Στις μέρες που ζούμε, είναι πολύ δύσκολο να συναντήσει κανείς ένα σοβαρό έντυπο. Κι όταν το καταφέρει, θα πρέπει να αναζητήσει στο εσωτερικό του τους αντίστοιχους συντάκτες. Θα μπορούσα να αναφέρω αρκετούς απ’ αυτούς, αλλά φοβάμαι πως θα αδικήσω όσους ξεχάσω να συμπεριλάβω στον «κατάλογο».
Το «ΑΡΔΗΝ»
Ένα από τα σοβαρά κατά τη γνώμη μου έντυπα, είναι και το «ΑΡΔΗΝ». Έχουμε ασχοληθεί ξανά με το περιοδικό αυτό στο παρελθόν, και τώρα, αυτή την χαλαρή γενικά περίοδο των διακοπών, πιστεύω πως είναι ευκαιρία να το υπενθυμίσουμε.
Μη φανταστεί κανείς βέβαια πως πρόκειται για ένα ακόμα «ελαφρύ» ανάγνωσμα για τις παραλίες μεταξύ φραπέ και θάλασσας για την ώρα της ηλιοθεραπείας. Κάθε άλλο. Το «ΑΡΔΗΝ» είναι ένα περιοδικό προβληματισμού και πολιτικής που θα ’πρεπε όλοι μας να έχουμε υπ’ όψη, έστω κι αν δε συμφωνούμε με όλες τις επισημάνσεις του. Αξίζει απλά και μόνο χάρη στους προβληματισμούς που προκαλεί, χάρη στην ιδιαίτερα διεισδυτική ματιά των συντακτών του, χάρη στα σημαντικά αφιερώματα σε ζητήματα που άλλοι προτιμούν αν μην «αγγίζουν» θεωρώντας τα επικίνδυνα…
Τεύχος Ιουνίου – Ιουλίου
Το τελευταίο του τεύχος (αρ. 70, Ιούνιος – Ιούλιος 2008) πραγματεύεται με τρία θέματα: Το πρώτο αφορά το θέμα: «Εθνική ταυτότητα και παγκοσμιοποίηση», το δεύτερο «Το τέλος του εκσυγχρονισμού» και το τελευταίο τη «Διαρκή συνωμοσία της Νέας Τάξης».
«Ψυχή» αυτής της προσπάθειας, ο Γιώργος Καραμπελιάς. Ένας ακούραστος άνθρωπος που μπορεί κανείς να τον βρει παντού: Μέσα από άρθρα του στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο τύπο, μέσα από βιβλία που ο ίδιος επιμελείται, μέσα από τις οθόνες των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών που προσκαλείται.
Ακμή και παρακμή του “εκσυγχρονισμού”
Σχετικά με τον «εκσυγχρονισμό», ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το άρθρο «Ακμή και παρακμή του “εκσυγχρονισμού”». Αφού γίνεται μια ιστορική αναδρομή της ανόδου του, επισημαίνονται οι λόγοι που οδήγησαν εν τέλει στην παρακμή του μετά και τον πρόσφατο καταιγισμό σκανδάλων που έπληξαν την ούτως ή άλλως βαριά εικόνα που είχε σχηματίσει εις βάρος του ο λαός. Είναι χαρακτηριστική η επισήμανση πως η παρακμή του οφείλεται σε μια σειρά ήττες, με πρώτη την επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας και του εθνοκεντρισμού στις εκλογές του 2004, και στη συνέχεια (ιδεολογική ήττα) την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού, για να ολοκληρωθεί με το ξέσπασμα των σκανδάλων Ζίμενς. Εντύπωση προκαλεί η διαπίστωση με την οποία ολοκληρώνεται το άρθρο. Ότι δηλαδή ο «εκσυγχρονισμός» της εποχής Σημίτη, παρότι έφτασε στα όριά του και κατέληξε στην «εντατική», εντούτοις είχε σοβαρές παρενέργειες: «η παρασιτική αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας, που επιτάθηκε σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και μεσουράνησε επί εκσυγχρονισμού, έχει διαβρώσει σε βάθος τις ίδιες τις αξίες της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία, κατ’ εξοχήν επί εκσυγχρονισμού, μετέτρεψε σε αποκλειστική αξία το κυνήγι του χρήματος, με συνέπεια να απαξιωθούν όλα τα συστήματα αξιών, απαξίωση για την οποία ο σχετικισμός και η ηδονοθηρία του εκσυγχρονισμού έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.
Έτσι ο εκσυγχρονισμός αποσυνέθεσε την παραδοσιακή ηθική του παλιού καπιταλισμού – προτεσταντικού τύπου –, που θεωρούσε ότι δημόσιο συμφέρον και υπηρεσία πρέπει να μένουν εκτός της εμπορευματοποίησης, για να μπορεί ένα σύστημα, βασισμένο στην συσσώρευση, να λειτουργεί αποτελεσματικά. Όμως ο καπιταλισμός της κατανάλωσης και της ηδονοθηρίας διέλυσε κάθε έννοια κοινωνικής “υπηρεσίας”».
Ταυτόχρονα ο συγγραφέας επισημαίνει πως κάτι αντίστοιχο συνέβη και στα κόμματα της Αριστεράς: «Από την άρνηση του “καπιταλιστικού χρήματος” και του “αστικού τρόπου ζωής”, περάσαμε στον μεγαλοδικηγόρο Κωνσταντόπουλο, τον πολυεκατομμυριούχο κάτοχο μετοχών και μεταλλείων Αλαβάνο, τον κατασκευαστή πολυκατοικιών Τσίπρα, τον μεγαλοεπιχειρηματία ευρωπαϊκών προγραμμάτων Δραγασάκη, ενώ, την εποχή του χρηματιστηρίου, μια έρευνα κατέδειξε πως το 20% των παικτών ανήκε στην “ανανεωτική Αριστερά”. Όσο για τους ΠΑΣΟΚους, περιττεύει κάθε αναφορά, από τους Τσοχατζόπουλους μέχρι τους Νεονάκηδες, τους Τσουκάτους, τους Μαντέλληδες κ.λπ. Ακόμα και στο ΚΚΕ, που μένει σχετικά έξω από αυτό το σύστημα της διαφοράς, η συμπαθής κατά τα άλλα, γραμματέας του, έστειλε την κόρη της να φοιτήσει στο…Αμερικάνικο Κολέγιο!».
Στο ίδιο κείμενο, ο αρθρογράφος αναφέρεται και στη διάβρωση που υπέστη και ο λεγόμενος «τρίτος πυλώνας “παραδοσιακών” αξιών της ελληνικής κοινωνίας, οι ορθόδοξες αξίες», αφού «Αντιμετώπισε τόσο την επίθεση ενός μηδενιστικού “διαφωτισμού”, του “όσα φάμε και όσα πιούμε…”, με τον αποχριστιανισμό της κοινωνίας και τις αδιάκοπες επιθέσεις του εκσυγχρονισμού εναντίον τους, όσο και την ίδια την εσωτερική αποσύνθεση, από τον σκανδαλώδη πλουτισμό των ιερωμένων, τα μυθώδη ευρωπαϊκά προγράμματα του Αγίου Όρους, τη μετατροπή ενός μέρους της νεορθοδοξίας σε όπλο της παγκοσμιοποίησης και του εκσυγχρονισμού, μέσω της ψευδο-οικουμενικότητας και της επιστροφής σε έναν φαναριώτικο νεο-οθωμανισμό».
Νεοταξικές συνωμοσίες…
Πέραν αυτού του εισαγωγικού κειμένου, ενδιαφέρον παρουσιάζει και η αρθρογραφία που αφορά τα φαινόμενα συνωμοσίας που αφορούν τη Νέα Τάξη. Φυσικά γίνεται σαφέστατος διαχωρισμός μεταξύ πραγματικών φαινομένων συνομωσίας ή διαφαινόμενης έστω συνομωσίας (βλ. Λέσχη Μπίντελμπεργκ, δίκτυο Μ.Κ.Ο., δορυφορικές παρακολουθήσεις κ.λπ.) και μυθοπλασιών ψυχοπαθολογικής κατάστασης (βλ. Λιακόπουλους, Ομάδες Έψιλον κ.ο.κ.).
Γενικότερη αρθρογραφία
Σημαντικά είναι επίσης και τα άρθρα που ασχολούνται με τις λεγόμενες «Γερμανικές επανορθώσεις» (τις οικονομικές και ηθικές υποχρεώσεις των Γερμανών δηλαδή αμέσως μετά τη λήξη του Β Παγκόσμιου Πολέμου που δε δόθηκαν ποτέ), της σχέσης που έχει η θεωρία του Ελληνοτουρκισμού με τους Νεοφαναριώτες και τη γενικότερη ιδεολογία τους στην εκσυγχρονιζόμενη Ελλάδα, καθώς και μια μελέτη που αφορά τη θέση του κόμματος – κράτους στα ζητήματα γάμου στην Αλβανία της κομμουνιστικής εξουσίας.
Εθνική ταυτότητα και παγκοσμιοποίηση
Ξεχωριστή είναι τέλος και η παρουσία του αφιερώματος στην εθνική ταυτότητα και στην παγκοσμιοποίηση, με εκλεκτά κείμενα του Θ. Ζιάκκα, ενός σημαντικού σύγχρονου νεοέλληνα διανοητή για την «ελληνική ταυτότητα στον σύγχρονο κόσμο», του Γ. Κολέμπα με τίτλο: «Από το παγκόσμιο…στο τοπικό. Ένας άλλος κόσμος είναι δυνατός», δυο ξένων συγγραφέων, της Ινδής Βαντάνα Σίβα και του Dawn Gable από τη Βενεζουέλα, καθώς και ένα πολύ «δυνατό» κείμενο των Γ. Καραμπελιά και Γ. Ρακκά με τίτλο: «μεταξύ παγκόσμιου και τοπικού, το εθνικό».
Αν προσπαθούσε κανείς να αναλύσει όλα τα άρθρα αυτού του περιοδικού, θα χρειαζόταν πολύ περισσότερες από μία σελίδες και πολύ περισσότερες από μία ημέρες. Εξάλλου, σκοπός μας σήμερα δεν ήταν αυτός. Ήταν να δώσουμε ένα έναυσμα για τη μελέτη και μερικών «ψαγμένων» εντύπων, που ίσως και να μην είναι ιδιαίτερα γνωστά στο ευρύ κοινό, ανταποκρίνονται ωστόσο σε βασικές αρχές σοβαρότητας και υπεύθυνης αρθρογραφίας που θέτει κάθε ώριμος και απαιτητικός πολίτης. «ΑΡΔΗΝ» λοιπόν και καλή ανάγνωση!
Το «ΑΡΔΗΝ»
Ένα από τα σοβαρά κατά τη γνώμη μου έντυπα, είναι και το «ΑΡΔΗΝ». Έχουμε ασχοληθεί ξανά με το περιοδικό αυτό στο παρελθόν, και τώρα, αυτή την χαλαρή γενικά περίοδο των διακοπών, πιστεύω πως είναι ευκαιρία να το υπενθυμίσουμε.
Μη φανταστεί κανείς βέβαια πως πρόκειται για ένα ακόμα «ελαφρύ» ανάγνωσμα για τις παραλίες μεταξύ φραπέ και θάλασσας για την ώρα της ηλιοθεραπείας. Κάθε άλλο. Το «ΑΡΔΗΝ» είναι ένα περιοδικό προβληματισμού και πολιτικής που θα ’πρεπε όλοι μας να έχουμε υπ’ όψη, έστω κι αν δε συμφωνούμε με όλες τις επισημάνσεις του. Αξίζει απλά και μόνο χάρη στους προβληματισμούς που προκαλεί, χάρη στην ιδιαίτερα διεισδυτική ματιά των συντακτών του, χάρη στα σημαντικά αφιερώματα σε ζητήματα που άλλοι προτιμούν αν μην «αγγίζουν» θεωρώντας τα επικίνδυνα…
Τεύχος Ιουνίου – Ιουλίου
Το τελευταίο του τεύχος (αρ. 70, Ιούνιος – Ιούλιος 2008) πραγματεύεται με τρία θέματα: Το πρώτο αφορά το θέμα: «Εθνική ταυτότητα και παγκοσμιοποίηση», το δεύτερο «Το τέλος του εκσυγχρονισμού» και το τελευταίο τη «Διαρκή συνωμοσία της Νέας Τάξης».
«Ψυχή» αυτής της προσπάθειας, ο Γιώργος Καραμπελιάς. Ένας ακούραστος άνθρωπος που μπορεί κανείς να τον βρει παντού: Μέσα από άρθρα του στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο τύπο, μέσα από βιβλία που ο ίδιος επιμελείται, μέσα από τις οθόνες των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών που προσκαλείται.
Ακμή και παρακμή του “εκσυγχρονισμού”
Σχετικά με τον «εκσυγχρονισμό», ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το άρθρο «Ακμή και παρακμή του “εκσυγχρονισμού”». Αφού γίνεται μια ιστορική αναδρομή της ανόδου του, επισημαίνονται οι λόγοι που οδήγησαν εν τέλει στην παρακμή του μετά και τον πρόσφατο καταιγισμό σκανδάλων που έπληξαν την ούτως ή άλλως βαριά εικόνα που είχε σχηματίσει εις βάρος του ο λαός. Είναι χαρακτηριστική η επισήμανση πως η παρακμή του οφείλεται σε μια σειρά ήττες, με πρώτη την επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας και του εθνοκεντρισμού στις εκλογές του 2004, και στη συνέχεια (ιδεολογική ήττα) την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού, για να ολοκληρωθεί με το ξέσπασμα των σκανδάλων Ζίμενς. Εντύπωση προκαλεί η διαπίστωση με την οποία ολοκληρώνεται το άρθρο. Ότι δηλαδή ο «εκσυγχρονισμός» της εποχής Σημίτη, παρότι έφτασε στα όριά του και κατέληξε στην «εντατική», εντούτοις είχε σοβαρές παρενέργειες: «η παρασιτική αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας, που επιτάθηκε σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και μεσουράνησε επί εκσυγχρονισμού, έχει διαβρώσει σε βάθος τις ίδιες τις αξίες της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία, κατ’ εξοχήν επί εκσυγχρονισμού, μετέτρεψε σε αποκλειστική αξία το κυνήγι του χρήματος, με συνέπεια να απαξιωθούν όλα τα συστήματα αξιών, απαξίωση για την οποία ο σχετικισμός και η ηδονοθηρία του εκσυγχρονισμού έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.
Έτσι ο εκσυγχρονισμός αποσυνέθεσε την παραδοσιακή ηθική του παλιού καπιταλισμού – προτεσταντικού τύπου –, που θεωρούσε ότι δημόσιο συμφέρον και υπηρεσία πρέπει να μένουν εκτός της εμπορευματοποίησης, για να μπορεί ένα σύστημα, βασισμένο στην συσσώρευση, να λειτουργεί αποτελεσματικά. Όμως ο καπιταλισμός της κατανάλωσης και της ηδονοθηρίας διέλυσε κάθε έννοια κοινωνικής “υπηρεσίας”».
Ταυτόχρονα ο συγγραφέας επισημαίνει πως κάτι αντίστοιχο συνέβη και στα κόμματα της Αριστεράς: «Από την άρνηση του “καπιταλιστικού χρήματος” και του “αστικού τρόπου ζωής”, περάσαμε στον μεγαλοδικηγόρο Κωνσταντόπουλο, τον πολυεκατομμυριούχο κάτοχο μετοχών και μεταλλείων Αλαβάνο, τον κατασκευαστή πολυκατοικιών Τσίπρα, τον μεγαλοεπιχειρηματία ευρωπαϊκών προγραμμάτων Δραγασάκη, ενώ, την εποχή του χρηματιστηρίου, μια έρευνα κατέδειξε πως το 20% των παικτών ανήκε στην “ανανεωτική Αριστερά”. Όσο για τους ΠΑΣΟΚους, περιττεύει κάθε αναφορά, από τους Τσοχατζόπουλους μέχρι τους Νεονάκηδες, τους Τσουκάτους, τους Μαντέλληδες κ.λπ. Ακόμα και στο ΚΚΕ, που μένει σχετικά έξω από αυτό το σύστημα της διαφοράς, η συμπαθής κατά τα άλλα, γραμματέας του, έστειλε την κόρη της να φοιτήσει στο…Αμερικάνικο Κολέγιο!».
Στο ίδιο κείμενο, ο αρθρογράφος αναφέρεται και στη διάβρωση που υπέστη και ο λεγόμενος «τρίτος πυλώνας “παραδοσιακών” αξιών της ελληνικής κοινωνίας, οι ορθόδοξες αξίες», αφού «Αντιμετώπισε τόσο την επίθεση ενός μηδενιστικού “διαφωτισμού”, του “όσα φάμε και όσα πιούμε…”, με τον αποχριστιανισμό της κοινωνίας και τις αδιάκοπες επιθέσεις του εκσυγχρονισμού εναντίον τους, όσο και την ίδια την εσωτερική αποσύνθεση, από τον σκανδαλώδη πλουτισμό των ιερωμένων, τα μυθώδη ευρωπαϊκά προγράμματα του Αγίου Όρους, τη μετατροπή ενός μέρους της νεορθοδοξίας σε όπλο της παγκοσμιοποίησης και του εκσυγχρονισμού, μέσω της ψευδο-οικουμενικότητας και της επιστροφής σε έναν φαναριώτικο νεο-οθωμανισμό».
Νεοταξικές συνωμοσίες…
Πέραν αυτού του εισαγωγικού κειμένου, ενδιαφέρον παρουσιάζει και η αρθρογραφία που αφορά τα φαινόμενα συνωμοσίας που αφορούν τη Νέα Τάξη. Φυσικά γίνεται σαφέστατος διαχωρισμός μεταξύ πραγματικών φαινομένων συνομωσίας ή διαφαινόμενης έστω συνομωσίας (βλ. Λέσχη Μπίντελμπεργκ, δίκτυο Μ.Κ.Ο., δορυφορικές παρακολουθήσεις κ.λπ.) και μυθοπλασιών ψυχοπαθολογικής κατάστασης (βλ. Λιακόπουλους, Ομάδες Έψιλον κ.ο.κ.).
Γενικότερη αρθρογραφία
Σημαντικά είναι επίσης και τα άρθρα που ασχολούνται με τις λεγόμενες «Γερμανικές επανορθώσεις» (τις οικονομικές και ηθικές υποχρεώσεις των Γερμανών δηλαδή αμέσως μετά τη λήξη του Β Παγκόσμιου Πολέμου που δε δόθηκαν ποτέ), της σχέσης που έχει η θεωρία του Ελληνοτουρκισμού με τους Νεοφαναριώτες και τη γενικότερη ιδεολογία τους στην εκσυγχρονιζόμενη Ελλάδα, καθώς και μια μελέτη που αφορά τη θέση του κόμματος – κράτους στα ζητήματα γάμου στην Αλβανία της κομμουνιστικής εξουσίας.
Εθνική ταυτότητα και παγκοσμιοποίηση
Ξεχωριστή είναι τέλος και η παρουσία του αφιερώματος στην εθνική ταυτότητα και στην παγκοσμιοποίηση, με εκλεκτά κείμενα του Θ. Ζιάκκα, ενός σημαντικού σύγχρονου νεοέλληνα διανοητή για την «ελληνική ταυτότητα στον σύγχρονο κόσμο», του Γ. Κολέμπα με τίτλο: «Από το παγκόσμιο…στο τοπικό. Ένας άλλος κόσμος είναι δυνατός», δυο ξένων συγγραφέων, της Ινδής Βαντάνα Σίβα και του Dawn Gable από τη Βενεζουέλα, καθώς και ένα πολύ «δυνατό» κείμενο των Γ. Καραμπελιά και Γ. Ρακκά με τίτλο: «μεταξύ παγκόσμιου και τοπικού, το εθνικό».
Αν προσπαθούσε κανείς να αναλύσει όλα τα άρθρα αυτού του περιοδικού, θα χρειαζόταν πολύ περισσότερες από μία σελίδες και πολύ περισσότερες από μία ημέρες. Εξάλλου, σκοπός μας σήμερα δεν ήταν αυτός. Ήταν να δώσουμε ένα έναυσμα για τη μελέτη και μερικών «ψαγμένων» εντύπων, που ίσως και να μην είναι ιδιαίτερα γνωστά στο ευρύ κοινό, ανταποκρίνονται ωστόσο σε βασικές αρχές σοβαρότητας και υπεύθυνης αρθρογραφίας που θέτει κάθε ώριμος και απαιτητικός πολίτης. «ΑΡΔΗΝ» λοιπόν και καλή ανάγνωση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου