Κι άξαφνα μέσα στην αντάρα της πολιτικής επικαιρότητας, των έντονων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, των εθνικών προβλημάτων που ταλαιπωρούν την πατρίδα μας, μάς προέκυψε το «βαθυστόχαστο» πόνημα του τέως πρωθυπουργού κ. Σημίτη. Μέσα από τις πολλές σελίδες του μπορεί να διακρίνει κανείς όλα τα στοιχεία που τον οδήγησαν και τον διατήρησαν στην εξουσία για δυο τετραετίες καθιστώντας τον ίσως τον μακροβιότερο πρωθυπουργό αυτής της άμοιρης χώρας. Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια έμμεση προσπάθειά του να στηρίξει πάση θυσία το όποιο έργο έχει να παρουσιάσει κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του. Οπωσδήποτε ένα τέτοιο έργο είναι σαφέστατα χρήσιμο τόσο για τους πολιτικούς αναλυτές του σήμερα, όσο και για τους ιστορικούς του αύριο ως ένα είδος απομνημονευμάτων ή έστω καταγραφής της παρουσίας του ως πρωθυπουργού της χώρας. Οι τριγμοί άλλωστε που προκάλεσε σε όλους τους πολιτικούς χώρους και ιδιαίτερα σ’ αυτόν που είναι ενταγμένος αυτό μαρτυρούν. Το ερώτημα βέβαια που αυτομάτως τίθεται, είναι το κατά πόσο αυτό το βιβλίο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα· κατά πόσο δηλαδή ο συγγραφέας του, αποδίδει στα ίσα τις ευθύνες ή τα εύσημα στους ανθρώπους του περιβάλλοντός του ή και στον ίδιο του τον εαυτό. Οι πρώτες εκτιμήσεις αλλά και τα αποσπάσματα των προδημοσιεύσεων (γιατί το ίδιο το βιβλίο εξαντλήθηκε προτού καν κυκλοφορήσει) μαρτυρούν πως μάλλον πρόκειται για μια κλασσική περίπτωση απομνημονευμάτων, με τις γνωστές αδυναμίες που συνοψίζονται στη γνωστή συνταγή: «κατηγόρησε όσο πιο πολύ τους άλλους για τα λάθη σου και αποσιώπησε όσο πιο πολύ τη συμβολή τους στις επιτυχίες». Πράγματι, η ανάγνωση και μόνο των αποσπασμάτων από αυτό το έργο, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι προβάλλει μέσα από τις σελίδες του ως αποκλειστικό του κατόρθωμα αναμφίβολες επιτυχίες, όπως της εισόδου μας στην ΟΝΕ, των μεγάλων έργων που πραγματοποιήθηκαν (π.χ. γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου), της εισόδου της Κύπρου στην Ε.Ε. κ.ά. και αποποιείται κάθε ευθύνης για φαινόμενα αποτυχημένης άσκησης της πολιτικής, όπως το φιάσκο του χρηματιστηρίου, τα κρυφά ελλείμματα του προϋπολογισμού που φόρτωσε τεχνηέντως στη σημερινή κυβέρνηση, τον εθνικό εξευτελισμό των Ιμίων ή της παράδοσης του Οτσαλάν στην Τουρκία, το σχέδιο Ανάν, και τόσα άλλα.
Αλλά ας δούμε μαζί ενδεικτικά, μερικούς από τους μύθους του «έργου Σημίτη» για να σχηματίσουμε μια καλύτερη εικόνα για τα πεπραγμένα του ως πρωθυπουργού, αφού ως γνωστόν, είμαστε ως λαός αμνήμων και αδιάφορος για το παρελθόν μας, ακόμα και το πρόσφατο:
Μύθος πρώτος: Η ισχυρή οικονομία
Δεν υπάρχει σήμερα Έλληνας, ακόμα και ο πιο ευκολόπιστος οπαδός του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που να πιστεύει πως η περίοδος Σημίτη υπήρξε ο «παράδεισος» της οικονομικής ευημερίας του λαού. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τη «δημιουργική» λογιστική που ανακάλυψαν έντρομοι οι ελεγκτές της Ευρώπης μόλις το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχασε τη νομή της εξουσίας; Το χάος σε όλους τους τομείς της οικονομίας; Τα άδεια ταμεία που παρουσιάζονταν ξέχειλα από χρήμα; Τα ασφαλιστικά ταμεία που είχαν παίξει και τις τελευταίες δεκάρες που είχε αφήσει πίσω της η ελεεινή κακοδιαχείριση του μόχθου του λαού στο χρηματιστήριο για να δώσουν μια ακόμα «αβάντα» στον κ. Σημίτη και το κόμμα του να κυβερνήσουν για δεύτερη φορά; μια και αναφέραμε και τη μαγική λέξη· και μιας και αναφέραμε τη λέξη χρηματιστήριο: Θυμάται κανείς τι συνέβη εκεί; Για όσους ξεχνούν ή προσπαθούν να μας πείσουν να ξεχάσουμε, ας τους ανακαλέσουμε στη μνήμη τις δηλώσεις κορυφαίων υπουργών και στελεχών της τότε κυβέρνησης που μας καλούσαν να επενδύσουμε στον παράδεισο του χρηματιστηρίου για να κερδίσουμε εύκολα και γρήγορα, τις «φούσκες» που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει ή συμμετείχαν υπογείως για να καταβροχθίσουν τους κόπους του φτωχού λαού, την τελική κατάρρευση που συμπαρέσυρε τόσον κόσμο στην οικονομική καταστροφή και στο χείλος της χρεοκοπίας...κι όλ’ αυτά για να γίνει μια δράκα μεγαλοκαρχαριών ακόμα μεγαλύτερη και παχύτερη εις βάρος του απλού πολίτη! Καλύτερος επίλογος για την οικονομική πολιτική του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από μια αποστροφή από τη συνέντευξη του Γερ. Αρσένη στην «Καθημερινή» της προχθεσινής Κυριακής ίσως να μην υπάρχει: «Ισχυρή οικονομία, επομένως, δεν είχαμε και δεν έχουμε στην Ελλάδα». Λόγια σταράτα και ειλικρινά.
Μύθος δεύτερος: Η ισχυρή Ελλάδα
Η χώρα μας στον εξωτερικό τομέα ακολούθησε πολιτική πλήρους υποταγής στους Αμερικανούς και αποφυγής κάθε εμπλοκής για οποιοδήποτε ζήτημα έκρυβε κίνδυνο· Να θυμίσουμε τα Ίμια, όπου μια ανίκανη κυβέρνηση πιάστηκε στον ύπνο και προσπάθησε να μετακυλήσει τις ευθύνες της στην επίσης ανίκανη (και με απόλυτα κομματικά κριτήρια επιλεγμένη) στρατιωτική ηγεσία; Να θυμίσουμε τα δημόσια «ευχαριστώ» στην Αμερικάνικη κυβέρνηση από του βήματος της βουλής; Να θυμίσουμε το ελεεινής σύλληψης «Σχέδιο Ανάν» που το δίδυμο Σημίτη – Παπανδρέου αποπειράθηκε να περάσει στους Έλληνες της Κύπρου για να «θαφτεί» μια για πάντα το Κυπριακό και να παραδοθεί ήσυχα κι ωραία και η υπόλοιπη Κύπρος μας σε Τούρκους και Αμερικάνους; Να θυμηθούμε την παροιμιώδη αδράνεια στο Σκοπιανό την οποία πληρώνουμε σήμερα; Προς επίρρωση των προηγουμένων, ξανά ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη Αρσένη (τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας) για το ζήτημα των Ιμίων: «Βεβαίως, μέρος της ευθύνης ανήκει στον αρχηγό ΓΕΕΘΑ ναύαρχο Λυμπέρη. Αλλά, ευθύνη είχε και ο τότε πρωθυπουργός και εγώ όπως και άλλα μέλη του ΚΥΣΕΑ και συντελεστές στον χειρισμό της κρίσης. Πρέπει επιτέλους να αναλαμβάνουμε με γενναιότητα τις ευθύνες μας».
Μύθος τρίτος: Η αξιοκρατία και η εντιμότητα κυριάρχησαν επιτέλους στην Ελλάδα
Ο κ. Σημίτης ισχυρίζεται ότι κατά την περίοδο διακυβέρνησής του στη χώρα μας κάθε θέση δινόταν με αξιοκρατικά κριτήρια και ότι αγωνίστηκε για να ζήσουμε μέσα σε ένα πλαίσιο όπου όλοι οι πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικών ή άλλων διαφορών θα βίωναν τον εκσυγχρονισμό που επαγγελόταν. Αντ’ αυτού είδαμε τη νέα άλωση του κρατικού μηχανισμού όχι πλέον από σκέτους ΠΑΣΟΚους, αλλά από μια νέας κοπής προσωπικούς οπαδούς του τέως πρωθυπουργού· Για να καταλάβει κανείς μια θέση, θα έπρεπε εκτός του γνωστού σε όλους ΠΑΣΟΚόχαρτου, να διαθέτει και πιστοποιητικό «εκσυγχρονιστικής νομιμοφροσύνης»: Ήθελες να γίνεις περιφερειάρχης εκπαίδευσης ας πούμε; Αν δε δήλωνες πλήρη υποταγή στον «εκσυγχρονισμό» θα έπρεπε να ξεχάσεις το αξίωμα! Κανείς βέβαια δεν μπορεί να κατηγορήσει τον ίδιο ως ανέντιμο ή καταχραστή· Μπορεί όμως άνετα να τον ερωτήσει γιατί ανέχτηκε γύρω του μια κλίκα απατεώνων και διαπλεκόμενων με κάθε είδους νομή εξουσίας ανθρώπων. Μια ματιά στην οικτρή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Δικαιοσύνη με τις σκανδαλώδεις αποφάσεις που ελάμβανε επί ΠΑ.ΣΟ.Κ. για ορισμένους «φίλους» που συμπτωματικά ήταν και «εκσυγχρονιστές σύντροφοι» αρκεί να μας πείσει. Αν δε φτάνει αυτό, ας θυμηθούμε τους επίσης «συντρόφους» του κ. Σημίτη που απομακρύνθηκαν άρον – άρον μετά την κατακραυγή της κοινωνίας ολόκληρης και οι οποίοι σκανδαλωδώς ευνοήθηκαν ή ευνόησαν άλλους με όφελος πολλών εκατομμυρίων ευρώ (βλ. Πάχτες, Νεονάκηδες και σία). Επίσης να φέρουμε στη μνήμη μας την εξαιρετικά προνομιακή συμπεριφορά που είχε προσωπικά ο τέως πρωθυπουργός από τα βουτηγμένα στη διαπλοκή μέσα ενημέρωσης (βλέπε Λαμπρακιάδες, Μπομπολάδες, και λοιπές οικονομικές επιχειρήσεις που με πρόσοψη τον ηλεκτρονικό και γραπτό τύπο που διέθεταν, ελάμβαναν τεράστιες χρηματοδοτήσεις από τον ιδρώτα του λαού για τις άλλες, τις πραγματικές τους επιχειρήσεις που είχαν: ο ένας είχε αναλάβει εργολαβικά τον πολιτισμό, κι ο άλλος εργολαβικά τα δημόσια έργα στην Ελλάδα στήνοντας χορό εκατομμυρίων). Μήπως τιμωρήθηκε κανείς «ημέτερος» εργολάβος για τη νέα εθνική οδό Καλαμάτας – Μεγαλόπολης που κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο λίγον καιρό μετά την κατασκευή της για να έρθουμε στα καθ’ ημάς;
Μύθος τέταρτος: Έγιναν όμως τα μεγάλα έργα
Όταν μια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία από το ’81 ως σήμερα με ένα μικρό διάλειμμα δυο – τριών ετών και νέμεται τεράστια χρηματικά ποσά που της χορηγεί αφειδώς η Ε.Ε. για να δημιουργήσει τις απαραίτητες υποδομές, είναι φυσικό και επόμενο να κάνει και κάποια έργα. Υπάρχει άλλωστε κυβέρνηση που να μην έχει κάνει απολύτως τίποτα; Εδώ όμως θα πρέπει να μην εξετάζουμε μόνο τα έργα που έγιναν, αλλά και με τι τίμημα έγιναν και με τι κόστος έγιναν: Το κόστος ας το αφήσουμε, γιατί όλοι γνωρίζουμε με ποιες διαδικασίες δίνονταν τα έργα και σε ποιους. Ως προς το τίμημα, ας δούμε εμείς που είμαστε από την επαρχία τι έγινε για το τόπο μας: τίποτα! Οι νέοι φεύγουν στην αδηφάγο Αθήνα για να βρουν μια δουλίτσα και να ψευτοζήσουν· όλα σχεδόν τα δημόσια έργα (με εξαίρεση τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου) πραγματοποιήθηκαν γύρω από την πρωτεύουσα. Αν αυτή είναι εθνική πολιτική, τότε τι μπορεί να ψελλίσει κανείς!
Για τους δύο τελευταίους μύθους δίνει την απάντησή του ξανά ο Γερ. Αρσένης: «Η ευθύνη του [Σημίτη] έγκειται στο γεγονός ότι έκλεισε τα αυτιά του στο βουητό της εποχής εκείνης. Στην καλύτερη περίπτωση, ακολούθησε μια πολιτική – ας την αποδώσω με τον αγγλικό όρο – benign neglect, δηλαδή καλοήθους αμέλειας. Παρακμιακά φαινόμενα ομαδοποίησης, οικειοποίησης εξουσίας, αλαζονείας και διαφθοράς, δεν αντιμετωπίζονται με δηλώσεις του τύπου “όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα”. Λύνονται με όρους πολιτικούς και με αποφασιστικότητα. Το ίδιο ισχύει και για την απαράδεκτη κηδεμονία των ΜΜΕ στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού».
Γενικό συμπέρασμα; Ας αφήσουμε το ίδιο πρόσωπο που άσκησε κριτική στα γραφόμενα Σημίτη και πρώην σύντροφό του Αρσένη να καταλήξει: «Ο κ. Σημίτης προσπαθεί με αδικαιολόγητο άγχος να υπερασπισθεί το έργο της δικής του οκταετίας και γι’ αυτό δεν έχει την άνεση να ανοίξει σημαντικά πολιτικά κεφάλαια που απαιτούν θάρρος, ειλικρίνεια και αυτοκριτική».
Συμφωνούμε απόλυτα!
Αλλά ας δούμε μαζί ενδεικτικά, μερικούς από τους μύθους του «έργου Σημίτη» για να σχηματίσουμε μια καλύτερη εικόνα για τα πεπραγμένα του ως πρωθυπουργού, αφού ως γνωστόν, είμαστε ως λαός αμνήμων και αδιάφορος για το παρελθόν μας, ακόμα και το πρόσφατο:
Μύθος πρώτος: Η ισχυρή οικονομία
Δεν υπάρχει σήμερα Έλληνας, ακόμα και ο πιο ευκολόπιστος οπαδός του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που να πιστεύει πως η περίοδος Σημίτη υπήρξε ο «παράδεισος» της οικονομικής ευημερίας του λαού. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τη «δημιουργική» λογιστική που ανακάλυψαν έντρομοι οι ελεγκτές της Ευρώπης μόλις το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχασε τη νομή της εξουσίας; Το χάος σε όλους τους τομείς της οικονομίας; Τα άδεια ταμεία που παρουσιάζονταν ξέχειλα από χρήμα; Τα ασφαλιστικά ταμεία που είχαν παίξει και τις τελευταίες δεκάρες που είχε αφήσει πίσω της η ελεεινή κακοδιαχείριση του μόχθου του λαού στο χρηματιστήριο για να δώσουν μια ακόμα «αβάντα» στον κ. Σημίτη και το κόμμα του να κυβερνήσουν για δεύτερη φορά; μια και αναφέραμε και τη μαγική λέξη· και μιας και αναφέραμε τη λέξη χρηματιστήριο: Θυμάται κανείς τι συνέβη εκεί; Για όσους ξεχνούν ή προσπαθούν να μας πείσουν να ξεχάσουμε, ας τους ανακαλέσουμε στη μνήμη τις δηλώσεις κορυφαίων υπουργών και στελεχών της τότε κυβέρνησης που μας καλούσαν να επενδύσουμε στον παράδεισο του χρηματιστηρίου για να κερδίσουμε εύκολα και γρήγορα, τις «φούσκες» που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει ή συμμετείχαν υπογείως για να καταβροχθίσουν τους κόπους του φτωχού λαού, την τελική κατάρρευση που συμπαρέσυρε τόσον κόσμο στην οικονομική καταστροφή και στο χείλος της χρεοκοπίας...κι όλ’ αυτά για να γίνει μια δράκα μεγαλοκαρχαριών ακόμα μεγαλύτερη και παχύτερη εις βάρος του απλού πολίτη! Καλύτερος επίλογος για την οικονομική πολιτική του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από μια αποστροφή από τη συνέντευξη του Γερ. Αρσένη στην «Καθημερινή» της προχθεσινής Κυριακής ίσως να μην υπάρχει: «Ισχυρή οικονομία, επομένως, δεν είχαμε και δεν έχουμε στην Ελλάδα». Λόγια σταράτα και ειλικρινά.
Μύθος δεύτερος: Η ισχυρή Ελλάδα
Η χώρα μας στον εξωτερικό τομέα ακολούθησε πολιτική πλήρους υποταγής στους Αμερικανούς και αποφυγής κάθε εμπλοκής για οποιοδήποτε ζήτημα έκρυβε κίνδυνο· Να θυμίσουμε τα Ίμια, όπου μια ανίκανη κυβέρνηση πιάστηκε στον ύπνο και προσπάθησε να μετακυλήσει τις ευθύνες της στην επίσης ανίκανη (και με απόλυτα κομματικά κριτήρια επιλεγμένη) στρατιωτική ηγεσία; Να θυμίσουμε τα δημόσια «ευχαριστώ» στην Αμερικάνικη κυβέρνηση από του βήματος της βουλής; Να θυμίσουμε το ελεεινής σύλληψης «Σχέδιο Ανάν» που το δίδυμο Σημίτη – Παπανδρέου αποπειράθηκε να περάσει στους Έλληνες της Κύπρου για να «θαφτεί» μια για πάντα το Κυπριακό και να παραδοθεί ήσυχα κι ωραία και η υπόλοιπη Κύπρος μας σε Τούρκους και Αμερικάνους; Να θυμηθούμε την παροιμιώδη αδράνεια στο Σκοπιανό την οποία πληρώνουμε σήμερα; Προς επίρρωση των προηγουμένων, ξανά ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη Αρσένη (τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας) για το ζήτημα των Ιμίων: «Βεβαίως, μέρος της ευθύνης ανήκει στον αρχηγό ΓΕΕΘΑ ναύαρχο Λυμπέρη. Αλλά, ευθύνη είχε και ο τότε πρωθυπουργός και εγώ όπως και άλλα μέλη του ΚΥΣΕΑ και συντελεστές στον χειρισμό της κρίσης. Πρέπει επιτέλους να αναλαμβάνουμε με γενναιότητα τις ευθύνες μας».
Μύθος τρίτος: Η αξιοκρατία και η εντιμότητα κυριάρχησαν επιτέλους στην Ελλάδα
Ο κ. Σημίτης ισχυρίζεται ότι κατά την περίοδο διακυβέρνησής του στη χώρα μας κάθε θέση δινόταν με αξιοκρατικά κριτήρια και ότι αγωνίστηκε για να ζήσουμε μέσα σε ένα πλαίσιο όπου όλοι οι πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικών ή άλλων διαφορών θα βίωναν τον εκσυγχρονισμό που επαγγελόταν. Αντ’ αυτού είδαμε τη νέα άλωση του κρατικού μηχανισμού όχι πλέον από σκέτους ΠΑΣΟΚους, αλλά από μια νέας κοπής προσωπικούς οπαδούς του τέως πρωθυπουργού· Για να καταλάβει κανείς μια θέση, θα έπρεπε εκτός του γνωστού σε όλους ΠΑΣΟΚόχαρτου, να διαθέτει και πιστοποιητικό «εκσυγχρονιστικής νομιμοφροσύνης»: Ήθελες να γίνεις περιφερειάρχης εκπαίδευσης ας πούμε; Αν δε δήλωνες πλήρη υποταγή στον «εκσυγχρονισμό» θα έπρεπε να ξεχάσεις το αξίωμα! Κανείς βέβαια δεν μπορεί να κατηγορήσει τον ίδιο ως ανέντιμο ή καταχραστή· Μπορεί όμως άνετα να τον ερωτήσει γιατί ανέχτηκε γύρω του μια κλίκα απατεώνων και διαπλεκόμενων με κάθε είδους νομή εξουσίας ανθρώπων. Μια ματιά στην οικτρή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Δικαιοσύνη με τις σκανδαλώδεις αποφάσεις που ελάμβανε επί ΠΑ.ΣΟ.Κ. για ορισμένους «φίλους» που συμπτωματικά ήταν και «εκσυγχρονιστές σύντροφοι» αρκεί να μας πείσει. Αν δε φτάνει αυτό, ας θυμηθούμε τους επίσης «συντρόφους» του κ. Σημίτη που απομακρύνθηκαν άρον – άρον μετά την κατακραυγή της κοινωνίας ολόκληρης και οι οποίοι σκανδαλωδώς ευνοήθηκαν ή ευνόησαν άλλους με όφελος πολλών εκατομμυρίων ευρώ (βλ. Πάχτες, Νεονάκηδες και σία). Επίσης να φέρουμε στη μνήμη μας την εξαιρετικά προνομιακή συμπεριφορά που είχε προσωπικά ο τέως πρωθυπουργός από τα βουτηγμένα στη διαπλοκή μέσα ενημέρωσης (βλέπε Λαμπρακιάδες, Μπομπολάδες, και λοιπές οικονομικές επιχειρήσεις που με πρόσοψη τον ηλεκτρονικό και γραπτό τύπο που διέθεταν, ελάμβαναν τεράστιες χρηματοδοτήσεις από τον ιδρώτα του λαού για τις άλλες, τις πραγματικές τους επιχειρήσεις που είχαν: ο ένας είχε αναλάβει εργολαβικά τον πολιτισμό, κι ο άλλος εργολαβικά τα δημόσια έργα στην Ελλάδα στήνοντας χορό εκατομμυρίων). Μήπως τιμωρήθηκε κανείς «ημέτερος» εργολάβος για τη νέα εθνική οδό Καλαμάτας – Μεγαλόπολης που κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο λίγον καιρό μετά την κατασκευή της για να έρθουμε στα καθ’ ημάς;
Μύθος τέταρτος: Έγιναν όμως τα μεγάλα έργα
Όταν μια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία από το ’81 ως σήμερα με ένα μικρό διάλειμμα δυο – τριών ετών και νέμεται τεράστια χρηματικά ποσά που της χορηγεί αφειδώς η Ε.Ε. για να δημιουργήσει τις απαραίτητες υποδομές, είναι φυσικό και επόμενο να κάνει και κάποια έργα. Υπάρχει άλλωστε κυβέρνηση που να μην έχει κάνει απολύτως τίποτα; Εδώ όμως θα πρέπει να μην εξετάζουμε μόνο τα έργα που έγιναν, αλλά και με τι τίμημα έγιναν και με τι κόστος έγιναν: Το κόστος ας το αφήσουμε, γιατί όλοι γνωρίζουμε με ποιες διαδικασίες δίνονταν τα έργα και σε ποιους. Ως προς το τίμημα, ας δούμε εμείς που είμαστε από την επαρχία τι έγινε για το τόπο μας: τίποτα! Οι νέοι φεύγουν στην αδηφάγο Αθήνα για να βρουν μια δουλίτσα και να ψευτοζήσουν· όλα σχεδόν τα δημόσια έργα (με εξαίρεση τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου) πραγματοποιήθηκαν γύρω από την πρωτεύουσα. Αν αυτή είναι εθνική πολιτική, τότε τι μπορεί να ψελλίσει κανείς!
Για τους δύο τελευταίους μύθους δίνει την απάντησή του ξανά ο Γερ. Αρσένης: «Η ευθύνη του [Σημίτη] έγκειται στο γεγονός ότι έκλεισε τα αυτιά του στο βουητό της εποχής εκείνης. Στην καλύτερη περίπτωση, ακολούθησε μια πολιτική – ας την αποδώσω με τον αγγλικό όρο – benign neglect, δηλαδή καλοήθους αμέλειας. Παρακμιακά φαινόμενα ομαδοποίησης, οικειοποίησης εξουσίας, αλαζονείας και διαφθοράς, δεν αντιμετωπίζονται με δηλώσεις του τύπου “όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα”. Λύνονται με όρους πολιτικούς και με αποφασιστικότητα. Το ίδιο ισχύει και για την απαράδεκτη κηδεμονία των ΜΜΕ στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού».
Γενικό συμπέρασμα; Ας αφήσουμε το ίδιο πρόσωπο που άσκησε κριτική στα γραφόμενα Σημίτη και πρώην σύντροφό του Αρσένη να καταλήξει: «Ο κ. Σημίτης προσπαθεί με αδικαιολόγητο άγχος να υπερασπισθεί το έργο της δικής του οκταετίας και γι’ αυτό δεν έχει την άνεση να ανοίξει σημαντικά πολιτικά κεφάλαια που απαιτούν θάρρος, ειλικρίνεια και αυτοκριτική».
Συμφωνούμε απόλυτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου