ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ...

Για τα πανηγύρια…

Προχτές την Κυριακή βρέθηκα όπως και πολλοί άλλοι Καλαματιανοί, φίλοι του Ταϋγέτου, στις κρατικές παιδικές κατασκηνώσεις της Αγίας Μαρίνας, πίσω από το Τουριστικό. Εκεί έλαβε χώρα μια εκδήλωση του Δήμου Καλαμάτας με υπεύθυνη την Δ.Ε.Τ.Α.Κ. (Δημοτική Επιχείρηση Τουριστικής Ανάπτυξης Καλαμάτας) αν δεν κάνω λάθος. Στην εκδήλωση αυτή, που πραγματοποιήθηκε για δεύτερη χρονιά στον ίδιο χώρο, πήραν μέρος – αφιλοκερδώς – αρκετοί φορείς (πολιτιστικοί σύλλογοι χωριών της περιοχής και σύλλογοι που με τη δράση τους προβάλλουν τον Ταΰγετο και τις απείρου κάλλους ομορφιές του).
Ατυχώς δεν παρέστην μόνο ως επισκέπτης (οι επισκέπτες πολύ λίγα πράγματα αντιλαμβάνονται απ’ όσα καλά ή άσχημα συμβαίνουν στον χώρο) αλλά και ως μέλος ενός από τους πιο δραστήριους πολιτιστικούς συλλόγους όχι μόνο της περιοχής, αλλά και της Μεσσηνίας γενικότερα, του Συλλόγου Νεδουσαίων. Ο Σύλλογος αυτός, για να ευλογήσουμε τα γένια μας, έχει να επιδείξει πλούσια δράση από το έτος ίδρυσής του το 1981 σε ποικίλες εκδηλώσεις. Αρκεί μόνο να αναφέρουμε τη συμμετοχή του στις εκδηλώσεις που αφορούν την αναπαράσταση της απελευθέρωσης της πόλης της Καλαμάτας στις 23 Μαρτίου. Εάν κάποια στιγμή αποφάσιζε να μη συμμετάσχει, τότε είναι πολύ πιθανό η αναπαράσταση να μη γινόταν λόγω ελλείψεως συμμετεχόντων (σε μια φωτογραφία που είχαμε αναρτήσει στον χώρο που μας είχε υποδειχθεί επί παραδείγματι στην εκδήλωση, τα μέλη του Συλλόγου απαρίθμησαν τέσσερεις από τους πέντε πρωτοκαπετάνιους, μέλη του Συλλόγου)! Όπως προανέφερα, δεν είχα την ευκαιρία να παραβρεθώ μόνο ως επισκέπτης, αλλά και ως συμμετέχων σ’ αυτή την εκδήλωση. Μπορώ λοιπόν να εκφράσω τη γνώμη μου ασφαλέστερα και – νομίζω – δικαιωματικά.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να δούμε την εκδήλωση γενικότερα: Ποιοι ήταν οι σκοποί της; Πραγματοποιήθηκαν; Και αν ναι, το κόστος ήταν ανάλογο της ανταπόκρισης που είχε στον κόσμο; Η ζυγαριά, δυστυχώς, όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι κάποιος, δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να γείρει υπέρ των θετικών πλευρών της εκδήλωσης αυτής. Αν υποθέσουμε πως σκοπός κύριος – και μάλλον αποκλειστικός – ήταν η προβολή του Ταϋγέτου ως εναλλακτικού τουριστικού προορισμού για όσους επισκέπτονται την περιοχή μας, το όλο εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς: δεν είδαμε κανέναν ξένο τουρίστα να ανεβαίνει στο βουνό για να θαυμάσει αυτό που εμείς θεωρούμε αυτονόητα ωραίο× αλλά ούτε καν Έλληνας που να μην προέρχεται από την περιοχή δεν μπήκε στον κόπο να αφιερώσει λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του για να δει από κοντά τις ομορφιές του Πενταδάκτυλου. Οι μόνοι επισκέπτες ήταν οι ήδη γνωρίζοντες τον χώρο, που βρήκαν την ημέρα αυτή ως ευκαιρία για μια εκδρομή σε έναν ούτως ή άλλως οικείο τους χώρο. Αποτέλεσμα; Μηδέν! Ερχόμαστε τώρα στο κρίσιμο ερώτημα: τι ποσά δαπανήθηκαν για αυτή τη «γιορτή» (που περισσότερο θύμιζε πρόχειρο πανηγυράκι με κυρίαρχα τα στοιχεία του κιτς και του αρχοντοχωριατισμού σε όλο του το μεγαλείο); Πόσα χρήματα των δεινά υποφερόντων από την οικονομική δυσπραγία, πολιτών της Καλαμάτας ξοδεύτηκαν κυριολεκτικά «στον βρόντο» για μια «γιορτούλα» σχολικού επιπέδου; Αν δεν κάνω λάθος, ο Δήμος πρόσφατα σύναψε δάνεια για να μπορεί να αντεπεξέλθει οικονομικά στις υποχρεώσεις του. Επομένως θα έπρεπε μάλλον να διαχειρίζεται με τουλάχιστον πιο χρηστό τρόπο τα χρήματα που του εμπιστευόμαστε.
Ένα ακόμα στοιχείο που θα πρέπει να επισημάνουμε, είναι και ο αλαζονικός τρόπος με τον οποίο οι «υπεύθυνοι» διαχειρίστηκαν τους ανθρώπους οι οποίοι προσφέρθηκαν αφιλοκερδώς για να πραγματοποιηθεί αυτή η εκδήλωση: Πλήρης υποτίμηση των προσώπων και των θεσμών που κουβαλούν πίσω τους (μιλώ αποκλειστικά για την αντιμετώπιση που είχε ο δικός μας Σύλλογος× για τους άλλους δε γνωρίζω). Αναφέρω χαρακτηριστικά τις προσωπικές μου εμπειρίες: Μόλις έφτασα στον χώρο του «περιπτέρου» μας, με υποδέχτηκε ένα τραπέζι με ενημερωτικό υλικό για το χωριό μας και τις εκδηλώσεις του, αλλά και ένα μικρό κέρασμα στους επισκέπτες που είχαν έρθει εκεί από νωρίς, και, προφανώς, είχαν ξυπνήσει αρκετά νωρίτερα. Αυτό φάνηκε ότι δεν άρεσε στην κυρία υπεύθυνο, η οποία «διέταξε» τα μέλη του Συλλόγου μας να αποσύρουν πάραυτα το μικρό κέρασμα που είχαμε για όσους έρχονταν κοντά μας, με το εξής «ατράνταχτο» επιχείρημα και την «Αγγλική ευγένεια»: «Αυτά μαζέψτε τα αμέσως! Τι το κάνατε εδώ; Να γυρίζει ο κόσμος εδώ πέρα και να μασουλάει (sic) τα λαλάγγια και τα τυριά; Θα τους τα δώσετε όταν τελειώσουμε!». Ξέρετε πότε τελείωσε η εκδήλωση; Αργά το μεσημέρι, αφού έπρεπε να περιμένουμε την προσέλευση του «σουλτάνου» (βλ. δημάρχου), ο οποίος στον χαιρετισμό του δικαιολογήθηκε πως άργησε λιγάκι (!) επειδή προερχόταν από ταξίδι την προηγούμενη ημέρα και όπως δήλωσε ανερυθρίαστα: «τον πλάκωσε το πάπλωμα»!!! Την ίδια στιγμή, η κυρία αυτή μας έκανε και παρατήρηση με ύφος χιλίων τουλάχιστον καρδιναλίων, επειδή είχαμε αργήσει να κολλήσουμε κάποιες φωτογραφίες που είχαμε ετοιμάσει στον πίνακα που μας είχε δοθεί!
Και μια τελευταία παρατήρηση: η παράσταση που πραγματοποιήθηκε – προσωπική γνώμη εκφράζω, αν και δεν είμαι ειδικός σε αυτά – μου φάνηκε πως είχε έναν σκοπό: Να προσφέρει στους «απολίτιστους» και «καράβλαχους» ιθαγενείς την «κουλτούρα» που δεν έχουν και πρέπει να αποκτήσουν αν θέλουν να λέγονται πολιτισμένοι! Εξηγούμαι: Η εναλλαγή του φολκλόρ (δημοτικά τραγούδια ατάκτως ερριμμένα χωρίς καμμία επεξεργασία και νοηματική ενότητα) και εισαγόμενης «κουλτούρας» με Χατζιδάκι, χορογραφίες που κανείς δεν κατάλαβε το νόημα (απορώ αν το κατάλαβε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης) και μια μουτσούνα του ταλαίπωρου ποιητή Βρεττάκου στον οποίον απήγγειλαν με γυρισμένη την πλάτη προς το κοινό και με στόμφο που παρέπεμπε σε πρώιμες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα κάποιοι, λόγια «υψηλής κουλτούρας» και πολιτιστικής αφασίας δεν «έδεναν» καθόλου μεταξύ τους. Το κοινό παρακολουθούσε χωρίς να καταλαβαίνει τα τεκταινόμενα, αλλά και χωρίς να έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει, καθότι ως γνωστόν στη χώρα μας, όποιος δεν κατανοεί την «υψηλή διανόηση» θεωρείται παρακατιανός και ανίδεος! Χείριστη εντύπωση μου προκάλεσε και το γεγονός ότι ο κύριος σκηνοθέτης, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει, συμπεριφέρθηκε με εντελώς ανοίκειο τρόπο στα μέλη του Συλλόγου μας τα οποία είχαν προετοιμάσει να τραγουδήσουν δυο ανέκδοτα τραγούδια του τόπου μας, όταν τον ενημέρωσαν πως ο άνθρωπος που θα έπαιζε φλογέρα στην εκδήλωση αδυνατούσε να προσέλθει: «Τότε δε βγαίνετε» απάντησε ξερά και ασυζητητί ο νέος Ναπολέων!
Η παρουσίαση αυτής της οικτρής κατάστασης που μετέβαλε μια εκδήλωση που θα μπορούσε να έχει μετεξελιχθεί σε σημαντικό παράγοντα τουριστικής προβολής για τον Ταΰγετο, δεν έχει να κάνει με προσωπικές αντιδικίες ή αντεκδίκηση για όσα υπέστημεν. Εξάλλου ούτε την κυρία που έχει αναλάβει εργολαβικά την τουριστική προβολή της Καλαμάτας, ούτε τον συμπαθή κατά τ’ άλλα νεαρό σκηνοθέτη γνωρίζω προσωπικά. Η εκδήλωση αυτή όμως, είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του πώς αντιλαμβάνονται μερικοί άνθρωποι ορισμένες δραστηριότητες που θα μπορούσαν να έχουν θετικές επιπτώσεις για όλους, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν ορισμένοι έχοντας μια εξουσία για κάποια στιγμή της ζωής τους: Τσαπατσουλιά, το απόλυτο κιτσαριό, προσπάθεια προσωπικής προβολής και όχι προβολής εκείνου που πρέπει να προβληθεί, αλαζονεία της εξουσίας, υποτίμηση του κόπου του άλλου. Να γιατί κάθε προσπάθεια που θα γίνεται, ακόμα κι αν έχει αγαθούς σκοπούς θα αποτυγχάνει οικτρά!
Η παρουσία των τριών υποψηφίων δημάρχων, των κ. Τσερώνη, Κυριακόπουλου και Κοσμόπουλου, ανθρώπων καταξιωμένων τόσο στον επαγγελματικό τους χώρο, όσο και στον στίβο του αγώνα για την ανάδειξη του Δήμου Καλαμάτας, αποτελεί σοβαρή εγγύηση για το μέλλον αυτού του ταλαιπωρημένου Δήμου, που κατά γενική ομολογία έχει χρόνια (από την εποχή του Μπένου) να δει μια άσπρη μέρα. Ας ευχηθούμε για τα συγκεκριμένα πρόσωπα να συνεχίσουν να κοσμούν με την παρουσία τους τα δημοτικά πράγματα και σε όσους άλλους άξιους υποψηφίους τολμήσουν, καλή επιτυχία.