Πόσο θα ωφελήσει την Εκκλησία ένας χωρισμός με το Κράτος;
Στο προηγούμενο σημείωμά μας είχαμε αναφερθεί στις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους και είχαμε περιγράψει όσα πρόκειται να επακολουθήσουν στην περίπτωση του χωρισμού τους (συναινετικού ή μη). Στο υστερόγραφό μας είχαμε τονίσει τους ωφελημένους απ’ αυτό τον χωρισμό και τους ζημιωμένους. Στους πρώτους είχαμε τοποθετήσει τις «εκσυγχρονιστικές» και «προοδευτικές» δυνάμεις, τους οπαδούς της παγκοσμιοποιημένης ομοιομορφίας, αλλά και την ίδια την Εκκλησία. Αντίθετα κύριος χαμένος από μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν το ίδιο το Κράτος, η πατρίδα μας δηλαδή.
Σήμερα θα προσπαθήσουμε να δώσουμε τις πρέπουσες εξηγήσεις για να δικαιολογήσουμε το οξύμωρον του σχήματος που προαναφέραμε. Ας μελετήσουμε τους κερδισμένους ενός υποτιθέμενου διαχωρισμού: Χωρίζονται σε δύο κατηγορίες· στην πρώτη ανήκουν αυτονόητα όλοι όσοι για τους δικούς τους λόγους επιμένουν σε μια τέτοια εξέλιξη. Ένα ελληνικό κράτος θρησκευτικά αδιάφορο ή μάλλον άθρησκο και εν πολλοίς άθεο, αποτελεί όντως μία εξέλιξη ιδιαίτερα ενθαρρυντική για όσους επιθυμούν την εξολοκλήρου πρόσδεση της χώρας μας στο άρμα της παγκοσμιοποίησης και της εξαφάνισης κάθε χαρακτηριστικού το οποίο να ξεχωρίζει την ιδιοπροσωπία των Ελλήνων από αυτή των υπόλοιπων λαών που έχουν προσδεθεί στο σκάφος των Η.Π.Α. με λοστρόμο την Αγγλία και καραβοκύρη τα γνωστά οικονομικά κέντρα που βασιλεύουν στην Αμερική και τον κόσμο ολόκληρο. Έτσι τα ντόπια και ξένα κέντρα που απεργάζονται τη συντριβή κάθε αντίστασης του Ελληνισμού θα πάρουν το αίμα τους πίσω. Η Εκκλησία όμως – η δεύτερη κατηγορία – πώς είναι δυνατό να βρίσκεται στους κερδισμένους ενός χωρισμού; Εξηγούμεθα: Αν μελετήσει κανείς την κατάντια της Εκκλησίας σήμερα (ή καλύτερα του κλήρου, αφού ο λαός δε συμμετέχει πουθενά στα της Εκκλησίας πλην των χρηματικών συνδρομών που καλείται κάθε τόσο να καταθέτει χωρίς να γνωρίζει πού πηγαίνουν) δεν μπορεί να ατενίσει με ιδιαίτερη αισιοδοξία το μέλλον. Μια σειρά από σφάλματα του ανώτερου κυρίως κλήρου οδήγησε σε πλήρη ή σχεδόν πλήρη ανυποληψία τον όλο θεσμό. Επομένως ένας χωρισμός ίσως να αποτελέσει ένα ισχυρό τράνταγμα, έναν σεισμό σαν αυτόν στα Κύθηρα, που να συνταράξει τα θεμέλια αυτού του σαθρού οικοδομήματος και να φέρει στο φως την αληθινή Ορθοδοξία· την Ορθοδοξία των μαρτύρων, των αγίων, των ασκητών κι όχι των καλοβολεμένων δημοσίων υπαλλήλων που αρκούνται στον μισθούλη που τους δίνει το Κράτος. Ίσως έτσι καθαρίσει η ήρα από το σιτάρι, δηλαδή οι κληρικοί που ενδύονται το ράσο επειδή αγαπούν την Εκκλησία και τον Θεό, κι όχι όσοι βλέπουν στο ράσο μια ευκαιρία να ζήσουν πλουσιοπάροχα χωρίς να εργάζονται ή να αποκτήσουν ισχύ και εξουσία! Ένας χωρισμός θα απελευθερώσει για την Εκκλησία δυνάμεις που ούτε η ίδια θα μπορούσε να φανταστεί! Από κατεστημένο που ενισχύει ένα άλλο μεγαλύτερο κατεστημένο (το Κράτος) θα εξελιχθεί σε έναν σημαντικό πόλο που θα συσπειρώνει δυνάμεις που αισθάνονται ασφυκτικό τον εναγκαλισμό του Κράτους· από δήθεν διώκουσα (αιρετικούς, μασόνους, άθεους), θα αναδειχθεί σε διωκόμενη (αφού αναμένεται να εξοβελιστεί από κάθε δραστηριότητα που αφορά τη δημόσια ζωή στη χώρα μας)· και ας μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία μεγαλουργεί όταν διώκεται, όταν βρίσκεται σε δυσκολίες, όταν όλοι την εγκαταλείπουν, γιατί έχει δίπλα της τον Χριστό, που μόνο σ’ Αυτόν μπορεί να στηριχτεί.
Ένας υποτιθέμενος χωρισμός θα αναγκάσει τους κληρικούς να έρθουν πιο κοντά στο πλήρωμά τους, στον πιστό λαό, και είναι βέβαιο πως μόλις ο λαός δει την Εκκλησία του σε κίνδυνο, είναι βέβαιο πως θα συσπειρωθεί γύρω απ’ αυτήν, θα επιστρέψει στον φυσικό του χώρο. Φυσικά σε μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγηθούμε εάν επιτέλους και η Εκκλησία εμπιστευτεί τον λαό της και δώσει περισσότερες αρμοδιότητες και δυνατότητες πραγματικής συμμετοχής σε όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων της Εκκλησίας (πλην βεβαίως του ιερατικού).
Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγήσει εκ των πραγμάτων την Εκκλησία να διαχειριστεί χρηστά τα χρήματα και την περιουσία της και να τα αξιοποιήσει όπως πρέπει, ούτως ώστε να αποφεύγονται καταγγελίες εις βάρος εκπροσώπων της για κακοδιαχείριση ή ακόμα και για επιλήψιμες πράξεις που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα των δικαστών.
Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και για άλλους που δεν είναι της παρούσης να αναφέρουμε, πιστεύουμε πως η Εκκλησία μόνο ωφελημένη μπορεί να βγει απ’ αυτή την υπόθεση. Μπορεί να χάσει δηλαδή την κοσμική εξουσία που της δίνει η στενή επαφή με το Κράτος, αλλά θα ξαναβρεί τον Χριστό!
Όσο για το Κράτος; Αυτό αναμένεται να είναι ο μόνος χαμένος μιας εξέλιξης που μπορεί να οδηγήσει στον χωρισμό του με την Εκκλησία. Κι αυτό επειδή θα χαθεί ένα πολύτιμο – ίσως το πολυτιμότερο – ενοποιητικό στοιχείο των Ελλήνων. Γιατί μέσα στην Εκκλησία επιζεί και η γλώσσα, και η μουσική μας παράδοση, και γενικότερα κάθε τι που μας κάνει να υπερηφανευόμαστε γι’ αυτό που είμαστε.
Εκτός των πνευματικών συνεπειών, ανεπανόρθωτες αναμένεται να είναι και οι οικονομικές συνέπειες, όσο κι αν αυτό φαντάζει εξωπραγματικό· Ένας χωρισμός θα οδηγούσε την Εκκλησία όπως προείπαμε να διαχειριστεί με τον καλύτερο και διαφανέστερο τρόπο τα οικονομικά της. Επομένως θα μπορούσε να ζητήσει, αναδρομικά μάλιστα, από το Κράτος, να της επιστραφεί η τεράστια περιουσία που της ανήκε κάποτε και τη δώρισε χωρίς καμία οικονομική απαίτηση, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθεί το ποίμνιό της. Θα μπορούσε επίσης να παραδώσει τα κλειδιά των πολυπληθών ιδρυμάτων που συντηρεί στις κρατικές υπηρεσίες πρόνοιας αφού δε θα ενισχύεται πλέον από το Κράτος, για να αναλάβει επιτέλους κι αυτό τις ευθύνες του.
Εκτός των συνεπειών που επισημάναμε νωρίτερα, θα πρέπει να προσθέσουμε και μια σημαντικότατη πτυχή που άπτεται της διεθνούς θέσεως της χώρας μας αλλά και της εξωτερικής μας πολιτικής: Η παρουσία Ελλήνων ως επικεφαλής των ελληνορθόδοξων Πατριαρχείων σε Κωνσταντινούπολη, Ιεροσόλυμα και Αλεξάνδρεια θα είναι επισφαλής πλέον, αφού το ελληνικό κράτος δε θα ενδιαφέρεται για να διατηρήσει τον έλεγχο στα Πατριαρχεία αυτά. Αυτό θα σημάνει ασφαλώς και εγκατάλειψη του ποιμνίου του κάθε Πατριαρχείου το οποίο σε μέγιστο βαθμό διάκειται από φιλικότατα αισθήματα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ενδιαφέρον στοιχείο που αντανακλά το μέγεθος της κατάστασης, είναι τα όσα συμβαίνουν σήμερα στα Ιεροσόλυμα: Εντός της παλιάς πόλεως το Πατριαρχείο (και μέσω αυτού η πατρίδα μας) διαθέτει μια τεράστια ακίνητη περιουσία (άρα και μεγάλης οικονομικής αξίας) την οποία «λιμπίζονται» οι Ισραηλινοί και γι’ αυτό κάνουν το παν για να την αποκτήσουν. Θα την αφήσουμε να χαθεί και μαζί της κάθε ίχνος επιρροής μας στην καθ’ ημάς Ανατολή;
Τώρα το γιατί οι περισσότεροι ανώτεροι κληρικοί αλλά και κρατικοί λειτουργοί επιμένουν οι μεν πρώτοι να μην αλλάξει τίποτα στις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτος, οι δε δεύτεροι να γίνει ο περίφημος χωρισμός, αυτό είναι ένα γεγονός που εμπίπτει στις αρμοδιότητες της ψυχιατρικής και μόνο. Ο σχολιαστής απλώς σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Ωστόσο ο χωρισμός αυτός, όσο κι αν επιμένουν σ’ αυτόν κάποιοι, δεν αναμένεται προσεχώς. Ούτε καν στο εγγύς μέλλον. Αναμένεται ωστόσο να αποτελέσει μια μακρά περίοδο μικρών αλλά σημαντικών ανακατατάξεων οι οποίες με την πάροδο του χρόνου θα μας οδηγήσουν στον περιλάλητο χωρισμό. Έτσι ούτε εμείς θα έχουμε περιθώρια αντιδράσεων, ούτε και κανείς άλλος. Σενάρια επιστημονικής φαντασίας; Ας κάνουμε λίγο υπομονή και θα δούμε εν καιρώ.
Στο προηγούμενο σημείωμά μας είχαμε αναφερθεί στις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους και είχαμε περιγράψει όσα πρόκειται να επακολουθήσουν στην περίπτωση του χωρισμού τους (συναινετικού ή μη). Στο υστερόγραφό μας είχαμε τονίσει τους ωφελημένους απ’ αυτό τον χωρισμό και τους ζημιωμένους. Στους πρώτους είχαμε τοποθετήσει τις «εκσυγχρονιστικές» και «προοδευτικές» δυνάμεις, τους οπαδούς της παγκοσμιοποιημένης ομοιομορφίας, αλλά και την ίδια την Εκκλησία. Αντίθετα κύριος χαμένος από μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν το ίδιο το Κράτος, η πατρίδα μας δηλαδή.
Σήμερα θα προσπαθήσουμε να δώσουμε τις πρέπουσες εξηγήσεις για να δικαιολογήσουμε το οξύμωρον του σχήματος που προαναφέραμε. Ας μελετήσουμε τους κερδισμένους ενός υποτιθέμενου διαχωρισμού: Χωρίζονται σε δύο κατηγορίες· στην πρώτη ανήκουν αυτονόητα όλοι όσοι για τους δικούς τους λόγους επιμένουν σε μια τέτοια εξέλιξη. Ένα ελληνικό κράτος θρησκευτικά αδιάφορο ή μάλλον άθρησκο και εν πολλοίς άθεο, αποτελεί όντως μία εξέλιξη ιδιαίτερα ενθαρρυντική για όσους επιθυμούν την εξολοκλήρου πρόσδεση της χώρας μας στο άρμα της παγκοσμιοποίησης και της εξαφάνισης κάθε χαρακτηριστικού το οποίο να ξεχωρίζει την ιδιοπροσωπία των Ελλήνων από αυτή των υπόλοιπων λαών που έχουν προσδεθεί στο σκάφος των Η.Π.Α. με λοστρόμο την Αγγλία και καραβοκύρη τα γνωστά οικονομικά κέντρα που βασιλεύουν στην Αμερική και τον κόσμο ολόκληρο. Έτσι τα ντόπια και ξένα κέντρα που απεργάζονται τη συντριβή κάθε αντίστασης του Ελληνισμού θα πάρουν το αίμα τους πίσω. Η Εκκλησία όμως – η δεύτερη κατηγορία – πώς είναι δυνατό να βρίσκεται στους κερδισμένους ενός χωρισμού; Εξηγούμεθα: Αν μελετήσει κανείς την κατάντια της Εκκλησίας σήμερα (ή καλύτερα του κλήρου, αφού ο λαός δε συμμετέχει πουθενά στα της Εκκλησίας πλην των χρηματικών συνδρομών που καλείται κάθε τόσο να καταθέτει χωρίς να γνωρίζει πού πηγαίνουν) δεν μπορεί να ατενίσει με ιδιαίτερη αισιοδοξία το μέλλον. Μια σειρά από σφάλματα του ανώτερου κυρίως κλήρου οδήγησε σε πλήρη ή σχεδόν πλήρη ανυποληψία τον όλο θεσμό. Επομένως ένας χωρισμός ίσως να αποτελέσει ένα ισχυρό τράνταγμα, έναν σεισμό σαν αυτόν στα Κύθηρα, που να συνταράξει τα θεμέλια αυτού του σαθρού οικοδομήματος και να φέρει στο φως την αληθινή Ορθοδοξία· την Ορθοδοξία των μαρτύρων, των αγίων, των ασκητών κι όχι των καλοβολεμένων δημοσίων υπαλλήλων που αρκούνται στον μισθούλη που τους δίνει το Κράτος. Ίσως έτσι καθαρίσει η ήρα από το σιτάρι, δηλαδή οι κληρικοί που ενδύονται το ράσο επειδή αγαπούν την Εκκλησία και τον Θεό, κι όχι όσοι βλέπουν στο ράσο μια ευκαιρία να ζήσουν πλουσιοπάροχα χωρίς να εργάζονται ή να αποκτήσουν ισχύ και εξουσία! Ένας χωρισμός θα απελευθερώσει για την Εκκλησία δυνάμεις που ούτε η ίδια θα μπορούσε να φανταστεί! Από κατεστημένο που ενισχύει ένα άλλο μεγαλύτερο κατεστημένο (το Κράτος) θα εξελιχθεί σε έναν σημαντικό πόλο που θα συσπειρώνει δυνάμεις που αισθάνονται ασφυκτικό τον εναγκαλισμό του Κράτους· από δήθεν διώκουσα (αιρετικούς, μασόνους, άθεους), θα αναδειχθεί σε διωκόμενη (αφού αναμένεται να εξοβελιστεί από κάθε δραστηριότητα που αφορά τη δημόσια ζωή στη χώρα μας)· και ας μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία μεγαλουργεί όταν διώκεται, όταν βρίσκεται σε δυσκολίες, όταν όλοι την εγκαταλείπουν, γιατί έχει δίπλα της τον Χριστό, που μόνο σ’ Αυτόν μπορεί να στηριχτεί.
Ένας υποτιθέμενος χωρισμός θα αναγκάσει τους κληρικούς να έρθουν πιο κοντά στο πλήρωμά τους, στον πιστό λαό, και είναι βέβαιο πως μόλις ο λαός δει την Εκκλησία του σε κίνδυνο, είναι βέβαιο πως θα συσπειρωθεί γύρω απ’ αυτήν, θα επιστρέψει στον φυσικό του χώρο. Φυσικά σε μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγηθούμε εάν επιτέλους και η Εκκλησία εμπιστευτεί τον λαό της και δώσει περισσότερες αρμοδιότητες και δυνατότητες πραγματικής συμμετοχής σε όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων της Εκκλησίας (πλην βεβαίως του ιερατικού).
Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγήσει εκ των πραγμάτων την Εκκλησία να διαχειριστεί χρηστά τα χρήματα και την περιουσία της και να τα αξιοποιήσει όπως πρέπει, ούτως ώστε να αποφεύγονται καταγγελίες εις βάρος εκπροσώπων της για κακοδιαχείριση ή ακόμα και για επιλήψιμες πράξεις που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα των δικαστών.
Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και για άλλους που δεν είναι της παρούσης να αναφέρουμε, πιστεύουμε πως η Εκκλησία μόνο ωφελημένη μπορεί να βγει απ’ αυτή την υπόθεση. Μπορεί να χάσει δηλαδή την κοσμική εξουσία που της δίνει η στενή επαφή με το Κράτος, αλλά θα ξαναβρεί τον Χριστό!
Όσο για το Κράτος; Αυτό αναμένεται να είναι ο μόνος χαμένος μιας εξέλιξης που μπορεί να οδηγήσει στον χωρισμό του με την Εκκλησία. Κι αυτό επειδή θα χαθεί ένα πολύτιμο – ίσως το πολυτιμότερο – ενοποιητικό στοιχείο των Ελλήνων. Γιατί μέσα στην Εκκλησία επιζεί και η γλώσσα, και η μουσική μας παράδοση, και γενικότερα κάθε τι που μας κάνει να υπερηφανευόμαστε γι’ αυτό που είμαστε.
Εκτός των πνευματικών συνεπειών, ανεπανόρθωτες αναμένεται να είναι και οι οικονομικές συνέπειες, όσο κι αν αυτό φαντάζει εξωπραγματικό· Ένας χωρισμός θα οδηγούσε την Εκκλησία όπως προείπαμε να διαχειριστεί με τον καλύτερο και διαφανέστερο τρόπο τα οικονομικά της. Επομένως θα μπορούσε να ζητήσει, αναδρομικά μάλιστα, από το Κράτος, να της επιστραφεί η τεράστια περιουσία που της ανήκε κάποτε και τη δώρισε χωρίς καμία οικονομική απαίτηση, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθεί το ποίμνιό της. Θα μπορούσε επίσης να παραδώσει τα κλειδιά των πολυπληθών ιδρυμάτων που συντηρεί στις κρατικές υπηρεσίες πρόνοιας αφού δε θα ενισχύεται πλέον από το Κράτος, για να αναλάβει επιτέλους κι αυτό τις ευθύνες του.
Εκτός των συνεπειών που επισημάναμε νωρίτερα, θα πρέπει να προσθέσουμε και μια σημαντικότατη πτυχή που άπτεται της διεθνούς θέσεως της χώρας μας αλλά και της εξωτερικής μας πολιτικής: Η παρουσία Ελλήνων ως επικεφαλής των ελληνορθόδοξων Πατριαρχείων σε Κωνσταντινούπολη, Ιεροσόλυμα και Αλεξάνδρεια θα είναι επισφαλής πλέον, αφού το ελληνικό κράτος δε θα ενδιαφέρεται για να διατηρήσει τον έλεγχο στα Πατριαρχεία αυτά. Αυτό θα σημάνει ασφαλώς και εγκατάλειψη του ποιμνίου του κάθε Πατριαρχείου το οποίο σε μέγιστο βαθμό διάκειται από φιλικότατα αισθήματα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ενδιαφέρον στοιχείο που αντανακλά το μέγεθος της κατάστασης, είναι τα όσα συμβαίνουν σήμερα στα Ιεροσόλυμα: Εντός της παλιάς πόλεως το Πατριαρχείο (και μέσω αυτού η πατρίδα μας) διαθέτει μια τεράστια ακίνητη περιουσία (άρα και μεγάλης οικονομικής αξίας) την οποία «λιμπίζονται» οι Ισραηλινοί και γι’ αυτό κάνουν το παν για να την αποκτήσουν. Θα την αφήσουμε να χαθεί και μαζί της κάθε ίχνος επιρροής μας στην καθ’ ημάς Ανατολή;
Τώρα το γιατί οι περισσότεροι ανώτεροι κληρικοί αλλά και κρατικοί λειτουργοί επιμένουν οι μεν πρώτοι να μην αλλάξει τίποτα στις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτος, οι δε δεύτεροι να γίνει ο περίφημος χωρισμός, αυτό είναι ένα γεγονός που εμπίπτει στις αρμοδιότητες της ψυχιατρικής και μόνο. Ο σχολιαστής απλώς σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Ωστόσο ο χωρισμός αυτός, όσο κι αν επιμένουν σ’ αυτόν κάποιοι, δεν αναμένεται προσεχώς. Ούτε καν στο εγγύς μέλλον. Αναμένεται ωστόσο να αποτελέσει μια μακρά περίοδο μικρών αλλά σημαντικών ανακατατάξεων οι οποίες με την πάροδο του χρόνου θα μας οδηγήσουν στον περιλάλητο χωρισμό. Έτσι ούτε εμείς θα έχουμε περιθώρια αντιδράσεων, ούτε και κανείς άλλος. Σενάρια επιστημονικής φαντασίας; Ας κάνουμε λίγο υπομονή και θα δούμε εν καιρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου