Έχω βαρεθεί – όπως και πολλοί νοήμονες άνθρωποι σ’ αυτόν τον έρημο τόπο – τέτοια εποχή κάθε χρόνο να ασχολούμαι με το ίδιο θέμα: Ο Οκτώβριος, έχει πλέον καθιερωθεί στην εκπαίδευση ως ο μήνας των «αγωνιστικών» κινητοποιήσεων που επιστέγασμά τους έχουν την ενδημική νόσο των καταλήψεων! Μια εξόφθαλμα έκνομη συνήθεια που έχουν αποκτήσει οι μαθητές των σχολείων (δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε, ανήλικα παιδιά ηλικίας από 13 έως 18 το πολύ χρόνων) με «χορηγούς» την Αλέκα, τον Αλέκο και τον Αλέξη, και πρωταίτιους την αδιαφορία υμών και ημών. Είναι πραγματικά κουραστικό να επαναλαμβάνει κανείς κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια…Δεκάδες «αν» απασχολούν όλους μας αυτές τις ημέρες: Αν δηλαδή αυτά τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να καταλαμβάνουν με το έτσι θέλω δημόσια κτήρια, αν τους έχει δώσει κανείς αυτό το δικαίωμα, αν και ποιοι βρίσκονται πίσω από αυτές τις κινητοποιήσεις, αν και ποιος θα πληρώσει τα έκτροπα που κατ’ έθιμον συμβαίνουν, αν, αν, αν…
Πασίγνωστοι οι φταίχτες…
Ακόμα και ένα παιδάκι του δημοτικού αν ρωτήσει κανείς αυτές τις μέρες, έχει σίγουρα μια απάντηση να δώσει στα περισσότερα απ’ αυτά τα αν. Ποιος άλλωστε δεν ξέρει ότι πίσω απ’ αυτούς τους «μαζικούς» αγώνες κρύβονται γνωστά κομματικά «μαντριά» που μόνο σκοπό έχουν να προκαλέσουν αναστάτωση για να κερδίσουν «πρόβατα» για τα «μαντριά» τους; Ή ποιος δεν καταλαβαίνει πως όλοι αυτοί εκμεταλλεύονται την κυβερνητική αδράνεια και ραστώνη που απαγορεύει ουσιαστικά στους αρμόδιους (δικαιοσύνη – αστυνομία) να προστατεύσουν τη δημόσια περιουσία από βανδαλισμούς και καταστροφές και την παιδεία από έναν συνεχόμενο και αηδιαστικό βιασμό κατ’ εξακολούθηση;
Το εκνευριστικότερο όλων όμως, είναι η απάθεια, και πολλές φορές η συνενοχή των εκπαιδευτικών (δε μιλάμε μόνο για τους απλούς καθηγητές, αλλά για τους διευθυντές των σχολικών μονάδων), οι οποίοι προσφέρουν από μόνοι τους τα κλειδιά στα «καμάρια» της πατρίδος, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο! Δεν θα προκαλούσε έκπληξη το γεγονός, εάν οι διευθυντές είχαν επιλεγεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και είχαν αντιπολιτευτικό «μένος». Τι θα λέγατε όμως αν μαθαίνατε πως αυτό το έκαναν ορισμένοι διευθυντές σχολείων της Καλαμάτας με κυβερνητικά «παράσημα»;
Δυστυχώς, οι καταλήψεις, δεν αποτελούν ένα μεμονωμένο απλώς γεγονός. Και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να τις «διαβάσουμε» ως τέτοιες. Αποτελούν ένα ακόμα σύμπτωμα μιας κοινωνίας χωρίς ορίζοντες. Μιας κοινωνίας σε αφασία! Που δέχεται τα πάντα, που ανέχεται τα πάντα, που υπομένει τα πάντα…
«Αυτή είναι η Ελλάδα»!
Αν υπάρχει κάτι το οποίο θα πρέπει να θυμόμαστε απ’ όσα είπε κατά καιρούς ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, είναι η συγκλονιστική φράση που ξεστόμισε κάποτε: «Αυτή είναι η Ελλάδα!» όταν απογοητεύτηκε από την ανταπόκριση που γνώρισε στις όποιες προσπάθειες έκανε για να αλλάξει αυτή την κακόμοιρη χώρα!
«Αυτή είναι η Ελλάδα!» λοιπόν: η χώρα των αντιθέσεων – το βασίλειο της κακομοιριάς και της κακογουστιάς…
Η χώρα που γέννησε το μέτρο («μέτρον άριστον») για να απωλέσει κάθε αίσθησή του σήμερα. Η χώρα που γέννησε ανθρώπους ολιγαρκείς, για να καταντήσει στις μέρες μας να έχει τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη. Η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, για να έρθει μετά ο Αλέκος, η Αλέκα κι ο Αλέξης να ισοπεδώσουν ό,τι καλό πάει να γίνει. Η χώρα που γέννησε την ελευθερία, για να καταντήσει η χώρα της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας. Η χώρα που γέννησε τα γράμματα και τις τέχνες, για να επιτρέπει στη συνέχεια να κλείνουν τα σχολεία αισχρές μειοψηφίες χωρίς να κάνει τίποτα…
Όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα, θα δει να βασιλεύει το «αγκάθι»: όπου αγκάθι οι πάσης φύσεως παρανομίες, ψευτιές, απάτες, κακογουστιές, κακοήθειες…
Παντού «αγκάθια»…
Θες στην Παιδεία; Κανείς δεν ασχολείται σοβαρά: πειράματα επί πειραμάτων, καταλήψεις επί καταλήψεων, ανικανότητα ακόμα και στα βασικά από πλευράς υπουργείου. Σχεδιασμός σε πανελλαδικό επίπεδο μηδέν! Το μόνο που φαίνεται ότι μας απασχολεί σοβαρά, είναι η κατάργηση των θρησκευτικών από τα σχολεία, μετά την εκδίωξη των κληρικών (δεν μας άρεσε το τιμημένο ράσο, ήταν μαύρο και μας «ψυχοπλάκωνε»!).
Θες στην οικονομία; Από τότε που γεννήθηκα και άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου, ακούω πως χρειάζονται θυσίες από τον λαό για να δυναμώσει η οικονομία μας. Ποτέ δεν άκουσα καμμία κυβέρνηση να φορολογεί τους πλούσιους, τους «έχοντες και κατέχοντες» αμύθητα ποσά. Ποτέ δεν έμαθα ότι έβαλαν «χέρι» στις αρπακτικές λέαινες που ονομάζονται τράπεζες και πίνουν το αίμα του κοσμάκη!
Θες στον τομέα εργασίας; Ο καθένας μας κλέβει τον άλλον. Προσπαθούμε να βγάλουμε πολλαπλάσια κέρδη από τα λογικά, με τα φτηνότερα (βλ. ψεύτικα) υλικά, με τη λιγότερη εργασία, με μπαγαποντιά, κλέβοντας την εφορία, «λαδώνοντας» όπου χρειάζεται…
Θες στην υγεία; Τα νοσοκομεία έχουν καταντήσει άντρα συναλλαγής, παραμάγαζα του κάθε μεγαλογιατρού που για το ποθούμενο «φακελλάκι» προτιμά να καταπατήσει χίλιους όρκους στον Ιπποκράτη και στην τιμή του. Το σύνθημα «έχεις λεφτά; Έχεις και υγειά» είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε επίκαιρο!
Θες στον χώρο της Εκκλησίας; Από «ψυχής ιατρείον» κατάντησε επιχείρηση real estate με τις μίζες να αλλάζουν χέρια διαρκώς, με τα σκάνδαλα να διαδέχονται το ένα το άλλο, και με τον κλήρο – ιδίως τον ανώτερο – να έχει αποκοπεί σχεδόν στο σύνολό του από τον λαό και τα προβλήματά του, και να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο εκτός από τις πραγματικές ανάγκες της Εκκλησίας και του πληρώματός της!
Θες στον τομέα της δικαιοσύνης; Οι δικαστικοί έχουν πλέον απωλέσει την εμπιστοσύνη που έδειχνε κάποτε ο κόσμος σ’ αυτούς. Η δικαιοσύνη πια μοιάζει με εκείνο το δίχτυ της αράχνης, που πιάνει το μικρό έντομο, αλλά είναι τόσο αδύναμο να πιάσει τα μεγαλύτερα και χαλάει…Οι ισχυροί και εδώ έχουν τον τρόπο τους να βγουν ασπροπρόσωποι στην κοινωνία, όσα κι αν έχουν κάνει, σε αντίθεση με τους φτωχούς και ανυπεράσπιστους που διώκονται με το παραμικρό!
Θες ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας; Φτηνοί δημόσιοι υπάλληλοι, απλοί διεκπεραιωτές μιας αισχρής γραφειοκρατίας που το μόνο που γνωρίζει είναι να ταλαιπωρεί και να θέτει εμπόδια στους πολίτες που δεν έχουν τα «μέσα» να λύσουν «αλλού» το πρόβλημά τους…Οι εχθροί αλωνίζουν. Το ίδιο και οι ληστές…Και η έννοια μας είναι να είμαστε γυαλισμένοι, ξυρισμένοι και νομότυποι…
Θες η πολιτική και οι πολιτικοί; Σαπίλα, βρωμιά και δυσωδία…Ανεπάγγελτοι, παιδιά του μπαμπά, αξιοθρήνητα έρμαια των δημοσκοπήσεων, των καναλαρχών και των δημοσιογραφίσκων, μπαίγνια των ισχυρών και των σαλτιμπάγκων του κόσμου τούτου.
«Περιμένοντας τους βαρβάρους»…
Όπου κι αν κοιτάξει κανείς γύρω του, θα δει «αγκάθια». Και το άσχημο δεν είναι πια αυτό! Είναι ότι τα συνηθίσαμε πλέον τα «αγκάθια» και μας αρέσουν κι από πάνω! Καμμία διάθεση για αλλαγή της κατάστασης. Μοιραίοι, άβουλοι, περιμένουμε κι εμείς τους «βαρβάρους» όπως στο ποίημα του Καβάφη…
Ως πότε;
Πασίγνωστοι οι φταίχτες…
Ακόμα και ένα παιδάκι του δημοτικού αν ρωτήσει κανείς αυτές τις μέρες, έχει σίγουρα μια απάντηση να δώσει στα περισσότερα απ’ αυτά τα αν. Ποιος άλλωστε δεν ξέρει ότι πίσω απ’ αυτούς τους «μαζικούς» αγώνες κρύβονται γνωστά κομματικά «μαντριά» που μόνο σκοπό έχουν να προκαλέσουν αναστάτωση για να κερδίσουν «πρόβατα» για τα «μαντριά» τους; Ή ποιος δεν καταλαβαίνει πως όλοι αυτοί εκμεταλλεύονται την κυβερνητική αδράνεια και ραστώνη που απαγορεύει ουσιαστικά στους αρμόδιους (δικαιοσύνη – αστυνομία) να προστατεύσουν τη δημόσια περιουσία από βανδαλισμούς και καταστροφές και την παιδεία από έναν συνεχόμενο και αηδιαστικό βιασμό κατ’ εξακολούθηση;
Το εκνευριστικότερο όλων όμως, είναι η απάθεια, και πολλές φορές η συνενοχή των εκπαιδευτικών (δε μιλάμε μόνο για τους απλούς καθηγητές, αλλά για τους διευθυντές των σχολικών μονάδων), οι οποίοι προσφέρουν από μόνοι τους τα κλειδιά στα «καμάρια» της πατρίδος, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο! Δεν θα προκαλούσε έκπληξη το γεγονός, εάν οι διευθυντές είχαν επιλεγεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και είχαν αντιπολιτευτικό «μένος». Τι θα λέγατε όμως αν μαθαίνατε πως αυτό το έκαναν ορισμένοι διευθυντές σχολείων της Καλαμάτας με κυβερνητικά «παράσημα»;
Δυστυχώς, οι καταλήψεις, δεν αποτελούν ένα μεμονωμένο απλώς γεγονός. Και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να τις «διαβάσουμε» ως τέτοιες. Αποτελούν ένα ακόμα σύμπτωμα μιας κοινωνίας χωρίς ορίζοντες. Μιας κοινωνίας σε αφασία! Που δέχεται τα πάντα, που ανέχεται τα πάντα, που υπομένει τα πάντα…
«Αυτή είναι η Ελλάδα»!
Αν υπάρχει κάτι το οποίο θα πρέπει να θυμόμαστε απ’ όσα είπε κατά καιρούς ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, είναι η συγκλονιστική φράση που ξεστόμισε κάποτε: «Αυτή είναι η Ελλάδα!» όταν απογοητεύτηκε από την ανταπόκριση που γνώρισε στις όποιες προσπάθειες έκανε για να αλλάξει αυτή την κακόμοιρη χώρα!
«Αυτή είναι η Ελλάδα!» λοιπόν: η χώρα των αντιθέσεων – το βασίλειο της κακομοιριάς και της κακογουστιάς…
Η χώρα που γέννησε το μέτρο («μέτρον άριστον») για να απωλέσει κάθε αίσθησή του σήμερα. Η χώρα που γέννησε ανθρώπους ολιγαρκείς, για να καταντήσει στις μέρες μας να έχει τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη. Η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, για να έρθει μετά ο Αλέκος, η Αλέκα κι ο Αλέξης να ισοπεδώσουν ό,τι καλό πάει να γίνει. Η χώρα που γέννησε την ελευθερία, για να καταντήσει η χώρα της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας. Η χώρα που γέννησε τα γράμματα και τις τέχνες, για να επιτρέπει στη συνέχεια να κλείνουν τα σχολεία αισχρές μειοψηφίες χωρίς να κάνει τίποτα…
Όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα, θα δει να βασιλεύει το «αγκάθι»: όπου αγκάθι οι πάσης φύσεως παρανομίες, ψευτιές, απάτες, κακογουστιές, κακοήθειες…
Παντού «αγκάθια»…
Θες στην Παιδεία; Κανείς δεν ασχολείται σοβαρά: πειράματα επί πειραμάτων, καταλήψεις επί καταλήψεων, ανικανότητα ακόμα και στα βασικά από πλευράς υπουργείου. Σχεδιασμός σε πανελλαδικό επίπεδο μηδέν! Το μόνο που φαίνεται ότι μας απασχολεί σοβαρά, είναι η κατάργηση των θρησκευτικών από τα σχολεία, μετά την εκδίωξη των κληρικών (δεν μας άρεσε το τιμημένο ράσο, ήταν μαύρο και μας «ψυχοπλάκωνε»!).
Θες στην οικονομία; Από τότε που γεννήθηκα και άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου, ακούω πως χρειάζονται θυσίες από τον λαό για να δυναμώσει η οικονομία μας. Ποτέ δεν άκουσα καμμία κυβέρνηση να φορολογεί τους πλούσιους, τους «έχοντες και κατέχοντες» αμύθητα ποσά. Ποτέ δεν έμαθα ότι έβαλαν «χέρι» στις αρπακτικές λέαινες που ονομάζονται τράπεζες και πίνουν το αίμα του κοσμάκη!
Θες στον τομέα εργασίας; Ο καθένας μας κλέβει τον άλλον. Προσπαθούμε να βγάλουμε πολλαπλάσια κέρδη από τα λογικά, με τα φτηνότερα (βλ. ψεύτικα) υλικά, με τη λιγότερη εργασία, με μπαγαποντιά, κλέβοντας την εφορία, «λαδώνοντας» όπου χρειάζεται…
Θες στην υγεία; Τα νοσοκομεία έχουν καταντήσει άντρα συναλλαγής, παραμάγαζα του κάθε μεγαλογιατρού που για το ποθούμενο «φακελλάκι» προτιμά να καταπατήσει χίλιους όρκους στον Ιπποκράτη και στην τιμή του. Το σύνθημα «έχεις λεφτά; Έχεις και υγειά» είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε επίκαιρο!
Θες στον χώρο της Εκκλησίας; Από «ψυχής ιατρείον» κατάντησε επιχείρηση real estate με τις μίζες να αλλάζουν χέρια διαρκώς, με τα σκάνδαλα να διαδέχονται το ένα το άλλο, και με τον κλήρο – ιδίως τον ανώτερο – να έχει αποκοπεί σχεδόν στο σύνολό του από τον λαό και τα προβλήματά του, και να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο εκτός από τις πραγματικές ανάγκες της Εκκλησίας και του πληρώματός της!
Θες στον τομέα της δικαιοσύνης; Οι δικαστικοί έχουν πλέον απωλέσει την εμπιστοσύνη που έδειχνε κάποτε ο κόσμος σ’ αυτούς. Η δικαιοσύνη πια μοιάζει με εκείνο το δίχτυ της αράχνης, που πιάνει το μικρό έντομο, αλλά είναι τόσο αδύναμο να πιάσει τα μεγαλύτερα και χαλάει…Οι ισχυροί και εδώ έχουν τον τρόπο τους να βγουν ασπροπρόσωποι στην κοινωνία, όσα κι αν έχουν κάνει, σε αντίθεση με τους φτωχούς και ανυπεράσπιστους που διώκονται με το παραμικρό!
Θες ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας; Φτηνοί δημόσιοι υπάλληλοι, απλοί διεκπεραιωτές μιας αισχρής γραφειοκρατίας που το μόνο που γνωρίζει είναι να ταλαιπωρεί και να θέτει εμπόδια στους πολίτες που δεν έχουν τα «μέσα» να λύσουν «αλλού» το πρόβλημά τους…Οι εχθροί αλωνίζουν. Το ίδιο και οι ληστές…Και η έννοια μας είναι να είμαστε γυαλισμένοι, ξυρισμένοι και νομότυποι…
Θες η πολιτική και οι πολιτικοί; Σαπίλα, βρωμιά και δυσωδία…Ανεπάγγελτοι, παιδιά του μπαμπά, αξιοθρήνητα έρμαια των δημοσκοπήσεων, των καναλαρχών και των δημοσιογραφίσκων, μπαίγνια των ισχυρών και των σαλτιμπάγκων του κόσμου τούτου.
«Περιμένοντας τους βαρβάρους»…
Όπου κι αν κοιτάξει κανείς γύρω του, θα δει «αγκάθια». Και το άσχημο δεν είναι πια αυτό! Είναι ότι τα συνηθίσαμε πλέον τα «αγκάθια» και μας αρέσουν κι από πάνω! Καμμία διάθεση για αλλαγή της κατάστασης. Μοιραίοι, άβουλοι, περιμένουμε κι εμείς τους «βαρβάρους» όπως στο ποίημα του Καβάφη…
Ως πότε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου