“Ράβε ξήλωνε…” ή Περί Παιδείας
Ίσως να μην υπάρχει τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας στην ελληνική κοινωνία που να αντικατοπτρίζει καλύτερα την οικτρή κατάσταση του τόπου μας από αυτόν της παιδείας. Κι αυτό γιατί πλέον η σήψη είναι τόσο ξεκάθαρη, που ακόμα κι ένα μαθητούδι του δημοτικού μπορεί να τη διαπιστώσει· Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια τείνει να ολοκληρωθεί το «έργο» που ξεκίνησε μεταπολιτευτικά και έφτασε στο αποκορύφωμά του τη «χρυσή» οκταετία του Ανδρέα Παπανδρέου (1981 – 1991).
Και εξηγούμαι: μετά τη δικτατορία των συνταγματαρχών, ο τομέας του κρατικού και κοινωνικού βίου που γνώρισε τον πληρέστερο «εκδημοκρατισμό», ήταν οπωσδήποτε η παιδεία. Τι μπορεί να πρωτοθυμηθεί κανείς από τα μέτρα που έλαβαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις (αριστερές και δεξιές σε αγαστή συνεργασία) για να «πατάξουν» τον αυταρχισμό και την προγονοπληξία στον χώρο αυτό!
Ας ανατρέξουμε στην περιβόητη κατάργηση της ομοιόμορφης ενδυμασίας (ποδιά) για να θυμηθούμε το ξεκίνημα· Ως τα τέλη της δεκαετίας του ’70 οι μαθητές των ελληνικών σχολείων (όπως στις περισσότερες φιλελεύθερες και δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης για την οποία τόσο κοπτόμεθα και θαυμάζουμε) φορούσαν τις γνωστές στους παλαιότερους στολές χρώματος μπλε πηγαίνοντας στο σχολείο τους. Άγνωστο ποιος «προοδευτικός» εγκέφαλος το αποφάσισε, η ελληνική πολιτεία προχώρησε στην κατάργησή της με το σκεπτικό ότι η όλη εμφάνιση ενός μαθητή παρέπεμπε σε παρωχημένες εποχές και «θύμιζε» ολίγον από χούντα, και επομένως θα έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν! Οι άλλες χώρες της Ευρώπης που τις είχαν, προφανώς ήταν άντρα δικτατόρων και φασιστών!
Η ποδιά συμπαρέσυρε και την όλη εμφάνιση των μαθητών: πλέον θα μπορούσε ο καθένας και η καθεμία να προσέλθει στον χώρο του σχολείου του με οποιαδήποτε εμφάνιση έκρινε αυτός (επομένως και με οποιαδήποτε κόμμωση προτιμούσε, με όσα κιλά καλλυντικά γινόταν επάνω του, με όσα περισσότερα σκουλαρίκια – σε κάθε πιθανό ή απίθανο μέρος του σώματος – είχε τη διάθεση). Έτσι οδηγηθήκαμε σήμερα στο να μη μας προκαλεί εντύπωση ένας μαθητής που πηγαίνει στο σχολείο θυμίζοντας το καρναβάλι της Νέδουσας ή μια μαθήτρια που ζηλεύοντας τη δόξα των μανεκέν του Playboy απεκδύεται και του τελευταίου «φύλλου συκής». Υπάρχει βέβαια κανονισμός στα σχολεία που προβλέπει την ευπρεπή εμφάνιση των μαθητών στα σχολεία, αλλά ποιος ταλαίπωρος διευθυντής σχολείου ή Σύλλογος καθηγητών θα τολμήσουν να ερμηνεύσουν τον κανονισμό αυτόν και το σπουδαιότερο, να τον εφαρμόσουν; Μην ξεχνάτε ότι η κάμερα του Μάκη παραμονεύει για να στηλιτεύσει κάθε παρεκτροπή της «εξουσίας»!
Όσοι καπνιστές θυμάστε με νοσταλγία τα «απαγορευμένα» τσιγαράκια που κάνατε στις τουαλέτες ή σε κάθε κρυφό μέρος του σχολείου σας, μάλλον θα πρέπει να φρεσκάρετε τη μνήμη σας· Δεν υπάρχουν πια καθηγητές που να περιπολούν για να αστυνομεύσουν τον χώρο, μιας και το κάπνισμα δε θεωρείται πλέον αδίκημα που επιφέρει αποβολές στους μαθητές και τις μαθήτριες. Καπνίστε λοιπόν ελεύθερα νεαροί μας φίλοι στο σχολείο σας! Αρκεί βέβαια να μην το παρακάνετε και μπείτε με το τσιγαράκι σας στην τάξη. Εκεί απαγορεύεται προς το παρόν!
Για ένα διάστημα μάλιστα απαγορεύτηκε και η διόρθωση των λαθών στα γραπτά των μαθητών με κόκκινο μελάνι, ώστε να μην πληγώνονται συναισθηματικά τα παιδιά (αυτό δεν το είχα υπόψη μου, το διάβασα σε παλιότερο άρθρο του Χρ. Γιανναρά στην «Καθημερινή»).
Για να ολοκληρωθεί ο «εκδημοκρατισμός» στα σχολεία και να πάψει να καλλιεργείται ο «επάρατος» πατριωτισμός, «βελτιώθηκαν» και τα σχολικά βιβλία όχι μόνο μία, αλλά καμιά δεκαριά φορές το καθένα. Έτσι πλέον το λεξιλόγιο των βιβλίων που απευθύνονται σε μαθητές δημοτικού κυρίως, δεν περιλαμβάνουν «κακές» λέξεις όπως ελευθερία, πατρίδα, Ελλάδα, Εκκλησία, προσευχή, σημαία, θρησκεία κ.τ.ό. Αντ’ αυτών καθιερώθηκαν λέξεις όπως πολυπολιτισμικότητα, ισότητα, πλουραλισμός κ.ά. δημοκρατικές δυνάμεις. Στα δε σχολικά εγχειρίδια του γυμνασίου και του λυκείου έλαμψε ο «εκσυγχρονισμός» δια της διαγραφής ενοχλητικών λέξεων ή φράσεων (σας παραπέμπω στο σχολικό βιβλίο ιστορίας της θεωρητικής κατεύθυνσης της Γ΄ Λυκείου, το οποίο στην αρχική του έκδοση στη σελ. 96 έγραφε μεταξύ άλλων για τον τότε βασιλιά Κων/νο Α΄ τα εξής: «Ο βασιλιάς, χωρίς να στερείται πατριωτικών κινήτρων, ανέπτυξε μυστική διπλωματία εν αγνοία της κυβέρνησης, καταφεύγοντας ακόμα και σε παράνομα μέσα…». Στις επόμενες εκδόσεις η φράση «χωρίς να στερείται πατριωτικών κινήτρων» απαλείφθηκε, προφανώς διότι ενοχλήθηκαν ορισμένοι «δημοκράτες» που δεν μπορούσαν να ανεχτούν έναν βασιλιά που να διαθέτει «πατριωτικά κίνητρα». Οι ίδιοι βέβαια ανέχονται να κυβερνούν τον τόπο δυο – τρεις οικογένειες πολιτικών τζακιών «κληρονομικώ δικαίω» ωσάν βασιλείς). Αν μάλιστα κάποιος μπει στον κόπο και μελετήσει από το διαδίκτυο τα νέα βιβλία του δημοτικού, θα διαπιστώσει με τρόμο αυτό που και ο γράφων διαπίστωσε προ ημερών: Το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης αφιερώνει μόλις τρεις σελίδες για την ελληνική επανάσταση (με λίγες «φιλτραρισμένες» πληροφορίες για να μη μας πούνε κι εθνικιστές οι φίλοι μας οι Τούρκοι). Αντιθέτως αναφέρει πολύ περισσότερες για την ιστορία του κινηματογράφου, αλλά και για τον αξιότιμο κ. Μητσοτάκη (μη χάσουν τα παιδιά και δεν τον δουν να τον γνωρίσουν καλά)!
Εκεί πάντως που οι φωστήρες της εκπαίδευσης έδωσαν τα φώτα τους σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι στο θέμα των απουσιών· Εκτός των 50 δικαιολογημένων (τις οποίες είναι λογικό να κάνει ένας μαθητής, ιδιαίτερα αν είναι φιλάσθενος), συμπλήρωσαν και 50 τις οποίες ονόμασαν μάλιστα «αδικαιολόγητες». Προφανώς εννοώντας τις κοπάνες! Ένας μαθητής λοιπόν, δικαιούται να την κοπανίσει «νομίμως» χωρίς να γνωρίζουν οι γονείς ή οι καθηγητές του πού βρίσκεται 50 ώρες τον χρόνο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τα τελευταία χρόνια οι απουσίες αυτές που επιτρέπουν στον μαθητή να συνεχίσει ακωλύτως την παρουσία του και στην επόμενη τάξη τείνουν να απλωθούν ακόμα περισσότερο, αφού πλέον για να μείνει κανείς πρέπει να ξεπεράσει κατά πολύ το όριο των 100 συνολικά απουσιών χωρίς να συμβαίνει τίποτα! Μάλιστα ορισμένα σχολεία (κυρίως της Αθήνας και των μεγάλων αστικών κέντρων), έχουν καθιερώσει τις συνεδριάσεις του Συλλόγου καθηγητών στο τέλος της χρονιάς, όπου σβήνονται κατά βούληση όσες απουσίες εμποδίζουν τους εκλεκτούς κοπανατζήδες να συνεχίσουν τη φοίτησή τους στην επόμενη τάξη.
Η συνέχιση αυτή των σπουδών, βοηθιέται επίσης από την τάση να μη μένει κανείς πλέον στην ίδια τάξη (δε μιλάμε για το δημοτικό όπου το μέτρο ισχύει από χρόνια, αλλά για το Γυμνάσιο και το Λύκειο). Αν κάποιος καθηγητής τολμήσει να αφήσει παιδί, δέχεται πρώτα την επίθεση των συναδέλφων του, και ύστερα τις πιέσεις γνωστών και αγνώστων που επιστρατεύουν οι γονείς στην προσπάθειά τους να σώσουν τον κανακάρη τους που όλη τη χρονιά ξυνόταν μέσα στην τάξη.
Οι σχολικές εκδρομές έχουν καταντήσει ευκαιρίες για χάσιμο μιας μέρας στην καλύτερη περίπτωση, και αρκετές φορές ευκαιρία για να μάθουν τα παιδιά να καπνίζουν τσιγάρα ή τσιγαριλίκια, να πίνουν ασύστολα ό,τι τα ποτίζουν στα «κέντρα διασκέδασης» ή να γνωρίσουν για πρώτη (;) φορά τον έρωτα στη χειρότερη έκδοσή του.
Ανάμεσα στα άλλα καταργήθηκε και το πολυτονικό σύστημα γραφής, ούτως ώστε να μην παιδεύουμε τα παιδιά μας με τις οξείες και τις περισπωμένες!
Εκτός αυτών, η κατάσταση έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις ξανά στις μεγάλες πόλεις, κυρίως της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης κ.α. όπου τα σχολεία πλέον λυμαίνονται συμμορίες ανηλίκων, οι οποίοι και απαιτούν από τους καθηγητές τους να περνούν τις τάξεις κάθε χρόνο, εφόσον φυσικά επιθυμούν να βρίσκουν κάθε μεσημέρι το αυτοκίνητό τους στη θέση του ή αν επιθυμούν να μπαίνουν στις τάξεις και να παραδίδουν μάθημα χωρίς δυσάρεστες «εκπλήξεις».
Ειδικότερα η κατάσταση έχει ξεπεράσει κάθε όριο στα Τ.Ε.Ε., στα οποία φοιτούν πλέον ως επί το πλείστον μαθητές χαμηλής νοημοσύνης (που φτάνουν μέχρι και τους πνευματικά υπολειπόμενους) και οι οποίοι ασφαλώς επιθυμούν κι αυτοί να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους! Τα περισσότερα από αυτά τα σπουδαστήρια έχουν γίνει άντρα ληστών, ναρκομανών και πάσης φύσεως νεαρών εγκληματιών. Μόνο φωτισμένοι (και άτεγκτοι εννοείται) διευθυντές κατορθώνουν να κρατούν τα προσχήματα και να σώζουν την κατάσταση.
Αυτά που σας γράφω δεν είναι εικόνες από αμερικάνικες ταινίες που περιγράφουν σχολεία του Μπρούκλιν ή των άλλων κακόφημων περιοχών της «λαμπρής» αυτής χώρας των ευκαιριών, αλλά πραγματικότητες που λίγο ή πολύ βιώνουν πολλοί από τους εκπαιδευτικούς της χώρας. Ας μη μας κατηγορήσει κανείς βέβαια για συντεχνιακή νοοτροπία επειδή δεν αναφερόμαστε στις ευθύνες της εκπαιδευτικής κοινότητας· θα επανέλθουμε στο θέμα και στις ευθύνες των διδασκόντων στο επόμενο σημείωμά μας μαζί με την κατάσταση που επικρατεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ίσως να μην υπάρχει τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας στην ελληνική κοινωνία που να αντικατοπτρίζει καλύτερα την οικτρή κατάσταση του τόπου μας από αυτόν της παιδείας. Κι αυτό γιατί πλέον η σήψη είναι τόσο ξεκάθαρη, που ακόμα κι ένα μαθητούδι του δημοτικού μπορεί να τη διαπιστώσει· Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια τείνει να ολοκληρωθεί το «έργο» που ξεκίνησε μεταπολιτευτικά και έφτασε στο αποκορύφωμά του τη «χρυσή» οκταετία του Ανδρέα Παπανδρέου (1981 – 1991).
Και εξηγούμαι: μετά τη δικτατορία των συνταγματαρχών, ο τομέας του κρατικού και κοινωνικού βίου που γνώρισε τον πληρέστερο «εκδημοκρατισμό», ήταν οπωσδήποτε η παιδεία. Τι μπορεί να πρωτοθυμηθεί κανείς από τα μέτρα που έλαβαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις (αριστερές και δεξιές σε αγαστή συνεργασία) για να «πατάξουν» τον αυταρχισμό και την προγονοπληξία στον χώρο αυτό!
Ας ανατρέξουμε στην περιβόητη κατάργηση της ομοιόμορφης ενδυμασίας (ποδιά) για να θυμηθούμε το ξεκίνημα· Ως τα τέλη της δεκαετίας του ’70 οι μαθητές των ελληνικών σχολείων (όπως στις περισσότερες φιλελεύθερες και δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης για την οποία τόσο κοπτόμεθα και θαυμάζουμε) φορούσαν τις γνωστές στους παλαιότερους στολές χρώματος μπλε πηγαίνοντας στο σχολείο τους. Άγνωστο ποιος «προοδευτικός» εγκέφαλος το αποφάσισε, η ελληνική πολιτεία προχώρησε στην κατάργησή της με το σκεπτικό ότι η όλη εμφάνιση ενός μαθητή παρέπεμπε σε παρωχημένες εποχές και «θύμιζε» ολίγον από χούντα, και επομένως θα έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν! Οι άλλες χώρες της Ευρώπης που τις είχαν, προφανώς ήταν άντρα δικτατόρων και φασιστών!
Η ποδιά συμπαρέσυρε και την όλη εμφάνιση των μαθητών: πλέον θα μπορούσε ο καθένας και η καθεμία να προσέλθει στον χώρο του σχολείου του με οποιαδήποτε εμφάνιση έκρινε αυτός (επομένως και με οποιαδήποτε κόμμωση προτιμούσε, με όσα κιλά καλλυντικά γινόταν επάνω του, με όσα περισσότερα σκουλαρίκια – σε κάθε πιθανό ή απίθανο μέρος του σώματος – είχε τη διάθεση). Έτσι οδηγηθήκαμε σήμερα στο να μη μας προκαλεί εντύπωση ένας μαθητής που πηγαίνει στο σχολείο θυμίζοντας το καρναβάλι της Νέδουσας ή μια μαθήτρια που ζηλεύοντας τη δόξα των μανεκέν του Playboy απεκδύεται και του τελευταίου «φύλλου συκής». Υπάρχει βέβαια κανονισμός στα σχολεία που προβλέπει την ευπρεπή εμφάνιση των μαθητών στα σχολεία, αλλά ποιος ταλαίπωρος διευθυντής σχολείου ή Σύλλογος καθηγητών θα τολμήσουν να ερμηνεύσουν τον κανονισμό αυτόν και το σπουδαιότερο, να τον εφαρμόσουν; Μην ξεχνάτε ότι η κάμερα του Μάκη παραμονεύει για να στηλιτεύσει κάθε παρεκτροπή της «εξουσίας»!
Όσοι καπνιστές θυμάστε με νοσταλγία τα «απαγορευμένα» τσιγαράκια που κάνατε στις τουαλέτες ή σε κάθε κρυφό μέρος του σχολείου σας, μάλλον θα πρέπει να φρεσκάρετε τη μνήμη σας· Δεν υπάρχουν πια καθηγητές που να περιπολούν για να αστυνομεύσουν τον χώρο, μιας και το κάπνισμα δε θεωρείται πλέον αδίκημα που επιφέρει αποβολές στους μαθητές και τις μαθήτριες. Καπνίστε λοιπόν ελεύθερα νεαροί μας φίλοι στο σχολείο σας! Αρκεί βέβαια να μην το παρακάνετε και μπείτε με το τσιγαράκι σας στην τάξη. Εκεί απαγορεύεται προς το παρόν!
Για ένα διάστημα μάλιστα απαγορεύτηκε και η διόρθωση των λαθών στα γραπτά των μαθητών με κόκκινο μελάνι, ώστε να μην πληγώνονται συναισθηματικά τα παιδιά (αυτό δεν το είχα υπόψη μου, το διάβασα σε παλιότερο άρθρο του Χρ. Γιανναρά στην «Καθημερινή»).
Για να ολοκληρωθεί ο «εκδημοκρατισμός» στα σχολεία και να πάψει να καλλιεργείται ο «επάρατος» πατριωτισμός, «βελτιώθηκαν» και τα σχολικά βιβλία όχι μόνο μία, αλλά καμιά δεκαριά φορές το καθένα. Έτσι πλέον το λεξιλόγιο των βιβλίων που απευθύνονται σε μαθητές δημοτικού κυρίως, δεν περιλαμβάνουν «κακές» λέξεις όπως ελευθερία, πατρίδα, Ελλάδα, Εκκλησία, προσευχή, σημαία, θρησκεία κ.τ.ό. Αντ’ αυτών καθιερώθηκαν λέξεις όπως πολυπολιτισμικότητα, ισότητα, πλουραλισμός κ.ά. δημοκρατικές δυνάμεις. Στα δε σχολικά εγχειρίδια του γυμνασίου και του λυκείου έλαμψε ο «εκσυγχρονισμός» δια της διαγραφής ενοχλητικών λέξεων ή φράσεων (σας παραπέμπω στο σχολικό βιβλίο ιστορίας της θεωρητικής κατεύθυνσης της Γ΄ Λυκείου, το οποίο στην αρχική του έκδοση στη σελ. 96 έγραφε μεταξύ άλλων για τον τότε βασιλιά Κων/νο Α΄ τα εξής: «Ο βασιλιάς, χωρίς να στερείται πατριωτικών κινήτρων, ανέπτυξε μυστική διπλωματία εν αγνοία της κυβέρνησης, καταφεύγοντας ακόμα και σε παράνομα μέσα…». Στις επόμενες εκδόσεις η φράση «χωρίς να στερείται πατριωτικών κινήτρων» απαλείφθηκε, προφανώς διότι ενοχλήθηκαν ορισμένοι «δημοκράτες» που δεν μπορούσαν να ανεχτούν έναν βασιλιά που να διαθέτει «πατριωτικά κίνητρα». Οι ίδιοι βέβαια ανέχονται να κυβερνούν τον τόπο δυο – τρεις οικογένειες πολιτικών τζακιών «κληρονομικώ δικαίω» ωσάν βασιλείς). Αν μάλιστα κάποιος μπει στον κόπο και μελετήσει από το διαδίκτυο τα νέα βιβλία του δημοτικού, θα διαπιστώσει με τρόμο αυτό που και ο γράφων διαπίστωσε προ ημερών: Το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης αφιερώνει μόλις τρεις σελίδες για την ελληνική επανάσταση (με λίγες «φιλτραρισμένες» πληροφορίες για να μη μας πούνε κι εθνικιστές οι φίλοι μας οι Τούρκοι). Αντιθέτως αναφέρει πολύ περισσότερες για την ιστορία του κινηματογράφου, αλλά και για τον αξιότιμο κ. Μητσοτάκη (μη χάσουν τα παιδιά και δεν τον δουν να τον γνωρίσουν καλά)!
Εκεί πάντως που οι φωστήρες της εκπαίδευσης έδωσαν τα φώτα τους σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι στο θέμα των απουσιών· Εκτός των 50 δικαιολογημένων (τις οποίες είναι λογικό να κάνει ένας μαθητής, ιδιαίτερα αν είναι φιλάσθενος), συμπλήρωσαν και 50 τις οποίες ονόμασαν μάλιστα «αδικαιολόγητες». Προφανώς εννοώντας τις κοπάνες! Ένας μαθητής λοιπόν, δικαιούται να την κοπανίσει «νομίμως» χωρίς να γνωρίζουν οι γονείς ή οι καθηγητές του πού βρίσκεται 50 ώρες τον χρόνο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τα τελευταία χρόνια οι απουσίες αυτές που επιτρέπουν στον μαθητή να συνεχίσει ακωλύτως την παρουσία του και στην επόμενη τάξη τείνουν να απλωθούν ακόμα περισσότερο, αφού πλέον για να μείνει κανείς πρέπει να ξεπεράσει κατά πολύ το όριο των 100 συνολικά απουσιών χωρίς να συμβαίνει τίποτα! Μάλιστα ορισμένα σχολεία (κυρίως της Αθήνας και των μεγάλων αστικών κέντρων), έχουν καθιερώσει τις συνεδριάσεις του Συλλόγου καθηγητών στο τέλος της χρονιάς, όπου σβήνονται κατά βούληση όσες απουσίες εμποδίζουν τους εκλεκτούς κοπανατζήδες να συνεχίσουν τη φοίτησή τους στην επόμενη τάξη.
Η συνέχιση αυτή των σπουδών, βοηθιέται επίσης από την τάση να μη μένει κανείς πλέον στην ίδια τάξη (δε μιλάμε για το δημοτικό όπου το μέτρο ισχύει από χρόνια, αλλά για το Γυμνάσιο και το Λύκειο). Αν κάποιος καθηγητής τολμήσει να αφήσει παιδί, δέχεται πρώτα την επίθεση των συναδέλφων του, και ύστερα τις πιέσεις γνωστών και αγνώστων που επιστρατεύουν οι γονείς στην προσπάθειά τους να σώσουν τον κανακάρη τους που όλη τη χρονιά ξυνόταν μέσα στην τάξη.
Οι σχολικές εκδρομές έχουν καταντήσει ευκαιρίες για χάσιμο μιας μέρας στην καλύτερη περίπτωση, και αρκετές φορές ευκαιρία για να μάθουν τα παιδιά να καπνίζουν τσιγάρα ή τσιγαριλίκια, να πίνουν ασύστολα ό,τι τα ποτίζουν στα «κέντρα διασκέδασης» ή να γνωρίσουν για πρώτη (;) φορά τον έρωτα στη χειρότερη έκδοσή του.
Ανάμεσα στα άλλα καταργήθηκε και το πολυτονικό σύστημα γραφής, ούτως ώστε να μην παιδεύουμε τα παιδιά μας με τις οξείες και τις περισπωμένες!
Εκτός αυτών, η κατάσταση έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις ξανά στις μεγάλες πόλεις, κυρίως της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης κ.α. όπου τα σχολεία πλέον λυμαίνονται συμμορίες ανηλίκων, οι οποίοι και απαιτούν από τους καθηγητές τους να περνούν τις τάξεις κάθε χρόνο, εφόσον φυσικά επιθυμούν να βρίσκουν κάθε μεσημέρι το αυτοκίνητό τους στη θέση του ή αν επιθυμούν να μπαίνουν στις τάξεις και να παραδίδουν μάθημα χωρίς δυσάρεστες «εκπλήξεις».
Ειδικότερα η κατάσταση έχει ξεπεράσει κάθε όριο στα Τ.Ε.Ε., στα οποία φοιτούν πλέον ως επί το πλείστον μαθητές χαμηλής νοημοσύνης (που φτάνουν μέχρι και τους πνευματικά υπολειπόμενους) και οι οποίοι ασφαλώς επιθυμούν κι αυτοί να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους! Τα περισσότερα από αυτά τα σπουδαστήρια έχουν γίνει άντρα ληστών, ναρκομανών και πάσης φύσεως νεαρών εγκληματιών. Μόνο φωτισμένοι (και άτεγκτοι εννοείται) διευθυντές κατορθώνουν να κρατούν τα προσχήματα και να σώζουν την κατάσταση.
Αυτά που σας γράφω δεν είναι εικόνες από αμερικάνικες ταινίες που περιγράφουν σχολεία του Μπρούκλιν ή των άλλων κακόφημων περιοχών της «λαμπρής» αυτής χώρας των ευκαιριών, αλλά πραγματικότητες που λίγο ή πολύ βιώνουν πολλοί από τους εκπαιδευτικούς της χώρας. Ας μη μας κατηγορήσει κανείς βέβαια για συντεχνιακή νοοτροπία επειδή δεν αναφερόμαστε στις ευθύνες της εκπαιδευτικής κοινότητας· θα επανέλθουμε στο θέμα και στις ευθύνες των διδασκόντων στο επόμενο σημείωμά μας μαζί με την κατάσταση που επικρατεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου