Βίοι αντίθετοι:
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος - Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος
Ο αρχαίος συγγραφέας Πλούταρχος έγινε γνωστός με το έργο του «Βίοι παράλληλοι», στο οποίο περιέγραφε την ιστορία δύο προσωπικοτήτων οι οποίες έμοιαζαν μεταξύ τους. Σήμερα θα αντιστρέψουμε τα γραπτά του διάσημου αρχαίου συγγραφέα, και θα αναφερθούμε σε δύο πρόσωπα γνωστά σε όλους μας, τα οποία μόνον ίδια πορεία δεν έχουν μέσα στην εκκλησιαστική ζωή του τόπου· Πρόκειται για τον νυν Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Χριστόδουλο και τον Μητροπολίτη που ποιμαίνει την επαρχία μας επί 40 συναπτά έτη, τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο.
Τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα αμέσως μετά την ανάρρηση του κ. Χριστόδουλου στον θρόνο της αρχιεπισκοπής Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ξεκίνησε μία διαμάχη που τείνει να εξελιχθεί σε ανοιχτό πόλεμο μεταξύ ορισμένων μέσων ενημέρωσης – που δεν κρύβουν την εχθρότητά τους προς κάθε τι που αφορά την Εκκλησία και την Πατρίδα – και του προσώπου του ίδιου του κ. Χριστόδουλου. Είναι γεγονός πως αμέσως μετά την εκλογή του, όλοι όσοι είχαμε αγάπη και σεβασμό προς την Εκκλησία θεωρήσαμε πως η εκλογή του εν λόγω προσώπου θα σηματοδοτούσε μια νέα πορεία για τα εκκλησιαστικά πράγματα, ένας αέρας ανανέωσης θα έπνεε επιτέλους και το καράβι της Εκκλησίας θα έπλεε σε ήρεμα νερά. Σ’ αυτό συνηγορούσαν και οι συστάσεις που είχε ως μητροπολίτης Δημητριάδος (Βόλου): Νέος, δραστήριος, με πλούσιο φιλανθρωπικό και εκκλησιαστικό έργο, καινοτόμος, καλλιεργημένος και πολύγλωσσος, έδειχνε ο καταλληλότερος για να αναλάβει «το τιμόνι» της Εκκλησίας σε μια περίοδο γενικότερης αστάθειας και ανυποληψίας στην οποία είχε περιπέσει τότε ο χώρος.
Τα γεγονότα βέβαια διέψευσαν και τις τελευταίες ελπίδες όλων πολύ σύντομα· Λόγος ρηχός, κενός, έπαρση στον μέγιστο βαθμό, εγωισμός άκρατος, λόγια και ουδέποτε έργα, πλήρης εκκοσμίκευση. Με την άνοδό του στον θρόνο ξέχασε όπως οι πολιτικοί όσα υποσχέθηκε πριν και αμέσως μετά την εκλογή του, και επιδόθηκε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να γαντζωθεί στη θεσούλα του σα να ’ταν υπουργός ή έστω γραμματέας κανενός υπουργείου. Λησμόνησε τις υποσχέσεις του και διατήρησε τον αναχρονιστικό θεσμό εκλογής νέων μητροπολιτών που είχε παραλάβει από τον προκάτοχό του, και μάλιστα τον ενίσχυσε, με σκοπό να ελέγξει κάθε πιθανή περίπτωση απόρριψής του. Δημιούργησε έναν καλολαδωμένο μηχανισμό για να επιβάλει στους υπόλοιπους «αδελφούς» μητροπολίτες τον εκάστοτε εκλεκτό του. Με αυτόν τον τρόπο πίστευε πως θα είναι σε θέση να καθορίζει τις εξελίξεις στην ηγεσία της Εκκλησίας. Τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφικής πολιτικής τα νιώσαμε με τα πρωτοφανή σκάνδαλα τύπου Θεόκλητου Κουμαριανού στην Καρδίτσα, για τον οποίο πολλά έχουν να πουν οι ντόπιοι που αποτελούσαν το πάλαι ποτέ ποίμνιό του. Τα ίδια φυσικά ακούγονται και για μια πλειάδα συνεργατών του, αλλά και εκλεγμένων μητροπολιτών – επιλογών του που κατηγορούνται για ενέργειες που δεν τιμούν το ράσο που φέρουν.
Με τον ερχομό του αρχιεπισκόπου βρήκαν δουλειά και τα αδηφάγα μέσα ενημέρωσης. Αφού αξιοποίησαν το «ψώνιο» του να βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα με δηλώσεις παντός καιρού, τον ξεζούμισαν κυριολεκτικά και στη συνέχεια τον γελοιοποίησαν σε πρώτη φάση και τον εξέθεσαν στον λαό στη συνέχεια. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως όταν είχε κατέλθει στην εορτή της Υπαπαντής στην πόλη μας, τα αγαπημένα του κανάλια κατέλαβαν τον χώρο του αριστερού ψαλτηρίου, εξοβελίζοντας (!!!) τους ψάλτες από τον χώρο εκείνο και στριμώχνοντάς τους στο δεξιό όλους μαζί! Είδαμε πρωτοφανή γεγονότα που προκαλούν τον εκκλησιαστικό πολιτισμό μας: χειροκροτήματα μέσα στους ναούς, ψευτοδάκρυα κάθε που η κάμερα έκανε ζουμ στο πρόσωπο του αρχιεπισκόπου, αναφορές επί παντός του επιστητού μέσα στην εκκλησία αντί της προβολής του σωτηριολογικού μηνύματος του Χριστού που απελευθερώνει τον άνθρωπο απ’ τη δουλεία της αμαρτίας και του θανάτου. Καθιέρωσε μάλιστα και μια σχολή εκκλησιαστικών ρητόρων, τη λεγόμενη «σχολή Χριστόδουλου», όπου δεκάδες ιεροκήρυκες θαμπωμένοι από την αίγλη των λόγων του, άρχισαν να τον μιμούνται αδιακρίτως, με αποτέλεσμα να γεμίσει η Ελλάδα από πολλούς μικρούς Χριστόδουλους, συνήθως κακέκτυπα του «αξεπέραστου» πρωτοτύπου.
Το χειρότερο βέβαια σφάλμα του ήταν η έντονη πολιτικοποίηση της Εκκλησίας και η προσπάθεια ταύτισής της με συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, καθώς και η πλήρης εκκοσμίκευσή της. Με μια σειρά ατυχέστατων δηλώσεων περί «καλών Χριστιανών» (βλ. υποψηφιότητα Καρατζαφέρη για την υπερνομαρχία Αθηνών και Πειραιά στις περασμένες νομαρχιακές εκλογές), περί «δεξιάς του Κυρίου» από άμβωνος, αλλά και με επιφωνήματα ανακούφισης (;) μόλις ανέβαινε στο Μέγαρο Μαξίμου για να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό κ. Καραμανλή, ψύχρανε πολλούς ευσεβείς Χριστιανούς που έτυχε να μη συμφωνούν με τις πολιτικές του προτιμήσεις και να ανήκουν σε χώρους που αυτός θεωρεί προφανώς μιάσματα (το μόνο που απομένει πλέον για την αντιγραφή του παπικού προτύπου, είναι να πριμοδοτήσει την ίδρυση ενός χριστιανοδημοκρατικού κόμματος «καλών Χριστιανών» απ’ όλα τα κόμματα, για να τον βοηθήσει στους «θεάρεστους» σκοπούς του).
Τελευταία, έγινε γνωστό και το εξωφρενικό ταξιδάκι αναψυχής μέχρι την πόλη του φωτός, το Παρίσι, και η διαμονή του σε ξενοδοχείο όπου αντέχουν μόνο τα βαλάντια εφοπλιστών και εργοστασιαρχών για να βρεθεί λίγο μόνος, προφανώς μακριά από κάθε τι που τον ενοχλεί και τον αποπροσανατολίζει: εσπερινούς, λειτουργίες, μέριμνα για τους φτωχούς και πεινασμένους, εκκλησιαστικά καθήκοντα κ.λπ.
Την ίδια στιγμή στη μητρόπολή μας έχουμε την τύχη να διαθέτουμε έναν ποιμενάρχη πανελλήνιας εμβέλειας – και όχι άδικα· Παρά τα όποια ελαττώματά του – τα οποία είναι ανθρώπινο να έχει – ζει και πολιτεύεται με έναν τρόπο αξιοθαύμαστο και κυρίως άμεμπτο. Δε θυμάμαι να έχει κυκλοφορήσει ακόμα και η παραμικρή φήμη εις βάρος του για ζητήματα που αφορούν την αιχμή του δόρατος για άλλους ιεράρχες: οικονομική κακοδιαχείριση, σεξουαλικές σχέσεις, δωροληψίες κ.ο.κ. Δραστηριοποιείται αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και συντηρεί ή έχει ιδρύσει πάσης φύσεως φιλανθρωπικά ιδρύματα (γηροκομείο, άσυλο ανιάτων, ψυχιατρείο) ενώ έχει συστήσει και λειτουργεί παιδικό σταθμό, και φροντίζει για την κατασκήνωση της Αγίας Αικατερίνης στον Ταΰγετο (στην οποία μεταξύ άλλων φιλοξενούνται δεκάδες παιδιά χωρίς χρηματική αμοιβή). Αποφεύγει όσο περισσότερο μπορεί τη δημοσιότητα και ποτέ δεν καταφεύγει σε εύκολους εντυπωσιασμούς και φανφάρες. Ζυγίζει κάθε του λέξη και ποτέ δεν θα τον ακούσει κανείς να πολιτικολογεί όχι μόνο εντός της εκκλησίας (πράγμα το οποίο θεωρεί αδιανόητο) αλλά ακόμη και στο γραφείο του. Ένα γραφείο, το οποίο παρεμπιπτόντως είναι καθημερινά σχεδόν ανοιχτό για κάθε πολίτη, όποιος κι αν είναι αυτός, για να ακούσει υπομονετικά κάθε πρόβλημα του ζητούν να αντιμετωπίσει, είτε απλό, είτε σοβαρότερο. Οι κληρικοί που επιλέγει είναι οι περισσότεροι εκλεκτοί και προ πάντων προσωπικότητες με εξαίρετο ήθος. Ας μην ξεχνάμε ότι στην περίοδο των σεισμών έζησε επί μακρόν σε σκηνή και στη συνέχεια για αρκετά χρόνια σε λυόμενη κατασκευή στον περίβολο του Ασύλου Ανιάτων, δηλώνοντας πως πρώτα θα δει το ποίμνιό του να αποκαθίσταται στα σπίτια του και ύστερα θα σκεφτεί τον εαυτό του. Ακάματος εργάτης, μπορεί κανείς να τον δει την ίδια ημέρα στην κατασκήνωση της Εκκλησίας να επιβλέπει και να καθοδηγεί τις εργασίες συντήρησης, σε μοναστήρι κοντά στην πόλη της Καλαμάτας για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την ποιότητα των έργων που γίνονται, και αργότερα να συνιστά στους κατάκοπους συνεργάτες του να αποφεύγουν τον μεσημεριανό ύπνο επειδή είναι χάσιμο πολύτιμου χρόνου! Ας μη λησμονήσουμε και την αφιλοχρηματία που τον διακρίνει όσον αφορά τη συμμετοχή του σε πάσης φύσεως κοινωνικές εκδηλώσεις (γάμους, νεκρώσιμες ακολουθίες κ.ο.κ.) τις οποίες πολλοί ιεράρχες θεωρούν ως μια καλή πηγή πλουτισμού. Οι μόνες «διακοπές» που ξέρει, είναι μερικές ημέρες στον τόπο καταγωγής του, την Ιστιαία της Εύβοιας το καλοκαίρι. Τρώει λίγο, κοιμάται ελάχιστα, μεριμνά ακατάπαυστα για το ποίμνιό του. Δεν είναι τυχαίο που σε δύσκολες για την Εκκλησία στιγμές, πολλοί ιεράρχες καταφεύγουν στη σοφή και συνετή γνώμη του.
Ας μελετήσουμε τους βίους των δύο ανδρών βαθύτερα· Είναι μια ευκαιρία για να διαπιστώσουμε πού βρίσκονται τα πραγματικά διαμάντια που είναι θαμμένα πολλές φορές κατά το ευαγγελικό «μη γνώτω η δεξιά σου…» και πού τα ψεύτικα πετράδια που γυαλίζουν μονάχα και ας ευχαριστήσουμε τον Θεό που στην επαρχία μας βρέθηκε ένας τέτοιος άνθρωπος για να ποιμαίνει τον λαό της Μεσσηνίας.
Υ.Γ.: Δεν μπορώ να μην αναφέρω προς επίρρωσιν των όσων επισημάναμε πριν, μια μικρή ιστορία με πρωταγωνιστή τον μητροπολίτη μας και μια ομάδα στελεχών της κατασκήνωσης που τον είχαν επισκεφτεί στο λυόμενο που κατοικούσε, αρκετά χρόνια μετά τον σεισμό του ’86 για να του ψάλλουν τα κάλαντα: Εκεί δεν πήγαιναν πολλοί, κι έτσι ο μητροπολίτης αιφνιδιάστηκε θετικά με τον ερχομό τους, και βγήκε από το απλοϊκό δωμάτιο που τον φιλοξενούσε με μοναδική θέρμανση μια παλιά σόμπα, φορώντας ένα ζευγάρι φτηνές σαγιονάρες. Το θέαμα δε θα ήταν ασυνήθιστο, εάν κάποιος από την παρέα των καλαντιστών δεν παρατηρούσε πως η μία από τις κάλτσες του είχε μια «γενναία» τρύπα. Τους φάνηκε αστείο το γεγονός. Ήταν όμως μια ακόμα απόδειξη, έμπρακτη και αυτή τη φορά, για την ποιότητα του προσώπου· Σε ποιόν ιεράρχη απ’ αυτούς που ξοδεύουν εκατομμύρια από τα βαλάντια του απλού κόσμου για φανταχτερές στολές, για πανάκριβες μήτρες και εγκόλπια, θα συνέβαινε κάτι τέτοιο;
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος - Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος
Ο αρχαίος συγγραφέας Πλούταρχος έγινε γνωστός με το έργο του «Βίοι παράλληλοι», στο οποίο περιέγραφε την ιστορία δύο προσωπικοτήτων οι οποίες έμοιαζαν μεταξύ τους. Σήμερα θα αντιστρέψουμε τα γραπτά του διάσημου αρχαίου συγγραφέα, και θα αναφερθούμε σε δύο πρόσωπα γνωστά σε όλους μας, τα οποία μόνον ίδια πορεία δεν έχουν μέσα στην εκκλησιαστική ζωή του τόπου· Πρόκειται για τον νυν Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Χριστόδουλο και τον Μητροπολίτη που ποιμαίνει την επαρχία μας επί 40 συναπτά έτη, τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο.
Τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα αμέσως μετά την ανάρρηση του κ. Χριστόδουλου στον θρόνο της αρχιεπισκοπής Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ξεκίνησε μία διαμάχη που τείνει να εξελιχθεί σε ανοιχτό πόλεμο μεταξύ ορισμένων μέσων ενημέρωσης – που δεν κρύβουν την εχθρότητά τους προς κάθε τι που αφορά την Εκκλησία και την Πατρίδα – και του προσώπου του ίδιου του κ. Χριστόδουλου. Είναι γεγονός πως αμέσως μετά την εκλογή του, όλοι όσοι είχαμε αγάπη και σεβασμό προς την Εκκλησία θεωρήσαμε πως η εκλογή του εν λόγω προσώπου θα σηματοδοτούσε μια νέα πορεία για τα εκκλησιαστικά πράγματα, ένας αέρας ανανέωσης θα έπνεε επιτέλους και το καράβι της Εκκλησίας θα έπλεε σε ήρεμα νερά. Σ’ αυτό συνηγορούσαν και οι συστάσεις που είχε ως μητροπολίτης Δημητριάδος (Βόλου): Νέος, δραστήριος, με πλούσιο φιλανθρωπικό και εκκλησιαστικό έργο, καινοτόμος, καλλιεργημένος και πολύγλωσσος, έδειχνε ο καταλληλότερος για να αναλάβει «το τιμόνι» της Εκκλησίας σε μια περίοδο γενικότερης αστάθειας και ανυποληψίας στην οποία είχε περιπέσει τότε ο χώρος.
Τα γεγονότα βέβαια διέψευσαν και τις τελευταίες ελπίδες όλων πολύ σύντομα· Λόγος ρηχός, κενός, έπαρση στον μέγιστο βαθμό, εγωισμός άκρατος, λόγια και ουδέποτε έργα, πλήρης εκκοσμίκευση. Με την άνοδό του στον θρόνο ξέχασε όπως οι πολιτικοί όσα υποσχέθηκε πριν και αμέσως μετά την εκλογή του, και επιδόθηκε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να γαντζωθεί στη θεσούλα του σα να ’ταν υπουργός ή έστω γραμματέας κανενός υπουργείου. Λησμόνησε τις υποσχέσεις του και διατήρησε τον αναχρονιστικό θεσμό εκλογής νέων μητροπολιτών που είχε παραλάβει από τον προκάτοχό του, και μάλιστα τον ενίσχυσε, με σκοπό να ελέγξει κάθε πιθανή περίπτωση απόρριψής του. Δημιούργησε έναν καλολαδωμένο μηχανισμό για να επιβάλει στους υπόλοιπους «αδελφούς» μητροπολίτες τον εκάστοτε εκλεκτό του. Με αυτόν τον τρόπο πίστευε πως θα είναι σε θέση να καθορίζει τις εξελίξεις στην ηγεσία της Εκκλησίας. Τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφικής πολιτικής τα νιώσαμε με τα πρωτοφανή σκάνδαλα τύπου Θεόκλητου Κουμαριανού στην Καρδίτσα, για τον οποίο πολλά έχουν να πουν οι ντόπιοι που αποτελούσαν το πάλαι ποτέ ποίμνιό του. Τα ίδια φυσικά ακούγονται και για μια πλειάδα συνεργατών του, αλλά και εκλεγμένων μητροπολιτών – επιλογών του που κατηγορούνται για ενέργειες που δεν τιμούν το ράσο που φέρουν.
Με τον ερχομό του αρχιεπισκόπου βρήκαν δουλειά και τα αδηφάγα μέσα ενημέρωσης. Αφού αξιοποίησαν το «ψώνιο» του να βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα με δηλώσεις παντός καιρού, τον ξεζούμισαν κυριολεκτικά και στη συνέχεια τον γελοιοποίησαν σε πρώτη φάση και τον εξέθεσαν στον λαό στη συνέχεια. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως όταν είχε κατέλθει στην εορτή της Υπαπαντής στην πόλη μας, τα αγαπημένα του κανάλια κατέλαβαν τον χώρο του αριστερού ψαλτηρίου, εξοβελίζοντας (!!!) τους ψάλτες από τον χώρο εκείνο και στριμώχνοντάς τους στο δεξιό όλους μαζί! Είδαμε πρωτοφανή γεγονότα που προκαλούν τον εκκλησιαστικό πολιτισμό μας: χειροκροτήματα μέσα στους ναούς, ψευτοδάκρυα κάθε που η κάμερα έκανε ζουμ στο πρόσωπο του αρχιεπισκόπου, αναφορές επί παντός του επιστητού μέσα στην εκκλησία αντί της προβολής του σωτηριολογικού μηνύματος του Χριστού που απελευθερώνει τον άνθρωπο απ’ τη δουλεία της αμαρτίας και του θανάτου. Καθιέρωσε μάλιστα και μια σχολή εκκλησιαστικών ρητόρων, τη λεγόμενη «σχολή Χριστόδουλου», όπου δεκάδες ιεροκήρυκες θαμπωμένοι από την αίγλη των λόγων του, άρχισαν να τον μιμούνται αδιακρίτως, με αποτέλεσμα να γεμίσει η Ελλάδα από πολλούς μικρούς Χριστόδουλους, συνήθως κακέκτυπα του «αξεπέραστου» πρωτοτύπου.
Το χειρότερο βέβαια σφάλμα του ήταν η έντονη πολιτικοποίηση της Εκκλησίας και η προσπάθεια ταύτισής της με συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, καθώς και η πλήρης εκκοσμίκευσή της. Με μια σειρά ατυχέστατων δηλώσεων περί «καλών Χριστιανών» (βλ. υποψηφιότητα Καρατζαφέρη για την υπερνομαρχία Αθηνών και Πειραιά στις περασμένες νομαρχιακές εκλογές), περί «δεξιάς του Κυρίου» από άμβωνος, αλλά και με επιφωνήματα ανακούφισης (;) μόλις ανέβαινε στο Μέγαρο Μαξίμου για να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό κ. Καραμανλή, ψύχρανε πολλούς ευσεβείς Χριστιανούς που έτυχε να μη συμφωνούν με τις πολιτικές του προτιμήσεις και να ανήκουν σε χώρους που αυτός θεωρεί προφανώς μιάσματα (το μόνο που απομένει πλέον για την αντιγραφή του παπικού προτύπου, είναι να πριμοδοτήσει την ίδρυση ενός χριστιανοδημοκρατικού κόμματος «καλών Χριστιανών» απ’ όλα τα κόμματα, για να τον βοηθήσει στους «θεάρεστους» σκοπούς του).
Τελευταία, έγινε γνωστό και το εξωφρενικό ταξιδάκι αναψυχής μέχρι την πόλη του φωτός, το Παρίσι, και η διαμονή του σε ξενοδοχείο όπου αντέχουν μόνο τα βαλάντια εφοπλιστών και εργοστασιαρχών για να βρεθεί λίγο μόνος, προφανώς μακριά από κάθε τι που τον ενοχλεί και τον αποπροσανατολίζει: εσπερινούς, λειτουργίες, μέριμνα για τους φτωχούς και πεινασμένους, εκκλησιαστικά καθήκοντα κ.λπ.
Την ίδια στιγμή στη μητρόπολή μας έχουμε την τύχη να διαθέτουμε έναν ποιμενάρχη πανελλήνιας εμβέλειας – και όχι άδικα· Παρά τα όποια ελαττώματά του – τα οποία είναι ανθρώπινο να έχει – ζει και πολιτεύεται με έναν τρόπο αξιοθαύμαστο και κυρίως άμεμπτο. Δε θυμάμαι να έχει κυκλοφορήσει ακόμα και η παραμικρή φήμη εις βάρος του για ζητήματα που αφορούν την αιχμή του δόρατος για άλλους ιεράρχες: οικονομική κακοδιαχείριση, σεξουαλικές σχέσεις, δωροληψίες κ.ο.κ. Δραστηριοποιείται αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και συντηρεί ή έχει ιδρύσει πάσης φύσεως φιλανθρωπικά ιδρύματα (γηροκομείο, άσυλο ανιάτων, ψυχιατρείο) ενώ έχει συστήσει και λειτουργεί παιδικό σταθμό, και φροντίζει για την κατασκήνωση της Αγίας Αικατερίνης στον Ταΰγετο (στην οποία μεταξύ άλλων φιλοξενούνται δεκάδες παιδιά χωρίς χρηματική αμοιβή). Αποφεύγει όσο περισσότερο μπορεί τη δημοσιότητα και ποτέ δεν καταφεύγει σε εύκολους εντυπωσιασμούς και φανφάρες. Ζυγίζει κάθε του λέξη και ποτέ δεν θα τον ακούσει κανείς να πολιτικολογεί όχι μόνο εντός της εκκλησίας (πράγμα το οποίο θεωρεί αδιανόητο) αλλά ακόμη και στο γραφείο του. Ένα γραφείο, το οποίο παρεμπιπτόντως είναι καθημερινά σχεδόν ανοιχτό για κάθε πολίτη, όποιος κι αν είναι αυτός, για να ακούσει υπομονετικά κάθε πρόβλημα του ζητούν να αντιμετωπίσει, είτε απλό, είτε σοβαρότερο. Οι κληρικοί που επιλέγει είναι οι περισσότεροι εκλεκτοί και προ πάντων προσωπικότητες με εξαίρετο ήθος. Ας μην ξεχνάμε ότι στην περίοδο των σεισμών έζησε επί μακρόν σε σκηνή και στη συνέχεια για αρκετά χρόνια σε λυόμενη κατασκευή στον περίβολο του Ασύλου Ανιάτων, δηλώνοντας πως πρώτα θα δει το ποίμνιό του να αποκαθίσταται στα σπίτια του και ύστερα θα σκεφτεί τον εαυτό του. Ακάματος εργάτης, μπορεί κανείς να τον δει την ίδια ημέρα στην κατασκήνωση της Εκκλησίας να επιβλέπει και να καθοδηγεί τις εργασίες συντήρησης, σε μοναστήρι κοντά στην πόλη της Καλαμάτας για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την ποιότητα των έργων που γίνονται, και αργότερα να συνιστά στους κατάκοπους συνεργάτες του να αποφεύγουν τον μεσημεριανό ύπνο επειδή είναι χάσιμο πολύτιμου χρόνου! Ας μη λησμονήσουμε και την αφιλοχρηματία που τον διακρίνει όσον αφορά τη συμμετοχή του σε πάσης φύσεως κοινωνικές εκδηλώσεις (γάμους, νεκρώσιμες ακολουθίες κ.ο.κ.) τις οποίες πολλοί ιεράρχες θεωρούν ως μια καλή πηγή πλουτισμού. Οι μόνες «διακοπές» που ξέρει, είναι μερικές ημέρες στον τόπο καταγωγής του, την Ιστιαία της Εύβοιας το καλοκαίρι. Τρώει λίγο, κοιμάται ελάχιστα, μεριμνά ακατάπαυστα για το ποίμνιό του. Δεν είναι τυχαίο που σε δύσκολες για την Εκκλησία στιγμές, πολλοί ιεράρχες καταφεύγουν στη σοφή και συνετή γνώμη του.
Ας μελετήσουμε τους βίους των δύο ανδρών βαθύτερα· Είναι μια ευκαιρία για να διαπιστώσουμε πού βρίσκονται τα πραγματικά διαμάντια που είναι θαμμένα πολλές φορές κατά το ευαγγελικό «μη γνώτω η δεξιά σου…» και πού τα ψεύτικα πετράδια που γυαλίζουν μονάχα και ας ευχαριστήσουμε τον Θεό που στην επαρχία μας βρέθηκε ένας τέτοιος άνθρωπος για να ποιμαίνει τον λαό της Μεσσηνίας.
Υ.Γ.: Δεν μπορώ να μην αναφέρω προς επίρρωσιν των όσων επισημάναμε πριν, μια μικρή ιστορία με πρωταγωνιστή τον μητροπολίτη μας και μια ομάδα στελεχών της κατασκήνωσης που τον είχαν επισκεφτεί στο λυόμενο που κατοικούσε, αρκετά χρόνια μετά τον σεισμό του ’86 για να του ψάλλουν τα κάλαντα: Εκεί δεν πήγαιναν πολλοί, κι έτσι ο μητροπολίτης αιφνιδιάστηκε θετικά με τον ερχομό τους, και βγήκε από το απλοϊκό δωμάτιο που τον φιλοξενούσε με μοναδική θέρμανση μια παλιά σόμπα, φορώντας ένα ζευγάρι φτηνές σαγιονάρες. Το θέαμα δε θα ήταν ασυνήθιστο, εάν κάποιος από την παρέα των καλαντιστών δεν παρατηρούσε πως η μία από τις κάλτσες του είχε μια «γενναία» τρύπα. Τους φάνηκε αστείο το γεγονός. Ήταν όμως μια ακόμα απόδειξη, έμπρακτη και αυτή τη φορά, για την ποιότητα του προσώπου· Σε ποιόν ιεράρχη απ’ αυτούς που ξοδεύουν εκατομμύρια από τα βαλάντια του απλού κόσμου για φανταχτερές στολές, για πανάκριβες μήτρες και εγκόλπια, θα συνέβαινε κάτι τέτοιο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου