«ΟΣΑ ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ Η ΑΛΕΠΟΥ…»

Με έκπληξη αλλά όχι και με απορία, διάβασα σε εφημερίδα της πόλης μας επιστολή του Προέδρου του Συμβουλίου του Συλλόγου Ιεροψαλτών Μεσσηνίας και ιεροράπτου κ. Κ. Β. Κληρόπουλου που αναφερόταν στο πρόσωπό μου. Στην εν λόγω επιστολή του, ο κύριος αυτός θίγει ορισμένα ζητήματα που άπτονται του ιεροψαλτικού χώρου. Εφόσον λοιπόν επιθυμεί ο ίδιος να ανοίξει ένας διάλογος δια παν το ψαλτικόν εντός και εκτός της πόλεως, «Ανοίξω το στόμα μου…» και «αμαρτίαν ουκ έχω».
Σε άρθρο μου στην έγκριτη εφημερίδα «Σημαία» της πόλης μας με τίτλο «Η βυζαντινή μουσική στην Καλαμάτα», έγραφα το αυτονόητο, αυτό που και ο ίδιος ο κ. Κληρόπουλος παραδεχόταν μέχρι που εκλέχτηκε Πρόεδρος στον συγκεκριμένο Σύλλογο: ότι δηλαδή κατά το παρελθόν και μόνο κατά το παρελθόν, ο τόπος μας απετέλεσε φυτώριο για την ανάδειξη εκλεκτών προσωπικοτήτων στον χώρο της εκκλησιαστικής μουσικής. Προς επίρρωση τούτων, ανέφερα ονόματα όπως του Ξένου Κορώνη (σπουδαίος βυζαντινός μουσουργός), του Αντ. Σύρκα και του γιου του Γεώργιου, επισημαίνοντας κάτι κοινό που είχαν και οι τρεις τους: ότι ουδείς εκ των τριών άνθισε εντός της Μεσσηνίας! Στη συνέχεια επεσήμανα μερικά αποσπάσματα από το εξαιρετικά κατατοπιστικό βιβλίο του Δρ. Εθνομουσικολογίας κ. Ιω. Πλεμμένου με τίτλο «Καλλιτεχνικώς προοδεύομεν», στο οποίο γινόταν λόγος για τη διείσδυση όχι μόνο στη Μεσσηνία αλλά και σε όλο τον ελλαδικό χώρο της ευρωπαϊκής μουσικής. Όσον αφορά τους «Αινούντες» (το άλφα παρακαλώ τον κ. Κληρόπουλο να το γράφει με κεφαλαίο γράμμα), οι οποίοι ενοχλούν τόσο πολύ τον κ. Πρόεδρο των Ιεροψαλτών, είναι όντως μία ομάδα φίλων (προσωπικά εδώ και αρκετό καιρό ούτε ανήκω, ούτε συμμετέχω στην εν λόγω ομάδα) που προϋπήρχε του Συλλόγου Ιεροψαλτών και αποτελείται από τους ανθρώπους που όταν ο κ. Κληρόπουλος και το υπόλοιπο Συμβούλιό του ήταν ανύπαρκτοι πέραν του αναλογίου τους, δίδασκαν αφιλοκερδώς στη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας όποιον επιθυμούσε να ασχοληθεί με το ιερό αναλόγιο (μάρτυρες για το αφιλοκερδώς καλώ τους υπευθύνους οικονομικού της Ι. Μητροπόλεως).
Αν τώρα ο κ. Κληρόπουλος ευλογώντας τα γένια του θεωρεί ότι από τη στιγμή που «επέστη καιρός» και ανέλαβε τα ηνία του Συλλόγου όλα δια μαγείας βελτιώθηκαν, είναι δικαίωμά του. Δικαίωμά του δηλαδή είναι να καυχιέται για κάτι που δεν είναι δικό του δημιούργημα: Η χορωδία του Συλλόγου είναι εν ολίγοις η βυζαντινή χορωδία της Ι.Μητροπόλεως Μεσσηνίας, η οποία – για λόγους ακατανόητους δι’ εμέ – διαλύθηκε για να κομπάζει ο κ. Κληρόπουλος ότι διαθέτει και έτοιμη χορωδία. Για τη διαλυθείσα χορωδία, είναι φυσικό ο κ. Πρόεδρος να αγνοεί την ύπαρξή της, αφού τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της απαξίωσε τη συμμετοχή του σ’ αυτήν, παρότι θέλει να αυτοπροβάλλεται ως «πρώτο βιολί» (προφανώς εννοεί σε ένταση φωνής) και μόλις τα τελευταία έλαβε μέρος! Επομένως η κατάργησή της και η μετονομασία της σε χορωδία του Συλλόγου Ιεροψαλτών Μεσσηνίας δεν νομίζω να ισοδυναμεί και με την ανακάλυψη της Αμερικής! Το να βαυκαλίζεται βέβαια κανείς πως αποτελούν «σπουδαία» κατορθώματα τα φαγοπότια και οι βασιλόπιττες και μάλιστα με «ξένα συγχώρια», μάλλον αποτελεί αντικείμενο μελέτης της ψυχιατρικής επιστήμης και όχι δικό μου! Απλώς η όλη επιχειρηματολογία με κάνει να αντιληφθώ πως στην πόλη μας δεν έχει φτάσει ακόμα η τεχνολογία του cd έστω, για να ακούσουν ορισμένοι τι εστί πραγματική χορωδία βυζαντινής μουσικής πρώτης τάξεως και όχι ασφαλώς δευτεροκλασάτη χορωδιούλα, μικρομάγαζο της εγωιστικής μικρόνοιας ολίγιστων φωνασκούντων, παρά τις φιλότιμες όντως προσπάθειες του ικανού χοράρχη της!
Γράφει επίσης πως απαξιώνω τη νεοσύστατη χορωδία του Συλλόγου. Τον προκαλώ να βρει έστω και ένα σημείο από το άρθρο μου που να δικαιολογεί παρόμοιες συκοφαντίες και ψεύδη που ενέχουν τον κίνδυνο για τον ίδιο να βρεθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης για συκοφαντική δυσφήμηση του προσώπου μου! Για όσους δεν γνωρίζουν τι είχα γράψει, αλλά και για όσους θα πρέπει να βελτιώσουν τα ελληνικά τους, αφιερώνω το κάτωθι απόσπασμα: «Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται ως τις μέρες μας από την ύπαρξη τετράφωνης ευρωπαϊκής χορωδίας στον μητροπολιτικό ναό της Υπαπαντής (με πολλά αξιόλογα μέλη και εξαιρετικές φωνές, ιδιαίτερα στο παρελθόν), αλλά και από την καχεκτική εκπροσώπηση των ιεροψαλτών της Καλαμάτας σε κάθε εκδήλωση που είχε να κάνει με ένα θρησκευτικό γεγονός. Μόλις πέρυσι ιδρύθηκε Σύλλογος Ιεροψαλτών (παρά τις πολλές προσπάθειες που είχαν τορπιλιστεί στο παρελθόν), ενώ εκτός της εκκλησιαστικής χορωδίας της Ιεράς Μητροπόλεως, ο μόνος βυζαντινός χορός που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην πόλη είναι αυτός των «Αινούντων…». Ο χρόνος που χρησιμοποιώ είναι παρελθοντικός («σε κάθε εκδήλωση που είχε να κάνει…»), ενώ στη συνέχεια αφού γράφω για τη χορωδία της Μητροπόλεως, αναφέρω πως υπάρχει μόνο μία επιπλέον, οι «Αινούντες». Απαξιώνεται έτσι ο Σύλλογος Ιεροψαλτών; Γράφω ψέματα ή αλήθεια;
Όντως, έχει δίκιο ο κ. Κληρόπουλος επισημαίνοντας πως ο μακαριστός μητροπολίτης Μεσσηνίας κυρός Χρυσόστομος Β΄ (Θέμελης) δεν επιθυμούσε την ίδρυση παρόμοιου Συλλόγου, αλλά (λόγω της προχωρημένης ηλικίας του) θα πρέπει να γνωρίζει ότι παρόμοιες προσπάθειες είχαν γίνει και στο παρελθόν εξ όσων γνωρίζω, με ανάλογη αποτυχία. Για τους λόγους της αποτυχίας αυτής, όλοι όσοι ασχολούνται με τα ιεροψαλτικά (νέοι και μεγαλύτεροι), γνωρίζουν καλά και τα πρόσωπα και τα πράγματα που ώθησαν σε αυτές τις αποφάσεις τον τότε μητροπολίτη και φρόνιμο θα ήταν αντί άλλων «κροκοδείλιων δακρύων» να υπάρξει και αυτοκριτική επιτέλους σε αυτόν τον τόπο!
Επειδή δεν έτυχε να διαθέτω μαγαζάκι που να εξαρτάται από τις διαθέσεις του εκάστοτε μητροπολίτη και ούτε έχω παιδιά που να μου έχει διορίσει ο νυν ή ο πρώην μητροπολίτης και πλέον δεν πρέπει να μασάμε τα λόγια μας και το «ναι» που λέμε να είναι «ναι» και το «ου» να είναι «ου», ας μάθει επιτέλους η Καλαμάτα τους πραγματικούς λόγους της διαγραφής μου: Λίγες ημέρες μετά των Φώτων, προσκληθήκαμε ως μέλη του Συλλόγου Ιεροψαλτών για θέματα ήσσονος σημασίας (διορθώσεις στο καταστατικό, κ.λπ.). Εκεί το κλίμα φαινόταν ηλεκτρισμένο. Αιτία ήταν η αντίθεση ορισμένων στην ύπαρξη και μόνο ενός άλλου Συλλόγου, αυτού των «Αινούντων», ο οποίος είχε λίγες ημέρες πριν πραγματοποιήσει μια συναυλία στο Πνευματικό Κέντρο με σπουδαία επιτυχία στην οποία ο κύριος Κληρόπουλος ως Πρόεδρος του Συλλόγου Ιεροψαλτών δεν «άδειασε» να παρευρεθεί ούτε ο ίδιος, ούτε κανείς άλλος εκπρόσωπός του, παρά την πρόσκληση που του είχε επιδοθεί! Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, αρκετές φορές ειρωνεύτηκε τους συμμετέχοντες στους «Αινούντες» χωρίς να λάβει απάντηση. Όταν κάποια στιγμή ο κ. Λεωνίδας Λιάππας σηκώθηκε για να ζητήσει μια διευκρίνιση, δέχτηκε αναιτίως από μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου οχετό ύβρεων που δεν αφορούσαν μόνο τον ίδιο προσωπικά, αλλά και την ίδια του τη σύζυγο! Τη στιγμή εκείνη σηκωθήκαμε άπαντες για να προσπαθήσουμε να κατευνάσουμε τα πνεύματα και, φυσικά, να απαιτήσουμε από το πρόσωπο που επιτέθηκε φραστικά στον κύριο Λιάππα να ανακαλέσει και να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη. Τη στιγμή εκείνη μια ομάδα δύο ή τριών προσώπων, πρωτοστατούντος ενός νεολέκτου και ιδιαίτερα προβεβλημένου κληρικού και μάλιστα Αρχιμανδρίτου, άρχισαν να χειρονομούν και να βυσσοδομούν εις βάρος όλων όσων γνώριζαν ότι παίρνουν μέρος και στους «Αινούντες» με φράσεις που θύμιζαν «άλλες» εποχές («Εσείς δεν δικαιούσθε να μιλάτε εδώ μέσα», «Βουλώστε το» κ.τ.λ.). Ο εν λόγω πληθωρικός κληρικός μάλιστα, που αρέσκεται να δηλώνει πως διαθέτει την εύνοια του νυν μητροπολίτου, μας απαγόρευσε να μιλάμε («Σας απαγορεύω να μιλάτε εδώ»). Στο σημείο εκείνο, επενέβην προσωπικώς λέγοντάς του επί λέξει: «Και εσύ ποιος είσαι που θα μας απαγορέψεις να μιλάμε εδώ μέσα;». Επειδή μάλλον δεν περίμενε τέτοια αντίδραση (ορισμένοι κληρικοί έχουν μάθει να εκστομίζουν τα μύρια όσα, άνευ αντιλόγου από τους ιθαγενείς πιστούς, θεωρώντας την πόλη της Καλαμάτας προτεκτοράτο τους από την «κοσμοσωτήριον» έλευσίν τους εδώ) άρχισε να «ρετάρει», συνεχίζοντας την ίδια φράση («Σας απαγορεύω…»). Όταν τον ρώτησα κι εγώ επανειλημμένως αν το καταστατικό του Συλλόγου απαγορεύει τη συμμετοχή σε άλλους παρεμφερείς Συλλόγους, αντί άλλης απαντήσεως, με «στόλισε» με τον «Χριστιανικότατο» χαιρετισμό: «Άντε ρε βλάκα!». Όπως κάθε χριστιανός που δεν έχει φτάσει στο σημείο της δικής του αγιότητος, του ζήτησα να ανακαλέσει άμεσα διότι θα αναγκαζόμουν κι εγώ να ξεχάσω το ράσο που φορούσε, με επικίνδυνες συνέπειες για τη σωματική του ακεραιότητα! Αυτός αναγκάστηκε να ανακαλέσει («Καλά, το παίρνω πίσω αυτό!») και τότε χωρίς χρονοτριβή αποχώρησα μαζί με όλους σχεδόν τους συμμετέχοντες αφού η Συνέλευση είχε πλέον διαλυθεί! (Αυτές είναι οι μοναδικές ύβρεις που εκστόμισα ενώπιον της Συνελεύσεως. Εάν ο «κύριος» Πρόεδρος άκουσε ή είδε με τα μάτια του κάτι άλλο, ας με ενημερώσει εγγράφως, γνωρίζοντας ασφαλώς τις συνέπειες που θα έχει μια ψευδής μαρτυρία εις βάρος μου!). Ως μάρτυρες καλώ όλους τους παρισταμένους. Φίλους και εχθρούς!
Αναρωτιέμαι λοιπόν με ποιο αιτιολογικό διαγράφομαι από αυτόν τον Σύλλογο, και σύμφωνα με ποιες διαδικασίες. Συνήλθε το Διοικητικό Συμβούλιο; Υπάρχουν Πρακτικά επί του θέματος; Εκλήθην (ως όφειλε το Δ.Σ.) σε απολογία για όσα υποτίθεται ότι είπα;
Στο μόνο με το οποίο θα συμφωνήσω με τον κύριο Κληρόπουλο, είναι ότι ίσως μετάνιωσα που έγινα μέλος σε αυτόν τον Σύλλογο. Με αυτούς τους ανθρώπους που τον διοικούν και τον απαρτίζουν, μάλλον δεν έχω καμία σχέση. Και ούτε θέλω να έχω καμία σχέση!

Υ.Γ.: Αλήθεια, μιας και ο Σύλλογος υποτίθεται ότι ιδρύθηκε ως συνδικαλιστικό όργανο των ιεροψαλτών, τι θέση πήρε στην υπόθεση «Τσάφου»; Διαμαρτυρήθηκε ευθαρσώς – ως όφειλε – εκεί που έπρεπε ή κατάπιε το…«διαπασών» της; Και κάτι ακόμη: Ο μητροπολίτης εγκρίνει αυτές τις τακτικές και αν όχι, τι προτίθεται να κάνει;