ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ
Το τελευταίο διάστημα, και κυρίως μετά τη δήλωση του πρωθυπουργού ότι πρόκειται να προχωρήσει σε αναθεώρηση του Συντάγματος, πλήθυναν οι φωνές που εκφράζουν διαφωνίες ως προς τις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους στη χώρα μας και προτείνουν ως λύση τον χωρισμό. Στην κίνηση αυτή πρωτοστατούν οι λεγόμενες «προοδευτικές» και «εκσυγχρονιστικές» δυνάμεις του τόπου, με συμμετοχή σ’ αυτές απ’ όλα τα κόμματα που βρίσκονται στο κοινοβούλιο· Από κοντά σιγοντάρουν ασφαλώς δυνάμεις και από τα δύο μεγάλα κόμματα, το Πα.Σο.Κ. και τη Νέα Δημοκρατία, με υπέρτερη βέβαια δύναμη των πρώτων, αφού οι δεύτεροι δυσκολεύονται να εκφράσουν ανοιχτά τις σκέψεις τους φοβούμενοι τις αντιδράσεις των οπαδών τους. Τι δέον γενέσθαι λοιπόν; Διαζύγιο – έστω κοινή συναινέσει – ή διατήρηση της παρούσας κατάστασης;
Πριν εκφράσουμε την οποιαδήποτε θέση, θα πρέπει να δούμε τι πρόκειται να συμβεί σε περίπτωση που γίνει πράξη αυτός ο χωρισμός (δεν αναφερόμαστε στην παρούσα κατάσταση για οικονομία χώρου αλλά και λόγω του ότι προφανώς γνωρίζουμε τι ισχύει σήμερα). Στο Σύνταγμά μας, ανάμεσα στα υπόλοιπα άρθρα, υπάρχει και ένα (το τρίτο) το οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων πως η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, έχοντας ως κεφαλή της τον Χριστό, είναι δογματικά ενωμένη με την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και με κάθε άλλη ομόδοξη Εκκλησία, τηρεί τους ιερούς Αποστολικούς και Συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις, είναι αυτοκέφαλη και διοικείται από τη Σύνοδο των Αρχιερέων της σύμφωνα με όσα ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης και ο Πατριαρχικός Τόμος του 1850 κ.ο.κ. Προφανώς αυτό το άρθρο προτείνεται να καταργηθεί. Ένα ακόμη άρθρο που βρίσκεται στο στόχαστρο των υπέρμαχων του χωρισμού είναι και το άρθρο 13, το οποίο ρυθμίζει και κατοχυρώνει όλα όσα αφορούν τις θρησκευτικές ελευθερίες των πολιτών στην Ελλάδα· διακηρύσσει πως κάθε γνωστή και αναγνωρισμένη θρησκεία είναι ελεύθερη στη χώρα μας, καθώς και τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχουν οι θρησκευτικοί λειτουργοί αυτών των θρησκειών (όχι τόσο το πνεύμα αυτού του άρθρου, αλλά οι περιορισμοί που τίθενται με τον όρο «γνωστές θρησκείες» που αφήνει έξω νέου τύπου θρησκευτικά δόγματα, όπως τους Σαϊεντολόγους και μια πλειάδα άλλων παρόμοιων δοξασιών).
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά· Όσοι προβάλλουν ως επιτακτική ανάγκη τον χωρισμό, δεν το κάνουν προφανώς για να φύγει από τη μέση ένα ή δύο άρθρα του έτσι κι αλλιώς πολλαπλώς ερμηνεύσιμου Συντάγματος. Ο καυγάς γίνεται ουσιαστικά για την αποβολή της Εκκλησίας και της χριστιανικής πίστης από κάθε τι που έχει σχέση με το κράτος. Πρακτικά τι σημαίνει αυτό;
Καθαίρεση οποιουδήποτε χριστιανικού συμβόλου βρίσκεται σε κρατικές υπηρεσίες (δημόσιες υπηρεσίες, δήμους, σχολεία κ.λπ.) και αφορά εικόνες, σταυρούς, κομποσκοίνια και γενικά οτιδήποτε φανερώνει την πίστη του καθενός. Θα θυμάστε τι έγινε στη Γαλλία όπου στα σχολεία απαγορεύτηκε η μουσουλμανική μαντίλα για τα κορίτσια που ασπάζονται το Ισλάμ, και για εξισορρόπηση απαγορεύτηκε και η εμφανής παρουσία του σταυρού στον λαιμό των χριστιανών μαθητών!
Κατάργηση της πρωινής προσευχής στα σχολεία καθώς και του μαθήματος των θρησκευτικών. Απαγόρευση επίσης του εκκλησιασμού σε μεγάλες γιορτές και βέβαια ποινικοποίηση της οποιασδήποτε αναφοράς των διδασκόντων σε κάθε τι που θεωρείται προπαγανδιστικό για τον χριστιανισμό ή άλλο θρήσκευμα.
Κατάργηση του θρησκευτικού όρκου όχι μόνο στα δικαστήρια, αλλά και στον στρατό, όπου αναμένεται και κατάργηση των στρατιωτικών ιερέων και κάθε δραστηριότητας που να υποκρύπτει ή να εκδηλώνει προτίμηση προς τον χριστιανισμό (π.χ. Θείες Λειτουργίες σε στρατόπεδα, συμμετοχή με αγήματα σε θρησκευτικές τελετές κ.ο.κ.).
Κατάργηση τελετών που έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα και στις οποίες είτε συμμετέχει το Κράτος, είτε τις διοργανώνει (π.χ. επίσημες δοξολογίες για το νέον έτος σε μητροπολιτικούς ναούς, για τις εθνικές ή τοπικές εορτές).
Κατάργηση των θρησκευτικών εορτών (Χριστούγεννα, Πάσχα, πολιούχων αγίων) και καθιέρωση νέων, θρησκευτικά όμως αποχρωματισμένων (στις Η.Π.Α. ο Πρόεδρος Βους, στο μήνυμά του με ευχές προς τους πολίτες της χώρας του, δεν αναφέρθηκε καθόλου στη λέξη Χριστούγεννα αλλά αόριστα στις Γιορτές, δε στόλισε χριστουγεννιάτικο δέντρο αλλά γιορτινό, και στις κάρτες που έστειλε είχε μόνο σύμβολα ουδέτερα, όπως δεντράκια χιονισμένα κ.λπ. για να μη «θίξει» τις υπόλοιπες θρησκευτικές κοινότητες! (Ας μην ξεχνάμε ότι και το ζήτημα των ταυτοτήτων κάπως έτσι ξεκίνησε εδώ).
Επιβολή του πολιτικού γάμου και αντίστοιχα της πολιτικής βάπτισης με νομοθετική ρύθμιση για όλους τους πολίτες και προβολή της πολιτικής κηδείας και καύσης των νεκρών.
Διακοπή της μισθοδοσίας του κλήρου από το Κράτος.
Απαγόρευση προβολής ή στην καλύτερη περίπτωση περιορισμός των θρησκευτικών θεαμάτων από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης του λαού (κατάργηση αναμετάδοσης εκκλησιαστικών ακολουθιών, εκπομπών θρησκευτικού χαρακτήρα, εορταστικών εκπομπών που «ενοχλούν» τους μη Χριστιανούς).
Μάλιστα κάποιοι πιο «εκσυγχρονιστές» και «προοδευτικοί» απορούν για ποιόν λόγο θα πρέπει η ελληνική σημαία να έχει σταυρό στο άκρο της και προτείνουν την αλλαγή της με άλλη, θρησκευτικά αποχρωματισμένη.
Ερώτηση: Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να δεχτεί κάτι τέτοιο; Αυτή τη στιγμή φυσικά όχι. Σ’ αυτό συμφωνούν και οι υπέρμαχοι του χωρισμού. Ωστόσο – υποστηρίζουν – οι αλλαγές δε θα πραγματοποιηθούν άμεσα και στο σύνολό τους, αλλά σε βάθος χρόνου και σταδιακά, ούτως ώστε οι παρενέργειες και οι αντιδράσεις να περιοριστούν σε λίγους μόνο θρησκευόμενους, οι οποίοι εύκολα θα μπορούν να χαρακτηριστούν «υπερσυντηρητικοί», «φανατικοί» και «καθυστερημένοι».
Ήδη έχει αρχίσει η πλήρης απαξίωση του ανώτερου και κατώτερου κλήρου (με κύρια ευθύνη όμως των ίδιων) στα μάτια πιστών ή μη μελών της Εκκλησίας: η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία όλου του κλήρου, η έσχατη αμορφωσιά και άγνοια ακόμα και στοιχειωδών κανόνων χριστιανικής συμπεριφοράς προς τον πλησίον και κυρίως προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο, η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός, ο παποκαισαρισμός του νυν αρχιεπισκόπου, η πολιτικοποίηση, η δεσποτοκρατία, ο πλήρης αποκλεισμός του λαϊκού στοιχείου από κάθε κέντρο λήψεως αποφάσεων, η προσήλωση στο χρήμα που προσφέρει ο αδαής πιστός με διάφορους τρόπους (πρόσφορα, χαρτιά «υπέρ υγείας» και «υπέρ αναπαύσεως», πάσης φύσεως μυστήρια που προσφέρονται για οικονομική εκμετάλλευση των χριστιανών), και, κυρίως, η απουσία από τα λόγια και τα έργα του κλήρου του σωτηριολογικού μηνύματος της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας και η αντικατάστασή του από έναν γλυκανάλατο και βολικό χριστιανισμό που δε δρα και δεν ενοχλεί κανέναν, είναι μερικά μόνο στοιχεία που συνθέτουν τη δυσανεξία στην οποία έχει περιέλθει η επίσημη Εκκλησία.
Αλλά γι’ αυτά και για άλλα ακόμα, θα επανέλθουμε κάποια άλλη φορά. Προς το παρόν επιτακτική είναι η ανάγκη για εγρήγορση όλων των πιστών αλλά και αυτών που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία, διότι θίγονται αξίες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που πιστεύουμε. Γιατί το θέμα του χωρισμού έχει ευρύτερες προεκτάσεις που άπτονται και αυτής της ύπαρξής μας ως οντότητας, ως έθνους. Θα βγάλουμε οι ίδιοι με τα χέρια μας τα μάτια μας;
(Υ.Γ.: Ο χωρισμός αυτός θα ωφελήσει εκτός από τους πολέμιους της Εκκλησίας και της ελληνικότητάς μας και την ίδια την Εκκλησία, όσο κι αν αυτό φαίνεται τραγελαφικό, αλλά θα αποβεί οπωσδήποτε καταστροφικός για την πατρίδα και το έθνος. Η εξήγηση στο επόμενο σημείωμά μας).
Το τελευταίο διάστημα, και κυρίως μετά τη δήλωση του πρωθυπουργού ότι πρόκειται να προχωρήσει σε αναθεώρηση του Συντάγματος, πλήθυναν οι φωνές που εκφράζουν διαφωνίες ως προς τις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους στη χώρα μας και προτείνουν ως λύση τον χωρισμό. Στην κίνηση αυτή πρωτοστατούν οι λεγόμενες «προοδευτικές» και «εκσυγχρονιστικές» δυνάμεις του τόπου, με συμμετοχή σ’ αυτές απ’ όλα τα κόμματα που βρίσκονται στο κοινοβούλιο· Από κοντά σιγοντάρουν ασφαλώς δυνάμεις και από τα δύο μεγάλα κόμματα, το Πα.Σο.Κ. και τη Νέα Δημοκρατία, με υπέρτερη βέβαια δύναμη των πρώτων, αφού οι δεύτεροι δυσκολεύονται να εκφράσουν ανοιχτά τις σκέψεις τους φοβούμενοι τις αντιδράσεις των οπαδών τους. Τι δέον γενέσθαι λοιπόν; Διαζύγιο – έστω κοινή συναινέσει – ή διατήρηση της παρούσας κατάστασης;
Πριν εκφράσουμε την οποιαδήποτε θέση, θα πρέπει να δούμε τι πρόκειται να συμβεί σε περίπτωση που γίνει πράξη αυτός ο χωρισμός (δεν αναφερόμαστε στην παρούσα κατάσταση για οικονομία χώρου αλλά και λόγω του ότι προφανώς γνωρίζουμε τι ισχύει σήμερα). Στο Σύνταγμά μας, ανάμεσα στα υπόλοιπα άρθρα, υπάρχει και ένα (το τρίτο) το οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων πως η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, έχοντας ως κεφαλή της τον Χριστό, είναι δογματικά ενωμένη με την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και με κάθε άλλη ομόδοξη Εκκλησία, τηρεί τους ιερούς Αποστολικούς και Συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις, είναι αυτοκέφαλη και διοικείται από τη Σύνοδο των Αρχιερέων της σύμφωνα με όσα ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης και ο Πατριαρχικός Τόμος του 1850 κ.ο.κ. Προφανώς αυτό το άρθρο προτείνεται να καταργηθεί. Ένα ακόμη άρθρο που βρίσκεται στο στόχαστρο των υπέρμαχων του χωρισμού είναι και το άρθρο 13, το οποίο ρυθμίζει και κατοχυρώνει όλα όσα αφορούν τις θρησκευτικές ελευθερίες των πολιτών στην Ελλάδα· διακηρύσσει πως κάθε γνωστή και αναγνωρισμένη θρησκεία είναι ελεύθερη στη χώρα μας, καθώς και τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχουν οι θρησκευτικοί λειτουργοί αυτών των θρησκειών (όχι τόσο το πνεύμα αυτού του άρθρου, αλλά οι περιορισμοί που τίθενται με τον όρο «γνωστές θρησκείες» που αφήνει έξω νέου τύπου θρησκευτικά δόγματα, όπως τους Σαϊεντολόγους και μια πλειάδα άλλων παρόμοιων δοξασιών).
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά· Όσοι προβάλλουν ως επιτακτική ανάγκη τον χωρισμό, δεν το κάνουν προφανώς για να φύγει από τη μέση ένα ή δύο άρθρα του έτσι κι αλλιώς πολλαπλώς ερμηνεύσιμου Συντάγματος. Ο καυγάς γίνεται ουσιαστικά για την αποβολή της Εκκλησίας και της χριστιανικής πίστης από κάθε τι που έχει σχέση με το κράτος. Πρακτικά τι σημαίνει αυτό;
Καθαίρεση οποιουδήποτε χριστιανικού συμβόλου βρίσκεται σε κρατικές υπηρεσίες (δημόσιες υπηρεσίες, δήμους, σχολεία κ.λπ.) και αφορά εικόνες, σταυρούς, κομποσκοίνια και γενικά οτιδήποτε φανερώνει την πίστη του καθενός. Θα θυμάστε τι έγινε στη Γαλλία όπου στα σχολεία απαγορεύτηκε η μουσουλμανική μαντίλα για τα κορίτσια που ασπάζονται το Ισλάμ, και για εξισορρόπηση απαγορεύτηκε και η εμφανής παρουσία του σταυρού στον λαιμό των χριστιανών μαθητών!
Κατάργηση της πρωινής προσευχής στα σχολεία καθώς και του μαθήματος των θρησκευτικών. Απαγόρευση επίσης του εκκλησιασμού σε μεγάλες γιορτές και βέβαια ποινικοποίηση της οποιασδήποτε αναφοράς των διδασκόντων σε κάθε τι που θεωρείται προπαγανδιστικό για τον χριστιανισμό ή άλλο θρήσκευμα.
Κατάργηση του θρησκευτικού όρκου όχι μόνο στα δικαστήρια, αλλά και στον στρατό, όπου αναμένεται και κατάργηση των στρατιωτικών ιερέων και κάθε δραστηριότητας που να υποκρύπτει ή να εκδηλώνει προτίμηση προς τον χριστιανισμό (π.χ. Θείες Λειτουργίες σε στρατόπεδα, συμμετοχή με αγήματα σε θρησκευτικές τελετές κ.ο.κ.).
Κατάργηση τελετών που έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα και στις οποίες είτε συμμετέχει το Κράτος, είτε τις διοργανώνει (π.χ. επίσημες δοξολογίες για το νέον έτος σε μητροπολιτικούς ναούς, για τις εθνικές ή τοπικές εορτές).
Κατάργηση των θρησκευτικών εορτών (Χριστούγεννα, Πάσχα, πολιούχων αγίων) και καθιέρωση νέων, θρησκευτικά όμως αποχρωματισμένων (στις Η.Π.Α. ο Πρόεδρος Βους, στο μήνυμά του με ευχές προς τους πολίτες της χώρας του, δεν αναφέρθηκε καθόλου στη λέξη Χριστούγεννα αλλά αόριστα στις Γιορτές, δε στόλισε χριστουγεννιάτικο δέντρο αλλά γιορτινό, και στις κάρτες που έστειλε είχε μόνο σύμβολα ουδέτερα, όπως δεντράκια χιονισμένα κ.λπ. για να μη «θίξει» τις υπόλοιπες θρησκευτικές κοινότητες! (Ας μην ξεχνάμε ότι και το ζήτημα των ταυτοτήτων κάπως έτσι ξεκίνησε εδώ).
Επιβολή του πολιτικού γάμου και αντίστοιχα της πολιτικής βάπτισης με νομοθετική ρύθμιση για όλους τους πολίτες και προβολή της πολιτικής κηδείας και καύσης των νεκρών.
Διακοπή της μισθοδοσίας του κλήρου από το Κράτος.
Απαγόρευση προβολής ή στην καλύτερη περίπτωση περιορισμός των θρησκευτικών θεαμάτων από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης του λαού (κατάργηση αναμετάδοσης εκκλησιαστικών ακολουθιών, εκπομπών θρησκευτικού χαρακτήρα, εορταστικών εκπομπών που «ενοχλούν» τους μη Χριστιανούς).
Μάλιστα κάποιοι πιο «εκσυγχρονιστές» και «προοδευτικοί» απορούν για ποιόν λόγο θα πρέπει η ελληνική σημαία να έχει σταυρό στο άκρο της και προτείνουν την αλλαγή της με άλλη, θρησκευτικά αποχρωματισμένη.
Ερώτηση: Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να δεχτεί κάτι τέτοιο; Αυτή τη στιγμή φυσικά όχι. Σ’ αυτό συμφωνούν και οι υπέρμαχοι του χωρισμού. Ωστόσο – υποστηρίζουν – οι αλλαγές δε θα πραγματοποιηθούν άμεσα και στο σύνολό τους, αλλά σε βάθος χρόνου και σταδιακά, ούτως ώστε οι παρενέργειες και οι αντιδράσεις να περιοριστούν σε λίγους μόνο θρησκευόμενους, οι οποίοι εύκολα θα μπορούν να χαρακτηριστούν «υπερσυντηρητικοί», «φανατικοί» και «καθυστερημένοι».
Ήδη έχει αρχίσει η πλήρης απαξίωση του ανώτερου και κατώτερου κλήρου (με κύρια ευθύνη όμως των ίδιων) στα μάτια πιστών ή μη μελών της Εκκλησίας: η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία όλου του κλήρου, η έσχατη αμορφωσιά και άγνοια ακόμα και στοιχειωδών κανόνων χριστιανικής συμπεριφοράς προς τον πλησίον και κυρίως προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο, η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός, ο παποκαισαρισμός του νυν αρχιεπισκόπου, η πολιτικοποίηση, η δεσποτοκρατία, ο πλήρης αποκλεισμός του λαϊκού στοιχείου από κάθε κέντρο λήψεως αποφάσεων, η προσήλωση στο χρήμα που προσφέρει ο αδαής πιστός με διάφορους τρόπους (πρόσφορα, χαρτιά «υπέρ υγείας» και «υπέρ αναπαύσεως», πάσης φύσεως μυστήρια που προσφέρονται για οικονομική εκμετάλλευση των χριστιανών), και, κυρίως, η απουσία από τα λόγια και τα έργα του κλήρου του σωτηριολογικού μηνύματος της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας και η αντικατάστασή του από έναν γλυκανάλατο και βολικό χριστιανισμό που δε δρα και δεν ενοχλεί κανέναν, είναι μερικά μόνο στοιχεία που συνθέτουν τη δυσανεξία στην οποία έχει περιέλθει η επίσημη Εκκλησία.
Αλλά γι’ αυτά και για άλλα ακόμα, θα επανέλθουμε κάποια άλλη φορά. Προς το παρόν επιτακτική είναι η ανάγκη για εγρήγορση όλων των πιστών αλλά και αυτών που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία, διότι θίγονται αξίες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που πιστεύουμε. Γιατί το θέμα του χωρισμού έχει ευρύτερες προεκτάσεις που άπτονται και αυτής της ύπαρξής μας ως οντότητας, ως έθνους. Θα βγάλουμε οι ίδιοι με τα χέρια μας τα μάτια μας;
(Υ.Γ.: Ο χωρισμός αυτός θα ωφελήσει εκτός από τους πολέμιους της Εκκλησίας και της ελληνικότητάς μας και την ίδια την Εκκλησία, όσο κι αν αυτό φαίνεται τραγελαφικό, αλλά θα αποβεί οπωσδήποτε καταστροφικός για την πατρίδα και το έθνος. Η εξήγηση στο επόμενο σημείωμά μας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου