Από μικρό παιδί με συνάρπαζε το ποδόσφαιρο. Σε κάθε διάλειμμα στο Δημοτικό τρέχαμε τα πιο πολλά από τ’ αγόρια στο προαύλιο για να κλωτσήσουμε το τόπι μέχρι να γίνουμε μούσκεμα στον ιδρώτα και να ακούσουμε τη φωνή του δασκάλου απειλητική να μας φωνάζει για μάθημα…Αλλά και στις επόμενες βαθμίδες της εκπαίδευσης ξεκλέβαμε πάντα λίγη ώρα για να ρίξουμε ένα – δυο σουτάκια σε αυτοσχέδια τέρματα που φτιάχναμε. Τα δε καλοκαίρια, κάθε απόγευμα, αν δε νύχτωνε για τα καλά, το ποδόσφαιρο δε σταμάταγε, ούτε κι όταν μας κυνηγούσαν οι γείτονες που τους τρελλαίναμε με τις φωνές μας στο προαύλιο της Υπαπαντής και του Αγιάννη. Δεν ήταν λίγες οι φορές μάλιστα, που κανονίζαμε και αγώνες με άλλες γειτονιές – εν είδει «πρωταθλήματος» – όπου τα παιχνίδια διαδεχόταν το ξύλο και οι τσακωμοί για το εάν η μπάλα πέρασε ή δεν πέρασε τη γραμμή.
Σε πείσμα των άλλων φίλων μου που οι περισσότεροι ήταν κυρίως Ολυμπιακοί, προτιμούσα να υποστηρίζω τον Άρη Θεσσαλονίκης. Δεν μπορώ να ξεχάσω τις μεγάλες επιτυχίες της ομάδας παλαιότερα, όταν έφτανε να διεκδικεί το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό στα μπαράζ, αλλά και τη μεγάλη απαξίωση του συλλόγου τα επόμενα «πέτρινα» χρόνια.
Στα γήπεδα για τη «Μαύρη Θύελλα»…
Μεγαλωμένος μάλιστα σε ένα περιβάλλον φανατικά ποδοσφαιρόφιλο (ο πατέρας μου και ο αδερφός μου είναι από τους πιστότερους φιλάθλους της «Μαύρης Θύελλας»), ακολούθησα κι εγώ την οικογενειακή παράδοση. Από μαθητής παρακολουθούσα εντός και πολλές φορές εκτός έδρας αγώνες της θρυλικής Καλαμάτας, ενώ φοιτητής, είδα από κοντά τη «Μαύρη Θύελλα» να διαπρέπει στα «σαλόνια» της Α΄ Εθνικής, «φιλοδωρώντας» με άφθονα γκολ τις περισσότερες από τις θεωρούμενες «μεγάλες» ομάδες. Ο κόσμος που ακολουθούσε την ομάδα όπου κι αν έπαιζε, ήταν συγκλονιστικός! Δεν θα ξεχάσω τον θρυλικό αγώνα Αιγάλεω – Καλαμάτας με εκείνον τον ανεκδιήγητο διαιτητή Ζάχαρη, που μας έκλεψε τη νίκη μέσ’ απ’ τα χέρια μας. Για να πάω τότε, έκανα κοπάνα από το σχολείο, μόνο που ένας καθηγητής με «συνέλαβε» και με απείλησε ότι θα πάρει τηλέφωνο τον πατέρα μου…Τον πατέρα μου να τον πάρεις, είπα μέσα μου, τη μάνα μου μόνο μη βρεις γιατί τότε αντίο Αιγάλεω! Ξύλο, πέτρες, σπασμένα λεωφορεία μετά τη λήξη του αγώνα, και εμείς να φεύγουμε τα μεσάνυχτα από εκεί! Ή το παιχνίδι με τον Πανηλειακό στον Πύργο, όπου χιλιάδες Καλαματιανοί έφτασαν εκεί με κάθε μέσο, ναυλώνοντας και ένα τραίνο με δεκάδες βαγόνια, που στην επιστροφή έγιναν «καλοκαιρινά» από τον πετροπόλεμο που ακολούθησε. Παιχνίδι – χάρμα ιδέσθαι, όπου αγωνίζονταν παίχτες της αξίας ενός Τζώρτζεβιτς ή ενός Γιαννακόπουλου στην αντίπαλη ομάδα και ενός Λυμπερόπουλου στη δική μας.
Και πού δεν είχαμε πάει για λογαριασμό της αγαπημένης μας ομάδας: στις γειτονιές της Αθήνας (Φωστήρα, Νίκαια, Καλλιθέα, Βύρωνα κ.ά.), της Θεσσαλονίκης, ως και τα κατσάβραχα του Κολινδρού (εκεί είχα «φάει» και μια πέτρα στο κεφάλι). Ακούγεται ως ανέκδοτο, αλλά όντας ΥΕΑ (Υποψήφιος Έφεδρος Αξιωματικός) στη Σ.Ε.Α.Π. στο Ηράκλειο, είχα ζητήσει άδεια ολίγων ωρών για να βγω και να δω την ομάδα μας να αγωνίζεται με τον Ο.Φ.Η. (τελικά την πήρα, παρότι ο λοχαγός ήταν οπαδός των αντιπάλων, επειδή του φάνηκε αστείο το γεγονός)…
Φαντάζομαι πως παρόμοιες μικρές ή μεγάλες ιστορίες θα έχουν να διηγηθούν και άλλοι φίλοι του ποδοσφαίρου και της Καλαμάτας για λογαριασμό τους.
Η κατάσταση σήμερα
Δυστυχώς όμως, για κακή της τύχη, η ομάδα δεν κατόρθωσε να παραμείνει στη «μεγάλη» κατηγορία. Βρέθηκε να δίνει κάθε χρόνο τη μάχη της επιβίωσης στη Β΄ κατηγορία. Την είδαμε και τη βλέπουμε σε κάθε αγωνιστική περίοδο να παραπαίει και να χρειάζεται κάθε φορά τη «βοήθεια» κέντρων και παράκεντρων για να γλιτώσει έναν νέο υποβιβασμό.
Δε γνωρίζω πού οφείλεται αυτή η κατάσταση. Δεν είμαι ειδικός, γιατί δεν παρακολουθώ πλέον την πορεία της ομάδας. Διαβάζω όμως τις τοπικές εφημερίδες που έχουν πολλές πληροφορίες για τη θέση της ομάδας και τον αντίκτυπο που έχει κάθε αποτυχία ή επιτυχία της στους καλαματιανούς φιλάθλους.
Φταίει ο πρώην;
Πολλοί μαθαίνω πως κατηγορούν τον προηγούμενο πρόεδρο της ομάδας, τον Σταύρο Παπαδόπουλο για τη σημερινή κατάσταση. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που ακούω πως για τα δεινά που υφιστάμεθα τώρα φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση, εξαγριώνομαι και αντιτείνω πως αυτό σημαίνει πως η σημερινή είναι ανίκανη να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του σήμερα! Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν θα πρέπει να φορτώνουμε όλα τα δεινά της σημερινής ομάδας στη διοίκηση του τότε! Ασφαλώς, αν παρακολουθήσει κανείς – έστω και άσχετος με το άθλημα – την πορεία των ομάδων που έχει αναλάβει κατά καιρούς ο Σταύρος Παπαδόπουλος (Καλαμαριά, Μεσσηνιακός) θα αντιληφθεί πως μάλλον το πέρασμά του δεν είναι και τόσο επιτυχημένο. Δεν πρέπει όμως να φαινόμαστε και αγνώμονες, αφού δεν παύει να είναι ο άνθρωπος που πήρε την ομάδα από την αφάνεια και την κατέστησε ένα εύρωστο οικονομικά και αυτόνομο διοικητικά σωματείο, που μάλιστα ανέδειξε παίκτες – Έλληνες και ξένους – εγνωσμένης αξίας που στόλισαν με την παρουσία τους το ελληνικό και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα!
Φταίει ο νυν;
Άλλοι θεωρούν αποκλειστικό υπεύθυνο τον νυν πρόεδρο της ομάδας, κ. Γρηγορόπουλο. Από τη στιγμή που ανέλαβε, λένε, η ομάδα μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ενώ οικονομικά βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, και διοικητικά σέρνεται πότε στο άρμα του ενός και πότε στο άρμα του άλλου μεγαλοπαράγοντα του ποδοσφαίρου για να μπορέσει να επιζήσει. Δεν αντιλέγω πως σε κάποια σημεία φαίνεται να έχουν δίκιο στις κατηγορίες που του προσάπτουν. Αναρωτήθηκαν όμως αν δεν υπήρχε αυτός ο άνθρωπος για να πάρει στα χέρια του την Καλαμάτα, πού θα βρισκόταν σήμερα η ομάδα; Πόσες φορές θα έχει περάσει από το μυαλό του να παρατήσει επιτέλους αυτή την ομάδα που τόσο χρόνο και χρήμα του κοστίζει; Αν μάλιστα δούμε και αυτό που όλοι πλέον διαπιστώνουν, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν σοβαροί επενδυτές για να αναλάβουν τη σωτηρία της, τότε ας υπάρχει η κατάσταση ως έχει, όσο και να μη μας αρέσει!
Τι δέον γενέσθαι
Είναι προφανές ότι η «Μαύρη Θύελλα» εξακολουθεί να συγκινεί χιλιάδες Καλαματιανών εντός και εκτός Μεσσηνίας. Είναι επίσης προφανές ότι όλοι όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση κατηγορώντας τον έναν ή τον άλλον θέλουν το καλό της ομάδας. Πρέπει όμως να αφήσουμε κατά μέρος τις συναισθηματικές εξάρσεις και να δούμε την κατάσταση ως έχει και τι μπορεί να γίνει – στην πράξη – για να αλλάξει.
Και θα αλλάξει μόνο εάν σοβαρευτούν επιτέλους όλοι οι εμπλεκόμενοι στο ποδοσφαιρικό τμήμα της ομάδας. Από τον πρόεδρο, τον προπονητή και τους παίκτες, μέχρι τους οπαδούς και τους παράγοντες που επιδεικνύουν κάθε φορά ενδιαφέρον για την ομάδα που εν τέλει αποδεικνύεται φιλολογικό.
Ας πλησιάσουμε και ας αγκαλιάσουμε περισσότερο τη «Μαύρη Θύελλα», αρκεί βέβαια κι αυτή να δώσει ορισμένα δείγματα γραφής και να πάψει να είναι ο περίγελος της κατηγορίας. Η ομάδα δηλαδή που πετυχαίνει τα αδύνατα και χάνει στα εύκολα, θησαυρίζοντας τους «υποψιασμένους» στα κουπόνια του «Στοιχήματος»!
Σε πείσμα των άλλων φίλων μου που οι περισσότεροι ήταν κυρίως Ολυμπιακοί, προτιμούσα να υποστηρίζω τον Άρη Θεσσαλονίκης. Δεν μπορώ να ξεχάσω τις μεγάλες επιτυχίες της ομάδας παλαιότερα, όταν έφτανε να διεκδικεί το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό στα μπαράζ, αλλά και τη μεγάλη απαξίωση του συλλόγου τα επόμενα «πέτρινα» χρόνια.
Στα γήπεδα για τη «Μαύρη Θύελλα»…
Μεγαλωμένος μάλιστα σε ένα περιβάλλον φανατικά ποδοσφαιρόφιλο (ο πατέρας μου και ο αδερφός μου είναι από τους πιστότερους φιλάθλους της «Μαύρης Θύελλας»), ακολούθησα κι εγώ την οικογενειακή παράδοση. Από μαθητής παρακολουθούσα εντός και πολλές φορές εκτός έδρας αγώνες της θρυλικής Καλαμάτας, ενώ φοιτητής, είδα από κοντά τη «Μαύρη Θύελλα» να διαπρέπει στα «σαλόνια» της Α΄ Εθνικής, «φιλοδωρώντας» με άφθονα γκολ τις περισσότερες από τις θεωρούμενες «μεγάλες» ομάδες. Ο κόσμος που ακολουθούσε την ομάδα όπου κι αν έπαιζε, ήταν συγκλονιστικός! Δεν θα ξεχάσω τον θρυλικό αγώνα Αιγάλεω – Καλαμάτας με εκείνον τον ανεκδιήγητο διαιτητή Ζάχαρη, που μας έκλεψε τη νίκη μέσ’ απ’ τα χέρια μας. Για να πάω τότε, έκανα κοπάνα από το σχολείο, μόνο που ένας καθηγητής με «συνέλαβε» και με απείλησε ότι θα πάρει τηλέφωνο τον πατέρα μου…Τον πατέρα μου να τον πάρεις, είπα μέσα μου, τη μάνα μου μόνο μη βρεις γιατί τότε αντίο Αιγάλεω! Ξύλο, πέτρες, σπασμένα λεωφορεία μετά τη λήξη του αγώνα, και εμείς να φεύγουμε τα μεσάνυχτα από εκεί! Ή το παιχνίδι με τον Πανηλειακό στον Πύργο, όπου χιλιάδες Καλαματιανοί έφτασαν εκεί με κάθε μέσο, ναυλώνοντας και ένα τραίνο με δεκάδες βαγόνια, που στην επιστροφή έγιναν «καλοκαιρινά» από τον πετροπόλεμο που ακολούθησε. Παιχνίδι – χάρμα ιδέσθαι, όπου αγωνίζονταν παίχτες της αξίας ενός Τζώρτζεβιτς ή ενός Γιαννακόπουλου στην αντίπαλη ομάδα και ενός Λυμπερόπουλου στη δική μας.
Και πού δεν είχαμε πάει για λογαριασμό της αγαπημένης μας ομάδας: στις γειτονιές της Αθήνας (Φωστήρα, Νίκαια, Καλλιθέα, Βύρωνα κ.ά.), της Θεσσαλονίκης, ως και τα κατσάβραχα του Κολινδρού (εκεί είχα «φάει» και μια πέτρα στο κεφάλι). Ακούγεται ως ανέκδοτο, αλλά όντας ΥΕΑ (Υποψήφιος Έφεδρος Αξιωματικός) στη Σ.Ε.Α.Π. στο Ηράκλειο, είχα ζητήσει άδεια ολίγων ωρών για να βγω και να δω την ομάδα μας να αγωνίζεται με τον Ο.Φ.Η. (τελικά την πήρα, παρότι ο λοχαγός ήταν οπαδός των αντιπάλων, επειδή του φάνηκε αστείο το γεγονός)…
Φαντάζομαι πως παρόμοιες μικρές ή μεγάλες ιστορίες θα έχουν να διηγηθούν και άλλοι φίλοι του ποδοσφαίρου και της Καλαμάτας για λογαριασμό τους.
Η κατάσταση σήμερα
Δυστυχώς όμως, για κακή της τύχη, η ομάδα δεν κατόρθωσε να παραμείνει στη «μεγάλη» κατηγορία. Βρέθηκε να δίνει κάθε χρόνο τη μάχη της επιβίωσης στη Β΄ κατηγορία. Την είδαμε και τη βλέπουμε σε κάθε αγωνιστική περίοδο να παραπαίει και να χρειάζεται κάθε φορά τη «βοήθεια» κέντρων και παράκεντρων για να γλιτώσει έναν νέο υποβιβασμό.
Δε γνωρίζω πού οφείλεται αυτή η κατάσταση. Δεν είμαι ειδικός, γιατί δεν παρακολουθώ πλέον την πορεία της ομάδας. Διαβάζω όμως τις τοπικές εφημερίδες που έχουν πολλές πληροφορίες για τη θέση της ομάδας και τον αντίκτυπο που έχει κάθε αποτυχία ή επιτυχία της στους καλαματιανούς φιλάθλους.
Φταίει ο πρώην;
Πολλοί μαθαίνω πως κατηγορούν τον προηγούμενο πρόεδρο της ομάδας, τον Σταύρο Παπαδόπουλο για τη σημερινή κατάσταση. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που ακούω πως για τα δεινά που υφιστάμεθα τώρα φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση, εξαγριώνομαι και αντιτείνω πως αυτό σημαίνει πως η σημερινή είναι ανίκανη να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του σήμερα! Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν θα πρέπει να φορτώνουμε όλα τα δεινά της σημερινής ομάδας στη διοίκηση του τότε! Ασφαλώς, αν παρακολουθήσει κανείς – έστω και άσχετος με το άθλημα – την πορεία των ομάδων που έχει αναλάβει κατά καιρούς ο Σταύρος Παπαδόπουλος (Καλαμαριά, Μεσσηνιακός) θα αντιληφθεί πως μάλλον το πέρασμά του δεν είναι και τόσο επιτυχημένο. Δεν πρέπει όμως να φαινόμαστε και αγνώμονες, αφού δεν παύει να είναι ο άνθρωπος που πήρε την ομάδα από την αφάνεια και την κατέστησε ένα εύρωστο οικονομικά και αυτόνομο διοικητικά σωματείο, που μάλιστα ανέδειξε παίκτες – Έλληνες και ξένους – εγνωσμένης αξίας που στόλισαν με την παρουσία τους το ελληνικό και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα!
Φταίει ο νυν;
Άλλοι θεωρούν αποκλειστικό υπεύθυνο τον νυν πρόεδρο της ομάδας, κ. Γρηγορόπουλο. Από τη στιγμή που ανέλαβε, λένε, η ομάδα μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ενώ οικονομικά βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, και διοικητικά σέρνεται πότε στο άρμα του ενός και πότε στο άρμα του άλλου μεγαλοπαράγοντα του ποδοσφαίρου για να μπορέσει να επιζήσει. Δεν αντιλέγω πως σε κάποια σημεία φαίνεται να έχουν δίκιο στις κατηγορίες που του προσάπτουν. Αναρωτήθηκαν όμως αν δεν υπήρχε αυτός ο άνθρωπος για να πάρει στα χέρια του την Καλαμάτα, πού θα βρισκόταν σήμερα η ομάδα; Πόσες φορές θα έχει περάσει από το μυαλό του να παρατήσει επιτέλους αυτή την ομάδα που τόσο χρόνο και χρήμα του κοστίζει; Αν μάλιστα δούμε και αυτό που όλοι πλέον διαπιστώνουν, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν σοβαροί επενδυτές για να αναλάβουν τη σωτηρία της, τότε ας υπάρχει η κατάσταση ως έχει, όσο και να μη μας αρέσει!
Τι δέον γενέσθαι
Είναι προφανές ότι η «Μαύρη Θύελλα» εξακολουθεί να συγκινεί χιλιάδες Καλαματιανών εντός και εκτός Μεσσηνίας. Είναι επίσης προφανές ότι όλοι όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση κατηγορώντας τον έναν ή τον άλλον θέλουν το καλό της ομάδας. Πρέπει όμως να αφήσουμε κατά μέρος τις συναισθηματικές εξάρσεις και να δούμε την κατάσταση ως έχει και τι μπορεί να γίνει – στην πράξη – για να αλλάξει.
Και θα αλλάξει μόνο εάν σοβαρευτούν επιτέλους όλοι οι εμπλεκόμενοι στο ποδοσφαιρικό τμήμα της ομάδας. Από τον πρόεδρο, τον προπονητή και τους παίκτες, μέχρι τους οπαδούς και τους παράγοντες που επιδεικνύουν κάθε φορά ενδιαφέρον για την ομάδα που εν τέλει αποδεικνύεται φιλολογικό.
Ας πλησιάσουμε και ας αγκαλιάσουμε περισσότερο τη «Μαύρη Θύελλα», αρκεί βέβαια κι αυτή να δώσει ορισμένα δείγματα γραφής και να πάψει να είναι ο περίγελος της κατηγορίας. Η ομάδα δηλαδή που πετυχαίνει τα αδύνατα και χάνει στα εύκολα, θησαυρίζοντας τους «υποψιασμένους» στα κουπόνια του «Στοιχήματος»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου