεν μπορεί κανείς να φανταστεί! Συναντάω ακόμα πολλές φορές έναν παλιό μου καθηγητή, συνταξιούχο πια, που κάθε καλοκαίρι κλεινόταν στο γραφείο του, μελετούσε βιβλία, επισκεπτόταν τακτικά τη Λαϊκή Βιβλιοθήκη, τα Γενικά αρχεία του Κράτους, κρατούσε σημειώσεις, αποδελτίωνε βιβλία και συγκέντρωνε υλικό για τα ιδιαίτερης σημασίας κείμενα που δημοσιεύει σήμερα σε διάφορα επιστημονικά περιοδικά της Μεσσηνίας.
Πόσοι όμως νοιάζονται σήμερα για τα άρθρα που δημοσιεύει ένας συνταξιούχος εκπαιδευτικός; Αν αυτά τα άρθρα βέβαια του απέφεραν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες ευρώ, δόξα, δημοσιότητα στα Μ.Μ.Ε., τότε θα μπορούσαμε να του ρίξουμε μια εφήμερη ματιά. Προς το παρόν προτιμάμε να κοιτάζουμε τους αθλητές που κλωτσάνε μια μπάλα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, τους τηλεοπτικούς αστέρες που «μαγεύουν» τους άβουλους τηλεθεατές, τους τραγουδιστές που συναγωνίζονται στο ποιος θα χοροπηδήσει περισσότερο πάνω στη σκηνή που δίνει συναυλία.
Όλα αποτυπώνονται στην παραλία
Καθρέφτης αυτής της εποχής και των προτιμήσεών της είναι οπωσδήποτε η θάλασσα, η παραλία. Και ιδιαίτερα εδώ, στον τόπο μας, αποτελεί την εικόνα της σύγχρονης ζωής μας. Από τη μια της άκρη ως την άλλη, έχει κατακλυστεί από μικρά ή μεγάλα μαγαζιά που προσφέρουν στους λουόμενους τα πάντα: από καφέ μέχρι φαγητό, ποτό, παιδοφύλαξη και πάει λέγοντας…Υπάρχουν μάλιστα και οι κατάλληλες ώρες για τα κατάλληλα σημεία. Δεν είναι δυνατόν να επισκεφτεί κανείς παραλιακή καφετέρια – μπαρ από αυτά της καλοκαιρινής αίγλης πριν τις 11 το πρωί, επειδή θα θεωρηθείς γραφικός. Ούτε αργότερα από τις 6, αφού τότε πλέον είναι πολύ αργά για ένα «χάι» μπάνιο. Η «κατάλληλη» ώρα πλέον είναι από τις 12 – 1 το μεσημέρι ως τις 4 – 5 το απόγευμα. Κι ας λένε οι ειδικοί ότι ο ήλιος εκείνη ακριβώς την ώρα βρίσκεται στο πιο επικίνδυνο σημείο για την υγεία μας. Είναι η ώρα που οι «χάι» τύποι και τύπισσες ξυπνούν, και θέλουν να πιουν τον «φρεντουτσίνο» τους. Μοστράρονται λοιπόν στην παραλιακή οδό, αράζουν κάτω από τις τέντες και «απολαμβάνουν» τον καφέ τους. Ταυτόχρονα «κοζάρουν» ό,τι περνάει από μπροστά τους εκφέροντας και τα κατάλληλα επιφωνήματα στον/στην ομοτράπεζό τους. Παρότι ο τζίτζικας σκάει από τη ζέστη, η ενδυμασία τους κάθε άλλο παρά για κολυμβητική μοιάζει: Μακρύ παντελόνι, κλειστά παπούτσια…
Η μουσική εκκωφαντική. Ακόμα και περαστικός επισκέπτης ξεκουφαίνεται περνώντας απ’ έξω. Όσοι είναι βέβαια μέσα δεν ενδιαφέρονται για τέτοια πράγματα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχουν και τίποτα να συζητήσουν με τους διπλανούς τους! Έχουν συνηθίσει άλλωστε από το βραδινό κλάμπινγκ στο οποίο επιδίδονται ολονύχτια!
Η εικόνα μιας οικογένειας που κατεβαίνει στην παραλία με τις ψάθες της, λίγο παγωμένο νερό και κάνει το μπάνιο της χωρίς να καθίσει σε κάποιο από τα πολλά καταστήματα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, λοιδωρείται, θεωρείται παρακμιακή εικόνα μιας εποχής που δε θέλουμε να τη θυμόμαστε κι ας μην είναι και τόσο μακρινή! Ακόμα και οι άλλοτε πάμφτωχοι αλλοδαποί εργάτες που ήρθαν κουβαλώντας στις αποσκευές τους μόνο τα όνειρά τους, ακολουθούν αυτόν τον νέο τρόπο ζωής, του life – styling.
Τα βράδια φυσικά η ίδια παραλία κατακλύζεται από εκατοντάδες νεολαίους που προκαλούν πανδαιμόνιο με τις συζητήσεις και τα πειράγματά τους. Δεν είναι άσχημο βέβαια το να βγαίνουν μια βόλτα τα παιδιά τα καλοκαίρια με τους φίλους/τις φίλες τους. Αντίθετα είναι ένα δείγμα μάλλον υγιούς αντίδρασης οι παρέες και οι φιλίες μεταξύ ομηλίκων.
Στη Βέργα…
Γύρω στις 11 το βράδυ, ο κόσμος μεταφέρεται από την παραλία της Καλαμάτας στα ορεινά της Βέργας. Εκεί, σε μεγάλα κλαμπ, συνεχίζεται ό,τι έμεινε ατέλειωτο το μεσημέρι: ποτό στα όρθια, το «περισκόπιο» σε εγρήγορση για να δούμε ποιος ή ποια ή με ποιον/ ποια μπήκε στο μαγαζί, τι φορούσε, αν ταίριαζε αυτό που φορούσε, αν ήταν αποκαλυπτικό ή όχι, που στάθηκε, ποιους χαιρέτησε…Και αφού παρατηρήσουμε καλά όλ’ αυτά κι ακόμα περισσότερα, βυθιζόμαστε στη σιωπή μας (σ’ αυτό βοηθά και η έντονη μουσική που δε σ’ αφήνει περιθώρια για συζήτηση υπό φυσιολογικές συνθήκες).
Αν ρωτήσει κανείς τους θαμώνες των πιο in μαγαζιών τους λόγους για τους οποίους πηγαίνουν εκεί σχεδόν κάθε βράδυ, συνήθως δε θα έχουν μια ξεκάθαρη απάντηση για να πουν. Οι περισσότεροι πηγαίνουν εκεί επειδή ακριβώς πηγαίνουν οι περισσότεροι, άρα θα πρέπει να δώσουν το παρόν κι αυτοί για να είναι επίσης in…
Ούτε αυτό θα ήταν κατακριτέο, αν δεν συνέτρεχαν μια σειρά από ερωτηματικά που προκύπτουν αβίαστα: μα, η ζωή αυτή απαιτεί χρήματα…και μάλιστα χρήματα αρκετά…Τα ποτά και οι καφέδες από το πρωί ως τα ξημερώματα της επομένης, προϋποθέτουν ότι υπάρχει ή κάποιος «χορηγός» που συνήθως λέγεται γονιός ή κάποια εργασία που κι αυτή με τη σειρά της προϋποθέτει χρόνο κάποια στιγμή της ημέρας. Με δεδομένη της ανεργία που μαστίζει όπως θέλουμε να λέμε τη νεολαία μας σε μεγάλο βαθμό, από πού να προέρχονται τάχα όλ’ αυτά τα χρήματα που ξοδεύονται καθημερινά; Κι αν μια σημαντική μερίδα από τους ανθρώπους που συχνάζουν εκεί είναι άνεργοι, πού περιμένουν να βρουν δουλειά για να κερδίσουν τα χρήματα που θέλουν για να ξοδεύουν;
Θα μπορούσε να θέσει κανείς και άλλα ερωτηματικά για το θέμα: από τον τρόπο ζωής αυτόν και τις πιθανές (;) ωφέλειές του μέχρι τις αλλαγές που έχουν συμβεί στην ελληνική κοινωνία που πολύ σωστά χαρακτηρίζεται πλέον κοινωνία «της αρβάλας» και του «χαβαλέ»!
Ας μείνουμε εδώ όμως για σήμερα και θα επανέρθουμε σε επόμενο σημείωμά μας.
Υ.Γ.1: Αλήθεια, γιατί ο Δήμος δεν ενδιαφέρεται για τους δημότες του που είτε δεν έχουν την οικονομική άνεση είτε δεν θέλουν να κάνουν μπάνιο πληρώνοντας ταυτόχρονα τους καφέδες τους στα παραθαλάσσια μαγαζιά; Γιατί αν ενδιαφερόταν, θα είχε βάλει μερικά ντους κατά μήκος της παραλίας μαζί με δωματιάκια για να αλλάζουν οι λουόμενοι που το επιθυμούν. Αντ’ αυτού είναι υποχρεωμένοι εάν επιθυμούν να ξεπλυθούν από τα αλάτια μετά το μπάνιο τους, να καθίσουν στις καφετέριες πληρώνοντας φυσικά το ανάλογο τίμημα!
Υ.Γ.2: Είναι κρίμα που φέτος για πρώτη φορά από την ίδρυση και λειτουργία της το 1983, η κατασκήνωση της Εκκλησίας, η «Αγία Αικατερίνη» που βρίσκεται στον Σκουρόλακκα του Ταϋγέτου, δε θα λειτουργήσει. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, εδώ και τόσα χρόνια κατάφερνε να δίνει το παρόν στην πνευματική ανάπτυξη και καλλιέργεια των παιδιών του τόπου μας χωρίς να κοιτάζει ούτε την οικονομική κατάσταση των παιδιών που περνούσαν εκεί τις διακοπές τους (τα πιο πολλά ήταν άπορα που έρχονταν δωρεάν), ούτε καν τη θρησκευτική τους πίστη. Πρόσφατα έλαβα ένα mail από κάποιον φίλο που με προέτρεπε να ρίξω μια ματιά σε μια σελίδα που έχει ανοίξει ένα παιδί από την Παλαιστίνη (μουσουλμανόπουλο) που είχε φιλοξενηθεί στις εκεί εγκαταστάσεις πριν από λίγα χρόνια. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που είχε αναρτήσει, είχε σε περίοπτη θέση μία στην είσοδο της κατασκήνωσης την ώρα που έφευγαν, με την εξής λεζάντα στα αγγλικά: «in the GR8 camp». Για όσους δε γνωρίζουν τη γλώσσα και το λογοπαίγνιο του νεαρού παιδιού, η φράση σημαίνει: «στην υπέροχη – ελληνική κατασκήνωση»!
Σ’ αυτόν τον χώρο, τον υπέροχο για όσους μόχθησαν όλα αυτά τα χρόνια για να συνεχίσει να είναι αυτός που είναι, αξίζει μια καλύτερη τύχη. Ας ευχηθούμε η φετινή χρονιά να είναι μια ευκαιρία για αναγέννηση αυτού του υπέροχου τόπου ύστερα από την περσινή λαίλαπα των πυρκαγιών και όχι μια ακόμα ευκαιρία που χάθηκε για να πλησιάσει η τοπική Εκκλησία τη νεολαία της…
Σ’ αυτόν τον χώρο βρέθηκα κι εγώ από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια, και έχω αφήσει εκεί πολλές από τις σημαντικότερες στιγμές και αναμνήσεις της ζωής μου. Δεν μπορώ να διανοηθώ ή να συμβιβαστώ έστω με την ιδέα της διακοπής της λειτουργίας του. Και νομίζω ότι το ίδιο νιώθουν και όλοι όσοι έχουν βρεθεί εκεί πάνω με ακόμα πιο δυσμενείς συγκυρίες από τη φετινή…!
Οι διακοπές των εκπαιδευτικών
Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί που καθόμαστε δυο μήνες το καλοκαίρι χωρίς να κάνουμε το παραμικρό, σε αντίθεση με όλους τους άλλους εργαζόμενους που μοχθούν για να κερδίσουν λίγες μέρες ξενοιασιάς και ανάπαυλας από τις σκοτούρες της καθημερινότητας!
Το να μην εργάζεται κάποιος άνθρωπος αυτή την εποχή μπορεί να του προκαλέσει ιδιαίτερη μαλθακότητα που συνήθως συνεχίζεται και με το άνοιγμα των σχολείων. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει κατά καιρούς από τα χείλη παλιότερων συνήθως συναδέλφων να εκφράζονται παράπονα για τις…λίγες ημέρες ξεκούρασης που είχαμε, για το…κοπιαστικό ωράριο, κ.ο.κ. Υπάρχει όμως και η περίπτωση η ανάπαυλα να οδηγήσει τον εκπαιδευτικό σε δράση και εγρήγορση πνευματική που δεν μπορεί κανείς να φανταστεί! Συναντάω ακόμα πολλές φορές έναν παλιό μου καθηγητή, συνταξιούχο πια, που κάθε καλοκαίρι κλεινόταν στο γραφείο του, μελετούσε βιβλία, επισκεπτόταν τακτικά τη Λαϊκή Βιβλιοθήκη, τα Γενικά αρχεία του Κράτους, κρατούσε σημειώσεις, αποδελτίωνε βιβλία και συγκέντρωνε υλικό για τα ιδιαίτερης σημασίας κείμενα που δημοσιεύει σήμερα σε διάφορα επιστημονικά περιοδικά της Μεσσηνίας.
Πόσοι όμως νοιάζονται σήμερα για τα άρθρα που δημοσιεύει ένας συνταξιούχος εκπαιδευτικός; Αν αυτά τα άρθρα βέβαια του απέφεραν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες ευρώ, δόξα, δημοσιότητα στα Μ.Μ.Ε., τότε θα μπορούσαμε να του ρίξουμε μια εφήμερη ματιά. Προς το παρόν προτιμάμε να κοιτάζουμε τους αθλητές που κλωτσάνε μια μπάλα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, τους τηλεοπτικούς αστέρες που «μαγεύουν» τους άβουλους τηλεθεατές, τους τραγουδιστές που συναγωνίζονται στο ποιος θα χοροπηδήσει περισσότερο πάνω στη σκηνή που δίνει συναυλία.
Όλα αποτυπώνονται στην παραλία
Καθρέφτης αυτής της εποχής και των προτιμήσεών της είναι οπωσδήποτε η θάλασσα, η παραλία. Και ιδιαίτερα εδώ, στον τόπο μας, αποτελεί την εικόνα της σύγχρονης ζωής μας. Από τη μια της άκρη ως την άλλη, έχει κατακλυστεί από μικρά ή μεγάλα μαγαζιά που προσφέρουν στους λουόμενους τα πάντα: από καφέ μέχρι φαγητό, ποτό, παιδοφύλαξη και πάει λέγοντας…Υπάρχουν μάλιστα και οι κατάλληλες ώρες για τα κατάλληλα σημεία. Δεν είναι δυνατόν να επισκεφτεί κανείς παραλιακή καφετέρια – μπαρ από αυτά της καλοκαιρινής αίγλης πριν τις 11 το πρωί, επειδή θα θεωρηθείς γραφικός. Ούτε αργότερα από τις 6, αφού τότε πλέον είναι πολύ αργά για ένα «χάι» μπάνιο. Η «κατάλληλη» ώρα πλέον είναι από τις 12 – 1 το μεσημέρι ως τις 4 – 5 το απόγευμα. Κι ας λένε οι ειδικοί ότι ο ήλιος εκείνη ακριβώς την ώρα βρίσκεται στο πιο επικίνδυνο σημείο για την υγεία μας. Είναι η ώρα που οι «χάι» τύποι και τύπισσες ξυπνούν, και θέλουν να πιουν τον «φρεντουτσίνο» τους. Μοστράρονται λοιπόν στην παραλιακή οδό, αράζουν κάτω από τις τέντες και «απολαμβάνουν» τον καφέ τους. Ταυτόχρονα «κοζάρουν» ό,τι περνάει από μπροστά τους εκφέροντας και τα κατάλληλα επιφωνήματα στον/στην ομοτράπεζό τους. Παρότι ο τζίτζικας σκάει από τη ζέστη, η ενδυμασία τους κάθε άλλο παρά για κολυμβητική μοιάζει: Μακρύ παντελόνι, κλειστά παπούτσια…
Η μουσική εκκωφαντική. Ακόμα και περαστικός επισκέπτης ξεκουφαίνεται περνώντας απ’ έξω. Όσοι είναι βέβαια μέσα δεν ενδιαφέρονται για τέτοια πράγματα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχουν και τίποτα να συζητήσουν με τους διπλανούς τους! Έχουν συνηθίσει άλλωστε από το βραδινό κλάμπινγκ στο οποίο επιδίδονται ολονύχτια!
Η εικόνα μιας οικογένειας που κατεβαίνει στην παραλία με τις ψάθες της, λίγο παγωμένο νερό και κάνει το μπάνιο της χωρίς να καθίσει σε κάποιο από τα πολλά καταστήματα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, λοιδωρείται, θεωρείται παρακμιακή εικόνα μιας εποχής που δε θέλουμε να τη θυμόμαστε κι ας μην είναι και τόσο μακρινή! Ακόμα και οι άλλοτε πάμφτωχοι αλλοδαποί εργάτες που ήρθαν κουβαλώντας στις αποσκευές τους μόνο τα όνειρά τους, ακολουθούν αυτόν τον νέο τρόπο ζωής, του life – styling.
Τα βράδια φυσικά η ίδια παραλία κατακλύζεται από εκατοντάδες νεολαίους που προκαλούν πανδαιμόνιο με τις συζητήσεις και τα πειράγματά τους. Δεν είναι άσχημο βέβαια το να βγαίνουν μια βόλτα τα παιδιά τα καλοκαίρια με τους φίλους/τις φίλες τους. Αντίθετα είναι ένα δείγμα μάλλον υγιούς αντίδρασης οι παρέες και οι φιλίες μεταξύ ομηλίκων.
Στη Βέργα…
Γύρω στις 11 το βράδυ, ο κόσμος μεταφέρεται από την παραλία της Καλαμάτας στα ορεινά της Βέργας. Εκεί, σε μεγάλα κλαμπ, συνεχίζεται ό,τι έμεινε ατέλειωτο το μεσημέρι: ποτό στα όρθια, το «περισκόπιο» σε εγρήγορση για να δούμε ποιος ή ποια ή με ποιον/ ποια μπήκε στο μαγαζί, τι φορούσε, αν ταίριαζε αυτό που φορούσε, αν ήταν αποκαλυπτικό ή όχι, που στάθηκε, ποιους χαιρέτησε…Και αφού παρατηρήσουμε καλά όλ’ αυτά κι ακόμα περισσότερα, βυθιζόμαστε στη σιωπή μας (σ’ αυτό βοηθά και η έντονη μουσική που δε σ’ αφήνει περιθώρια για συζήτηση υπό φυσιολογικές συνθήκες).
Αν ρωτήσει κανείς τους θαμώνες των πιο in μαγαζιών τους λόγους για τους οποίους πηγαίνουν εκεί σχεδόν κάθε βράδυ, συνήθως δε θα έχουν μια ξεκάθαρη απάντηση για να πουν. Οι περισσότεροι πηγαίνουν εκεί επειδή ακριβώς πηγαίνουν οι περισσότεροι, άρα θα πρέπει να δώσουν το παρόν κι αυτοί για να είναι επίσης in…
Ούτε αυτό θα ήταν κατακριτέο, αν δεν συνέτρεχαν μια σειρά από ερωτηματικά που προκύπτουν αβίαστα: μα, η ζωή αυτή απαιτεί χρήματα…και μάλιστα χρήματα αρκετά…Τα ποτά και οι καφέδες από το πρωί ως τα ξημερώματα της επομένης, προϋποθέτουν ότι υπάρχει ή κάποιος «χορηγός» που συνήθως λέγεται γονιός ή κάποια εργασία που κι αυτή με τη σειρά της προϋποθέτει χρόνο κάποια στιγμή της ημέρας. Με δεδομένη της ανεργία που μαστίζει όπως θέλουμε να λέμε τη νεολαία μας σε μεγάλο βαθμό, από πού να προέρχονται τάχα όλ’ αυτά τα χρήματα που ξοδεύονται καθημερινά; Κι αν μια σημαντική μερίδα από τους ανθρώπους που συχνάζουν εκεί είναι άνεργοι, πού περιμένουν να βρουν δουλειά για να κερδίσουν τα χρήματα που θέλουν για να ξοδεύουν;
Θα μπορούσε να θέσει κανείς και άλλα ερωτηματικά για το θέμα: από τον τρόπο ζωής αυτόν και τις πιθανές (;) ωφέλειές του μέχρι τις αλλαγές που έχουν συμβεί στην ελληνική κοινωνία που πολύ σωστά χαρακτηρίζεται πλέον κοινωνία «της αρβάλας» και του «χαβαλέ»!
Ας μείνουμε εδώ όμως για σήμερα και θα επανέρθουμε σε επόμενο σημείωμά μας.
Υ.Γ.1: Αλήθεια, γιατί ο Δήμος δεν ενδιαφέρεται για τους δημότες του που είτε δεν έχουν την οικονομική άνεση είτε δεν θέλουν να κάνουν μπάνιο πληρώνοντας ταυτόχρονα τους καφέδες τους στα παραθαλάσσια μαγαζιά; Γιατί αν ενδιαφερόταν, θα είχε βάλει μερικά ντους κατά μήκος της παραλίας μαζί με δωματιάκια για να αλλάζουν οι λουόμενοι που το επιθυμούν. Αντ’ αυτού είναι υποχρεωμένοι εάν επιθυμούν να ξεπλυθούν από τα αλάτια μετά το μπάνιο τους, να καθίσουν στις καφετέριες πληρώνοντας φυσικά το ανάλογο τίμημα!
Υ.Γ.2: Είναι κρίμα που φέτος για πρώτη φορά από την ίδρυση και λειτουργία της το 1983, η κατασκήνωση της Εκκλησίας, η «Αγία Αικατερίνη» που βρίσκεται στον Σκουρόλακκα του Ταϋγέτου, δε θα λειτουργήσει. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, εδώ και τόσα χρόνια κατάφερνε να δίνει το παρόν στην πνευματική ανάπτυξη και καλλιέργεια των παιδιών του τόπου μας χωρίς να κοιτάζει ούτε την οικονομική κατάσταση των παιδιών που περνούσαν εκεί τις διακοπές τους (τα πιο πολλά ήταν άπορα που έρχονταν δωρεάν), ούτε καν τη θρησκευτική τους πίστη. Πρόσφατα έλαβα ένα mail από κάποιον φίλο που με προέτρεπε να ρίξω μια ματιά σε μια σελίδα που έχει ανοίξει ένα παιδί από την Παλαιστίνη (μουσουλμανόπουλο) που είχε φιλοξενηθεί στις εκεί εγκαταστάσεις πριν από λίγα χρόνια. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που είχε αναρτήσει, είχε σε περίοπτη θέση μία στην είσοδο της κατασκήνωσης την ώρα που έφευγαν, με την εξής λεζάντα στα αγγλικά: «in the GR8 camp». Για όσους δε γνωρίζουν τη γλώσσα και το λογοπαίγνιο του νεαρού παιδιού, η φράση σημαίνει: «στην υπέροχη – ελληνική κατασκήνωση»!
Σ’ αυτόν τον χώρο, τον υπέροχο για όσους μόχθησαν όλα αυτά τα χρόνια για να συνεχίσει να είναι αυτός που είναι, αξίζει μια καλύτερη τύχη. Ας ευχηθούμε η φετινή χρονιά να είναι μια ευκαιρία για αναγέννηση αυτού του υπέροχου τόπου ύστερα από την περσινή λαίλαπα των πυρκαγιών και όχι μια ακόμα ευκαιρία που χάθηκε για να πλησιάσει η τοπική Εκκλησία τη νεολαία της…
Σ’ αυτόν τον χώρο βρέθηκα κι εγώ από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια, και έχω αφήσει εκεί πολλές από τις σημαντικότερες στιγμές και αναμνήσεις της ζωής μου. Δεν μπορώ να διανοηθώ ή να συμβιβαστώ έστω με την ιδέα της διακοπής της λειτουργίας του. Και νομίζω ότι το ίδιο νιώθουν και όλοι όσοι έχουν βρεθεί εκεί πάνω με ακόμα πιο δυσμενείς συγκυρίες από τη φετινή…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου