ΓΙΑ ΤΟΝ «ΑΒΕΡΩΦ»

Χτες παρακολούθησα όπως και οι περισσότεροι συνέλληνες από τα δελτία των 8.30΄ μια είδηση που μας μετέφερε με αγανάκτηση ο παρουσιαστής∙ Προ ημερών, ένα glamurus ζευγάρι παντρεύτηκε και για να προσδώσει μεγαλοπρέπεια στον γάμο του, σκέφτηκε να «νοικιάσει» το κατάστρωμα του θρυλικού θωρηκτού μας «Αβέρωφ».
Για όσους δεν γνωρίζουν, ο «Αβέρωφ» υπήρξε το σημαντικότερο πολεμικό πλοίο των νεώτερων χρόνων στην ελληνική ιστορία. Κατασκευάστηκε στα ναυπηγεία «Ορλάντο» στο Λιβόρνο της Ιταλίας και αγοράστηκε με έξοδα του εθνικού ευεργέτη Γ. Αβέρωφ και με εξωτερικό δανεισμό στον οποίο προέβη το ελληνικό δημόσιο. Το 10.200 τόνων θωρακισμένο εύδρομο (όπως ακριβέστερα περιγράφεται) καθελκύστηκε στις 12 Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο) 1910 και στις 11 Σεπτεμβρίου 1911 κατέπλευσε στο Φάληρο. Τον Οκτώβριο του 1912, με την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων, το «Αβέρωφ», επικεφαλής του στόλου του Αιγαίου υπό τον Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, απελευθέρωσε τα νησιά του ανατολικού και βορείου Αιγαίου και ύστερα από τις ναυμαχίες της Έλλης (3/12/1912) και της Λήμνου (5/1/1914) εμπόδισε τον ανεφοδιασμό των τουρκικών στρατευμάτων και συνέβαλε τα μέγιστα στην τελική επικράτηση των συνασπισμένων βαλκανικών δυνάμεων που πολεμούσαν εναντίον των Τούρκων. Μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μάλιστα, το «Αβέρωφ» κατέπλευσε στην Κωνσταντινούπολη και εκεί ύψωσε την ελληνική σημαία ως μία από τις νικήτριες δυνάμεις του Μεγάλου Πολέμου. Ακόμα και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έλαβε μέρος περιπολώντας στον Ινδικό ωκεανό, παρά την ηλικία του. Στις 17 Οκτωβρίου του 1944 μάλιστα, ήταν το πλοίο που μετέφερε στην Ελλάδα την εξόριστη τότε ελληνική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Το 1952 διατάχθηκε ο παροπλισμός του. Από το 1956 μέχρι το 1983, το θωρηκτό βρέθηκε πρυμνοδετημένο στον Πόρο. Το 1984 το Πολεμικό Ναυτικό αποφάσισε να το αποκαταστήσει ως μουσείο πλέον και έτσι, μετά από τριάντα χρόνια στο περιθώριο, το πλοίο ρυμουλκήθηκε από τον Πόρο και κατέληξε στο Φάληρο.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε το γεγονός. Σε αυτή την Ελλάδα που ζούμε, όλα πλέον είναι πιθανά! Εκείνο όμως που μου έκανε εντύπωση και με παρακίνησε να γράψω, ήταν η αντίδραση ορισμένων Μ.Μ.Ε. που κατακεραύνωσαν με κάθε τρόπο τους διοργανωτές της όντως κακόγουστης εμπνεύσεως φιέστας. Και, ομολογώ, δεν εντυπωσιάστηκα θετικά από το γεγονός! Κι αυτό γιατί μέσ’ στο μυαλό μου έγιναν πολλοί συνειρμοί γύρω απ’ το θέμα της κάλυψης από τον Τύπο (γραπτό και ηλεκτρονικό) σειράς παρόμοιων θεμάτων που άπτονται του εθνικού φιλότιμου του Έλληνα και του πατριωτισμού του. Αναρωτήθηκα τι είπαν τα «αδέκαστα» κανάλια της τηλεόρασης ή τι έγραψαν οι «αδέσμευτες» εφημερίδες μας για σειρά ζητημάτων πολύ πιο σημαντικών από μια απλή δεξίωση γάμου έστω και σε ένα πλοίο – σύμβολο της νεώτερης Ελλάδος.
Άραγε έμαθε κανείς πως προ ολίγου καιρού οι Τούρκοι στην ακόμα ελληνική Δυτική Θράκη μοίραζαν σε εκδήλωση που πραγματοποίησαν μπλουζάκια με τη σημαία της αυτόνομης Θράκης που έχουν κατά νου να δημιουργήσουν σε λίγο καιρό; Ασχολήθηκε άραγε κανείς – πλην Χαρδαβέλα – με όσα συνέβησαν στη Θράκη με την ηρωίδα δασκάλα Χαρά Νικοπούλου; Έμαθε κανείς για το τι συμβαίνει στη Βόρειο Ήπειρο όπου έχουμε εγκαταλείψει ολοσχερώς τα αδέρφια μας στην τύχη τους; Μίλησε κανείς για το διαφαινόμενο διπλωματικό Βατερλώ μας στο Σκοπιανό, όπου πλέον εκλιπαρούμε μια οποιαδήποτε λύση η οποία θα περιλαμβάνει φυσικά τον όρο «Μακεδονία» με την προσθήκη ενός γεωγραφικού παραγώγου το οποίο οι Σκοπιανοί θα διαγράψουν την επομένη της συμφωνίας; Διάβασε κανείς τα σχολικά βιβλία με τα οποία «μορφώνονται» τα σημερινά Ελληνόπουλα να φρίξει με όσα γράφονται εκεί μέσα; Είπε ποτέ καλό λόγο για την κοινωνική προσφορά του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας, των δασκάλων, του κλήρου και όλων όσων μοχθούν για το κοινωνικό καλό; Προέβαλε ποτέ τον απλό στρατιώτη που προτίμησε να μη βάλει λυτούς και δεμένους και να υπηρετήσει την πατρίδα από τα προκεχωρημένα φυλάκια του Έβρου, των βορείων συνόρων, των βραχονησίδων μας και αισθάνεται και υπερήφανος γι’ αυτό; Έδειξε ποτέ τον αστυνομικό που έτρεξε να σώσει το παιδάκι που ένας ανώμαλος προσπάθησε να βιάσει και αποφεύγει να καυχηθεί για το κατόρθωμά του, ψελλίζοντας ένα «έκανα απλώς το καθήκον μου»; Ασχολήθηκε ποτέ με τον ανώνυμο δάσκαλο που παλεύει με νύχια και με δόντια ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο μέρος της πατρίδας μας να μιλήσει για Χριστό και για Ελλάδα στους μαθητές του (τηρώντας δηλαδή τις επιταγές του Συντάγματος – άρθρο 16, παρ. 2) υπό τον φόβο των «κουλτουριαρέων» και των πάσης φύσεως «πολυπολιτισμικών» φορέων της δήθεν παιδείας; Αναφέρθηκε ποτέ στον ταπεινό λευίτη που σε πείσμα των καιρών και των χλευασμών που υφίσταται καθημερινά, επιμένει να αγωνίζεται να σώσει ψυχές;
Κατά τ’ άλλα μας ενόχλησαν τα πάρτυ στον «Αβέρωφ». Ας το καταλάβουμε πια: η σωτηρία της πατρίδας δεν αντιμετωπίζεται με μέτρα οικονομικά μόνο. Οφείλουμε να ανασυνθέσουμε ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό της χώρας, να μην ντρεπόμαστε επιτέλους που είμαστε Έλληνες. Αυτό πρέπει να μας απασχολεί τώρα. Όχι μόνο οι λαμαρίνες του «Αβέρωφ»…