Την εβδομάδα αυτή σκέφτηκα να ξεφύγουμε λίγο από την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και να ασχοληθούμε με κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό: τον στρατό και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
Η πρόσκληση…
Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο μου έδωσε ένα τηλεφώνημα που έλαβα προ μηνός περίπου και προερχόταν από το αστυνομικό τμήμα της Καλαμάτας. Μια ευγενική κυρία μου ζήτησε να επισκεφτώ το Τμήμα το συντομότερο δυνατό επειδή είχε ένα έγγραφο που έπρεπε να μου επιδοθεί άμεσα. Πηγαίνοντας, διαπίστωσα πως επρόκειτο για μια πρόσκληση από την τοπική μονάδα επιστρατεύσεως που προφανώς με καλούσε για κατάταξη ως επίστρατο. Επειδή είχα και στο παρελθόν κληθεί για τον ίδιο λόγο στο στρατόπεδο της Καλαμάτας, φαντάστηκα πως θα συνέβαινε και στην προκειμένη περίπτωση κάτι αντίστοιχο. Ανοίγοντας το έγγραφο, διαπίστωσα ότι επρόκειτο για πρόσκληση για μετεκπαίδευση που θα λάμβανε χώρα στη Σχολή Πεζικού της Χαλκίδας για δύο εβδομάδες. Η αλήθεια είναι ότι δε χάρηκα και ιδιαίτερα από την πρόσκληση αυτή. Για δύο εβδομάδες θα έπρεπε να αφήσω την οικογένεια, την εργασία, τις ασχολίες μου, και να βρεθώ σε ένα μέρος το οποίο δεν είχα επισκεφτεί στο παρελθόν. Ευτυχώς αυτή τη φορά ήμουν δημόσιος υπάλληλος και η οικονομική ζημία που θα είχα θα ήταν πολύ μικρότερη από την προηγούμενη.
Ξεκίνησα λοιπόν τις ετοιμασίες, σα να επρόκειτο να καταταγώ εκ νέου στον στρατό. Διάλεξα τα ρούχα που έπρεπε να πάρω μαζί, τα προσωπικά μου αντικείμενα και ξεκίνησα το ταξίδι. Φτάνοντας, και ύστερα από μια μικρή ταλαιπωρία (πού να βρίσκεται άραγε αυτό το στρατόπεδο;) πέρασα την πύλη του στρατοπέδου Βελισσάριου που τελικά βρισκόταν σχεδόν μέσα στην πόλη, στην παραλιακή της πλευρά. Αυτά που συνάντησα και αφορούν πρόσωπα, νοοτροπίες, υλικοτεχνική υποδομή κ.ο.κ. σκέφτηκα να μοιραστώ με τους αναγνώστες της εφημερίδας.
Εγκαταστάσεις
Θα ξεκινήσω με τις κτιριακές εγκαταστάσεις: το δείγμα βέβαια δεν ήταν ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικό, μιας και οι χώροι της Σχολής είχαν να κάνουν με αξιωματικούς (μόνιμους και έφεδρους) ή και μόνιμους υπαξιωματικούς που εκπαιδεύονταν εκεί. Οι εγκαταστάσεις λοιπόν του στρατοπέδου, αν και παλιές, παρουσίαζαν μια αρκετά καλή εικόνα στο μάτι του επισκέπτη. Η παλαιότητα βέβαια των κτιρίων ήταν εμφανής σε μια πιο διεισδυτική ματιά, εφόσον περνούσε κανείς το κατώφλι αυτών των εγκαταστάσεων και έμπαινε στο εσωτερικό τους. Στα γερασμένα κτίρια βέβαια, είχαν προστεθεί και νέα, όπως ένα άρτια εξοπλισμένο κλειστό γυμναστήριο που μπορούσε να φιλοξενήσει όσους επιθυμούσαν να βελτιώσουν περεταίρω τη φυσική τους κατάσταση.
Προσωπικό
Ανάλογη με τα κτίρια, ήταν και η κατάσταση του προσωπικού. Τους αξιωματικούς που ασχολήθηκαν μαζί μας θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε σε δύο περιπτώσεις όσον αφορά τη συμπεριφορά τους απέναντί μας: Τους μεγαλύτερους σε ηλικία και βαθμό, που είχαν νοοτροπία επιεικώς απαρχαιωμένη, εντελώς έξω από τις ανάγκες που πιστεύω πως πρέπει να έχει ένας σύγχρονος στρατός, και τους νεώτερους σε ηλικία και χαμηλόβαθμους, που έδειχναν να βρίσκονται σε αρμονία με την εκτός στρατού κοινωνία και τη γενικότερη κατάσταση. Οι πρώτοι, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εκνευρίσουν ακόμα και όσους ήρθαν θεωρώντας χρέος τους προς την πατρίδα την εκεί παρουσία τους. Με συνεχείς παρατηρήσεις σε αυστηρό τόνο για διάφορα τυπικά ζητήματα (που ξεκινούσαν από τον τρόπο που γύριζαν τα μανίκια στα χιτώνια που τους είχαν δοθεί και κατέληγαν στο…γυάλισμα της αρβύλας) προκάλεσαν εξ αρχής διάφορες δύσκολες καταστάσεις, που ήρθαν οι δεύτεροι ως πυροσβέστες να τις διαχειριστούν.
Αντιλήψεις…
Δυστυχώς η παλιά αυτή νοοτροπία δεν περιορίστηκε στα τυπικά, αλλά περιελάμβανε και γενικότερες αντιλήψεις σε επίσης απαρχαιωμένες θέσεις που αφορούν τη διεξαγωγή πολεμικών συγκρούσεων. Επέμεναν δηλαδή να τονίζουν ιδιαίτερα τη διεξαγωγή μαχών σύμφωνα με τα στρατιωτικά εγχειρίδια περασμένων δεκαετιών, τη στιγμή που έχουμε διαπιστώσει από όσες ένοπλες συγκρούσεις διεξάγονται τις τελευταίες δεκαετίες, πως τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην στον τομέα αυτό. Οι σημερινές συγκρούσεις χρειάζονται μικρά και ευέλικτα τμήματα, που να μπορούν να μετακινούνται από το ένα σημείο στο άλλο με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα καθώς και συνεργασία – κυρίως με την αεροπορία – που σε μια ένοπλη σύγκρουση θα αποτελέσει βασικό παράγοντα ανακοπής της εχθρικής επιθετικότητας (αυτό άλλωστε μαρτυρούν και οι προμήθειες οπλικών συστημάτων τα τελευταία χρόνια που συμβαδίζουν με αυτή τη φιλοσοφία) και όχι φυσικά δυσκίνητες μεραρχίες ή «εκ του συστάδην μάχες»!
Τα νέα οπλικά και τηλεπικοινωνιακά συστήματα που είχαμε την ευκαιρία να δούμε και σε ορισμένα απ’ αυτά να εκπαιδευτούμε και να τα χρησιμοποιήσουμε, μας έδωσαν την εντύπωση πως οι κόποι του ελληνικού λαού δεν πάνε χαμένοι. Είναι γεγονός πως ξοδεύονται δεκάδες ή και εκατοντάδες δις τον χρόνο για προμήθειες στρατιωτικού υλικού, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν αλλού και να πιάσουν όπως λέμε και τόπο. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Θεός δεν μας έδωσε για γείτονες ούτε τους Ελβετούς, ούτε τους Φιλανδούς. Μας πρόσφερε απλόχερα τους «φίλους» μας τους Αλβανούς, τους Σκοπιανούς, τους Βουλγάρους, και προ πάντων τους Τούρκους. Ίσως για να είμαστε πάντοτε σε εγρήγορση, για να μη χαλαρώνει ποτέ το πνεύμα μας…Έτσι οι θυσίες αυτές είναι αναγκαίες αν θέλουμε να ζούμε ελεύθεροι σε μια πραγματικά ελεύθερη χώρα.
Μερικές επισημάνσεις
Φεύγοντας από εκεί, θα μπορούσα να πω πως έμαθα αρκετά καινούργια πράγματα και θυμήθηκα περισσότερα. Η μικρή μου αυτή παρουσία των δύο εβδομάδων στον στρατό, αλλά ταυτόχρονα και η αίσθηση της προσωρινότητας που είχα σ’ αυτούς τους χώρους, ήταν νομίζω ικανοί παράγοντες για να με βοηθήσουν να κάνω ορισμένες τελικές διαπιστώσεις που δεν είναι φυσικά μόνο δικές μου, αλλά των περισσότερων από τους συμμετέχοντες επιστράτους:
- Παρά την αντίληψη των πολλών ότι το στράτευμα ούτε αξιόμαχο είναι, ούτε επαρκώς εκπαιδευμένο, στην πραγματικότητα τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά. Μη φανταστεί κανείς πως ξαφνικά όλα άλλαξαν και άγγιξαν την τελειότητα, αλλά έστω και με αργούς, «μεσογειακούς» ρυθμούς, η κατάσταση δείχνει να βελτιώνεται.
- Η νέα γενιά αξιωματικών, παρουσιάζεται αισθητά βελτιωμένη σε σύγκριση με την παλαιότερη σε ζητήματα τόσο νοοτροπίας, όσο και αντίληψης των νέων δεδομένων που διαμορφώνονται και στη γειτονιά μας και παγκοσμίως.
- Οι παλαιότεροι αξιωματικοί φρόνιμο θα ήταν να αποσυρθούν σταδιακά, ώστε να αποσυμφορηθεί η «επετηρίδα» στελεχών και να αναδειχθούν πιο γρήγορα νεώτερα και ικανότερα πρόσωπα που έχουν τη διάθεση και τις γνώσεις να διακριθούν και να ωφελήσουν τον τόπο.
- Οι νέοι, δεν θα πρέπει να θεωρούν ως ένα δυσβάσταχτο βάρος τη στρατιωτική τους θητεία, αλλά ως μια υποχρέωση προς την πατρίδα, την οποία, ανταποδοτικά προς τις υπηρεσίες της, θα πρέπει να ενισχύσουν. Σε αυτό θα συντελέσει και ο νομοθέτης, εφόσον η κυβέρνηση ξεπεράσει τους φόβους περί δήθεν πολιτικού κόστους και καθιερώσει την υποχρεωτική στράτευση στην ηλικία των 18 για όλους τους άνδρες, όπως ισχύει και στην Κύπρο. Έτσι οι αναβολές για…«ψύλλου πήδημα» θα είναι πολύ λιγότερες, θα υπάρχει ηλικιακή ομοιομορφία και οι νεώτεροι στρατιώτες θα είναι σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση.
- Οι κτιριακές εγκαταστάσεις θα πρέπει κι αυτές να βελτιωθούν, καθώς τα στρατόπεδα που βρίσκονται στα σύνορα ελάχιστες υποδομές μπορούν να προσφέρουν στους στρατευμένους.
- Το ίδιο θα πρέπει να συμβεί και με το υλικό ιματισμού, που κι αυτό δε βρίσκεται στην κατάσταση που θα ’πρεπε. Είναι δυνατόν να σπαταλούνται τόσα χρήματα και οι οπλίτες να μη διαθέτουν ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αγορά από πλευράς ρουχισμού και άλλων εξαρτημάτων;
- Περισσότερο απ’ όλα όμως, ο στρατός θα πρέπει να επενδύσει στο έμψυχο υλικό του που είναι και ικανό, και άρτια εκπαιδευμένο. Να βγει περισσότερο στην κοινωνία, να δει ο κόσμος πως οι στρατιωτικοί δεν είναι το φόβητρο των ανθρώπων, γιατί μόνο έτσι οι συμμετέχοντες στη μετεκπαίδευση επίστρατοι θα είναι όσοι προσκαλούνται και όχι οι μισοί (αλήθεια, όσοι δεν ανταποκρίνονται στην πρόσκληση της πατρίδας, υφίστανται κυρώσεις ή όχι; Μήπως τα μέτρα γι’ αυτούς θα έπρεπε να είναι αυστηρότερα;).
Θα μπορούσε κανείς να μιλάει για ώρες για ένα τέτοιο θέμα. Ωστόσο νομίζω πως θίχτηκαν ακροθιγώς αρκετά από τα καλώς και τα κακώς κείμενα του στρατού. Απομένει στη στρατιωτική ηγεσία να αντιληφθεί τις σύγχρονες ανάγκες και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Γιατί η Ελλάδα δε χρειάζεται μόνο ικανούς πολιτικούς, ικανούς κληρικούς, ικανούς γιατρούς, ικανούς δασκάλους. Χρειάζεται και ικανούς στρατιωτικούς, γιατί «οι καιροί, ου μενετοί»…
Η πρόσκληση…
Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο μου έδωσε ένα τηλεφώνημα που έλαβα προ μηνός περίπου και προερχόταν από το αστυνομικό τμήμα της Καλαμάτας. Μια ευγενική κυρία μου ζήτησε να επισκεφτώ το Τμήμα το συντομότερο δυνατό επειδή είχε ένα έγγραφο που έπρεπε να μου επιδοθεί άμεσα. Πηγαίνοντας, διαπίστωσα πως επρόκειτο για μια πρόσκληση από την τοπική μονάδα επιστρατεύσεως που προφανώς με καλούσε για κατάταξη ως επίστρατο. Επειδή είχα και στο παρελθόν κληθεί για τον ίδιο λόγο στο στρατόπεδο της Καλαμάτας, φαντάστηκα πως θα συνέβαινε και στην προκειμένη περίπτωση κάτι αντίστοιχο. Ανοίγοντας το έγγραφο, διαπίστωσα ότι επρόκειτο για πρόσκληση για μετεκπαίδευση που θα λάμβανε χώρα στη Σχολή Πεζικού της Χαλκίδας για δύο εβδομάδες. Η αλήθεια είναι ότι δε χάρηκα και ιδιαίτερα από την πρόσκληση αυτή. Για δύο εβδομάδες θα έπρεπε να αφήσω την οικογένεια, την εργασία, τις ασχολίες μου, και να βρεθώ σε ένα μέρος το οποίο δεν είχα επισκεφτεί στο παρελθόν. Ευτυχώς αυτή τη φορά ήμουν δημόσιος υπάλληλος και η οικονομική ζημία που θα είχα θα ήταν πολύ μικρότερη από την προηγούμενη.
Ξεκίνησα λοιπόν τις ετοιμασίες, σα να επρόκειτο να καταταγώ εκ νέου στον στρατό. Διάλεξα τα ρούχα που έπρεπε να πάρω μαζί, τα προσωπικά μου αντικείμενα και ξεκίνησα το ταξίδι. Φτάνοντας, και ύστερα από μια μικρή ταλαιπωρία (πού να βρίσκεται άραγε αυτό το στρατόπεδο;) πέρασα την πύλη του στρατοπέδου Βελισσάριου που τελικά βρισκόταν σχεδόν μέσα στην πόλη, στην παραλιακή της πλευρά. Αυτά που συνάντησα και αφορούν πρόσωπα, νοοτροπίες, υλικοτεχνική υποδομή κ.ο.κ. σκέφτηκα να μοιραστώ με τους αναγνώστες της εφημερίδας.
Εγκαταστάσεις
Θα ξεκινήσω με τις κτιριακές εγκαταστάσεις: το δείγμα βέβαια δεν ήταν ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικό, μιας και οι χώροι της Σχολής είχαν να κάνουν με αξιωματικούς (μόνιμους και έφεδρους) ή και μόνιμους υπαξιωματικούς που εκπαιδεύονταν εκεί. Οι εγκαταστάσεις λοιπόν του στρατοπέδου, αν και παλιές, παρουσίαζαν μια αρκετά καλή εικόνα στο μάτι του επισκέπτη. Η παλαιότητα βέβαια των κτιρίων ήταν εμφανής σε μια πιο διεισδυτική ματιά, εφόσον περνούσε κανείς το κατώφλι αυτών των εγκαταστάσεων και έμπαινε στο εσωτερικό τους. Στα γερασμένα κτίρια βέβαια, είχαν προστεθεί και νέα, όπως ένα άρτια εξοπλισμένο κλειστό γυμναστήριο που μπορούσε να φιλοξενήσει όσους επιθυμούσαν να βελτιώσουν περεταίρω τη φυσική τους κατάσταση.
Προσωπικό
Ανάλογη με τα κτίρια, ήταν και η κατάσταση του προσωπικού. Τους αξιωματικούς που ασχολήθηκαν μαζί μας θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε σε δύο περιπτώσεις όσον αφορά τη συμπεριφορά τους απέναντί μας: Τους μεγαλύτερους σε ηλικία και βαθμό, που είχαν νοοτροπία επιεικώς απαρχαιωμένη, εντελώς έξω από τις ανάγκες που πιστεύω πως πρέπει να έχει ένας σύγχρονος στρατός, και τους νεώτερους σε ηλικία και χαμηλόβαθμους, που έδειχναν να βρίσκονται σε αρμονία με την εκτός στρατού κοινωνία και τη γενικότερη κατάσταση. Οι πρώτοι, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εκνευρίσουν ακόμα και όσους ήρθαν θεωρώντας χρέος τους προς την πατρίδα την εκεί παρουσία τους. Με συνεχείς παρατηρήσεις σε αυστηρό τόνο για διάφορα τυπικά ζητήματα (που ξεκινούσαν από τον τρόπο που γύριζαν τα μανίκια στα χιτώνια που τους είχαν δοθεί και κατέληγαν στο…γυάλισμα της αρβύλας) προκάλεσαν εξ αρχής διάφορες δύσκολες καταστάσεις, που ήρθαν οι δεύτεροι ως πυροσβέστες να τις διαχειριστούν.
Αντιλήψεις…
Δυστυχώς η παλιά αυτή νοοτροπία δεν περιορίστηκε στα τυπικά, αλλά περιελάμβανε και γενικότερες αντιλήψεις σε επίσης απαρχαιωμένες θέσεις που αφορούν τη διεξαγωγή πολεμικών συγκρούσεων. Επέμεναν δηλαδή να τονίζουν ιδιαίτερα τη διεξαγωγή μαχών σύμφωνα με τα στρατιωτικά εγχειρίδια περασμένων δεκαετιών, τη στιγμή που έχουμε διαπιστώσει από όσες ένοπλες συγκρούσεις διεξάγονται τις τελευταίες δεκαετίες, πως τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην στον τομέα αυτό. Οι σημερινές συγκρούσεις χρειάζονται μικρά και ευέλικτα τμήματα, που να μπορούν να μετακινούνται από το ένα σημείο στο άλλο με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα καθώς και συνεργασία – κυρίως με την αεροπορία – που σε μια ένοπλη σύγκρουση θα αποτελέσει βασικό παράγοντα ανακοπής της εχθρικής επιθετικότητας (αυτό άλλωστε μαρτυρούν και οι προμήθειες οπλικών συστημάτων τα τελευταία χρόνια που συμβαδίζουν με αυτή τη φιλοσοφία) και όχι φυσικά δυσκίνητες μεραρχίες ή «εκ του συστάδην μάχες»!
Τα νέα οπλικά και τηλεπικοινωνιακά συστήματα που είχαμε την ευκαιρία να δούμε και σε ορισμένα απ’ αυτά να εκπαιδευτούμε και να τα χρησιμοποιήσουμε, μας έδωσαν την εντύπωση πως οι κόποι του ελληνικού λαού δεν πάνε χαμένοι. Είναι γεγονός πως ξοδεύονται δεκάδες ή και εκατοντάδες δις τον χρόνο για προμήθειες στρατιωτικού υλικού, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν αλλού και να πιάσουν όπως λέμε και τόπο. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Θεός δεν μας έδωσε για γείτονες ούτε τους Ελβετούς, ούτε τους Φιλανδούς. Μας πρόσφερε απλόχερα τους «φίλους» μας τους Αλβανούς, τους Σκοπιανούς, τους Βουλγάρους, και προ πάντων τους Τούρκους. Ίσως για να είμαστε πάντοτε σε εγρήγορση, για να μη χαλαρώνει ποτέ το πνεύμα μας…Έτσι οι θυσίες αυτές είναι αναγκαίες αν θέλουμε να ζούμε ελεύθεροι σε μια πραγματικά ελεύθερη χώρα.
Μερικές επισημάνσεις
Φεύγοντας από εκεί, θα μπορούσα να πω πως έμαθα αρκετά καινούργια πράγματα και θυμήθηκα περισσότερα. Η μικρή μου αυτή παρουσία των δύο εβδομάδων στον στρατό, αλλά ταυτόχρονα και η αίσθηση της προσωρινότητας που είχα σ’ αυτούς τους χώρους, ήταν νομίζω ικανοί παράγοντες για να με βοηθήσουν να κάνω ορισμένες τελικές διαπιστώσεις που δεν είναι φυσικά μόνο δικές μου, αλλά των περισσότερων από τους συμμετέχοντες επιστράτους:
- Παρά την αντίληψη των πολλών ότι το στράτευμα ούτε αξιόμαχο είναι, ούτε επαρκώς εκπαιδευμένο, στην πραγματικότητα τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά. Μη φανταστεί κανείς πως ξαφνικά όλα άλλαξαν και άγγιξαν την τελειότητα, αλλά έστω και με αργούς, «μεσογειακούς» ρυθμούς, η κατάσταση δείχνει να βελτιώνεται.
- Η νέα γενιά αξιωματικών, παρουσιάζεται αισθητά βελτιωμένη σε σύγκριση με την παλαιότερη σε ζητήματα τόσο νοοτροπίας, όσο και αντίληψης των νέων δεδομένων που διαμορφώνονται και στη γειτονιά μας και παγκοσμίως.
- Οι παλαιότεροι αξιωματικοί φρόνιμο θα ήταν να αποσυρθούν σταδιακά, ώστε να αποσυμφορηθεί η «επετηρίδα» στελεχών και να αναδειχθούν πιο γρήγορα νεώτερα και ικανότερα πρόσωπα που έχουν τη διάθεση και τις γνώσεις να διακριθούν και να ωφελήσουν τον τόπο.
- Οι νέοι, δεν θα πρέπει να θεωρούν ως ένα δυσβάσταχτο βάρος τη στρατιωτική τους θητεία, αλλά ως μια υποχρέωση προς την πατρίδα, την οποία, ανταποδοτικά προς τις υπηρεσίες της, θα πρέπει να ενισχύσουν. Σε αυτό θα συντελέσει και ο νομοθέτης, εφόσον η κυβέρνηση ξεπεράσει τους φόβους περί δήθεν πολιτικού κόστους και καθιερώσει την υποχρεωτική στράτευση στην ηλικία των 18 για όλους τους άνδρες, όπως ισχύει και στην Κύπρο. Έτσι οι αναβολές για…«ψύλλου πήδημα» θα είναι πολύ λιγότερες, θα υπάρχει ηλικιακή ομοιομορφία και οι νεώτεροι στρατιώτες θα είναι σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση.
- Οι κτιριακές εγκαταστάσεις θα πρέπει κι αυτές να βελτιωθούν, καθώς τα στρατόπεδα που βρίσκονται στα σύνορα ελάχιστες υποδομές μπορούν να προσφέρουν στους στρατευμένους.
- Το ίδιο θα πρέπει να συμβεί και με το υλικό ιματισμού, που κι αυτό δε βρίσκεται στην κατάσταση που θα ’πρεπε. Είναι δυνατόν να σπαταλούνται τόσα χρήματα και οι οπλίτες να μη διαθέτουν ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αγορά από πλευράς ρουχισμού και άλλων εξαρτημάτων;
- Περισσότερο απ’ όλα όμως, ο στρατός θα πρέπει να επενδύσει στο έμψυχο υλικό του που είναι και ικανό, και άρτια εκπαιδευμένο. Να βγει περισσότερο στην κοινωνία, να δει ο κόσμος πως οι στρατιωτικοί δεν είναι το φόβητρο των ανθρώπων, γιατί μόνο έτσι οι συμμετέχοντες στη μετεκπαίδευση επίστρατοι θα είναι όσοι προσκαλούνται και όχι οι μισοί (αλήθεια, όσοι δεν ανταποκρίνονται στην πρόσκληση της πατρίδας, υφίστανται κυρώσεις ή όχι; Μήπως τα μέτρα γι’ αυτούς θα έπρεπε να είναι αυστηρότερα;).
Θα μπορούσε κανείς να μιλάει για ώρες για ένα τέτοιο θέμα. Ωστόσο νομίζω πως θίχτηκαν ακροθιγώς αρκετά από τα καλώς και τα κακώς κείμενα του στρατού. Απομένει στη στρατιωτική ηγεσία να αντιληφθεί τις σύγχρονες ανάγκες και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Γιατί η Ελλάδα δε χρειάζεται μόνο ικανούς πολιτικούς, ικανούς κληρικούς, ικανούς γιατρούς, ικανούς δασκάλους. Χρειάζεται και ικανούς στρατιωτικούς, γιατί «οι καιροί, ου μενετοί»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου