Πώς αυτή η τετραετία δε θα χαθεί για τον πολιτισμό της Καλαμάτας
Στο προηγούμενο σημείωμά μας είχαμε αναφερθεί στα πολιτιστικά δρώμενα της Καλαμάτας χαρακτηρίζοντάς την κυριολεκτικά χαμένη· Χαμένη επειδή τίποτα σχεδόν από τις προεκλογικές «δεσμεύσεις» του απερχόμενου δημάρχου δεν πραγματοποιήθηκε (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του «Μεγάρου Χορού» που αντί να είναι γεγονός μέσα στα δύο πρώτα χρόνια της δημαρχοντίας Κουτσούλη – σύμφωνα με το προεκλογικό του πρόγραμμα – παραμένει υπαίθριος χώρος στάθμευσης για τα αυτοκίνητα και μια διαρκής εστία μόλυνσης για τους περίοικους).
Αν μέναμε όμως μόνο στις κατηγορίες και τους αφορισμούς, τότε θα σήμαινε πως τα λόγια ενός δημοσιογράφου του περασμένου αιώνα, του Σουρή, ισχύουν ως τις μέρες μας (είχε πει πως η ειδοποιός διαφορά μεταξύ ενός κόμματος εξουσίας και ενός αντιπολιτευόμενου, ήταν η αντίθεση σε ό,τι έλεγε το πρώτο. Αυτό αρκούσε, χωρίς να χρειάζεται ανάγκη να έχει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα). Αποτελεί επομένως επιτακτική ανάγκη η παρουσίαση προτάσεων που θα μπορούσαν να υποβληθούν από όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη και ύστερα από γόνιμο και δημιουργικό διάλογο (ο οποίος θα πρέπει βεβαίως να καταλήξει κάπου και να είναι εντός ενός ευλόγου χρονικού διαστήματος) να καταλήξουμε σε μια ολοκληρωμένη πολιτική που να αφορά την πολιτιστική δραστηριότητα στην Καλαμάτα και, εννοείται, και σε όλα τα Δημοτικά Διαμερίσματά της και, φυσικά, να είναι μακρόπνοη και να ατενίζει το μέλλον και όχι μόνο το μίζερο παρόν.
Τι χρειάζεται λοιπόν σήμερα η Καλαμάτα στον ευαίσθητο τομέα του πολιτισμού; Η απάντηση είναι δυστυχώς πολύ πιο δύσκολη από μια απλή απαρίθμηση χώρων, εκδηλώσεων, ιδεών κ.λπ. που μπορούν να υλοποιηθούν. Θα πρέπει να δούμε αρχικά τι είναι αυτό που θέλουμε από τον πολιτισμό: πόσο τον υπολογίζουμε ως δύναμη· τι μπορούμε να διαθέσουμε για να υλοποιηθούν στη συνέχεια όσα θα προγραμματίσουμε· με ποιους όρους και υπό ποιες προϋποθέσεις θα λειτουργήσουν οι ως τώρα πολιτιστικές δραστηριότητες του Δήμου. Όλα αυτά δε χωρούν σε δυο αράδες γράμματα που θα βρίσκονται σε ένα προεκλογικό φυλλάδιο που συνήθως κανείς δεν κοιτά και, κυρίως, κανείς δεν πιστεύει! Είναι ανάγκη για ευρύτερη συστράτευση όλων των σκεπτόμενων πολιτών της Καλαμάτας που ασχολούνται με το αντικείμενο και η ευελιξία ως προς τον σχεδιασμό που θα κάνει στο μέλλον εφικτή την υλοποίηση ή αν όχι, την τροποποίηση κάποιων προγραμμάτων. Η μονολιθική σκέψη σχεδόν ποτέ δεν υπήρξε γόνιμη και ουδέποτε δημιουργική.
Πρώτο μέλημά μας πρέπει να είναι ο οικονομικός έλεγχος υπό την έννοια όχι της σκιάς σκανδάλων, αλλά του νοικοκυρέματος. Δεν είναι δυνατόν να συμπεριφερόμαστε στον Δήμο και τους πολίτες ως Οθωμανοί αγάδες στους δυστυχείς ραγιάδες! Πρέπει να δίνουμε λογαριασμό κάθε φορά για το πού πηγαίνει και το τελευταίο ευρώ του σκληρά φορολογούμενου πολίτη και πάντοτε να κάνουμε έναν προέλεγχο για το κατά πόσο αυτά που ήδη κάνουμε ή που σκοπεύουμε να πραγματοποιήσουμε είναι βιώσιμα, σημαντικά και γενικότερα αν αξίζουν τα έξοδα που θα γίνουν γι’ αυτά. Πρώτα λοιπόν νοικοκύρεμα! Θα πρέπει απαραιτήτως να σκεφτόμαστε πως το χρήμα που ανήκει στον λαό και εμείς απλά διαχειριζόμαστε, είναι δικό μας. Και σα δικό μας θα πρέπει να υπολογίζουμε κάθε φορά το πού πηγαίνει και μέχρι πόσο μπορούμε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Αν οι οικονομικές μας δυνατότητες δεν επαρκούν, τότε θα πρέπει να αλλάζουμε κατεύθυνση. Αυτό άλλωστε απαιτεί και ο κάθε ένας από τους συμπολίτες μας που αγωνίζεται καθημερινά για τον επιούσιο και παρακολουθεί άναυδος πολλές φορές να σκορπίζονται τα χρήματα που δίνει για το καλό της πόλης μας άσκοπα και αναίτια.
Αφού λοιπόν γίνει αυτό το νοικοκύρεμα για το οποίο έγινε λόγος πριν, σειρά θα πρέπει να έχει η καταγραφή των όσων γίνονται ήδη στην πόλη και η αξιολόγησή τους: Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα να δαπανώνται χρήματα σε δραστηριότητες που είτε δεν αποδίδουν, είτε ο λαός της πόλης είναι αδιάφορος γι’ αυτά! Η «μαγική» λέξη είναι μία πλέον: «επανίδρυση». Επανίδρυση σε κάθε Δημοτική Επιχείρηση που ασχολείται με τον πολιτισμό. Μελέτη των δομών και αλλαγή τους εκ θεμελίων αν η λειτουργία τους είναι ζημιογόνος και παρασιτική.
Επόμενη κίνηση του Δήμου θα πρέπει να είναι η αξιοποίηση όλου του έμψυχου δυναμικού του προερχόμενου από τα σπλάχνα αυτών των Δημοτικών Επιχειρήσεων και αξιοποίησή του κατά το δοκούν. Εξηγούμαι: Δεν είναι δυνατόν τόσα χρόνια λειτουργίας του το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. π.χ. να μην έχει να επιδείξει μερικά έστω ταλέντα από τα σπλάχνα του που να σταδιοδρομούν σε θέατρο ή κινηματογράφο! Και μάλιστα την ίδια στιγμή που παρατηρούμε αυτό τον οργασμό από ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες που διαπρέπουν εντός και εκτός Μεσσηνίας με ελάχιστη έως καθόλου βοήθεια από τον Δήμο ή την Πολιτεία. Παρακολουθώντας παραστάσεις αυτών των σχημάτων (όπου οι συμμετέχοντες σημειωτέον δεν είναι επαγγελματίες, ούτε πληρώνονται για ό,τι κάνουν) διαπίστωσα με μεγάλη μου χαρά πως υπάρχουν πολλοί και ταλαντούχοι ηθοποιοί που έχουν τις ψυχικές δυνάμεις να προσφέρουν στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. με ρόλους σπουδαίους και να αφήσουν εποχή με τις ερμηνείες τους! Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τους διάφορους τομείς της Δ.Ε.Π.Α.Κ., του Δημοτικού Ωδείου (είχα παρακολουθήσει σχετικά πρόσφατα τη συναυλία κλασσικής μουσικής της Ευτυχίας Δημητρακοπούλου, που είναι γέννημα – θρέμμα της Καλαμάτας και του συγκεκριμένου Ωδείου και διεθνούς φήμης σοπράνο με συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό και απόρησα για το πώς είναι δυνατόν να μην της έχει γίνει ήδη πρόταση να διδάξει στο Ωδείο μας!), της Φιλαρμονικής κ.λπ.
Από τη στιγμή που θα μπει αυτή η περιβόητη τάξη παντού, τότε και μόνο τότε θα πρέπει να σκεφτούμε τι μέλλει γενέσθαι από νέες δραστηριότητες, όπως αυτή του «Μεγάρου Χορού» που σχεδιάζεται εδώ και χρόνια. Πριν την υλοποίησή του (η οποία αναμφίβολα θα ωφελήσει την πόλη) θα πρέπει να μελετήσουμε το κατά πόσο τα χρήματα που θα δαπανηθούν (και τα οποία σημειωτέον μαθαίνω πως είναι ιλιγγιώδη) αξίζουν για αυτό που σκεφτόμαστε να κάνουμε. Έπειτα θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και το κόστος συντήρησής του καθώς και μια σειρά από άλλες παραμέτρους, όπως το εάν θα περιλαμβάνει και τους παραδοσιακούς χορούς που ανθούν στην πόλη μας και τονίζουν την ιδιοσυστασία μας ή μόνο τους σύγχρονους χορούς που μια χούφτα γουνοφόρων κυριών του Κολωνακίου «θαυμάζουν» στο Αμφιθέατρο του Κάστρου κάθε καλοκαίρι στο «Φεστιβάλ χορού».
Πρωταρχικός επομένως σκοπός θα πρέπει να είναι η διατήρηση των υπαρχουσών δομών (βελτιωμένων φυσικά και αποδοτικών) και ύστερα οι σκέψεις για κάτι νέο.
Οπωσδήποτε αυτές οι δραστηριότητες είναι επιτακτική ανάγκη να διακτινιστούν σε κάθε γειτονιά της πόλης και σε κάθε χωριό του Δήμου και να μη μένουν κτήμα των ολίγων προνομιούχων. Γιατί ο πολιτισμός είναι έργο που πρέπει να απευθύνεται όχι μόνο στους λίγους που έχουν την οικονομική δυνατότητα να τον παρακολουθούν, αλλά πρωτίστως στον απλό λαό που αγωνίζεται καθημερινά στον στίβο της ζωής για να κάνει την καθημερινότητά του καλύτερη, ομορφότερη, πιο δυναμική.
Οι άνθρωποι που θα ασχοληθούν με τον Δήμο θα πρέπει να έχουν στον νου τους τον τρόπο οργάνωσης μιας αθλητικής ομάδας: Μόλις κάποιος γίνεται πρόεδρός της την ελέγχει οικονομικά, με τα χρήματα που διαθέτει βρίσκει τον σωστό προπονητή, αξιοποιεί τους υπάρχοντες παίχτες, δημιουργεί αν δεν υπάρχουν ήδη τις δομές για το πλάσιμο νέων ταλαντούχων αθλητών που να προέρχονται από τον Σύλλογο, αγοράζει με φειδώ νέους παίχτες που να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες που παρουσιάζονται, και μόνο τότε μπορεί να απευθυνθεί στους φιλάθλους της ομάδας και να τους καλέσει να τον στηρίξουν.
Και στον πολιτισμό μπορούμε να λειτουργήσουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τον δρόμο άλλωστε μας τον δείχνουν οι επιτυχίες των ομάδων μας που διαπρέπουν σε όλα τα αθλήματα στον κόσμο. Φτάνει μόνο να το θέλουμε. Αλήθεια, το θέλουμε;
Στο προηγούμενο σημείωμά μας είχαμε αναφερθεί στα πολιτιστικά δρώμενα της Καλαμάτας χαρακτηρίζοντάς την κυριολεκτικά χαμένη· Χαμένη επειδή τίποτα σχεδόν από τις προεκλογικές «δεσμεύσεις» του απερχόμενου δημάρχου δεν πραγματοποιήθηκε (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του «Μεγάρου Χορού» που αντί να είναι γεγονός μέσα στα δύο πρώτα χρόνια της δημαρχοντίας Κουτσούλη – σύμφωνα με το προεκλογικό του πρόγραμμα – παραμένει υπαίθριος χώρος στάθμευσης για τα αυτοκίνητα και μια διαρκής εστία μόλυνσης για τους περίοικους).
Αν μέναμε όμως μόνο στις κατηγορίες και τους αφορισμούς, τότε θα σήμαινε πως τα λόγια ενός δημοσιογράφου του περασμένου αιώνα, του Σουρή, ισχύουν ως τις μέρες μας (είχε πει πως η ειδοποιός διαφορά μεταξύ ενός κόμματος εξουσίας και ενός αντιπολιτευόμενου, ήταν η αντίθεση σε ό,τι έλεγε το πρώτο. Αυτό αρκούσε, χωρίς να χρειάζεται ανάγκη να έχει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα). Αποτελεί επομένως επιτακτική ανάγκη η παρουσίαση προτάσεων που θα μπορούσαν να υποβληθούν από όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη και ύστερα από γόνιμο και δημιουργικό διάλογο (ο οποίος θα πρέπει βεβαίως να καταλήξει κάπου και να είναι εντός ενός ευλόγου χρονικού διαστήματος) να καταλήξουμε σε μια ολοκληρωμένη πολιτική που να αφορά την πολιτιστική δραστηριότητα στην Καλαμάτα και, εννοείται, και σε όλα τα Δημοτικά Διαμερίσματά της και, φυσικά, να είναι μακρόπνοη και να ατενίζει το μέλλον και όχι μόνο το μίζερο παρόν.
Τι χρειάζεται λοιπόν σήμερα η Καλαμάτα στον ευαίσθητο τομέα του πολιτισμού; Η απάντηση είναι δυστυχώς πολύ πιο δύσκολη από μια απλή απαρίθμηση χώρων, εκδηλώσεων, ιδεών κ.λπ. που μπορούν να υλοποιηθούν. Θα πρέπει να δούμε αρχικά τι είναι αυτό που θέλουμε από τον πολιτισμό: πόσο τον υπολογίζουμε ως δύναμη· τι μπορούμε να διαθέσουμε για να υλοποιηθούν στη συνέχεια όσα θα προγραμματίσουμε· με ποιους όρους και υπό ποιες προϋποθέσεις θα λειτουργήσουν οι ως τώρα πολιτιστικές δραστηριότητες του Δήμου. Όλα αυτά δε χωρούν σε δυο αράδες γράμματα που θα βρίσκονται σε ένα προεκλογικό φυλλάδιο που συνήθως κανείς δεν κοιτά και, κυρίως, κανείς δεν πιστεύει! Είναι ανάγκη για ευρύτερη συστράτευση όλων των σκεπτόμενων πολιτών της Καλαμάτας που ασχολούνται με το αντικείμενο και η ευελιξία ως προς τον σχεδιασμό που θα κάνει στο μέλλον εφικτή την υλοποίηση ή αν όχι, την τροποποίηση κάποιων προγραμμάτων. Η μονολιθική σκέψη σχεδόν ποτέ δεν υπήρξε γόνιμη και ουδέποτε δημιουργική.
Πρώτο μέλημά μας πρέπει να είναι ο οικονομικός έλεγχος υπό την έννοια όχι της σκιάς σκανδάλων, αλλά του νοικοκυρέματος. Δεν είναι δυνατόν να συμπεριφερόμαστε στον Δήμο και τους πολίτες ως Οθωμανοί αγάδες στους δυστυχείς ραγιάδες! Πρέπει να δίνουμε λογαριασμό κάθε φορά για το πού πηγαίνει και το τελευταίο ευρώ του σκληρά φορολογούμενου πολίτη και πάντοτε να κάνουμε έναν προέλεγχο για το κατά πόσο αυτά που ήδη κάνουμε ή που σκοπεύουμε να πραγματοποιήσουμε είναι βιώσιμα, σημαντικά και γενικότερα αν αξίζουν τα έξοδα που θα γίνουν γι’ αυτά. Πρώτα λοιπόν νοικοκύρεμα! Θα πρέπει απαραιτήτως να σκεφτόμαστε πως το χρήμα που ανήκει στον λαό και εμείς απλά διαχειριζόμαστε, είναι δικό μας. Και σα δικό μας θα πρέπει να υπολογίζουμε κάθε φορά το πού πηγαίνει και μέχρι πόσο μπορούμε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Αν οι οικονομικές μας δυνατότητες δεν επαρκούν, τότε θα πρέπει να αλλάζουμε κατεύθυνση. Αυτό άλλωστε απαιτεί και ο κάθε ένας από τους συμπολίτες μας που αγωνίζεται καθημερινά για τον επιούσιο και παρακολουθεί άναυδος πολλές φορές να σκορπίζονται τα χρήματα που δίνει για το καλό της πόλης μας άσκοπα και αναίτια.
Αφού λοιπόν γίνει αυτό το νοικοκύρεμα για το οποίο έγινε λόγος πριν, σειρά θα πρέπει να έχει η καταγραφή των όσων γίνονται ήδη στην πόλη και η αξιολόγησή τους: Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα να δαπανώνται χρήματα σε δραστηριότητες που είτε δεν αποδίδουν, είτε ο λαός της πόλης είναι αδιάφορος γι’ αυτά! Η «μαγική» λέξη είναι μία πλέον: «επανίδρυση». Επανίδρυση σε κάθε Δημοτική Επιχείρηση που ασχολείται με τον πολιτισμό. Μελέτη των δομών και αλλαγή τους εκ θεμελίων αν η λειτουργία τους είναι ζημιογόνος και παρασιτική.
Επόμενη κίνηση του Δήμου θα πρέπει να είναι η αξιοποίηση όλου του έμψυχου δυναμικού του προερχόμενου από τα σπλάχνα αυτών των Δημοτικών Επιχειρήσεων και αξιοποίησή του κατά το δοκούν. Εξηγούμαι: Δεν είναι δυνατόν τόσα χρόνια λειτουργίας του το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. π.χ. να μην έχει να επιδείξει μερικά έστω ταλέντα από τα σπλάχνα του που να σταδιοδρομούν σε θέατρο ή κινηματογράφο! Και μάλιστα την ίδια στιγμή που παρατηρούμε αυτό τον οργασμό από ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες που διαπρέπουν εντός και εκτός Μεσσηνίας με ελάχιστη έως καθόλου βοήθεια από τον Δήμο ή την Πολιτεία. Παρακολουθώντας παραστάσεις αυτών των σχημάτων (όπου οι συμμετέχοντες σημειωτέον δεν είναι επαγγελματίες, ούτε πληρώνονται για ό,τι κάνουν) διαπίστωσα με μεγάλη μου χαρά πως υπάρχουν πολλοί και ταλαντούχοι ηθοποιοί που έχουν τις ψυχικές δυνάμεις να προσφέρουν στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. με ρόλους σπουδαίους και να αφήσουν εποχή με τις ερμηνείες τους! Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τους διάφορους τομείς της Δ.Ε.Π.Α.Κ., του Δημοτικού Ωδείου (είχα παρακολουθήσει σχετικά πρόσφατα τη συναυλία κλασσικής μουσικής της Ευτυχίας Δημητρακοπούλου, που είναι γέννημα – θρέμμα της Καλαμάτας και του συγκεκριμένου Ωδείου και διεθνούς φήμης σοπράνο με συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό και απόρησα για το πώς είναι δυνατόν να μην της έχει γίνει ήδη πρόταση να διδάξει στο Ωδείο μας!), της Φιλαρμονικής κ.λπ.
Από τη στιγμή που θα μπει αυτή η περιβόητη τάξη παντού, τότε και μόνο τότε θα πρέπει να σκεφτούμε τι μέλλει γενέσθαι από νέες δραστηριότητες, όπως αυτή του «Μεγάρου Χορού» που σχεδιάζεται εδώ και χρόνια. Πριν την υλοποίησή του (η οποία αναμφίβολα θα ωφελήσει την πόλη) θα πρέπει να μελετήσουμε το κατά πόσο τα χρήματα που θα δαπανηθούν (και τα οποία σημειωτέον μαθαίνω πως είναι ιλιγγιώδη) αξίζουν για αυτό που σκεφτόμαστε να κάνουμε. Έπειτα θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και το κόστος συντήρησής του καθώς και μια σειρά από άλλες παραμέτρους, όπως το εάν θα περιλαμβάνει και τους παραδοσιακούς χορούς που ανθούν στην πόλη μας και τονίζουν την ιδιοσυστασία μας ή μόνο τους σύγχρονους χορούς που μια χούφτα γουνοφόρων κυριών του Κολωνακίου «θαυμάζουν» στο Αμφιθέατρο του Κάστρου κάθε καλοκαίρι στο «Φεστιβάλ χορού».
Πρωταρχικός επομένως σκοπός θα πρέπει να είναι η διατήρηση των υπαρχουσών δομών (βελτιωμένων φυσικά και αποδοτικών) και ύστερα οι σκέψεις για κάτι νέο.
Οπωσδήποτε αυτές οι δραστηριότητες είναι επιτακτική ανάγκη να διακτινιστούν σε κάθε γειτονιά της πόλης και σε κάθε χωριό του Δήμου και να μη μένουν κτήμα των ολίγων προνομιούχων. Γιατί ο πολιτισμός είναι έργο που πρέπει να απευθύνεται όχι μόνο στους λίγους που έχουν την οικονομική δυνατότητα να τον παρακολουθούν, αλλά πρωτίστως στον απλό λαό που αγωνίζεται καθημερινά στον στίβο της ζωής για να κάνει την καθημερινότητά του καλύτερη, ομορφότερη, πιο δυναμική.
Οι άνθρωποι που θα ασχοληθούν με τον Δήμο θα πρέπει να έχουν στον νου τους τον τρόπο οργάνωσης μιας αθλητικής ομάδας: Μόλις κάποιος γίνεται πρόεδρός της την ελέγχει οικονομικά, με τα χρήματα που διαθέτει βρίσκει τον σωστό προπονητή, αξιοποιεί τους υπάρχοντες παίχτες, δημιουργεί αν δεν υπάρχουν ήδη τις δομές για το πλάσιμο νέων ταλαντούχων αθλητών που να προέρχονται από τον Σύλλογο, αγοράζει με φειδώ νέους παίχτες που να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες που παρουσιάζονται, και μόνο τότε μπορεί να απευθυνθεί στους φιλάθλους της ομάδας και να τους καλέσει να τον στηρίξουν.
Και στον πολιτισμό μπορούμε να λειτουργήσουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τον δρόμο άλλωστε μας τον δείχνουν οι επιτυχίες των ομάδων μας που διαπρέπουν σε όλα τα αθλήματα στον κόσμο. Φτάνει μόνο να το θέλουμε. Αλήθεια, το θέλουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου