Ένας ακήρυχτος πόλεμος
Τις τελευταίες ημέρες ένας ακήρυχτος πόλεμος μαίνεται στη Γαλλία· Οι εκεί μετανάστες, στην πλειοψηφία τους Αφρικανοί και μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, έχουν ξεσηκωθεί, και έχοντας ως ορμητήριο τις υποβαθμισμένες και βουτηγμένες στην εγκληματικότητα συνοικίες τους εξορμούν καταστρέφοντας και λεηλατώντας οτιδήποτε «γυαλίζει» στο μάτι τους. Η κυβέρνηση της χώρας αυτής αμήχανη προσπαθεί με κάθε μέσο να αποκρούσει αυτό το προλεταριάτο που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, εις μάτην. Οι λεηλασίες συνεχίζονται, οι εμπρησμοί αυτοκινήτων, κρατικών κτηρίων, ακόμα και σχολείων (!) το ίδιο. Το πιο ανησυχητικό βέβαια είναι το γεγονός ότι δε διαφαίνεται μια κάποια λύση στο όλο ζήτημα, αφού η κάθε πλευρά έχει «ταμπουρωθεί» στις απόψεις της και αρνείται να κάνει έστω ένα βήμα.
Τα επεισόδια ξεκίνησαν όταν δύο νεαροί μετανάστες αντιλαμβανόμενοι έναν έλεγχο που έκανε η αστυνομία του Παρισιού σε σταθμό του μετρό, προσπάθησαν να διαφύγουν (προφανώς θα είχαν «κάτι» να κρύψουν) και κρύφτηκαν σε έναν επικίνδυνο χώρο όπου η ηλεκτροπληξία τους έπληξε ακαριαία. Αμέσως μετά δεκάδες συμπατριώτες και ομόθρησκοί τους βγήκαν στους δρόμους και έτσι ξεκίνησαν οι ταραχές. Δικαιολογείται όμως μια τέτοια εξέγερση για ένα τόσο ασήμαντο γεγονός; Ο υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί κατήγγειλε πως οι εξεγερμένοι μετανάστες δρουν βάσει συγκεκριμένου σχεδίου απορύθμισης της ζωής στη Γαλλία και απλώς περίμεναν μια αφορμή για να εκφράσουν τις βίαιες απόψεις τους. Μπορεί να έχει δίκιο· Η δράση αυτών των ομάδων δείχνει ότι λειτουργούν με απόλυτο συγχρονισμό και σχεδιασμό μέσα στο σκοτάδι, εφαρμόζοντας την τακτική των ανταρτικών ομάδων «χτύπα και φύγε». Ωστόσο το ερώτημα εξακολουθεί να μας απασχολεί: Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ζώντας στην πιο ισχυρή δημοκρατία του κόσμου, έχοντας μια ζωή άνετη σχετικά, με πλήρεις ελευθερίες και δικαιώματα, με την αναγνώριση και της γαλλικής κοινωνίας, φτάνουν σε μια τέτοια επαναστατική πράξη; Θα μπορούσε κανείς να βρει πολλές αιτίες που προκαλούν αυτό το φαινόμενο – γιατί περί φαινομένου πρέπει να μιλάμε – στη χώρα που γέννησε τον Διαφωτισμό, την κοινωνική επανάσταση, αλλά και τον Ναπολέοντα ή τον Λεπέν. Μια πρώτη επισήμανση που θα ’πρεπε να κάνουμε για να κατανοήσουμε την κατάσταση είναι πως η γαλλική κοινωνία βρίσκεται, όπως και οι περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες, σε σύγχυση. Στο κράτος αυτό συγκρούεται το αποικιοκρατικό παρελθόν με την κοινωνία της νεωτερικότητας. Η Γαλλία στα παλαιότερα χρόνια ήταν από τις πιο σκληρές αποικιοκρατικές χώρες με δεκάδες αποικίες σε ολόκληρο τον κόσμο και κυρίως τη Βόρεια Αφρική και τη νοτιοανατολική Ασία. Μάλιστα ακόμα και σήμερα διαθέτει ορισμένες απ’ αυτές. Οι περισσότερες βέβαια ύστερα από μακροχρόνιους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες απέκτησαν τελικά την ανεξαρτησία τους (βλ. Μαρόκο, Αλγερία κ.λπ.). Κατάλοιπο αυτής της πολιτικής είναι και η παρουσία πολλών χιλιάδων μεταναστών από τους οποίους οι περισσότεροι έχουν τη γαλλική παιδεία πριν καν εισέλθουν στη χώρα και γνωρίζουν άριστα τη γλώσσα και τον πολιτισμό της. Τα τελευταία ωστόσο χρόνια αναπτύσσεται εκεί ένα κλίμα απέχθειας προς αυτούς τους ανθρώπους και ειδικότερα τους Αφρικανούς που έχουν ασπαστεί το Ισλάμ. Η Γαλλία είναι γεμάτη από τζαμιά τα οποία λειτουργούν ελεύθερα, ενώ λίγο καιρό πριν είχε ξεσπάσει εκεί ο λεγόμενος «πόλεμος της μαντήλας», όταν το συνταγματικά άθρησκο κράτος αρνιόταν στις μουσουλμάνες μαθήτριες να φορούν το χαρακτηριστικό κάλυμμα της κεφαλής στα σχολεία. Το πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι παρά τις αντίθετες προβλέψεις και προσδοκίες, δείχνουν μια έντονη άρνηση να αφομοιωθούν μέσα στην τεράστια χοάνη της πολιτισμικά «υπέρτερης» γαλλικής κοινωνίας. Αρνούνται να συμβιβαστούν με τη ζωή σε έναν χώρο τόσο διαφορετικό από αυτόν που μεγάλωσαν, και ως άμυνα στην απόρριψη που τους επιφυλάσσει αυτός ο χώρος, επιστρέφουν με ζήλο στις πατρογονικές παραδόσεις τους. Ας μην ξεχνάμε πως το ίδιο συμβαίνει και στις άλλες δυτικές κοινωνίες που έχουν στους κόλπους τους μουσουλμάνους μετανάστες: Στην Αγγλία της απόλυτης και άκρατης ανοχής στα πάντα, μουσουλμάνοι που ήταν γεννήματα – θρέμματα της βρετανικής κοινωνίας πυροδότησαν τους μηχανισμούς που προκάλεσαν τόσους νεκρούς στον υπόγειο σιδηρόδρομο του Λονδίνου· Στη Γερμανία οι ίδιοι άνθρωποι αντιστέκονται πεισματικά να ενσωματωθούν στη γερμανική πραγματικότητα και ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, ακολουθώντας πιστά εδώ και πολλά χρόνια τις επιταγές της θρησκείας τους. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει – σε μικρότερο βαθμό – με τις κοινότητες των Κινεζικής καταγωγής μεταναστών. Στα καθ’ ημάς, ας μην αφήνουμε έξω την εν Θράκη μουσουλμανική κοινότητα η οποία βέβαια δεν αποτελείται από μετανάστες, ωστόσο συμπεριφέρεται ωσάν να βρίσκεται σε ξένη χώρα με εχθρικό περιβάλλον, ή τους Αθίγγανους, όπου οι πιο πολλοί παρότι τυπικά ανήκουν στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας ζουν σε μια ερμητικά κλειστή κοινωνία για την οποία ελάχιστα γνωρίζουν οι αμύητοι.
Στο σημείο αυτό, ας προσφέρουμε την ταπεινή μας εξήγηση: Οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες δείχνουν γερασμένες – κυριολεκτικά και μεταφορικά – στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου. Αναδύουν, όσο και να θέλουν να το αρνηθούν ή να το καλύψουν, μια εικόνα σήψης και αρρυθμίας. Η απόλυτη ελευθερία, η επικράτηση ενός άκριτου και αδηφάγου νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία αλλά και στην ίδια τη ζωή των ανθρώπων, η παντοδυναμία των ολιγοπωλείων και μονοπωλείων έναντι της πλειοψηφίας του λαού κάθε χώρας που αν δεν πεινάει, στην καλύτερη περίπτωση δυσκολεύεται «να τα φέρει βόλτα», με λίγα λόγια η στατικότητα, το ξέφτισμα του ονείρου του δυτικού πολιτισμού ο οποίος υποτίθεται πως υπερέχει έναντι όλων των άλλων σε κάθε επίπεδο, οδηγεί κοινωνίες οι οποίες έχουν μέσα τους μια έμφυτη δυναμική (όπως οι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, οι Κινέζοι κ.ά.) να αντιλαμβάνονται αυτή την παρακμή και την τελμάτωση και να αντιδρούν δυναμικά στην τάση αφομοίωσής τους σε ένα σύστημα που νιώθουν ότι δεν τους ταιριάζει και είτε να αντιστέκονται δυναμικά εφόσον είναι πιο πρωτόγονες (βλ. εξτρεμιστές μουσουλμάνοι) είτε να προσπαθούν να επικρατήσουν χτυπώντας τις δυτικές κοινωνίες εκεί ακριβώς που πονάνε: αμφισβητώντας την οικονομική και στρατιωτική ισχύ τους (βλ. Κίνα).
Και η Ελλάδα; Ποιος είναι ο ρόλος της σε αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο; Η χώρα μας μπορεί να διαδραματίσει έναν σημαντικό ρόλο στο όλο ζήτημα: Είμαστε ένας λαός που βρίσκεται στο σταυροδρόμι των ιδεών και ως εκ τούτου οφείλουμε να έχουμε λόγο, αν θέλουμε να επιζήσουμε στο μέλλον. Η ελληνική παράδοση που κληρονομήσαμε μέσα από ευχάριστες ή μη στιγμές της ιστορικής μας πορείας μέσα στον χρόνο (αρχαιοελληνική κληρονομιά, βυζαντινή παράδοση, οθωμανική κυριαρχία), αλλά και η πρόσφατη εμπειρία μας από μετανάστες που έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια τη χώρα μας, μάς επιτρέπουν να μελετήσουμε το ζήτημα αποστασιοποιημένοι αφού μπορεί να «ανήκωμεν εις την Δύσιν», ωστόσο η απόσταση που μας χωρίζει από αυτήν είναι περίπου ίδια με αυτήν που μας χωρίζει από την Ανατολή. Η ελληνική κοινωνία έχει το πλεονέκτημα να έχει γνωρίσει από κοντά τις κοινωνίες που αντιπαλεύουν αυτή τη στιγμή της Δυτικές και κυρίως το Ισλάμ, έχοντας βρει – μέσω της Ορθοδοξίας –ένα modus vivendi με τον μουσουλμανικό κόσμο (ας αναλογιστούμε πως είμαστε από τις ελάχιστες χώρες που αν και ανήκουμε σε δύο Οργανισμούς – στυλοβάτες
Τις τελευταίες ημέρες ένας ακήρυχτος πόλεμος μαίνεται στη Γαλλία· Οι εκεί μετανάστες, στην πλειοψηφία τους Αφρικανοί και μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, έχουν ξεσηκωθεί, και έχοντας ως ορμητήριο τις υποβαθμισμένες και βουτηγμένες στην εγκληματικότητα συνοικίες τους εξορμούν καταστρέφοντας και λεηλατώντας οτιδήποτε «γυαλίζει» στο μάτι τους. Η κυβέρνηση της χώρας αυτής αμήχανη προσπαθεί με κάθε μέσο να αποκρούσει αυτό το προλεταριάτο που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, εις μάτην. Οι λεηλασίες συνεχίζονται, οι εμπρησμοί αυτοκινήτων, κρατικών κτηρίων, ακόμα και σχολείων (!) το ίδιο. Το πιο ανησυχητικό βέβαια είναι το γεγονός ότι δε διαφαίνεται μια κάποια λύση στο όλο ζήτημα, αφού η κάθε πλευρά έχει «ταμπουρωθεί» στις απόψεις της και αρνείται να κάνει έστω ένα βήμα.
Τα επεισόδια ξεκίνησαν όταν δύο νεαροί μετανάστες αντιλαμβανόμενοι έναν έλεγχο που έκανε η αστυνομία του Παρισιού σε σταθμό του μετρό, προσπάθησαν να διαφύγουν (προφανώς θα είχαν «κάτι» να κρύψουν) και κρύφτηκαν σε έναν επικίνδυνο χώρο όπου η ηλεκτροπληξία τους έπληξε ακαριαία. Αμέσως μετά δεκάδες συμπατριώτες και ομόθρησκοί τους βγήκαν στους δρόμους και έτσι ξεκίνησαν οι ταραχές. Δικαιολογείται όμως μια τέτοια εξέγερση για ένα τόσο ασήμαντο γεγονός; Ο υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί κατήγγειλε πως οι εξεγερμένοι μετανάστες δρουν βάσει συγκεκριμένου σχεδίου απορύθμισης της ζωής στη Γαλλία και απλώς περίμεναν μια αφορμή για να εκφράσουν τις βίαιες απόψεις τους. Μπορεί να έχει δίκιο· Η δράση αυτών των ομάδων δείχνει ότι λειτουργούν με απόλυτο συγχρονισμό και σχεδιασμό μέσα στο σκοτάδι, εφαρμόζοντας την τακτική των ανταρτικών ομάδων «χτύπα και φύγε». Ωστόσο το ερώτημα εξακολουθεί να μας απασχολεί: Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ζώντας στην πιο ισχυρή δημοκρατία του κόσμου, έχοντας μια ζωή άνετη σχετικά, με πλήρεις ελευθερίες και δικαιώματα, με την αναγνώριση και της γαλλικής κοινωνίας, φτάνουν σε μια τέτοια επαναστατική πράξη; Θα μπορούσε κανείς να βρει πολλές αιτίες που προκαλούν αυτό το φαινόμενο – γιατί περί φαινομένου πρέπει να μιλάμε – στη χώρα που γέννησε τον Διαφωτισμό, την κοινωνική επανάσταση, αλλά και τον Ναπολέοντα ή τον Λεπέν. Μια πρώτη επισήμανση που θα ’πρεπε να κάνουμε για να κατανοήσουμε την κατάσταση είναι πως η γαλλική κοινωνία βρίσκεται, όπως και οι περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες, σε σύγχυση. Στο κράτος αυτό συγκρούεται το αποικιοκρατικό παρελθόν με την κοινωνία της νεωτερικότητας. Η Γαλλία στα παλαιότερα χρόνια ήταν από τις πιο σκληρές αποικιοκρατικές χώρες με δεκάδες αποικίες σε ολόκληρο τον κόσμο και κυρίως τη Βόρεια Αφρική και τη νοτιοανατολική Ασία. Μάλιστα ακόμα και σήμερα διαθέτει ορισμένες απ’ αυτές. Οι περισσότερες βέβαια ύστερα από μακροχρόνιους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες απέκτησαν τελικά την ανεξαρτησία τους (βλ. Μαρόκο, Αλγερία κ.λπ.). Κατάλοιπο αυτής της πολιτικής είναι και η παρουσία πολλών χιλιάδων μεταναστών από τους οποίους οι περισσότεροι έχουν τη γαλλική παιδεία πριν καν εισέλθουν στη χώρα και γνωρίζουν άριστα τη γλώσσα και τον πολιτισμό της. Τα τελευταία ωστόσο χρόνια αναπτύσσεται εκεί ένα κλίμα απέχθειας προς αυτούς τους ανθρώπους και ειδικότερα τους Αφρικανούς που έχουν ασπαστεί το Ισλάμ. Η Γαλλία είναι γεμάτη από τζαμιά τα οποία λειτουργούν ελεύθερα, ενώ λίγο καιρό πριν είχε ξεσπάσει εκεί ο λεγόμενος «πόλεμος της μαντήλας», όταν το συνταγματικά άθρησκο κράτος αρνιόταν στις μουσουλμάνες μαθήτριες να φορούν το χαρακτηριστικό κάλυμμα της κεφαλής στα σχολεία. Το πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι παρά τις αντίθετες προβλέψεις και προσδοκίες, δείχνουν μια έντονη άρνηση να αφομοιωθούν μέσα στην τεράστια χοάνη της πολιτισμικά «υπέρτερης» γαλλικής κοινωνίας. Αρνούνται να συμβιβαστούν με τη ζωή σε έναν χώρο τόσο διαφορετικό από αυτόν που μεγάλωσαν, και ως άμυνα στην απόρριψη που τους επιφυλάσσει αυτός ο χώρος, επιστρέφουν με ζήλο στις πατρογονικές παραδόσεις τους. Ας μην ξεχνάμε πως το ίδιο συμβαίνει και στις άλλες δυτικές κοινωνίες που έχουν στους κόλπους τους μουσουλμάνους μετανάστες: Στην Αγγλία της απόλυτης και άκρατης ανοχής στα πάντα, μουσουλμάνοι που ήταν γεννήματα – θρέμματα της βρετανικής κοινωνίας πυροδότησαν τους μηχανισμούς που προκάλεσαν τόσους νεκρούς στον υπόγειο σιδηρόδρομο του Λονδίνου· Στη Γερμανία οι ίδιοι άνθρωποι αντιστέκονται πεισματικά να ενσωματωθούν στη γερμανική πραγματικότητα και ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, ακολουθώντας πιστά εδώ και πολλά χρόνια τις επιταγές της θρησκείας τους. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει – σε μικρότερο βαθμό – με τις κοινότητες των Κινεζικής καταγωγής μεταναστών. Στα καθ’ ημάς, ας μην αφήνουμε έξω την εν Θράκη μουσουλμανική κοινότητα η οποία βέβαια δεν αποτελείται από μετανάστες, ωστόσο συμπεριφέρεται ωσάν να βρίσκεται σε ξένη χώρα με εχθρικό περιβάλλον, ή τους Αθίγγανους, όπου οι πιο πολλοί παρότι τυπικά ανήκουν στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας ζουν σε μια ερμητικά κλειστή κοινωνία για την οποία ελάχιστα γνωρίζουν οι αμύητοι.
Στο σημείο αυτό, ας προσφέρουμε την ταπεινή μας εξήγηση: Οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες δείχνουν γερασμένες – κυριολεκτικά και μεταφορικά – στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου. Αναδύουν, όσο και να θέλουν να το αρνηθούν ή να το καλύψουν, μια εικόνα σήψης και αρρυθμίας. Η απόλυτη ελευθερία, η επικράτηση ενός άκριτου και αδηφάγου νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία αλλά και στην ίδια τη ζωή των ανθρώπων, η παντοδυναμία των ολιγοπωλείων και μονοπωλείων έναντι της πλειοψηφίας του λαού κάθε χώρας που αν δεν πεινάει, στην καλύτερη περίπτωση δυσκολεύεται «να τα φέρει βόλτα», με λίγα λόγια η στατικότητα, το ξέφτισμα του ονείρου του δυτικού πολιτισμού ο οποίος υποτίθεται πως υπερέχει έναντι όλων των άλλων σε κάθε επίπεδο, οδηγεί κοινωνίες οι οποίες έχουν μέσα τους μια έμφυτη δυναμική (όπως οι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, οι Κινέζοι κ.ά.) να αντιλαμβάνονται αυτή την παρακμή και την τελμάτωση και να αντιδρούν δυναμικά στην τάση αφομοίωσής τους σε ένα σύστημα που νιώθουν ότι δεν τους ταιριάζει και είτε να αντιστέκονται δυναμικά εφόσον είναι πιο πρωτόγονες (βλ. εξτρεμιστές μουσουλμάνοι) είτε να προσπαθούν να επικρατήσουν χτυπώντας τις δυτικές κοινωνίες εκεί ακριβώς που πονάνε: αμφισβητώντας την οικονομική και στρατιωτική ισχύ τους (βλ. Κίνα).
Και η Ελλάδα; Ποιος είναι ο ρόλος της σε αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο; Η χώρα μας μπορεί να διαδραματίσει έναν σημαντικό ρόλο στο όλο ζήτημα: Είμαστε ένας λαός που βρίσκεται στο σταυροδρόμι των ιδεών και ως εκ τούτου οφείλουμε να έχουμε λόγο, αν θέλουμε να επιζήσουμε στο μέλλον. Η ελληνική παράδοση που κληρονομήσαμε μέσα από ευχάριστες ή μη στιγμές της ιστορικής μας πορείας μέσα στον χρόνο (αρχαιοελληνική κληρονομιά, βυζαντινή παράδοση, οθωμανική κυριαρχία), αλλά και η πρόσφατη εμπειρία μας από μετανάστες που έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια τη χώρα μας, μάς επιτρέπουν να μελετήσουμε το ζήτημα αποστασιοποιημένοι αφού μπορεί να «ανήκωμεν εις την Δύσιν», ωστόσο η απόσταση που μας χωρίζει από αυτήν είναι περίπου ίδια με αυτήν που μας χωρίζει από την Ανατολή. Η ελληνική κοινωνία έχει το πλεονέκτημα να έχει γνωρίσει από κοντά τις κοινωνίες που αντιπαλεύουν αυτή τη στιγμή της Δυτικές και κυρίως το Ισλάμ, έχοντας βρει – μέσω της Ορθοδοξίας –ένα modus vivendi με τον μουσουλμανικό κόσμο (ας αναλογιστούμε πως είμαστε από τις ελάχιστες χώρες που αν και ανήκουμε σε δύο Οργανισμούς – στυλοβάτες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου