Η παντοδυναμία των κομμάτων στην Ελλάδα
Όχι πολλά χρόνια μετά την απελευθέρωση του 1821 και τη δημιουργία του πρώτου ελληνικού κράτους, ο συγγραφέας της «πάπισσας Ιωάννας» Εμμανουήλ Ροΐδης στον «Ασμοδαίο» είχε δώσει έναν ορισμό για το τι ήταν κόμμα στην εποχή του: «Κόμμα – έγραφε – εστί ομάς ανθρώπων ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ ανορθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες εντασσόμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν ζητούσι ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσιν» (για όσους διδάχτηκαν τα ελληνικά μετά τον ερχομό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία το ’81 και τον «εκδημοκρατισμό» της, η μεταγραφή στην καθομιλουμένη: «Κόμμα είναι μια ομάδα ανθρώπων που γνωρίζουν γραφή και είναι ανορθόγραφοι, που χαίρουν άκρας υγείας, αλλά μισούν κάθε εργασία, οι οποίοι εντασσόμενοι κάτω από έναν οποιονδήποτε αρχηγό, επιδιώκουν να τον ανεβάσουν με κάθε μέσο στη θέση του πρωθυπουργού, για να τους δώσει κι αυτός με τη σειρά του ως ανταπόδοση τα μέσα για να ζουν χωρίς να κοπιάζουν εργαζόμενοι»).
Δε νομίζω να υπάρχει ακριβέστερος και ταυτόχρονα αποκαλυπτικότερος ορισμός για τα κόμματα στην Ελλάδα διαχρονικά! Όλοι έχουμε λίγο ή πολύ κάποια επαφή μ’ αυτά κατά καιρούς και νομίζω πως ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τα παραπάνω λόγια του Ροΐδη (εκτός από τα ίδια τα κόμματα, αλλά αυτό είναι φυσικό και αναμενόμενο).
Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία των κομμάτων στη χώρα μας, θα τα δούμε να ξεφυτρώνουν αμέσως μετά τη δημιουργία του πρώτου ελληνικού κράτους· Χρησιμοποιούν ως τίτλους απροκάλυπτα τις ονομασίες των «Μεγάλων Δυνάμεων» που τα στηρίζουν: Αγγλικό, Γαλλικό και Ρωσικό. Το πρώτο υποστηρίζεται και υποκινείται από την Αγγλία, το δεύτερο από τη Γαλλία και το τρίτο από την «ομόδοξον» Ρωσία. Οι αρχηγοί αυτών των κομμάτων δεν κρύβουν την απόλυτη εξάρτησή τους από τον «μεγάλο αδελφό» και ουσιαστικά αποτελούν τους πράκτορες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) των αντίστοιχων κρατών που τα ενισχύουν οικονομικά και ηθικά. Στη συνέχεια και κατά μίμηση των κομμάτων της γαλλικής επανάστασης διακρίνονται σε «πεδινούς», «ορεινούς» και πάει λέγοντας. Έκτοτε τα χρόνια πέρασαν, τα κόμματα ρίζωσαν για τα καλά στην ελλαδική κοινωνία, απέκτησαν μια έστω και υποτυπώδη δομή, αν και σύμφωνα με τον μεγάλο στοχαστή των αρχών του 20ου αιώνα Ίωνα Δραγούμη: «Εις χώρας μη τελείως εξειλιγμένας οικονομικώς, ως είναι η Ελλάς, τα κόμματα και τα πολιτικά των προγράμματα διαλέγουν συνήθως έναν τίτλον είτε απλώς δια να προξενήση εντύπωσιν εις τους πολλούς, είτε δια να αντιτίθεται – ονομαστικώς μόνον εννοείται – εις τον τίτλον του αντιπάλου κόμματος» (Ίων Δραγούμης, Προγραμματικοί πολιτικοί στοχασμοί).
Έτσι, με το καλό ή με το άσχημο, φτάσαμε στη μεταπολεμική περίοδο όπου καθορίστηκε κατά βάση το σύγχρονο κοινοβουλευτικό σύστημα (που εδραιώθηκε αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974)· Δυο κομματικοί σχηματισμοί (τότε Ε.Ρ.Ε. και Ένωση Κέντρου, σήμερα Νέα Δημοκρατία και ΠΑ.ΣΟ.Κ.) εναλλάσσονται στην εξουσία παίρνοντας ο ένας τη θέση του άλλου και θεωρώντας (χωρίς να ερυθριούν) πως κάθε φορά που επανακαταλάμβαναν την εξουσία παραλάμβαναν «καμένη γη» από τους προκατόχους τους. Μάλιστα η εκπληκτική ομοιότητα των εποχών τότε και σήμερα υποδηλώνεται και από τα επώνυμα των αρχηγών των δύο σχηματισμών: Καραμανλής από τη μία, Παπανδρέου από την άλλη. Σα να μην άλλαξε τίποτα από το πολιτικό σκηνικό εδώ και 50 τόσα χρόνια! Όπως επίσης δεν άλλαξε καθόλου η συμπεριφορά των κατά τόπους κομματαρχών ή κομματόσκυλων επί το λαϊκότερον· Οι «Μαυρογιαλούροι» ζουν και βασιλεύουν στην κεντρική πολιτική σκηνή και οι ρίζες τους φτάνουν βαθιά, πολύ βαθιά! Ίσως να έχουν εκσυγχρονίσει ελαφρώς τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνουν τους σκοπούς τους και τους τρόπους που χρησιμοποιούν: Δε χρειάζεται πλέον να γίνεται τίποτα στα κρυφά, αρκεί να κλέβει κανείς με μέτρο· πρώτος διδάξας και σ’ αυτό, ο αθάνατος και προσφάτως τιμηθείς από φίλους και εχθρούς Ανδρέας (μη ρωτάτε ποιος Ανδρέας! Ένας είναι ο Ανδρέας!): απαντώντας σε ερώτηση κάποιου συνεργάτη του για το τι θα γίνει με κάποιον διοικητή δημόσιου οργανισμού που είχε καταχραστεί το μυθικό για την εποχή εκείνη ποσό των 500 εκατομμυρίων, είχε πει το αμίμητο «Ε, είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!» (δηλαδή σημασία δεν έχει η πράξη, αλλά το μέγεθος της πράξης. Αν έκλεβε λιγότερα δεν έτρεχε τίποτα!).
Δυστυχώς τα κόμματα όπως είναι δομημένα σήμερα, το μόνο που μπορούν να κάνουν με επιτυχία είναι να αναπαράγουν τη σήψη και την αδιαφορία για τον κοινωνικό ιστό και την προσωπολατρία, τη ρουσφετοκρατία και την ευνοιοκρατία που εξακολουθούν να βασιλεύουν στην επικράτεια. Ανήκεις στο κόμμα μας; Θα ανέλθεις οικονομικά, κοινωνικά… Ψηφίζεις τον δικό μας αρχηγό; Κερδίζεις «μόρια» στο παζάρι που θα γίνει στη συνέχεια για να επιλεγείς ως διευθυντής σε κάποιον δημόσιο οργανισμό· Για να γίνεις διευθυντής σε κάποιο σχολείο· Για να επιλεγείς ως υποψήφιος του κόμματος σε δήμους, νομαρχίες κερδίζοντας μερικές επιπλέον ψήφους· Για να κερδίσεις τον πολυπόθητο διορισμό – πλαγίως φυσικά γιατί υπάρχει κι εκείνος ο Α.Σ.Ε.Π.! – Για να πάρεις δάνειο, ευνοϊκή ρύθμιση των χρεών σου στο κράτος, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ… Η γκάμα των ρουσφετολογικών επιλογών για ένα κόμμα δεν εξαντλείται ποτέ: Είσαι ελεύθερος; Είσαι παντρεμένος; Έχεις παιδί; Είσαι συνταξιούχος; Άντρας; Γυναίκα; Παιδί; Έχεις προβλήματα; Μία είναι η ενδεδειγμένη λύση: Έλα μαζί μας! Για να χαρείς επιτέλους κι εσύ με τα προνόμια που θα σου παραχωρήσει η μεγαθυμία του αρχηγού· για να πετύχεις το ακατόρθωτο· για να τετραγωνίσεις τον κύκλο! Με μια απλή αίτηση στην κατά τόπους νομαρχιακή επιτροπή όλα θα πάνε στο μέλλον καλά.
Βέβαια όλα αυτά θα συμβαίνουν εφόσον το κόμμα μας θα βρίσκεται στην εξουσία. Γι’ αυτόν τον λόγο θα πρέπει να αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια να κρατηθούμε ψηλότερα από τους άλλους για να γαντζωθούμε όσο γίνεται πιο πολύ στο ντοβλέτι. Γιατί αν χάσουμε, θα ’ρθει η σειρά των «άλλων». Και τότε θα κλαίμε σαν τους απολυμένους δημόσιους υπαλλήλους του 19ου αιώνα που έδωσαν τη συνήθειά τους στην ομώνυμη πλατεία Κλαυθμώνος της Αθήνας.
Και η αξιοκρατία; Μα ποιος ασχολείται μ’ αυτήν; Μοιάζει με το νόθο παιδί που αν και είναι δικό μας, ντρεπόμαστε να το αναγνωρίσουμε μπροστά στα μάτια των άλλων. Οι κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που πέρασαν και διαφέντεψαν για 20 περίπου χρόνια τον έρημο τούτο τόπο κάτι μπορούν να μας διδάξουν επί του θέματος, αν και η παρούσα της Νέας Δημοκρατίας κάνει φιλότιμες προσπάθειες να τη φτάσει, παρότι νεότερη και πιο άπειρη σ’ αυτά.
Ξενοδουλεία σε Ευρώπη και κυρίως Αμερική, ενδοτικότητα σε εσωτερικό και εξωτερικό σε κάθε λογής απαιτητικούς φωνασκούντες για να μη χαθεί η «κουτάλα», αναβλητικότητα σε ό,τι «κοστίζει», συμφεροντολογία και άκρατος φανατισμός στα όρια του ακατανόητου και της ψυχασθένειας είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του συστήματος.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι το τι κάνουν τα κάθε λογής κομματικά μαντριά, αλλά το τι κάνουμε όλοι όσοι θεωρούμε ως απόκλιση, ως παρά φύσιν κατάσταση τα όσα συμβαίνουν γύρω μας· Τις περισσότερες φορές σιωπούμε ένοχα ή χειρότερα επικροτούμε όσα συμβαίνουν όταν ευνοούν εμάς ή κάποιον δικό μας και εξεγειρόμαστε όταν τυχαίνει να ευνοείται κάποιος άλλος.
Ας σκεφτούμε έναν τόπο που δε θα τον διαφέντευαν τα κόμματα και οι κομματάρχες: Εκεί που δε θα είχε θέση το κάθε κόμμα για το ποιος θα καταλάβει μια θέση στο δημόσιο αλλά ο αξιότερος θα επιλεγόταν μέσα από κρυστάλλινες και διαφανείς διαδικασίες· Εκεί όπου ο καλύτερος υποψήφιος δήμαρχος ή νομάρχης ή βουλευτής ή ό,τι άλλο υπάρχει, θα επιλεγόταν από τον λαό που θα του έδειχνε την εμπιστοσύνη του προτού μιλήσει το κάθε κόμμα για τον «εκλεκτό» του· Εκεί που δε θα βασίλευε ο κάθε λογής άξεστος κηφήνας, αλλά ο πραγματικά άξιος. Αλλά, θα μου πείτε, αν είχαν την εξουσία στα χέρια τους οι άξιοι, πώς θα επιζούσαν οι «άλλοι»; Εξάλλου τα γράφει και ο Όργουελ στο προφητικό βιβλίο του με τον τίτλο «1984»: «Το κόμμα θέλει την εξουσία αποκλειστικά και μόνο για δικό του όφελος. Δεν ενδιαφερόμαστε για το καλό των άλλων· Μας ενδιαφέρει μόνο η εξουσία. Δε μας ενδιαφέρουν ούτε πλούτη, ούτε πολυτέλεια, ούτε η μακροβιότητα, ούτε η ευτυχία. Δε μας ενδιαφέρει παρά μόνο η εξουσία, η καθαρή εξουσία».
Υ.Γ.: Βέβαια, είναι τουλάχιστο φαιδρό να παίρνουν τον ρόλο του τιμητή των πάντων κόμματα όπως το Κ.Κ.Ε. ή ο ΣΥΝ, όταν είναι γνωστό τοις πάσι πως κάποτε δεν κουνούσαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι αν δεν έπαιρναν εντολή από τη «μητέρα πατρίδα», την άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση. Είναι αυτό που είχε διατυπωθεί ευφυώς κάποτε ως εξής: «Όταν η Μόσχα φτερνίζεται, ο Περισσός κρυώνει»!
Όχι πολλά χρόνια μετά την απελευθέρωση του 1821 και τη δημιουργία του πρώτου ελληνικού κράτους, ο συγγραφέας της «πάπισσας Ιωάννας» Εμμανουήλ Ροΐδης στον «Ασμοδαίο» είχε δώσει έναν ορισμό για το τι ήταν κόμμα στην εποχή του: «Κόμμα – έγραφε – εστί ομάς ανθρώπων ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ ανορθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες εντασσόμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν ζητούσι ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσιν» (για όσους διδάχτηκαν τα ελληνικά μετά τον ερχομό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία το ’81 και τον «εκδημοκρατισμό» της, η μεταγραφή στην καθομιλουμένη: «Κόμμα είναι μια ομάδα ανθρώπων που γνωρίζουν γραφή και είναι ανορθόγραφοι, που χαίρουν άκρας υγείας, αλλά μισούν κάθε εργασία, οι οποίοι εντασσόμενοι κάτω από έναν οποιονδήποτε αρχηγό, επιδιώκουν να τον ανεβάσουν με κάθε μέσο στη θέση του πρωθυπουργού, για να τους δώσει κι αυτός με τη σειρά του ως ανταπόδοση τα μέσα για να ζουν χωρίς να κοπιάζουν εργαζόμενοι»).
Δε νομίζω να υπάρχει ακριβέστερος και ταυτόχρονα αποκαλυπτικότερος ορισμός για τα κόμματα στην Ελλάδα διαχρονικά! Όλοι έχουμε λίγο ή πολύ κάποια επαφή μ’ αυτά κατά καιρούς και νομίζω πως ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τα παραπάνω λόγια του Ροΐδη (εκτός από τα ίδια τα κόμματα, αλλά αυτό είναι φυσικό και αναμενόμενο).
Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία των κομμάτων στη χώρα μας, θα τα δούμε να ξεφυτρώνουν αμέσως μετά τη δημιουργία του πρώτου ελληνικού κράτους· Χρησιμοποιούν ως τίτλους απροκάλυπτα τις ονομασίες των «Μεγάλων Δυνάμεων» που τα στηρίζουν: Αγγλικό, Γαλλικό και Ρωσικό. Το πρώτο υποστηρίζεται και υποκινείται από την Αγγλία, το δεύτερο από τη Γαλλία και το τρίτο από την «ομόδοξον» Ρωσία. Οι αρχηγοί αυτών των κομμάτων δεν κρύβουν την απόλυτη εξάρτησή τους από τον «μεγάλο αδελφό» και ουσιαστικά αποτελούν τους πράκτορες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) των αντίστοιχων κρατών που τα ενισχύουν οικονομικά και ηθικά. Στη συνέχεια και κατά μίμηση των κομμάτων της γαλλικής επανάστασης διακρίνονται σε «πεδινούς», «ορεινούς» και πάει λέγοντας. Έκτοτε τα χρόνια πέρασαν, τα κόμματα ρίζωσαν για τα καλά στην ελλαδική κοινωνία, απέκτησαν μια έστω και υποτυπώδη δομή, αν και σύμφωνα με τον μεγάλο στοχαστή των αρχών του 20ου αιώνα Ίωνα Δραγούμη: «Εις χώρας μη τελείως εξειλιγμένας οικονομικώς, ως είναι η Ελλάς, τα κόμματα και τα πολιτικά των προγράμματα διαλέγουν συνήθως έναν τίτλον είτε απλώς δια να προξενήση εντύπωσιν εις τους πολλούς, είτε δια να αντιτίθεται – ονομαστικώς μόνον εννοείται – εις τον τίτλον του αντιπάλου κόμματος» (Ίων Δραγούμης, Προγραμματικοί πολιτικοί στοχασμοί).
Έτσι, με το καλό ή με το άσχημο, φτάσαμε στη μεταπολεμική περίοδο όπου καθορίστηκε κατά βάση το σύγχρονο κοινοβουλευτικό σύστημα (που εδραιώθηκε αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974)· Δυο κομματικοί σχηματισμοί (τότε Ε.Ρ.Ε. και Ένωση Κέντρου, σήμερα Νέα Δημοκρατία και ΠΑ.ΣΟ.Κ.) εναλλάσσονται στην εξουσία παίρνοντας ο ένας τη θέση του άλλου και θεωρώντας (χωρίς να ερυθριούν) πως κάθε φορά που επανακαταλάμβαναν την εξουσία παραλάμβαναν «καμένη γη» από τους προκατόχους τους. Μάλιστα η εκπληκτική ομοιότητα των εποχών τότε και σήμερα υποδηλώνεται και από τα επώνυμα των αρχηγών των δύο σχηματισμών: Καραμανλής από τη μία, Παπανδρέου από την άλλη. Σα να μην άλλαξε τίποτα από το πολιτικό σκηνικό εδώ και 50 τόσα χρόνια! Όπως επίσης δεν άλλαξε καθόλου η συμπεριφορά των κατά τόπους κομματαρχών ή κομματόσκυλων επί το λαϊκότερον· Οι «Μαυρογιαλούροι» ζουν και βασιλεύουν στην κεντρική πολιτική σκηνή και οι ρίζες τους φτάνουν βαθιά, πολύ βαθιά! Ίσως να έχουν εκσυγχρονίσει ελαφρώς τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνουν τους σκοπούς τους και τους τρόπους που χρησιμοποιούν: Δε χρειάζεται πλέον να γίνεται τίποτα στα κρυφά, αρκεί να κλέβει κανείς με μέτρο· πρώτος διδάξας και σ’ αυτό, ο αθάνατος και προσφάτως τιμηθείς από φίλους και εχθρούς Ανδρέας (μη ρωτάτε ποιος Ανδρέας! Ένας είναι ο Ανδρέας!): απαντώντας σε ερώτηση κάποιου συνεργάτη του για το τι θα γίνει με κάποιον διοικητή δημόσιου οργανισμού που είχε καταχραστεί το μυθικό για την εποχή εκείνη ποσό των 500 εκατομμυρίων, είχε πει το αμίμητο «Ε, είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!» (δηλαδή σημασία δεν έχει η πράξη, αλλά το μέγεθος της πράξης. Αν έκλεβε λιγότερα δεν έτρεχε τίποτα!).
Δυστυχώς τα κόμματα όπως είναι δομημένα σήμερα, το μόνο που μπορούν να κάνουν με επιτυχία είναι να αναπαράγουν τη σήψη και την αδιαφορία για τον κοινωνικό ιστό και την προσωπολατρία, τη ρουσφετοκρατία και την ευνοιοκρατία που εξακολουθούν να βασιλεύουν στην επικράτεια. Ανήκεις στο κόμμα μας; Θα ανέλθεις οικονομικά, κοινωνικά… Ψηφίζεις τον δικό μας αρχηγό; Κερδίζεις «μόρια» στο παζάρι που θα γίνει στη συνέχεια για να επιλεγείς ως διευθυντής σε κάποιον δημόσιο οργανισμό· Για να γίνεις διευθυντής σε κάποιο σχολείο· Για να επιλεγείς ως υποψήφιος του κόμματος σε δήμους, νομαρχίες κερδίζοντας μερικές επιπλέον ψήφους· Για να κερδίσεις τον πολυπόθητο διορισμό – πλαγίως φυσικά γιατί υπάρχει κι εκείνος ο Α.Σ.Ε.Π.! – Για να πάρεις δάνειο, ευνοϊκή ρύθμιση των χρεών σου στο κράτος, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ… Η γκάμα των ρουσφετολογικών επιλογών για ένα κόμμα δεν εξαντλείται ποτέ: Είσαι ελεύθερος; Είσαι παντρεμένος; Έχεις παιδί; Είσαι συνταξιούχος; Άντρας; Γυναίκα; Παιδί; Έχεις προβλήματα; Μία είναι η ενδεδειγμένη λύση: Έλα μαζί μας! Για να χαρείς επιτέλους κι εσύ με τα προνόμια που θα σου παραχωρήσει η μεγαθυμία του αρχηγού· για να πετύχεις το ακατόρθωτο· για να τετραγωνίσεις τον κύκλο! Με μια απλή αίτηση στην κατά τόπους νομαρχιακή επιτροπή όλα θα πάνε στο μέλλον καλά.
Βέβαια όλα αυτά θα συμβαίνουν εφόσον το κόμμα μας θα βρίσκεται στην εξουσία. Γι’ αυτόν τον λόγο θα πρέπει να αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια να κρατηθούμε ψηλότερα από τους άλλους για να γαντζωθούμε όσο γίνεται πιο πολύ στο ντοβλέτι. Γιατί αν χάσουμε, θα ’ρθει η σειρά των «άλλων». Και τότε θα κλαίμε σαν τους απολυμένους δημόσιους υπαλλήλους του 19ου αιώνα που έδωσαν τη συνήθειά τους στην ομώνυμη πλατεία Κλαυθμώνος της Αθήνας.
Και η αξιοκρατία; Μα ποιος ασχολείται μ’ αυτήν; Μοιάζει με το νόθο παιδί που αν και είναι δικό μας, ντρεπόμαστε να το αναγνωρίσουμε μπροστά στα μάτια των άλλων. Οι κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που πέρασαν και διαφέντεψαν για 20 περίπου χρόνια τον έρημο τούτο τόπο κάτι μπορούν να μας διδάξουν επί του θέματος, αν και η παρούσα της Νέας Δημοκρατίας κάνει φιλότιμες προσπάθειες να τη φτάσει, παρότι νεότερη και πιο άπειρη σ’ αυτά.
Ξενοδουλεία σε Ευρώπη και κυρίως Αμερική, ενδοτικότητα σε εσωτερικό και εξωτερικό σε κάθε λογής απαιτητικούς φωνασκούντες για να μη χαθεί η «κουτάλα», αναβλητικότητα σε ό,τι «κοστίζει», συμφεροντολογία και άκρατος φανατισμός στα όρια του ακατανόητου και της ψυχασθένειας είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του συστήματος.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι το τι κάνουν τα κάθε λογής κομματικά μαντριά, αλλά το τι κάνουμε όλοι όσοι θεωρούμε ως απόκλιση, ως παρά φύσιν κατάσταση τα όσα συμβαίνουν γύρω μας· Τις περισσότερες φορές σιωπούμε ένοχα ή χειρότερα επικροτούμε όσα συμβαίνουν όταν ευνοούν εμάς ή κάποιον δικό μας και εξεγειρόμαστε όταν τυχαίνει να ευνοείται κάποιος άλλος.
Ας σκεφτούμε έναν τόπο που δε θα τον διαφέντευαν τα κόμματα και οι κομματάρχες: Εκεί που δε θα είχε θέση το κάθε κόμμα για το ποιος θα καταλάβει μια θέση στο δημόσιο αλλά ο αξιότερος θα επιλεγόταν μέσα από κρυστάλλινες και διαφανείς διαδικασίες· Εκεί όπου ο καλύτερος υποψήφιος δήμαρχος ή νομάρχης ή βουλευτής ή ό,τι άλλο υπάρχει, θα επιλεγόταν από τον λαό που θα του έδειχνε την εμπιστοσύνη του προτού μιλήσει το κάθε κόμμα για τον «εκλεκτό» του· Εκεί που δε θα βασίλευε ο κάθε λογής άξεστος κηφήνας, αλλά ο πραγματικά άξιος. Αλλά, θα μου πείτε, αν είχαν την εξουσία στα χέρια τους οι άξιοι, πώς θα επιζούσαν οι «άλλοι»; Εξάλλου τα γράφει και ο Όργουελ στο προφητικό βιβλίο του με τον τίτλο «1984»: «Το κόμμα θέλει την εξουσία αποκλειστικά και μόνο για δικό του όφελος. Δεν ενδιαφερόμαστε για το καλό των άλλων· Μας ενδιαφέρει μόνο η εξουσία. Δε μας ενδιαφέρουν ούτε πλούτη, ούτε πολυτέλεια, ούτε η μακροβιότητα, ούτε η ευτυχία. Δε μας ενδιαφέρει παρά μόνο η εξουσία, η καθαρή εξουσία».
Υ.Γ.: Βέβαια, είναι τουλάχιστο φαιδρό να παίρνουν τον ρόλο του τιμητή των πάντων κόμματα όπως το Κ.Κ.Ε. ή ο ΣΥΝ, όταν είναι γνωστό τοις πάσι πως κάποτε δεν κουνούσαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι αν δεν έπαιρναν εντολή από τη «μητέρα πατρίδα», την άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση. Είναι αυτό που είχε διατυπωθεί ευφυώς κάποτε ως εξής: «Όταν η Μόσχα φτερνίζεται, ο Περισσός κρυώνει»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου